เพื่อน Count Down

เข็มนาฬิกาบอกเวลาว่าเลยวันใหม่เข้ามาแล้ว ว่าวันนี้ วันที่ 31 ธันวาคม เพิ่งจะเลยวันที่ 30 ธันวาคมมาได้ไม่กี่นาที ฉันยังคงนอนกายหน้าผาก ครุ่นคิด ถึงนัดหมายที่จะเกิดขึ้นในคืนวันที่ 31 ธันวาคม

เปล่าหรอก ฉันไม่ได้มีนัดกับชายหนุ่มรูปงาม ที่ทั้งหล่อทั้งรวย ที่ทำให้ฉันต้องมานั่งกลุ้มใจที่จะหาเสื้อผ้าสวยๆ ใส่ไปตามนัด ทั้งๆที่ใจของฉันอยากมีนัดกับชายหนุ่มในวันสิ้นปีมานานหลายปีแล้ว แต่ไม่เคยสำเร็จเลยสักปี

ฉันกำลังกลุ้มกับนัดของบรรดาเพื่อนๆที่ต่างโทรมาชวนให้ไปร่วมนับถอยหลังตอนรับเข้าสู่ศักราชใหม่ แต่ละกลุ่มล้วนแต่มีจุดดึงดูที่ทำให้ฉันยากที่จะตัดสินใจ

โทรศัพท์ของเพื่อนๆแต่ละกลุ่ม โทรมาตั้งแต่ต้นเดือนธันวา แต่ฉันยังไม่ได้ตกปากรับคำกับใคร และไม่คิดว่า ปีนี้ เรทติ้งของฉันจะพรุ่งพรวดพราดได้ขนาดนี้

เพื่อนสมัยเรียนชั้นประถม โทรมาให้ไปร่วมงานปีใหม่ที่บ้านคุณครูสมัยประถม และเป็นการเลี้ยงรุ่น ไปในตัว ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย เพราะ เกือบทั้งห้องแต่งงานกันหมดแล้ว เหลือแค่ฉันกับเพื่อนอีกไม่กี่คนที่ยังไม่ได้แต่ง คงจะหาโอกาสมาเจอตามงานแต่งงานเหมือนก่อนคงยากเต็มที่ อีกทีคงงานบวชลูกชายของแต่ละคนมากกว่า ซึ่งก็อีกนาน

ส่วนเพื่อนเรียนสมัยมัธยม ก็โทรมาชวนให้ไปที่เวิร์ลเทรด แหล่งที่นิยมของคนกรุงเทพ ที่ไม่คิดจะไปแย่งความวุ่นวายที่ต่างจังหวัด ตั้งแต่ปี 2000 ที่เริ่มจัดงาน Count down เป็นครั้งแรก ก็มีต่อเนื่องมาทุกปี และฉันเองก็ไปทุกปีเหมือนกัน แต่เปลี่ยนกลุ่มเพื่อนที่ไปร่วมในแต่ละปี บรรยากาศ เหมือนเดิมๆ

นั่งกินเบียร์ ท่ามกลางผู้คนนับพัน นับหมื่น เสียง ร่วมนับถอยหลัง สิบ เก้า แปด เจ็ด… เรื่อยไปจนถึงวันใหม่ แล้วเสียงพลุ ดังขึ้น พร้อมทั้งเสียงเพลงสวัสดีปีใหม่ ดังทั่วงาน ต่างคนต่างหาทางกลับบ้าน รถติด คนเมา เกลื่อนถนน บางคนอาเจียน ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพวกที่อาเจียนออกมานี่ เขาไม่เสียดายบางเหรอ ของแพงๆทั้งนั้นที่กินเข้าไป ร่างกายยังไม่ทันที่จะเอาไปใช้ประโยชน์เลยต้องคายออกมาเสียแล้ว แถมท้ายด้วยภาพบาดตาบาดใจสาวรุ่นใหญ่ อย่างฉันที่ต้องทนเห็นภาพหนุ่มสาวเดินเกี่ยวก้อยกันเป็นคู่ๆ มันก่อให้เกิดความร้อนผ่าวในดวงตาเสียนี่กระไร

มาถึงเพื่อนที่ทำงาน อายุอานามประมาณนี้ เรื่องการเปลี่ยนงานเป็นเรื่องธรรมดา ยิ่งเป็นคนเบื่อง่ายอย่างฉันแล้ว เปลี่ยนที่ทำงานมา เกือบ 10 ที่แล้ว หรือว่าเกินแล้วก็ไม่แน่ใจ แต่เพื่อนร่วมงานแต่ละแห่งยังคงติดต่อกันอย่างต่อเนื่องนัดกิน ข้าวบ้าง โทรหากันบ้างตามแต่ความสะดวก และโอกาส และปีนี้ 4 กลุ่ม พร้อมใจกันชวนให้ฉันไปร่วมงานด้วย

กลุ่มแรก ชวนให้ไปที่บ้านของเพื่อนคนหนึ่งที่อยู่จังหวัดระยอง เป็นเจ้าของแพปลา โปรแกรมน่าสนใจมาก จะมีการไปตกปลาหมึกในตอนกลางคืน แล้วกลับมาย่างกินที่ริมหาด แล้วร่วม Count down กัน นึกภาพแล้วช่างแสนจะโรแมนติก ซะเหลือเกิน และแน่นอน ต้องมี ป๊อกเด้ง กิจกรรมที่แสนโปรดปรานของเหล่าเพื่อนๆกลุ่มนี้ ฉันไม่ชอบเล่น แต่ต้องทำตัวให้กลมกลืน โดยการเป็นคนแจกไพ่ ที่ดี แจกทั้งคืนขอให้มีคนเล่นเถอะ และต้องมีทิปให้ด้วย ไม่งั้น ฉันจะแช่งให้เสียในตาต่อไป และทุกครั้ง คนที่ได้เงินเยอะที่สุดก็ไม่ใช่ใคร ก็คือฉันนั่นเอง เพราะทุกคนเสียทิปให้ฉันกันหมด ฉันชักเอนเอียงมากับกลุ่มนี้แล้วสิ ถ้าไม่มีเพื่อนกลุ่มอื่นๆ

กลุ่มที่2 เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด เป็นกลุ่มก๊วนท่องราตรี พวกเจ้าหล่อนบอกว่า จะเป็นการตระเวนท่องราตรี ตั้งแต่ ถนนสุขุมวิท เอกมัย, ทองหล่อ ต่อด้วย หลังสวน แล้วชวนมาจบที่ถนนข้าวสาร โปรแกรมนี้ คงมันส์หยด เมากันแหลก แต่ไม่ต้องห่วง เพื่อนแต่ละล้วนแล้วแต่มีคอที่ทำด้วยทองแดงเกรดดี บางทีไม่มีเงินกินเหล้า ยังคิดที่จะกรีดเลือดมาแทน เพราะปริมาณเหล้าที่สั่งสมในเลือดเข้มข้นเพียงพอที่จะกินแบบ On The Rock ได้สบายๆ

กลุ่มที่ 3 ชวนให้ไปงานเลี้ยงสังสรรค์ กับคนในวงการบันเทิง คุณเธอได้เสนอมาว่า โอกาสอันดีที่จะหาแฟนเป็นดาราได้ง่าย เพราะงานนี้จะเกณฑ์ เอาดาราทั่วฟ้าเมืองไทยมาร่วมงานไม่น้อยหน้าที่เวิร์ลเทรดแต่อย่างใด และรับประกันว่าไหล่ของฉันจะต้องช้ำระบม เพราะได้กระทบไหล่ดาราทั้งคืน

ส่วนกลุ่มสุดท้าย ง่ายๆ ไม่คิดมาก ชวนไปที่เวิร์ลเทรดเหมือนกัน แต่ที่สำคัญ ชายหนุ่มที่ฉันหมายมั่นมานานหลายปี จะมาร่วมด้วย ถ้าฉันไปงานนี้ นั่นหมายความว่า ฉันอาจจะโมเมได้ว่า ร่วม Count Down กับหวานใจ ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันใฝ่ฝันมานาน

ยังไม่หมด ความ Hot ของฉันยังไม่หมด ยังมีเพื่อนจากโลก อินเตอร์เน็ตอีก ถึงแม้ฉันจะอายุเกือบจะเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว แต่ฉันไม่ยอมหรอกนะที่จะเป็นทำตัวเชย โลกหมุนไปเท่าไหร่ฉันก็จะต้องหมุนตามเท่าทัน ถึงแม้จะต้องมานั่งหอบ แฮ่กๆ ก็ต้องทำ และถ้าฉันไปในครั้งนี้ ฉันจะได้เจอคนที่หาโอกาสเจอได้ยากหลายคน

นาฬิกา ตีบอกเวลา ตี 3 แล้ว ฉันยังตัดสินใจไม่ได้สักทีว่าจะเลือกไปกับกลุ่มไหน จะทำอย่างไรดี ทำไมนะเรื่องง่ายๆแค่นี้ ทำไมฉันต้องเก็บมากลุ้มด้วย ก็แค่เลือกไปสักกลุ่ม แล้วที่เหลือก็โทรไปขอโทษ ก็หมดเรื่อง

“ไม่ดีแน่ “ ฉันคิด ทุกคนให้เกียรติ ชวนฉัน ทุกคนอยากให้ฉันไป แต่ละกลุ่มโทรมาหาฉัน ไม่ต่ำกว่า 2-3 ครั้ง เขาแสดงเจตนาว่าอยากให้เราไปจริงๆ ไม่ใช่แค่ชวนด้วยมารยาท

ฉันจะทำอย่างไรดีกับเกียรติ ที่พวกเขาให้มา มันเป็นเกียรติที่ฉันภาคภูมิใจที่ได้รับมากกว่าเกียรติใดๆในสังคมที่ฉันเคยได้รับมา มันเป็นเกียรติที่อบอุ่น ยากเกินกว่าที่จะหาคำใดมาอธิบายพวกเขาต่างบอกว่า

“ มาให้ได้นะ พวกเราอยากให้ เธอมา ถ้าเธอไม่มา ก็ไม่หนุก น่ะสิ”
เปล่านะฉันไม่ใช่ตัวตลก เพียงแต่พวกเขาได้รับเสียงหัวเราะจากความบ้าที่ฉันทำ และฉันก็ดีใจที่ได้ยินเสียงหัวเราะจากพวกเขา

ความคิดของฉันยังหาทางออกไม่ได้สักที เอาใหม่ ฉันเริ่มหาทางออกอีกครั้ง เริ่มจากถามตัวเองว่าต้องการไปกับกลุ่มไหนมาที่สุด

อืมม… ดีเหมือนกันนะ ทำตามใจตัวเองไปเลยไม่ต้องมีเหตุผล สิ้นปีทั้งทีมันต้องสนุกให้สุดๆไปเลยแล้วไปกับใครล่ะ ฉันอยากไปกับทุกกลุ่มอยู่นี่

“ไม่ดี ไม่ดี วิธีนี้ไม่ดี “ ฉันบอกกับตัวเอง ( ฉันคงเริ่มบ้าแล้วล่ะ)

เข็มนาฬิกายังคงเดินต่อไป ฉันเปลี่ยนจากการนอนกายหน้าผาก เพราะเริ่มเมื่อย เดินลงไปข้างล่าง และแล้วความคิดฉันก็บรรเจิด

“ เอาสถานที่ เป็นเกณฑ์ละกัน” ฉันคิด ออกมาทันใด

อืม…… ถ้าอย่างนั้นเราคงตัดไปได้ 3 กลุ่มเพราะเราไม่อยากไปเวิร์ลเทรด แต่ถ้าเราไปที่นั่น เราจะได้เจอทั้ง 3 กลุ่ม เหมือนกัน

ความคิดเริ่มสับสนอีกครั้ง เริ่มทำตัวเป็นนักธุรกิจอีกแล้วเรา หาความคุ้มของเวลา มาเป็นตัวตั้ง

“แต่ถ้าเราไปที่นั่น เราจะอดไปกระทบไหล่ ดารา ที่เราชื่นชอบ ไม่ใช่โอกาสที่หากันง่ายๆเลยนะ แต่ที่เวิร์ลเทรดเราจะได้เจอหวานใจ ที่เราหมายมั่นปั้นมือนะ “ ฉันบอกกับตัวเอง

“งั้นตัดใจ ไปตะเวณ ราตรีเลยละกัน หวานใจมันของตาย มีเวลาค่อยไปทำคะแนนต่อ ไม่ได้ปล่อยแก่มานานแล้ว ไปหาเหยื่อ เด็กๆ เอ๊าะๆ ดีกว่า “ ความคิดเริ่มชัด ขึ้น

“ แต่ เงินเดือนยังไม่ออกนี่หว่า ไปได้งัยฟะ “ ความคิดชะงักงั้นอีกแล้ว

“ งั้นต้องไป ระยอง รับรองได้ตังค์กลับมาแน่ๆ” ฉันยิ้มในใจ

เอาล่ะ ฉันได้คำตอบมาแล้ว พรุ่งนี้ฉันไประยองกับเพื่อนๆที่ทำงานเก่า

“เฮ้ย ! ได้คำตอบสักที” ฉันถอนหายใจให้กับตัวเอง เพิ่งรู้ว่าการคุยกับตัวเองนี่ มันเหนื่อยเหมือนกัน

“ยังไม่นอนอีกเหรอ แอ๋ม “ เสียงหนึ่งดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบในยามค่ำคืน ขณะที่ฉันนั่งคิดอยู่ที่ห้องรับแขกที่บ้าน

“ ยังจ้า พ่อ “ ฉันตอบ

“ นั่งทำอะไร น่ะ นี่จะสว่างแล้วนะ เดี๋ยวไม่สบายไปหรอก” เสียงพ่อถามต่อ

“ ไม่มีอะไรหรอกแค่ หิวเลยลงมาหาอะไรกิน” ฉันมุสา เพราะไม่อยากให้พ่อรู้ว่า เป็นเพราะนั่งคิดเรื่องไปเที่ยว

“ แล้วกินอะไรหรือยัง ในตู้กับข้าว กับข้าวหมดแล้วนี่ ทำมาม่ากินสิ เอาไหม เดี๋ยวพ่อทำให้”

“ ไม่เป็นไร ค่ะ เดี๋ยวแอ๋ม กินนมสักกล่องก็พอค่ะ พ่อขึ้นไปนอนก่อนดีกว่า”

“ ตามใจ งั้นพ่อไปนอนล่ะ พรุ่งนี้ ตั้งใจว่าจะไปหาแม่ เขาสักหน่อยไม่รู้ว่าเป็นงัยบ้าง”

พ่อพูดถึงแม่ที่อยู่บ้านอีกหลังหนึ่ง ด้วยหน้าที่การงานทำให้ฉันไม่สามารถดูแลแม่ได้ เพราะแม่ป่วยจนไม่สามารถเดินได้ ต้องมีคนดูแลตลอดเวลา พวกเราเลยให้แม่ไปอยู่บ้านพี่ชายที่อยู่ไม่ห่างจากเราเท่าไหร่นัก เป็นผู้ดูแล ส่วนพ่อไม่ยอมไปอยู่กับแม่เพราะเป็นห่วงฉัน ที่ต้องอยู่บ้านนี้คนเดียว เพราะบ้านพี่ชายค่อนข้างลึก การไปมาไม่สะดวกถึงแม้จะมีรถ แต่งานที่ทำต้องกลับดึกเสี่ยงต่ออันตรายต่างๆ แต่พ่อก็มักที่จะแวะไปหาแม่บ่อยๆ คงเพราะคิดถึง กัน ทั้งที่รู้ว่าแม่ไม่รับรู้เรื่องอะไรแล้วก็ตาม
พ่อขึ้นไปนอนแล้ว ฉันยังคงนั่งที่เดิม แต่ความคิดของฉันไม่เหมือนเดิม

ทำไมนะ ฉันถึงได้ลืมเพื่อนที่ที่สำคัญที่สุดของฉันคนนี้ไปได้นะ ฉันนี่ แย่จริงๆเลย ตั้งแต่ฉันจบประถมมา ฉันไม่เคยเลยสักครั้งที่จะฉลองปีใหม่กับเพื่อนฉันคนนี้ ทุกปีฉันมักมีที่จะไปเสมอ ไม่ว่าจะเป็นที่ต่างจังหวัดหรือว่ากรุงเทพฯ

ทั้งที่เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนคนแรกของฉัน เป็นเพื่อนที่ไม่เคยที่จะเกลียดฉัน แม้ว่าฉันจะทำตัวแย่ หรือเลวขนาดไหน ไม่เคยเรียกร้อง ไม่เคยคิดร้าย ไม่เคยคิดหักหลังฉันเหมือนเพื่อนบางคนที่ฉันเคยเจอ ทั้งตอนเรียนและตอนทำงาน

ไม่เคยที่จะอิจฉา เวลาที่ฉันได้ดี มีแต่ชื่นชม และยินดี
และยามที่ฉันท้อแท้ หมดหวัง เพื่อนคนนี้ก็อยู่ให้กำลังใจให้ฉันต่อสู้
เป็นพยาบาลยามที่ฉันเจ็บป่วย

อย่างนี้เขาเรียกว่า ลิงได้แก้ว ได้ไหมนะ ทำไม ฉันถึงได้ลืมเพื่อนคนแรก ของชีวิตฉันได้อย่างไร

ฉันรู้แล้วล่ะว่าพรุ่งนี้ ฉันจะไปร่วม Count Down กับใคร

ฉันวิ่งตามพ่อขึ้นไปบนบ้าน รีบเคาะประตูห้องพ่อ

“ มีอะไรเหรอ” พ่อ ถามหลังจากเปิดประตู ห้อง

“ พรุ่งนี้ เราไป Count Down กับแม่นะคะ พ่อ”

Create Date : 27 ธันวาคม 2548		0 comments
Last Update : 27 ธันวาคม 2548 22:57:39 น.
Counter : 303 Pageviews.
Share Tweet