บล็อก- blog เปรียบเสมือนสมุดไดอารี่เล่มใหญ่ที่สุดของผม
|
|||||||||||||
นิยาย " ม.ปลาย วุ่นวายรัก " โดย เหมชาติ ทอง -*( ตอนที่ 12. - อวสาน )  12. อวสาน . บุษบันช็อก --- . ร่ำไห้กับข้อความไลน์ที่เจี๊ยบส่งมา . . " เอียด ทำใจดีๆ นะ โยตายแล้ว . -- รถตู้ชนกับรถบรรทุกที่ลำปาง เมื่อซัก กำมาละ " . . แล้วเจี๊ยบก็วิดิโอคอลมา . เล่าพลางสะอื้น ว่าโยธากำลังเดินทาง ไปถ่ายโฆษณาตัวใหม่กับบริษัทที่สุโขทัย . แต่เกิดอุบัติเหตุ รถตู้คันที่นั่งไปประสาน งากับรถบรรทุกพ่วงที่แถวๆ ห้างฉัตร เขต จังหวัดลำปาง . . " เอียด --- . โยมัน -กะบะได้ทรมานอะหยังหนา มันไป ตั้งกะตอนรถชนกันแล้ว-- . -- แม่ของโยบอก " . . เจี๊ยบพยายามเล่าไม่ให้เอียดต้องเสียใจ มากไปกว่านั้น . แต่พอได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของเอียด เจี๊ยบก็พลอยร้องไห้ไปด้วยกัน . . " มันคงจะเสีย (เสีย = เผา) ตี้วัดแถว บ้าน ตั๋วจะขึ้นมาเชียงใหม่ได้ก่อเอียด? " . . บุษบันตอบว่า อยากไป . แต่ต้องขอคุยกับทางบ้านดูก่อน . * * * * * * * * * * * . . มีไลน์ของพงษ์ ของเดย์ และจาก เพื่อนๆ อีกบางคนเข้าสายมาอีก . เอียดเปิดอ่าน แต่ไม่ไหวจะตอบไปตอนนี้ . . เธอโผซบหน้ากับหมอน สะอื้น น้ำตา ไหลพรั่งพรู . ทั้งเศร้า ทั้งเสียใจ ทั้งสับสน และคิดถึง โยธาจับหัวใจ . . โยตายแล้ว... จริงๆ หรือนี่ ? . . ทำไมอะ-- . ทำไม--- . ทำไมต้องมาเกิดอะไรอย่างนี้ กับโย ด้วย . . เด็กสาวสุดจะทำใจได้ ปล่อยโฮ ออกมา . . * * * * * * * * * . . คือตอนนี้ บุษบันต้องย้ายกลับมาเรียน ม.6 ที่บ้านเกิดที่ปัตตานีแล้ว . จบ ม.5 ปุ๊บ ก็ต้องย้ายจากเชียงใหม่ กลับมา ตามความเห็นของผู้เป็นบิดา . . * * * * * * * * * . . ตอนนั้น - . พอภาพยนตร์โฆษณาของโยธาออกฉาย ทางโทรทัศน์ และสื่อโฆษณาออนไลน์ต่างๆ รวมถึงคัทเอ้าท์ใหญ่ๆ ตามแยกย่านชุมชน . ก็เกิดกระแสความคลั่งไคล้ซูเปอร์สตาร์ คนใหม่ อย่างเปรี้ยงปร้าง ร้อนฉ่า . . โย- โยธา . หนุ่มน้อย ม. 5 จากโรงเรียนมัธยมศึกษา ประจำอำเภอนึง ของจังหวัดเชียงใหม่ เป็นที่ ถูกกล่าวขวัญจากมวลมหาชน . ได้แจ้งเกิดเต็มตัว ด้วยหน้าตา และบุคลิก ที่โดนใจ . . กระแสของโยธาแรงจริงๆ พูดได้เลยว่า สุดฮ็อต เพราะสื่อหลายสื่อแข่งกันรุมประโคม ข่าวความนิยมของโลกโซเชี่ยลที่มีต่อโยธา . มีการตั้งกระทู้ขอเป็นเอฟซีของโยธาทาง เว็บไซต์ -web site ชื่อดังของเมืองไทย ซึ่ง เป็นที่ยอมรับว่า เป็นเว็บไซต์ที่ดังที่สุด . มีสมาชิกเข้าไปกดไลก์ กดหลงรัก กดถูกใจ และทิ้งคอมเม้นท์ฝากไว้ให้กันไม่หยุด จนกระทู้ กินมวลตัวเองไปหลายหน้า . เล่นเอาสมาชิกเว็บที่ใช้มือถือกับค่ายเน็ตที่มี กำลังส่งอ่อนปวกเปียก ต้องโพสต์ขอร้องให้ตั้ง กระทู้ของโยธาใหม่ เป็นเอพิโสด 2 - episode 2 . เพราะมวลกระทู้เดิม มันโต- อ้วนมาก โทรศัพท์ เลยอืด อัพโหลดช้า . . ส่วนมิ้น ก็พลอยดังไปอีกคน . แต่ก็ไม่เท่าความโด่งดังของโยธาที่กำลัง กลบรัศมีซูเปอร์สตาร์ดวงเดิมๆ ได้หลายดวง . * * * * * * * * * . . " เป็นดาราไปแล้วนะ -- . -- ดังใหญ่เลยโย " . . บุษบันมีโอกาสหนึ่ง ได้บอกกับโยธาอย่างนี้ . . เพียง- พอเธอนั่งลงกับโต๊ะม้าหินที่ลาน พักผ่อนของโรงเรียน โยธาที่กำลังเดินมาเห็นเข้า ก็ปรี่เข้ามานั่งด้วยทันที . . พงษ์กับเดย์ ที่เดินมาด้วยกัน รีบชิ่งตัว แยกไปนั่งอีกโต๊ะอย่างนกรู้ ปล่อยให้สองคนนี้ ได้นั่งกันตามลำพัง . . เอียดบอกกับโยธา ขณะตัวเองก็เปิดสมุด จดอะไรยุกๆ ยิกๆ ไปด้วย . ที่พูดอย่างนั้น เพราะเมื่อวันวานมีโทรทัศน์ช่อง หนึ่งมาสัมภาษณ์โยธาถึงที่โรงเรียน . และก็ -ไม่ใช่ช่องแรก . หากเป็นรายการโทรทัศน์ที่สาม ที่พากองถ่าย ย่อยๆ บุกมาหาโยธาถึงที่ . เด็กๆ นักเรียนอื่นๆ พากันมุงดูการถ่ายทำ แน่นขนัดทุกครั้ง และตามชมในรายการที่ออก อากาศ . . " โยเหมือนเดิมนะเอียด -- . ยังเป็นโย . ที่มีเอียดคนเดียว ที่โยคิดถึง . -- ทุกวินาที " . . โยธาบอกเธอด้วยเสียงเบาๆ แค่พอ ได้ยินกันสองคน . . บุษบันให้หวั่นไหวกับคำนี้ของเพื่อนหนุ่ม มันช่วยไม่ได้เลยกับการที่จะพยายามเตือนให้ ตัวเองไม่คิดอะไรกับคำหวานซึ้งของคนที่นั่ง อยู่ด้วยกันตรงหน้า . . โยธามองหน้าที่เริ่มแดงเรื่อของบุษบัน รู้ว่าเอียดก็มีใจให้ตนอยู่เหมือนกัน . แต่เอียดก็ช่างสงวนท่าที- อย่างเคย . . " โยบอกกับเอียดแบบนี้ เอียดอย่าซีเรียส นะ รับฟังไว้ก่อน แล้ววันนึง โยจะพิสูจน์ให้ เอียดเห็น ว่าโยพูดจริง " . เด็กสาวก้มหน้า ทำเป็นอ่านข้อความ ในหนังสือ แล้วจดบันทึกลงสมุด . . โยธาอมยิ้มอย่างสุขใจ ที่ได้บอกความในใจ กับเอียดตรงๆ อีกครั้ง และการได้นั่งข้างๆ เอียด เพียงลำพัง สองต่อสองแบบนี้ มันช่างมีความสุข มากมาย . . * * * * * * * * * * * . . วันปัจฉิมนิเทศ ของรุ่นน้อง ม.3 และรุ่นพี่ ม.6 เจี๊ยบยังเป็นโต้โผร่วมกับกรรมการสภา นักเรียน ช่วยกันจัดสถานที่ . . ช่วยเขียนป้ายผ้า ทำซุ้ม congratulations จีบผ้า ประดับด้วยดอกไม้-ซะสวยงาม . ได้พงษ์ เดย์ โยธา บุษบัน และเพื่อนๆ มาช่วย อย่างแข็งขัน . . เด็กๆ ลงแรงกันเต็มที่ เพราะอยากให้คนที่จบ การศึกษาไปได้ประทับใจกับบรรยากาศวันสุดท้าย ที่โรงเรียนจัดมอบให้พวกเขาเป็นพิเศษสุด . . * * * * * * * * * * * . . กว่าทุกคนจะจัดสถานที่เสร็จ ก็เย็น มาก 5 โมงแก่ๆ เกือบๆจะ 6 โมงเย็น . . โยธาตัดสินใจ ขอขี่มอเตอร์ไซคล์- motorcycle ของตัวเองซ้อนพาบุษบันไปส่ง เธอที่บ้าน . . " ให้โยไปส่งเอียดนะ . โยอยากไปเที่ยวบ้านอานิด ของเอียดด้วย " . . " อย่าเลยโย -- . เรากลับเองดีกว่า " . . บุษบันก็ยังคือบุษบัน คนไว้ตัว . . เดย์ว่า -- . " รถเดือนกะปิ๊กไปแล้ว - " . . แล้วเปรยถึงรถประจำทาง ที่มักจะวิ่ง บริการรับส่งถึงแค่ตอนเย็นๆ ไม่ถึงมืดค่ำ . . " -รถเหลือง ก่าสีท่าจะเสี้ยง บะเดียวนี้มันกะจะมืดค่ำ-แระเน่อเอียด . รถแม่แต๋ง-ก่าบะแน่ใจ๋ ว่าจะยังมีอยู่ก่อ ? . หื้อไอ่โยขี่รถเคื่องไปส่งเต๊อะหล่อน " . . เจี๊ยบ กับพงษ์ก็เห็นด้วย . . บุษบันไม่รู้จะว่าไงดี จึงต้องยอมทำ ตามคำของเพื่อนๆ . . * * * * * * * * . . โยธาหน้าบาน ระรื่น ขี่มอไซคล์ไป ยิ้มไป . บางจังหวะก็เหลียวหน้ามาพูด กับคน ที่นั่งซ้อนด้านหลัง . . " อยากให้เอียดนั่งรถโยแบบนี้ . - ทุกวันเลย " . . " ไม่ต้องหันมา-- . ฟังได้ยินอยู่ " . บุษบันติงเตือน เพราะเกรงเกิดอุบัติเหตุ . " - มองไปข้างหน้านู่น " . ทำให้โยธายิ่งชอบใจ หัวเราะล้อเธอ . . " ครับผม - . - รับทราบครับ " . . ทันใดนั้น ทั้งสองก็รู้สึกมีรถมอเตอร์ไซคล์ อีกคันหนึ่งเจตนาขับตามหลัง มาติดๆ . . โยธามองทางกระจกส่องหลัง . เห็นปั๊บ-รู้เลย แม้ใบหน้าของคนนั้นจะซ่อน อยู่ในหมวกกันน็อคแบบเต็มตัว . -- อ้ายหนึ่ง-สงคราม นั่นเอง . . ขับขี่ตามหลังมา ไม่มองสบตากัน เหมือน ไม่รู้ไม่ชี้ . แต่ก็ตามประกบ ไม่ทิ้งห่าง . . เด็กหนุ่มเจ้าเสน่ห์ขมวดคิ้ว นิ่วหน้าทันที . --อะไรเนี่ยะ ?-- . อ้ายหนึ่ง ม.6 ทำท่ายังกะจะขี่ตามไป บ้านเอียดด้วยกัน เลยนะเนี่ย . มาแบบนี้ -ไม่สวย โยธาจึงไม่เอ่ยทักทาย ขี่มอไซคล์ไปเรื่อยๆ . . บุษบันก็ไม่พูดอะไรสักคำ ทั้งที่ใจคอ ของเธอเริ่มไม่ปกติ . * * * * * * * * * * * . . พอโยธาขี่เลี้ยวเข้าประตูใหญ่ของ หมู่บ้านจัดสรร . สงครามก็ขี่เลี้ยวมอเตอร์ไซคล์ตามติด มา ทำให้โยธาแน่ใจในเจตนาของรุ่นพี่ . . ที่จริง ทั้งโยธา และสงคราม ต่างก็สืบ มาจนรู้ว่า บ้านของอาบุษบันคือหลังไหน . เพียงแต่- แค่ขี่ผ่าน ไม่เคยแวะเข้าไป เท่านั้น แต่วันนี้ เหมือนจะเกิดใจกล้าตรง เวลากัน . . * * * * * * * * * * . . ในบ้านเริ่มเปิดไฟสว่าง บุษบันมอง เข้าไปใจหายวูบ . . นั่น พ่อ กับแม่ --- . แอบมาเยี่ยม ไม่บอกล่วงหน้า !! . . โยธาจอดรถเครื่อง ได้ยินบุษบันบอก ขณะลงจากเบาะนั่ง . . " พ่อกับแม่เรา มาจากใต้ อะโย .. . -- มาเชียงใหม่ ไม่บอกให้รู้ก่อน " . . จับน้ำเสียงได้ว่า เอียดกำลังกังวล กับบางอย่าง . . โยธาจึงรีบปัดแต่งผมเผ้าที่ถูกหมวก กันน็อคครอบมาตลอดตอนที่ขับมาให้เข้าที่ เข้าทาง พร้อมเผชิญหน้ากับบิดาและมารดา ของบุษบัน . . " อ่าว---เอี๊ยด . --- พึงล็อบ -เหอ ? . ( พึ่งกลับหรือ) " . . ผู้เป็นพ่อยืนทักที่ประตูบ้านเป็นภาษาใต้ ท่านเป็นคนสูงสง่า สมเป็นนายทหาร . มองมาที่ทั้งสองคน . . " ผ่อ--วัดดี๋ค่ะ " . . เอียดรีบโผเข้ากราบ สวัสดีบิดาที่อกท่าน และกราบสวัสดีที่อกมารดา ที่เดินมากอดเธอ ด้วยความรัก และคิดถึง . . " แหม่--วัดดี๋ ค่ะ " . . " เผื่อนเข๊หร็อดเขรื่อง หม่าส๊งโหลกค่ะ .( เพื่อนขี่รถเครื่อง-มอเตอร์ไซคล์ มาส่งลูกค่ะ) " . . บุษบันบอกกับพ่อ และแม่ . . โยธารีบพนมมือไหว้อย่างนอบน้อม . -- พูดอะไรไม่ออก . . " โหลกหว๊างฉ่วยแต๋งเว่ที่ วั่นปัจฉิ๊มใฮ โร่งเรี่ยน -หมืดข่ำ . ( ลูกมัวช่วยแต่งเวที วันปัจฉิมให้ โรงเรียน -มืดค่ำ ) " . . บุษบันรีบอธิบายเหตุผล ที่ทำไมวันนี้ เธอกลับบ้านมืดค่ำ . . " อ่าว--แล้วนั่นใครอีกคนล่ะ ? " . . บิดาของบุษบันร้องถาม . เมื่อมองออกไป เห็นมอเตอร์ไซคล์ของ สงครามกำลังขี่เข้ามาจอดอีกคัน . . " เข้ามา ๆ ไอ้หนุ่ม " . . ท่านพูดเป็นภาษากลาง สำเนียงใต้ โผงผางและห้าวเข้ม ตามสไตล์ . . สงครามตกใจมาก --- . . ไม่คาดคิด ว่าจะต้องมาเจอพ่อ และแม่ ของบุษบันที่บ้านแบบนี้ . ไหนใครว่า เอียดพักอยู่กับอาผู้หญิง . . แต่ก็รีบปรับตัว รับกับสถานการณ์ใหม่ ฉุกละหุกนี้ . . " สวัสดีครับคุณพ่อ--- . สวัสดีครับคุณแม่ " . . * * * * * * * . . สองเด็กหนุ่ม นั่งกันตัวลีบในห้อง รับแขก . ได้แต่ก้มๆ มองๆ สลับไปมา ตลอดเวลา ถูกสนทนาออกแนวถูกซักถาม . . บิดาของบุษบันจ้องหน้าโยธาเขม็ง นึกอะไรนิดนึง . แล้วถามออกมา . . " นี่เราคือโยธารึเปล่า ? . ที่เอียดเล่าว่า มีเพื่อนที่ห้องเป็นดารา " . . " ครับ-- ผมโยธาครับ . แต่ผมเป็นแค่นักแสดงเองครับ . ไม่ได้เป็นดาราครับ " . . " อ้อ-- " . . มารดาของบุษบันร้องอ้อ . . " เออ--- แม่เคยเห็นนะ ในโฆษณา ทีวี-- ไม่นึกว่าจะได้มาเจอตัวจริง " . . ท่าทางคุณแม่ก็ชื่นชอบโยธา เห็นท่าน ยิ้มให้อย่างเอ็นดู . . บุษบันเดินออกมา ย่อตัวลง ส่งแก้ว น้ำเย็นให้พ่อ แม่ และแขกทั้งสอง . . " แล้วหนุ่มนี้ล่ะ แนะนำตัวหน่อยสิ " . . บิดาของเอียดหันมาทางสงคราม . . " ผมชื่อหนึ่งครับ กำลังจะจบ ม.6 " . . " เฮ่ย -- . - รุ่นพี่นี " . . ท่านเลิกคิ้วเมื่อได้ทราบอย่างนี้ ถามต่อ เลย . " แล้วมานี่ด้วยกันรึ " . . " เปล่าครับ---" . . สงครามเริ่มอึกอัก . . " พอดี-- ผมจะจบแล้ว . ผมเลย--เอ่อ -- ตั้งใจจะเอาของที่ระลึก . มาให้น้องเอียดอะครับ " . . นายทหารนิ่ง มองหน้าสงครามตรงๆ แล้วพยักหน้าหึ-หึ อย่างเข้าใจ . . กล่าวสั้นๆ ว่า . . " อ่อ -- . ก็เอาสิ --- . เอามาให้เอียดตรงนี้เลย " . . หนึ่งรีบเปิดกระเป๋าเป้ หยิบกล่องของขวัญ ออกมา . ยื่นส่งให้เอียด . . บุษบันลังเล จนเมื่อผู้เป็นบิดาพูดขึ้น . . " เอียดรับไว้ --- เพื่อนให้ เพราะเขามีความรู้สึกที่ดีต่อเรา . ขอบคุณพี่เขาด้วยล่ะ " . . เธอจึงรับมันไว้ . และบอกขอบคุณสงครามเบาๆ ไม่ยอมมองไปทางโยธาที่มีแววตาสลด ลงอย่างเห็นได้ชัด . * * * * * * * * * . . บิดาของบุษบันคุยกับสองหนุ่มอีกสักพัก ก็บอกว่า เผอิญ ท่านมีบางเรื่องที่จะต้องคุย กับบุษบัน . ทำให้แขกหนุ่มทั้งสองฟังแล้ว ขยับตัว ทำท่าจะขอตัวกลับ . . แต่ผู้พันชิงเดินประกบสงคราม ให้ได้กลับก่อน โดยท่านออกไปส่งถึงรถมอเตอร์ไซคล์ . . ท่านตบไหล่หนึ่ง เปาะ-เปาะ . . " ขับกลับดีๆ ล่ะหนึ่ง และลุงขอสั่งไว้เลย ว่าห้ามมีเรื่องกันเด็ดขาด- . - รับปากลุงนะ " . . " ครับ " . . สงครามพยักหน้าตอบ ยกมือไหว้ . . แล้วสตาร์ทเครื่อง ขี่มอเตอร์ไซคล์กลับ ออกไป . . * * * * * * * * * * . . สักครู่ต่อมา โยธาที่ได้อยู่คุยกับมารดา ของบุษบันก็ได้บอกลากลับอีกคน . . บุคลิกที่นอบน้อมของโยธาถูกจริตแม่ของ เอียดยิ่งนัก . แต่ในความรู้สึกของผู้พันนั้นให้ห่วงๆ และไม่สู้ ชอบใจ กับการที่มีหนุ่มมาแอบส่งลูกสาวถึงบ้าน พร้อมกันถึงสองคนแบบนี้ . . พอคุยกับปณิศราผู้น้องสาว ก็ขัดใจกัน เล็กน้อย . แต่ในที่สุด ปณิศราต้องยอมให้พี่ชาย ผู้เข้มงวดเตรียมย้ายบุษบัน กลับไปเรียนต่อ ม.6 ที่ปัตตานีอีกครั้ง . . . * * * * * * * * * . . เดย์นั้น- พอทราบในวันที่เอียดสอบเสร็จวัน สุดท้าย ว่าที่บ้านจะให้เธอย้ายกลับไปเรียน ม.6 ที่ใต้อย่างเดิม . เดย์ก็ถึงกับร้องไห้ . . พงษ์เงียบอึ้ง . เจี๊ยบก็หน้าถอดสี ถามเสียงแหบเครือ . . " เอียดบอกไอ่โย -ยัง ? " . . เอียดส่ายหน้า น้ำตาคลอ . . " เรายังไม่ได้บอกโยเลย ---- . เจี๊ยบ พงษ์ เดย์ ช่วยบอกโยแทนเราด้วยนะ " . . เดย์บ่นออกมา . . " พ่อเธอนี่-หยังมาเค่ง (เคร่งครัด เข้มงวด) จะอี้ ? . แค่มีบ่าวมารุงรังลูกสาว 2 คน . -- กะฟั่งย้ายลูก-ปิ๊กซะแระ " . . เจี๊ยบรีบว่า . . " ฮาว่า 3 คน หนา -- . คิงบะดีลืมอ้ายเก่ง-ประลองพล แฮ๋มคน-หลอ " . . " โคะ-- !! " . . เดย์อุทาน ค้อนใส่เจี๊ยบ ประมาณว่า พุทโธ่-ช่างไม่รู้อะไร . . " อ้ายเก่ง-บะเกี่ยวเรื่องนี้--หล่อน . -- เปิ้นเป็นแฟนอ้ายแป๋ง . สูผ่อบะออก- ก๋าเจี๊ยบ ? " . . " อี้ ? " . . เจี๊ยบร้อง " -หรา ? " เหวอกิน . . " เอ้อ !! " . . เดย์พยักหน้ายืนยัน บอกเจี๊ยบให้ ลองดูดีๆ ใครก็ดูออก . . " หล่อนลองผ่อดีๆ แล่ -- . ซักกำ ไผกะผ่อฮู้ กอยออก " . . เอียดฟังที่เดย์บอกอย่างไร้ความรู้สึก เพราะพรุ่งนี้ เธอจะต้องมาที่โรงเรียนกับ อานิดอย่างเงียบๆ เพื่อทำเรื่องย้าย . . บรรยากาศที่โรงเรียนคงเหงาหงอย มีแต่ครู ที่เดินไปมา . ส่วนนักเรียน สอบเสร็จแล้ว คงไม่มี ใครมาให้เห็นสักคน . . * * * * * * * * * . . โยธามารู้ ตอนเอียดกำลังเดินทางกลับ ปัตตานี . เธออยู่ในรถ ที่พ่อกำลังขับบนถนนหลาง ใกล้ถึงชุมพร . . เขาวิดิโอคอลหาเธอ . . " เอียด --ทำไมเอียดไม่บอกให้โยรู้ " . . เสียงเครือ ที่คร่ำครวญปนสะอื้นของโยธา ดังอยู่ทางไลน์ ในโทรศัพท์ . ได้ยินกันทั้งคันรถ . . ทำให้ผู้เป็นแม่รีบเอื้อมมือมาบีบไหล่ ลูกสาวอย่างเห็นใจ . ผู้เป็นพ่อก็เห็นใจ แต่กำลังต้องขับรถ อย่างระมัดระวังอยู่ . . " เราตั้งใจว่าจะบอกโย ตอนเราถึง ปัตตานี " . . " เอียดใจร้าย ---ไม่นึกถึงใจโย . โยรักเอียด เอียดก็รู้นี่ " . . บุษบันน้ำตาร่วงเผาะ กลั้นสะอื้น บอกไปว่า . . " แล้วเดี๋ยวเราจะโทรกลับไปนะโย " . . วางสายแล้ว เอียดก็แหงนตัวพิงพนัก เก้าอี้ในรถ มองเหม่อลอยไปข้างหน้า . บิดาเอื้อมมือมาแตะแขนเธอเบาๆ เธอรีบ บอกท่าน . . " โหลกไมผรื่อ ค่ะผ่อ . ( ลูกไม่เป็นไร ค่ะพ่อ ) " . . * * * * * * * * * * * * . . บุษบันลงจากเครื่องบินที่ท่าอากาศ ยานเชียงใหม่ . รอรับกระเป๋าจากสายพาน แล้วรีบเดิน ออกมา . นั่นไง อานิดยืนรอเธออยู่ . . " ไปที่วัดกันเลยนะ มาทันเผา " . . ปณิศราเห็นหลานสาวแต่งชุดดำมาพร้อม สรรพก็เบาใจที่ไม่ต้องขับรถย้อนพาไปเปลี่ยน เสื้อผ้าที่บ้าน .. . * * * * * * * * * * * * . . ที่วัด กำลังจะเคลื่อนขบวนศพ . ซึ่งมีปราสาทไม้ทรงยอดสูง บุด้วยกระดาษ อลูมิเนียม หรือกระดาษอังกฤษ (กระดาษอิงกริด- กระดาษเงิน กระดาษทอง) ประดับตกแต่ง เป็นลวดลายสวยงาม สวมครอบทับโลงศพไว้ . . มีสื่อมวลชนหลายสำนักมาทำข่าว เห็นมีกล้อง มีไมค์ และผู้รายงาน . ตรงนั้น -- ตรงนี้ . . เอียดกับอานิดตรงไปไหว้บิดา มารดา ของโยธาตามธรรมเนียม คนมางานเยอะ ท่านทั้งสองจึงรับไหว้ และรับซองทำบุญ แบบไม่รู้ว่าใครเป็นใคร . . แล้วเอียดก็เดินมาที่โลง จุดธูปหนึ่งดอก เคารพศพโยธา . . " โย--- . - เอียดมาแล้วนะ " . . เธอบอกโยธาในใจ . . พอเห็นรูปในกรอบ ข้างโลงศพของ โยธา น้ำตาของเอียดก็หลั่งพรูออกมาทันที . . ใจหาย-- . . ก็รูปนี้สิ-- . ที่โยธาเคยส่งให้เธอทางไลน์ และพิมพ์ ข้อความแนบมาว่า . . " โยรักเอียดคนเดียวครับ" . . ปณิศราแตะหลังหลานเบาๆ อย่างเห็นใจ . . . . เจี๊ยบ เดย์ พงษ์ และเพื่อนคนอื่นๆ พากัน ตรงเข้ามาหาบุษบัน . ต่างยกมือไหว้อานิด แล้วขอตัวเอียด พาไปหาอาจารย์ที่ปรึกษา . . ท่านเห็นเพื่อนๆ พาเอียดเดินมา ก็ลุกเดิน มาหาอย่างเร็ว โผกอดเธอ . แล้วทุกคนตรงนั้นก็สะอื้น ร่ำไห้ทั้งกลุ่ม . . เอียดได้เจอพี่เก่ง ที่มางานศพโยธาแทน พี่แป๋ง ที่ตอนนี้ก็ยังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล เพราะพี่แป๋งก็ไปรถตู้ด้วยกันกับโย และได้รับ บาดเจ็บสาหัส . . ก้อยผละจากกลุ่ม รีบไปจูงมือเกวลิน ที่นั่งร้องไห้ตรงมุมนั้นไม่เลิก . - พาเดินมาที่เอียด . . แอ้มสบตากับบุษบัน ผวาเข้าหา กอดเธอ อย่างเข้าใจความรู้สึกขณะนี้ของเอียด . บุษบันก็กอดตอบเกวลินแน่น . . และแล้ว ทั้งสองสาวก็สะอึกสะอื้น ร่ำไห้ เป็นที่น่าเวทนา . . * * * * * * * * * * * . . ที่ป่าเห้ว หรือสุสาน หรือ ฌาปนสถาน เขากำลังเปิดโลงศพ ให้คนข้างหลังได้พินิจ ผู้ตาย เป็นครั้งสุดท้าย . . มีเพื่อนๆ บางคนชวนเอียดไปดูหน้า โยธาเป็นการอำลา . บุษบันสะอื้นฮักๆ ส่ายหน้าปฏิเสธ . . จะขอจดจำโยในภาพลักษณ์ที่ได้มีใจ ผูกพันต่อกันอย่างที่เป็นมาดีกว่า . . * * * * * * * * * * * . . มารดาของโยธาเดินตรงมาหาบุษบัน ถามเธอว่า . " หนูเอียด ใช่ไหมคะลูก ? " . . บุษบันยกมือไหว้ท่านอีกครั้ง . . " ใช่ค่ะ คุณแม่--- . เอียดค่ะ . --- เป็นเพื่อนของโยค่ะ " . . ท่านหน้าเบ้ สะอึกสะอื้น บอกว่า . . " ขอคุณแม่กอดหนูเอียด แทนโย ได้ไหมคะ ? " . . เอียดน้ำตาไหล พยักหน้า แล้วรีบกอด ตอบท่านด้วย . . ท่านลูบศีรษะบุษบันไปมา บอกเธอว่า . . " ลูกเอียดขา โยลูกของคุณแม่มีบุญน้อย แต่เขาก็บอกคุณแม่ ว่าเขารักหนูเอียดมาก ที่สุด " . . เอียดได้ฟัง ก็ยิ่งร้องไห้ . . " โยเขาขออนุญาตคุณแม่ เอาเงินค่าถ่ายโฆษณาบางส่วน ทำของ อย่างนึงให้หนู . หนูเอียดพอจะจำได้ไหมคะ ? โยเคยสัญญากับหนู ว่าถ้าโยพอมีสตังค์ เขาจะไปสั่งให้ช่างทองทำอะไรให้หนู . โยบอกคุณแม่ว่า สัญญานี้ จะรู้กันแค่ สองคน คือตัวหนูเอียดกับโยเท่านั้น " . . บุษบันฟังแล้ว สะท้อนใจจนบอกไม่ถูก เพราะเธอจำเรื่องนี้ได้เสมอ ที่เธอกับโยธา นั่งคุยกัน ณ วันนั้น ที่โต๊ะม้าหินหลังเลิกเรียน . . เอียดซบหน้ากับฝ่ามือ ปล่อยสะอื้น ออกมา . . มารดาของโยธากล่าวกับเธอทั้งน้ำตา . . " หนูเอียด ช่วยตอบคุณแม่หน่อยนะคะ ตอบให้เหมือนที่โยเขาตั้งใจทำสิ่งนั้นให้หนู " . . " ตุ้มหูค่ะคุณแม่ " . . เอียดตอบ พลางร้องไห้ . . " ตุ้มหูดอกปีบ--- . ตุ้มหูดอกกาสะลองค่ะ " . . ท่านโอบกอดบุษบันอีกครั้ง สะอื้นไห้ คร่ำครวญ . . " ใช่แล้วค่ะลูก -- . --- ฮือๆ หนูเอียดช่วยรับมันไว้นะคะ . เพราะโยเขารักหนู --- . เขาตั้งใจทำมันให้หนูจริงๆ ค่ะ " . . * * * * * * * * * * . . เสร็จงานศพ -- อีกวัน บุษบันก็นั่งเคริ่องบินจากเชียงใหม่ บินกลับปัตตานีทันที เพราะไม่อยากลา โรงเรียนต่ออีก . . โดยบินลงที่ท่าอากาศยานหาดใหญ่ และที่นั่น จะมีพ่อกับแม่ที่ขับรถมารอรับเธอ กลับไปบ้าน . . . เที่ยวบินนี้ค่อนข้างว่าง บุษบันจึงได้ที่นั่ง เป็นเอกเทศ ให้ได้ปล่อยอารมณ์เลื่อนลอยไป กับอากาศธาตุ . . . พลัน--- . คำพูดของใครคนหนึ่ง ที่เคยพูดใกล้ๆ ก็แว่ว มาในภวังค์ . " ไว้ให้ โยทำงาน -- มีเงินเดือน มีกะตังค์ โยจะไปให้ร้านทอง ทำต่างหูเป็นรูปดอกปีบ . -- เอามาให้เอียดใส่ " . . เอียดให้สะอึกก้อนสะอื้น ที่จุกแน่นลำคอ ขึ้นมาอย่างทันใด . . แอบเปิดซิปกระเป๋าถือ รื้อดูต่างหูทองคำ ทรงดอกปีบ -กาสะลอง คู่นั้นอีกรอบ . . มันสวย --- . สุกปลั่ง น่ารัก น่าทะนุถนอม ช่างทำทองรูปพรรณก็มีฝีมือนัก ทำออกมา สวยบอบบาง เหมือนดอกปีบจริงๆ . หยิบจับมาถือมอง หวนคิดถึงคนให้ ต่างหูขึ้นมา--- . ใบหน้าหล่อเหลา แสนน่ารัก ที่คอยอมยิ้ม ล้อเล่นใส่เธอ ก็โผล่เด่นชัดในมโนภาพ . . วันนั้น ตอนที่ช่อดอกปีบที่โยธาเก็บมาให้ ถูกลมแรง พัดเกือบหล่นจากโต๊ะ . เขากับเธอ แย่งกันจับช่อดอกปีบไว้ จนมือของทั้งสองคนเผอิญต้องมาซ้อนทับกัน . . โยธากุมมือเธอไว้ไม่ยอมปล่อย มองสบตา เธอ จ้องสะกดเธอ ด้วยสายตาคู่ออดอ้อนที่ ชวนให้หวั่นไหว . . เอียดไม่เคยลืมอารมณ์อบอุ่น ที่แผ่ซ่าน เข้าครอบใจเธอมากมาย ณ ตอนนั้น . . แล้วเหตุการณ์ กับคำพูดอื่นๆ ที่เคยเกิดขึ้น ระหว่างเธอกับเขา ก็ประดังพรั่งพรูตามมา . . " เอียด- ขำไร ? " . . โยธาเคยถามเธอเคืองๆ . ตอนเธอหัวเราะขำเขา เมื่อได้ยินคุณลุงคนนึง ที่เฝ้ายืนดูขบวนพาเหรดของโรงเรียน แล้วพูด ดังๆ ว่าโยธาในชุดถือธงโรงเรียน แลดูเหมือน พระเอกเคน-ภูภูมิ ในละครนาคี . . " เอ๋อ --- เอียด -- จำไว้ " . . วันนั้น โยธายืนถือธงโรงเรียน พูดงอน ตุ๊บป่องแบบนี้ อยู่ด้านหลังเธอ . เพียงแค่ว่า เธอหัวเราะขำเขา . . ตอนนั้น เอียดเองก็ยังนึกในใจเลย ว่า ผู้ชายไร-อะ . ช่างแสนงอน ขี้ใจน้อยจัง-- . . พอนึกถึง ณ ตอนนี้ขึ้นมา . ภาพโยธาตอนสบตามองเธอด้วยสายตา เศร้าๆ และออดอ้อน ก็ปรากฏ . . เป็นเหมือนภาพนิ่ง ที่ราวกับเป็นชีวิตจริง -ซึ่งโยธามักทำเสมอๆ . และสะท้านใจบุษบันได้ทุกครั้ง . . แล้วทันใดนั้น --- . จู่ๆ อีกคำพูดหนึ่งของโยธาที่เคยพูดกับเธอ หลังเล่นละครเรื่อง " โรเมโอ และ จูเลียต " ใน งานสัปดาห์ห้องสมุดของโรงเรียนด้วยกัน . ก็วาบ--- . แทรกสวนเข้ามา . . " เอียด - . ดอกกุหลาบนี้ . โรเมโอ ขอมอบให้จูเลียต นะครับ . . บุษบันถึงกับน้ำตาไหลในทันที กลั้นสะอื้นไม่อยู่ . . ให้ปั่นป่วน หวิวๆ ในใจไปหมด . คิดถึงโยธามากมาย จนท่วมท้นหัวใจ เหลือเกิน-- ตอนนี้ . . * * * * * * * . เด็กสาวซบพิงเบาะที่นั่งของเครื่องบิน . หลับตาลง--- . แล้วตั้งต้นร้องไห้อีก . . จังหวะนั้นมีแอร์โฮสเตส-air hostess เดินผ่านมา . เห็นเข้าก็ชะงัก . ก้มตัวลง ถามบุษบันเบาๆ อย่างสุภาพ . . " โทษนะคะ - . - มีอะไรหรือปล่าวคะ ? " . . บุษบันมองตอบเธอ ตอบเสียงเครือว่า . . " - ไม่มีไรค่ะ . พอดี --หนูเพิ่งกลับมาจากงานศพ ของเพื่อนน่ะค่ะ " . . " อ๋อ --- . --- โถ " . . เธออุทาน รีบหยิบทิชชูในถาดที่ถือมา ส่งให้บุษบัน บอกว่า . . " ถ้ามีไรให้พี่ช่วย --- . น้องเรียกพี่ได้ตลอดเลยนะคะ " . . เอียดพยักหน้า ยกมือไหว้ . รับทิชชูไว้ . . แอร์โฮสเตสรับไหว้ตอบอย่างเห็นใจ . . มองดูแล้ว รู้สึกว่าผู้โดยสารคงอยากอยู่ ตามลำพังเงียบๆ . เธอจึงก้มศีรษะลง กล่าวขอตัว ก่อนผละไป . . * * * * * * * * * * . . เอียดมองเหม่อออกไปทางช่องหน้าต่าง เล็กๆ ของเครื่องบิน . เห็นแต่เมฆหม่นทั่วทั้งฟ้า . . ก็ยิ่งพาให้ความเศร้าทั้งโลก รุมเข้ามา โถมทับในใจเธอ จนอกใจแน่นตื้อ . พยายามกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้หลุดออกมา แต่ต้องยอมปล่อยน้ำตารินไหลอาบแก้ม . . หัวใจของเธอบอบช้ำ และอาวรณ์ โหยหา . คิดถึงแต่โยธาคนนั้น -จนตื้นตันหัวอก ไปหมด . . เสียใจเหลือเกิน กับการจากโลกนี้ไป อย่างไม่มีวันกลับของโยธา . ไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นความจริงเลย . . ตลอดเวลาที่ผ่านมาเอียดรับรู้เสมอ กับความอ่อนโยน หวานชื่น และผูกพัน ที่โยธามีให้เธอ . . เพราะโยธาเป็นคนที่ไม่แคร์สายตาเพื่อนๆ ในห้อง หากเขานึกจะแสดงท่าที-ว่าอยากนั่ง ใกล้ชิดเอียด หรือ-อยากนั่งจ้องหน้าเอียด นานๆ แบบไม่วางตา . โยธาก็จะทำทันที . . แล้วมีหรือ -ที่เด็กสาว-แม้จะบุษบัน ผู้ทรนง หัวใจจะไม่หวั่นไหว ? . . ก่อนนี้ -- ใจของเอียดก็อยากบอกความ ในใจของเธอแก่โยธาตรงๆ หลายต่อหลายครั้ง . แต่ความเป็นลูกผู้หญิง ที่ถูกอบรมบ่มเพาะ มา เรื่องการหยิ่งในศักดิ์ศรี จะทำอย่างนั้นได้ อย่างไร ? . . ก็ต้องเป็นโอกาสที่สมควรเท่านั้น . . โธ่เอ๋ย --บอกให้โยรู้ตอนนี้ . มันก็สายไปเสียแล้ว . . . " โยจ๋า--- . เอียดก็รักโย--นะ " .. .  อวสาน *** จบตอนที่ 12. *** ขอบพระคุณทุกท่านเป็นอย่างสูงที่กรุณาเข้ามาอ่านบล็อกครับ ......................................................................................... . หมายเหตุ : นำนิยายมาลงในบล็อกใหม่อีกครั้ง . เขียนครั้งแรก 22 มกราคม 2560 .บันทึกสถิติการเข้าอ่าน 3235 ครั้ง ณ 13 พฤศจิกายน 2561 ..........................................................................................
|
Huean Piang Din
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [?] Group Blog
All Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
