|
|
..... บทที่ 13 .....
บทที่ 13
แว่วเสียงกอไผ่ชายป่าดังเอี๊ยดอ๊าด นกกลางคืนร้องอุอุและเสียงจิ้งหรีดร้องอยู่ไกลๆ ลมโชยมาเบาๆ หอบเอากลิ่นดอกไม้ไทยเข้ามาคลุ้งห้อง...
ตั้งแต่เกิดมาหินไม่เคยรู้สึกว้าเหว่เท่านี้เลย...เมื่อวานนี้แท้ๆ ที่หินมีความสุข มีความหวังที่จะได้มาพบศักดิ์ แต่วันนี้ คืนนี้เวลาห่างกันแค่ยี่สิบสี่ชั่วโมงอะไรอะไรมันต่างกันลิบลับ จู่ๆโลกของหินก็หายไปแบบไม่มีวี่แวว หัวใจของหินก็เหมือนจะหายไปด้วย หินเคยรู้ว่าไม่มีอะไรแน่นอนในชีวิต แต่ไม่คิดว่าจะรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ติดอย่างนี้...หินเข้าใจแล้วถึงความรู้สึกของศักดิ์เมื่อหินหายตัวไป มันเหมือนกับที่หินรู้สึกในเวลานี้ ผิดกันที่ความรู้สึกของศักดิ์นั้นยิ่งใหญ่กว่าหินมากมายนัก...
ศักดิ์ครับทำไมคุณจึงมอบหัวใจให้กับผมมากมายขนาดนั้น ช่างไม่เหลือไว้รักตัวเองบ้างเลยหรือ...คนโง่ของผม...เวลานี้คุณอยู่ที่ไหนนะ รู้บ้างไหมว่าคุณทำผิดที่ทิ้งผมไป ผมเข้าใจคุณทุกอย่างและพร้อมจะอยู่เคียงข้างคุณ... หินนั่งรำพึงอยู่ในความมืด แล้วต่อจากนี้ผมจะอยู่กับใคร...จริงอยู่ผมรู้แล้วว่าใครคือพ่อแม่ที่แท้จริง ผมคงต้องกลับไปอยู่กับครอบครัวและเรียนหนังสือต่อ แต่ใจของผมมันไม่มีที่อยู่...ถ้าไม่ใช่ศักดิ์หัวใจผมคงเร่ร่อนไปจนกว่า...
พลุ๊บ! หินสะดุ้งสุดตัว ไม่ได้กลัวอะไรแต่ตกใจที่ไม้แขวนเสื้อหล่นจากราว หินก้มลงเก็บ เขาแปลกใจที่มันคือกางเกงเลและเสื้อกล้ามสีดำ หินจึงเปลี่ยนชุดนอนที่ใส่อยู่เป็นกางเกงเลและเสื้อดำนั้น...หินยิ้ม คิดถึงเมื่อครั้งที่ศักดิ์แกล้งปล้ำเขาเพื่อบังคับให้ใส่ชุดชาวเลที่ศักดิ์แอบซื้อให้...หินยังจำได้ดีถึงความรู้สึกแรกที่เริ่มมีใจกับศักดิ์...ทะเลที่พัทยาคงอยู่ในใจหินตลอดไป...
หินลงไปเดินเล่นในสวน เลยไปที่บ้านยายยวน ขึ้นบันไดไปดูที่ ๆศักดิ์และเขาเคยนอน...หมอนมุ้งยังวางอยู่ที่เดิม หินหยิบเสื้อยืดสีขาวขลิบกรมท่าตัวเก่งและกางเกงยีนที่ศักดิ์ชอบใส่ประจำติดมาด้วย กลิ่นตัวของศักดิ์ยังกรุ่นอยู่...หินจำได้ดี...
หินเดินไปทั่วที่เขาและศักดิ์เคยอยู่ด้วยกัน เมื่อยเข้าจึงนั่งพักบนเนินสนามหญ้า คืนนี้ไม่มียุง หินจึงเอนตัวลงนอนแหงนมองฟ้าที่เขาและศักดิ์เคยแข่งกันนับดาว เขากอดเสื้อผ้าของศักดิ์ไว้แนบอกน้ำตาซึม...ลมพัดมาวูบหนึ่งหอบกลิ่นกระดังงาและราตรีฟุ้งรอบตัวหิน เขาเคลิ้มเหมือนจะหลับและคงหลับไปจริงๆ มารู้สีกอีกทีเมื่อพลิกตัวซึ่งทำให้เขากลิ้งหล่นมาจากเนิน...จะตื่นหรือยังหลับอยู่หินไม่แน่ใจ...มันเหมือนภาพช้า หินกอดชุดของศักดิ์ไว้แน่นกลัวจะหลุดมือ กลิ้งได้สักสองรอบรู้สึกเสื้อนั้นหนักกว่าเก่า...มันไม่ใช่เพียงเสื้อแต่มีศักดิ์อยู่ด้วย เขากอดหินเช่นกัน ทั้งคู่ค่อยๆ กลิ้งลงมา หินกอดศักดิ์ไว้อย่างสงสัยงุนงงและด้วยใจที่มีความสุข ขณะนั้นเขารู้สึกเป็นอิสระจากทุกสิ่ง มีเพียงเขาและศักดิ์เท่านั้น...
หิน...ผมรักหิน อยู่กับผมที่นี่นะ ผมจะดูแลปกป้องหินตลอดไป... ศักดิ์กอดหินแน่น
ครับ ผมจะอยู่ที่นี่กับศักดิ์ ไม่หนีศักดิ์ไปไหน ทั้งคู่ยังคงกลิ้งลงมา ช้าๆ...หินเหมือนหลุดลอยออกจากร่าง เขามองเห็นร่างของตัวเองกลิ้งลงมา...จนในที่สุด.....
โพล๊ะ! หัวของหินกระแทกกับท้ายรถตัดหญ้าที่ยังคงจอดอยู่ใต้ต้นพิกุล หินไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร แค่เบลอๆ แล้วทุกอย่างก็หายไปรวมทั้งศักดิ์ที่กอดหินอยู่เมื่อสักครู่...
อ้าว! หินมานอนอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ป้ายวนอุทานด้วยความประหลาดใจ...
หินตื่น หินตื่นเถอะเช้าแล้ว ป้ายวนเขย่าร่างของหิน
หือ...ยายน่ะเอง หินลืมตาขึ้นมาอือออแล้วก็นอนต่อ...
ลุกขึ้น เดี๋ยวเราจะไปวัดกันไปอาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวเร็ว! ป้ายวนฉุดตัวหินจากพื้นหญ้า
ไปวัดทำไมหรือครับยาย หินยิ้มอารมณ์ดีลุกขึ้นยืนหันหน้าจะเดินไปบ้านท้ายสวน
เอ้า! จะเดินไปไหนกัน ขึ้นไปบนบ้านอาบน้ำซะหิน ป้ายวนส่งเสียงดุ
ผมจะไปอาบน้ำครับ ก็ไปบ้านยายไง ยายหลงแล้วหรือ?... เหอ เหอ หินหัวเราะและเดินไปบ้านยายยวน ไม่ฟังเสียงโหวกเหวกของยายที่ดังอยู่ริมสระน้ำบ้านใหญ่...
คุณลิลลี่คะ!คุณลิลลี่คะ!เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ... ป้ายวนกระหืดกระหอบรายงาน...
หินเอาเสื้อผ้าของพ่อศักดิ์ที่เขาถือติดมืออยู่ไปเก็บที่ เปลี่ยนชุดชาวเลที่เขาไม่ชอบใส่ออกและลงไปอาบน้ำในบ่อหลังบ้าน...
ขณะนั่งรอยายยวนบนขอนไม้ตีนบันไดบ้านหินนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานที่บ้านยายพร...นายหยดใช้มีดขู่บังคับเอาทรัพย์สินเงินทองทั้งหมดจากยาย ยายทั้งโกรธทั้งกลัวเพราะนอกจากจะทำร้ายยายแล้วนายหยดขู่จะฆ่าหินด้วยถ้ายายไม่ยอมทำตาม ยายจึงมอบทุกอย่างที่มีให้นายหยดแต่นายหยดกลับทำร้ายยายเพราะหาว่ายายยังซ่อนส่วนที่เหลือไว้อีก หินเข้าแย่งมีดจากมือนายหยดจึงถูกแทงที่ท้อง ยายใช้ท่อนไม้ตีนายหยดเพื่อช่วยหินจึงถูกนายหยดกระหน่ำแทง ตอนนั้นหินชักจำอะไรไม่ได้รู้แต่ว่าเข้าไปชุลมุนแย่งมีดจึงถูกแทงกลับมาอีก ก่อนหินจะล้มลงจำได้ว่าถูกตีที่หัวหลายครั้งจนหมดสติไป...
หินเอามือคลำที่ท้อง พบแต่รอยแผลเป็นและรู้สึกเสียวๆ เมื่อเอามือไปลูบ แผลหนึ่งอยู่กลางรอยปานของหินพอดี รอยปานที่พ่อศักดิ์เคยล้อเล่นบ่อยๆ ว่าเป็นไข่ใบที่สามของหิน...เอ๊ะ!พ่อศักดิ์ไปไหนนะจนป่านนี้ยังไม่เห็นพ่อเลย...
อ้าว! หินมานั่งอยู่นี่เอง ยายกับคุณลิลลี่คอยเราอยู่ทำไมไม่ไปที่บ้านใหญ่ แล้วดูแต่งตัวเข้าสิ ยายยวนยืนท้าวเอวต่อว่าหินอย่างหัวเสียเมื่อเห็นหินใส่เสื้อสีแดงที่ศักดิ์ซื้อให้จากตลาดพร้อมกับกางเกงว่ายน้ำสีเดียวกัน
ไป ไปเปลี่ยนเสื้อที่บ้านใหญ่เร็วเข้านายหิน ยายยวนรุนหลังหินให้เดินไปที่บ้านขาวหลังคาสีช็อกโกแลตน่ากินหลังนั้น...หินเดินไปอย่างงงๆ
จะไปเก็บกระดูกพ่อแต่ใส่เสื้อสีแดง เด็กคนนี้ ป้ายวนเดินบ่นพึมพำ
กระดูกใครหรือยาย กระดูกยายพรใช่ไหม ยายพรถูกนายหยดแทงตายแล้วใช่ไหมครับ? หินหยุดเดินหันไปถามยายยวนเอาจริงเอาจัง ทำไมผมไม่รู้เรื่องไม่มีใครบอกผมเลย...แล้วพ่อศักดิ์หายไปไหนนี่ครับ? หินทำหน้าสงสัยพอๆ กับยายยวนแต่เป็นคนละเหตุผล
ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนแล้วยายจะเล่าให้หินฟัง ยายยวนจูงมือหินเข้าบ้าน หินอิดออดที่จะเข้าไปยิ่งเห็นลิลลี่เดินตรงเข้ามาหาหินถึงกับถอยหลังกรูด
เป็นอะไรไปล่ะหิน ไม่รู้จักฉันหรือ ลิลลี่พอรู้เค้าความสับสนของจิตใจหินจากป้ายวนจึงพยายามเกลี้ยกล่อม ฉันชื่อลิลลี่ เป็นเจ้าของบ้านนี้ เป็นเพื่อนของพ่อศักดิ์และเป็นมิตรที่ดีของเธอด้วย
ผมไม่รู้จักคุณครับ แต่ผมเคยมาว่ายน้ำที่สระหลังบ้านกับพ่อศักดิ์ผมชอบน้ำสีฟ้าครับ หินเดินอ้าวไปสระสีฟ้าที่เอ่ยถึง ลิลลี่หันไปสบตากับป้ายวนอย่างมีความหวังที่หินเริ่มแสดงท่าทีเป็นมิตร
ผมกับพ่อศักดิ์แอบมาเล่นน้ำกันตอนกลางคืนเพราะเราต้องไปทำงานในไร่เวลากลางวัน...พ่อรักผมมากครับ... หินนั่งรำพึงถึงศักดิ์ข้างสระน้ำ
น้าเดือนบอกว่าพ่อศักดิ์ทิ้งผมไปหางานที่ดีๆ ทำแล้วจะกลับมารับไปอยู่ด้วย นี่ละมั้งที่ผมไม่เห็นพ่อศักดิ์เลย หินมองเรื่อยเข้าไปในท้องนาเวิ้งว้าง...ขาแกว่งน้ำเล่นช้าๆ...คำพูดประสาซื่อของหินทำเอาลิลลี่น้ำตาซึม ขณะที่ป้ายวนทนไม่ไหวเข้าไปร้องไห้ในครัว.....
ถ้าอย่างนั้นหินอยู่กับฉันและยายยวนที่บ้านหลังนี้ดีไหม?
ไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวพ่อศักดิ์กลับมาแล้วไม่เห็นผมพ่อจะเสียใจและออกตามหาผม ผมต้องคอยพ่ออยู่ที่บ้านท้ายสวนของยายครับ หินก้มหน้าลงมองน้ำในสระและนิ่งอยู่อย่างนั้นเหมือนจนปัญญาไม่รู้จะทำอะไรกับชีวิตของตัวเองที่ถูกปล่อยให้เดียวดายไม่มีพ่อศักดิ์คอยนำทาง...ลิลลี่เห็นภาพของหินที่นั่งก้มหน้านิ่งอยู่อย่างนั้นรู้สึกสงสารและเวทนาเด็กน้อยที่ไม่รู้ว่าพ่อที่เขารำพึงถึงนั้นได้จากไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับ...ลิลลี่ร้องไห้ออกมา...
คุณร้องไห้ทำไมหรือครับ? หินหันมาเพราะเสียงสะอื้นของลิลลี่
สงสารยายพรหรือครับ...อ้าว!เราจะไปงานศพยายไม่ใช่หรือ หินเพิ่งนึกได้
ยายเอาเสื้อขาวมาให้หินเปลี่ยนแล้ว นี่ไง ป้ายวนยื่นเสื้อยืดสีขาวที่ขึ้นไปหยิบมาจากห้องของหิน เวลานี้ทั้งป้ายวนและลิลลี่ต้องเล่นไปตามบทที่หินเป็นคนเขียนเพื่อตะล่อมให้เขายอมเล่นในเรื่องที่ทุกคนกำลังร่วมแสดงอยู่..
งั้นเราไปเก็บกระดูกยายพรที่วัดกันนะหิน ลิลลี่เดินนำทุกคนไปขึ้นรถ
โอ้โฮ!รถคันใหญ่จัง หินขึ้นไปนั่งได้ไหมครับ? ทั้งลิลลี่และป้ายวนยิ้มเอ็นดูในความไม่รู้เรื่องรู้ราวของหิน...
ลายและเพื่อนบ้านอีกสองคนยืนรออยู่ที่กองเถ้าถ่านของศักดิ์ วัดนี้เป็นวัดเล็กๆ จึงไม่สัปเหร่อ เวลามีใครตายจะมีเพื่อนบ้านช่วยกันเป็นธุระให้จนเสร็จงาน
สวัสดีครับยายยวน สวัสดีครับคุณลิลลี่ ลายไหว้อย่างนอบน้อม
ดีครับผม หิน ลายยิ้มอย่างเป็นมิตรให้หินซึ่งทำหน้างงๆ
ใครครับยายนายคนนี้ หินกระซิบถามยายยวน
อ้าว!จำผมไม่ได้แล้วหรือ เมื่อวานเรารู้จักกันแล้วไงครับผม ลาย
เป็นฝ่ายทำหน้างงบ้าง
เอาละๆ เราเก็บกระดูกกันดีกว่า ยายยวนตัดบทเพราะกลัวเรื่องเปลี่ยนเจ้าของกระดูกจะแผนแตกเพราะเด็กสองคนถกเถียงกัน...
ใครคนหนึ่งที่ชำนาญในการพิธีเผาศพได้เรียงกระดูกไว้เป็นรูปร่างตามตำแหน่งที่คาดว่าจะเป็น ยายยวนเลือกหยิบจากตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อยใส่ลงในผอบทองเหลืองเล็กๆ ที่เตรียมมา
ยายยวนครับ ผมหยิบกระดูกยายพรบ้างได้ไหม ไม่รู้เพราะความอยากรู้อยากเห็นหรืออะไรหินจึงคิดอยากทำ
เอาสิ หินควรทำอยู่แล้ว ยายยวนชะงักเมื่อเห็นหินเอื้อมมือไปหยิบชิ้นส่วนของฟันซึ่งยังดูสมบูรณ์ดีอยู่
ยายยวนดูสิครับ ฟันนี่ยังอยู่ติดกันเป็นแผงสี่ซีกแน่ะ ฟันยายพรช่างเหมือนฟันของพ่อศักดิ์จริง หินจำได้เวลาพ่อศักดิ์ยิ้มจะเห็นฟันสี่ซีกนี้แหละครับ หินค่อยๆ วางแผงฟันลงบนกระดูกที่เก็บมาแล้วปิดฝาผอบ เขาคว้าผอบจากมือยายยวนไปถือไว้เอง
ไม่กลัวหรือ ยายยวนถามหินที่ยืนถือผอบนิ่งอยู่
หินไม่กลัวครับ สงสารแต่พ่อศักดิ์ที่ไม่รู้ว่ายายพรตายแล้ว ไม่ได้มาเก็บกระดูก...หินตั้งใจจะเก็บกระดูกนี้ไว้กับหินเองเพื่อมอบให้กับพ่อศักดิ์...เผื่อว่าวันหนึ่งพ่อศักดิ์จะกลับมาหาหิน
โธ่เอ๋ยหิน ป้ายวนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ร้องไห้ออกมา...
จนแล้วจนรอดหินก็ไม่ยอมอยู่ที่บ้านใหญ่ เขายืนกระต่ายขาเดียวว่าจะคอยศักดิ์ที่บ้านเล็กท้ายสวน มิใยที่ลิลลี่และยายยวนจะชักชวน อย่างหนึ่งที่ทำให้หินไม่ตกลงเพราะเขาคิดว่าไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่คุณลิลลี่จะเอ็นดูเขามากขนาดนั้น...ถึงจะเป็นเด็กเขาก็รู้ว่าเขาเป็นหลานยายเป็นลูกพ่อศักดิ์เขาจึงควรอยู่กับยาย ถึงแม้ใจจริงลึกๆ แล้วหินรู้สึกชอบบ้านหลังคาสีช็อกโกแลตและสระน้ำสีฟ้านั้นมากเหมือนกัน
หินวางผอบทองเหลืองไว้บนหัวนอนบนกระเป๋าเสื้อผ้าเหนือกองหมอนมุ้ง เขานั่งมองอยู่อย่างนั้นเป็นชั่วโมง...ไม่มีใครรู้ว่าในใจเด็กน้อยคิดอะไรอยู่...ป้า ยวนและลิลลี่ตกลงกันว่าจะปล่อยให้หินอยู่ในโลกส่วนตัวของเขาจนกว่าวันหนึ่งหินจะกลับออกมาเอง...
คืนนี้หินกางมุ้งเองเป็นครั้งที่สอง ครั้งแรกเมื่อคราวหินน้อยใจพ่อศักดิ์ที่กอดน้าเดือนในซุ้มกระดังงา...เดี๋ยวนี้หินเลิกน้อยใจและเข้าใจพ่อศักดิ์ดีแล้ว เป็นธรรมชาติของคนที่จะต้องมีคู่ ชายคู่กับหญิงและหญิงคู่กับชาย เวลานั้นหินแค่รู้สึกหวงพ่อ กลัวน้าเดือนจะแย่งความรักของพ่อศักดิ์ไป วันหนึ่งข้างหน้าหินก็คงจะมีคู่เช่นเดียวกัน...แต่ตอนนี้พ่อศักดิ์นอนอยู่ที่ไหนกับใครนะ...หินคิดถึงพ่อ...อยากนอนกอดพ่อศักดิ์เหมือนคืนก่อนๆโน้น... พ่อศักดิ์ครับคิดถึงหินบ้างไหม? ...
หินเลิกชายมุ้งและเอื้อมมือไปหยิบผอบกระดูกเข้าไปในมุ้ง ยายจ๋านอนเป็นเพื่อนหินนะหินคิดถึงพ่อศักดิ์...ยายช่วยบอกพ่อให้กลับมาหาหินเร็วๆหน่อย หินเหงาหินว้าเหว่หินไม่มีใครไม่รู้หินจะมีชีวิตอยู่อย่างไร...พ่อจ๋าหินคิดถึงพ่อ... หินพูดปนสะอื้น...เขานอนร้องไห้กอดผอบจนหลับไป...
ตรื๊ด ตรื๊ด เสียงกระรอกวิ่งไล่กันอยู่บนราวระเบียง มันวิ่งขึ้นไปบนต้นไทรทำให้น้ำค้างบนใบไทรร่วงพราว
หินนอนตื่นสาย กระรอกมาปลุกแล้วหน้าไม่อาย ป้ายวนแกล้งกระเซ้าหิน
ยายหุงข้าวทำกับข้าวไว้ให้แล้วนะ หินดูแลตัวเองได้ไหมยายต้องไปทำงานที่บ้านใหญ่ ถ้าเหงาก็ไปหายายไปคุยกับคุณลิลลี่ คุณแกอยากจะคุยกับหินนะ ป้ายวนลงจากบ้านเดินทะลุสวนไป
หินเก็บมุ้งหมอนเข้าที่อาบน้ำแปรงฟันเสร็จลงจากเรือนเดินไปหายายยวนที่บ้านใหญ่ หินเดินอ้อมไปทางหน้าบ้านเพื่อมองถนนและผู้คนคลายเหงา
มีชาวบ้านขับรถอีต๊อกผ่านไปอย่างช้าๆ เดี๋ยวก็มีรถอีแต๋นวิ่งสวนมา นานๆ จึงจะมีรถใหญ่สักคัน แต่ที่หินชอบมากคือรถขายกับข้าว เขาเปิดเพลงเสียงดังมาแต่ไกล นอกจากกับข้าวสดพวกผัก หมู ปลาแล้ว ยังมีขนมและของกินเล่นมากมาย หินอยากได้บางอย่างแต่ไม่มีเงินซื้อ วันนี้หินจะขอเงินยายเตรียมไว้ซื้อวันพรุ่งนี้...วันนี้ได้แต่มอง... พ่อศักดิ์ครับหินอยากกินขนมจัง!...
หิน...หิน... มีเสียงเรียกดังมาจากถนน
หือ... หินขานรับทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเสียงมาจากไหน หินมองไปในถนน เห็นเด็กนักเรียนสองสามคนขี่จักรยานไปโรงเรียน
หิน...หินครับผม จักรยานคันหนึ่งหยุดที่หน้ารั้วบ้าน
อ๋อ! นายเองหรือ นายครับผมนี่เอง ทำไมไม่ขับมอเตอร์ไซด์ล่ะวันนี้ หินจำลายได้เพราะ ครับผม ที่ลายชอบพูดติดปาก
เวลาไปโรงเรียนต้องขี่จักรยานครับ ผมยังเป็นเด็กอยู่ครับผม หินล่ะไม่เรียนหนังสือหรือ ลายกลับขึ้นไปบนถนน
ตกลงนายชื่ออะไรกันแน่ หินตะโกนถาม
คุณหินถ้าจะบ๊อง ผมชื่อลาย เราเคยรู้จักกันดีแล้วเมื่อวานนี้ที่วัดไงครับผม ลายตะโกนตอบ
ผมไปโรงเรียนก่อนนะแล้วผมจะมาคุยเป็นเพื่อนนะครับผม ลายโยกจักรยานตัวโก่งเพื่อเร่งให้ทันเพื่อน...
หินเพิ่งนึกได้ว่าเขาก็เคยเรียนหนังสือ แต่ที่ไหนเมื่อไหร่เขาไม่แน่ใจ นายลายนี่ตัวโตเหมือนผู้ใหญ่ ที่แท้ยังเป็นเด็กอยู่เลย คงแก่แดดอยากเป็นผู้ใหญ่ หึ หึ นายลายครับผม หินนึกขำในใจ
ยายครับนายลายคือใครเขาชอบทักผม เมื่อกี้ก็แวะคุยกับผมก่อนไปโรงเรียน หินเดินเข้าไปหายายยวนในครัว
หินไม่อยากรู้หรอกว่าลายคือใครเชื่อยายสิ มานี่มาช่วยยายล้างชามดีกว่า ยายยวนเปลี่ยนเรื่องพูด
หินอยากรู้จึงถามยายไง...เอ่อ...หินไม่เคยล้างชามเดี๋ยวชามสวยๆ ของคุณลิลลี่แตกหมดครับ หินเอามือลงแกว่งน้ำเล่นในอ่างล้างชาม
แน่ใจนะเรื่องลาย ยายยวนพูดกับหินแต่ใจกลับนึกถึงภาพของหินและศักดิ์ที่ช่วยกันล้างชามจนเลอะเทอะไปทั้งครัวในวันนั้น...
แน่ใจครับบอกมาเถอะยายหินไม่เป็นไรหรอก
ลายเขาเป็นน้องชายของน้าเดือนไง ยายยวนตัดสินใจบอก
ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลยครับ น้าเดือนก็น้าเดือนลายก็ลาย และเดี๋ยวนี้หินไม่โกรธไม่รำคาญน้าเดือนแล้วครับ...เพื่อแลกกับการที่พ่อศักดิ์จะกลับมา สิ่งใดที่เป็นความสุขของพ่อศักดิ์หินยินดีเสมอครับ...หินพูดจากใจจริงนะครับไม่ใช่พูดเพื่อเอาใจใครทั้งนั้นยายไม่ต้องทำหน้าสงสัยเลยครับ
ยายยวนกำลังเวทนาหินต่างหาก...ในใจของหินยังเต็มไปด้วยพ่อศักดิ์ของเขาคนเดียว ทั้งคุณลิลลี่และตัวยายยวนเองยังอยู่ห่างจากใจของหินนัก เขาแค่เคารพและนับถือ...ดีเหมือนกันที่หินจะมีใครสักคนเป็นเพื่อน คนที่บางทีอาจจะเข้าไปแทรกระหว่างเขากับพ่อศักดิ์ซึ่งไม่มีตัวตน...
อ้าว! ยายยืนค้างเลยน้ำล้นอ่างแล้วครับยาย หินเข้าไปปิดก๊อกน้ำ
ยายนี่แย่จริงคิดอะไรเพลินไปหน่อย หินช่วยยายเช็ดพื้นด้วย
ครับ สองยายหลานช่วยกันทำความสะอาดพื้นครัว
ขยันจริงนะหิน ลิลลี่เดินผ่านมาพอดี
สวัสดีครับคุณลิลลี่ ผมมาหายายครับ หินรายงาน
ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกหินเรากันเอง หินคิดว่าฉันเป็นญาติคนหนึ่งของหินก็แล้วกัน ลิลลี่หัวเราะเดินเข้ามาลูบหัวของหิน
บ้านนี้ก็เหมือนกันหินนึกจะไปจะมาเมื่อไหร่ก็ได้ จำไม่ได้หรือว่าฉันเคยยกบ้านหลังนี้ให้หิน หินยังเถียงกับพ่อศักดิ์เลยเรื่องที่หินจะอยู่บ้านนี้แต่พ่อศักดิ์ไม่ยอมอยู่...จำได้ไหม?
ก้อ...อ๋อ!...ครับ... หินรับคำอย่างงงๆ
และอย่าลืมล่ะที่หินชอบเล่นน้ำ จะลงเล่นเมื่อไหร่ก็ได้มันเป็นสระของหิน จะดูทีวีก็เปิดดูได้ตามใจ...บ้านของหินนี่นะ คุณลิลลี่หัวเราะอย่างใจดี
ขอบคุณคุณลิลลี่เสียสิหิน ยายยวนเตือนหินที่มัวยืนตะลึงกับสิทธิต่างๆ ที่ได้รับจากคุณลิลลี่
ขอบคุณครับ...แต่... หินก้มหัวลงไหว้
ไม่ต้องแต่...เป็นเด็กอย่าสงสัยมากนักเลยนะจ๊ะหิน
แต่...ทำไม... หินหันมาตั้งข้อสงสัยกับยายยวนเมื่อคุณลิลลี่ออกไปจากครัวแล้ว
อาจจะเป็นเพราะคุณลิลลี่มีลูกชายคนหนึ่งอายุเท่ากับหินนี่แหละ พลัดหายกันไปตั้งแต่ยังเด็กๆ คุณก็เลยเอ็นดูหินมากมายอย่างนี้ ในใจป้ายวนนึกต่อไปว่า แต่ก็ไม่น่าเอ็นดูมากถึงกับยกบ้านใหญ่หลังนี้ให้ ถึงแม้จะเป็นการพูดลอยๆ อย่างนั้นก็ตาม
น่าสงสารคุณลิลลี่นะครับยาย หินเดินออกไปยืนดูลิลลี่ที่กำลังนั่งครุ่นคิดอยู่ริมสระน้ำ
งั้นหินจะทำตัวเป็นเด็กดีของคุณลิลลี่ดีไหมครับยาย แต่หินก็ยังรักยายรักพ่อศักดิ์เหมือนเดิมนะครับ หินเข้าไปกอดยายยวนที่ยืนน้ำตาซึม.....
| Create Date : 22 มกราคม 2551 |
| Last Update : 21 เมษายน 2551 9:47:53 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 434 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: แสง สีรุ้ง IP: 161.200.255.162 วันที่: 22 มกราคม 2551 เวลา:16:58:04 น. |
|
|
|
โดย: ดาเรน (ดาเรน  ) วันที่: 22 มกราคม 2551 เวลา:17:48:55 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [