|
|
.....บทที่ 7.....
บทที่ 7
..... ชีวิตสองพ่อลูก .....
ที่คิวรถตู้หมอชิต...อดีตเก่าๆ ของศักดิ์หวนคืนมาอย่างเลี่ยงไม่พ้น
คุณ..พี่ศักดิ์..พี่ศักดิ์ใช่ไหม? หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยทักหลังจากแอบมองอยู่ครู่หนึ่ง
ใช่ครับ..อ้าว!..เดือนน่ะเอง ศักดิ์สะดุ้ง แปลกใจ
พี่หายหน้าไปไหนมาตั้งหลายปี..รู้ไหมว่าทุกคนเป็นห่วงพี่ หญิงสาวชื่อเดือนถามศักดิ์ ตามองหินที่ยืนเกาะแขนอยู่
ผมไปทำงานที่สมุทรสงคราม..ที่บ้านรู้ดีกันทุกคนครับ ศักดิ์พูดเรื่องจริง
ไม่ทุกคนนะ เดือนเถียง
คนที่ไม่ได้อยู่นครสวรรค์ก็คงไม่รู้แน่นอน ศักดิ์ย้อน
ฮึ!.. เดือนละสายตาจากหินมาที่ศักดิ์ ใครน่ะ?
หิน..ลูกชายผมเอง ศักดิ์จงใจดึงหินเข้าไปกอด สื่อความหมายบางอย่าง
ลูกของพี่!..พี่ศักดิ์มีครอบครัวตั้งแต่เมื่อไหร่ เด็กโตมากแล้วนะนี่ ไม่น่าเชื่อ.. เดือนยิ้มให้หิน พี่ศักดิ์แกล้งหลอกเดือนมากกว่า
ผมเป็นลูกพ่อศักดิ์..พ่อศักดิ์คือพ่อของผมแน่นอนครับ หินยืนฟังอยู่นานเอ่ยย้ำความแน่ใจให้เดือน..แม้หินจะเป็นเด็กแต่เขามีความรู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้กำลังจะเข้ามายุ่งกับชีวิตของเขาสองคนพ่อลูก
เดือนก็ต้องเชื่อสินะยืนยันกันอย่างนี้..ทำไมทำหน้าบึ้งงั้นล่ะหิน สงสัยหวงพ่อศักดิ์ เดือนถือวิสาสะบีบแก้มหินด้วยความเอ็นดู
อึ๊! หินเกร็งหน้า
ยิ้มหน่อยน่า..รู้ตัวไหมว่าหินน่ารักมากนะ..ฮะ..ฮะ เดือนหัวเราะที่ได้แหย่หิน
พ่อ! หินหันมองศักดิ์ที่ยืนฟังเฉยอยู่
ไม่มีอะไรหรอกพี่เดือนเขาหยอกเล่น ไปเถอะรถจะออกแล้วเตรียมขึ้นรถกัน..เดือนมาคนเดียวหรือ? ประโยคหลังหันไปถามหญิงสาว
มากับเพื่อนจะพาเค้าไปเที่ยวบ้านพอดีเห็นพี่ศักดิ์จึงทัก..งั้นเดือนขอตัวก่อนนะ เดือนเดินไปจูงมือชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนคอยอยู่ใกล้ๆ
ใคร? เสียงแว่วจากชายหนุ่ม
เพื่อนบ้านกันไม่มีอะไร เดือนกระซิบ
ทำไมต้องพูดเบาๆ
เออน่า.. เดือนฉุดชายหนุ่มขึ้นรถ
รถตู้พาผู้โดยสารออกถนนวิภาวดี ถนนสายเอเชีย ผ่านจังหวัดอยุธยา อ่างทอง แวะกินอาหารที่อินทร์บุรี ต่อไปสิงห์บุรี อุทัยธานี และถึงนครสวรรค์ในที่สุด
เลยตัวเมืองนครสวรรค์ไปตามถนนสายเอเชียอีกสิบกว่ากิโลมีทางแยกเข้าอำเภอลาดยาวที่บ้านหนองเบน แล่นไปอีกประมาณสามสิบกิโลฯ ก็ถึงตัวอำเภอซึ่งเป็นจุดหมายปลายทาง รถตู้ปล่อยผู้โดยสารลงที่สามแยกข้างอำเภอ
มีใครมารับหรือเปล่าเดือน? ศักดิ์ถามขึ้นเมื่อเห็นเดือนมองยิ้มอย่างมีเลศนัย
เดี๋ยวที่บ้านเอารถมารับ พี่ศักดิ์ล่ะมีใครมารับหรือเปล่า? ชายหนุ่มคนนั้นเกาะแขนเดือนแสดงความเป็นเจ้าของ
ไม่มีใครรู้ว่าผมมา ตั้งใจจะนั่งมอเตอร์ไซด์รับจ้างไป ศักดิ์พาหินเดินไปขึ้นรถมอเตอร์ไซด์ที่วินซึ่งอยู่ใกล้ๆ กัน
ไปบึงหล่ม ศักดิ์บอกจุดหมายปลายทาง..เขาให้หินนั่งกลางตัวเองนั่งท้ายคอยระวังเพราะพื้นถนนมีหลุมบ่อเป็นระยะๆ
ระยะทางสักเก้ากิโลฯ ก็ถึงบึงหล่มบ้านเกิด
ศักดิ์ลงจากรถจูงมือหินเดินอย่างงงๆ ไปที่ๆ เคยเป็นบ้าน..เขายืนอยู่หน้าประตูรั้วปีกไม้สลับหินธรรมชาติ ด้านในเป็นเนินหญ้าเขียวขจีลาดต่ำลงไปในหุบเขา ถนนอิฐลัดเลาะตามเนินและหมู่ไม้สู่บ้านสองชั้นหลังโต ด้านหลังของบ้านมีสระน้ำสีฟ้าขนาดใหญ่พอๆ กับตัวบ้าน น้ำใสสะอาดมีใบไม้แห้งลอยอยู่ประปราย
ไง้!..เจอบ้านเจอพ่อแม่หรือยัง! เสียงเดือนตะโกนถามจากรถปิกอัพที่ขับตามหลังมา
ฟวู๊บฟ!!
พ่อ!.. หินตกใจที่รถเฉี่ยวผ่าน
โชคดีนะคุณพ่อคุณลูก..ฮะ..ฮะ..ฮะ.. เสียงหัวเราะของเดือนเลือนหายไปกับฝุ่นฟุ้งแดง
เฮ้ย ย ! . . . ศักดิ์เหลืออดคำรามไล่หลัง
อย่าไปถืออีเดือนมันเล้ย.. ศักดิ์หันขวับมา..หญิงมีอายุคนหนึ่งยืนอยู่ เขามัวแต่โมโหเดือน ไม่ทันมอง
สวัสดีครับป้ายวน ศักดิ์ยกมือไหว้
ใครกันละนี่หน้าตาน่าเอ็นดู ป้ายวนยิ้มกับหิน
เอ่อ..ลูก..ลูกชายผมเองครับชื่อหิน ศักดิ์อึดอัดใจที่พูดโกหก หินไหว้ป้า เอ๊ย!..ไหว้ยายเสียสิ ศักดิ์พยักหน้าสั่งหิน...ต่อไปนี้เขาคงต้องแสดงละครโกหกป้า แม่ และใครต่อใครทั่วทั้งหมู่บ้าน..เขาไม่อยากอยู่ในสภาพของคนหลอกลวงอย่างนี้เลย...อีกนานเท่าไหร่ไม่รู้
มีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่..เอ็งใจดำขาดการติดต่อกับทางบ้านเสียนานจนลูกโตขนาดนี้ สายตาป้ายวนยังอยู่ที่หิน
สวัสดีครับยาย หินพนมมือก้มไหว้ยายยวน
เออ..ไหว้พระนะหิน ป้ายวนตบหัวเบาๆ อย่างเอ็นดู
เอ่อ..ผม.. ศักดิ์ไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร
เข้าบ้านก่อนแล้วกัน ป้ายวนเปิดประตูรั้ว..ไม่ได้ตรงไปที่บ้านกลางหุบเขาแต่เดินเลี้ยวเข้าสวนด้านข้าง ทะลุเกือบปลายที่ ถึงบ้านเล็กกะทัดรัดหลังหนึ่ง
บ้านใครครับป้า? ศักดิ์มองตัวบ้าน กลับชะเง้อมองบ้านใหญ่ลิบๆ ในดงไม้ด้านล่าง..นึกสงสัยที่ป้ายวนไม่เอ่ยเรื่องแม่ของเขาเลย
ที่พักของป้าเอง.. ป้ายวนเดินขึ้นบ้านหาน้ำ ขนมแห้งมาให้หิน กินซะไอ้หนู สองคนพ่อลูกนั่งลงบนชานเรือน
แม่ผมล่ะครับ? ถามไปแล้วศักดิ์กลัวจะได้รับคำตอบที่ต้องเสียใจ
เรื่องมันยาว..เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งตกใจ ป้ายวนร้องห้ามเมื่อเห็นศักดิ์หน้าเสีย
ไม่เป็นไรครับ ศักดิ์ดึงหินเข้าไปนั่งใกล้ๆ
เมื่อห้าปีที่แล้วแม่เอ็งมีหนี้สินรุงรังจนต้องขายที่ ป้าเองก็ต้องพลอยขายตามเพราะที่มันต่อเนื่องกันอยู่เป็นผืนเดียวกัน เจ้าของใหม่เป็นคนกรุงเทพฯ จัดแจงถมที่ปรับปรุงแต่งจนเหมือนสวรรค์..เขาขอร้องให้ป้าอยู่ดูแล ปลูกบ้านหลังเล็กให้นี่แหละ
แล้วแม่ไปอยู่ที่ไหนล่ะครับ? ศักดิ์รู้สึกเสียใจที่ละเลยแม่ในหลายปีที่ผ่านมา เขาเหมือนลูกอกตัญญู
แม่เอ็งเขาไปเปิดร้านขายของอยู่ที่ตลาดหน้าอำเภอ...อ้าว!..อีเดือนมันไม่ได้บอกหรอกรึ? ป้ายวนส่ายหัว เดาเรื่องได้
มิน่าเดือนถึงยิ้มแปลกๆ กับผมที่คิวรถ...ยังคงร้ายเหมือนเดิมนะป้า เดือนคนนี้ ศักดิ์รู้สึกถึงไอระอุความยุ่งเหยิงของชีวิตที่กำลังคืบคลานเข้ามา
อย่าไปถือสามันเลย.. อีกหนกับประโยคเดิมของป้ายวน ก็แค่ร้ายที่เห็นๆ เพราะมันเคยรักเอ็งมาก่อน แต่มันไม่เคยร้ายลึกนะ ป้ายวนออกความเห็นอย่างคนนอกที่ไม่ได้สัมผัสปัญหา
ป้าก็ยังเข้าข้างเหมือนเดิม ศักดิ์ดึงหินให้นั่งนิ่งๆ แล้วผมกับหินจะพักกันที่ไหนล่ะครับนี่ ศักดิ์ถามกึ่งขอความเห็นใจ
อยู่กับข้าไปก่อนแล้วค่อยหาทางใหม่..มาเหนื่อยๆ พักผ่อนเสียก่อน ข้าว่าจะเข้าสวน..หินไปกับยายไหม? ป้ายวนชวนหิน
อย่าเพิ่งเลยหิน ศักดิ์ปรามเมื่อหินทำท่าจะตามป้ายวนไป
ห่วงกันจังนะ..ก็น่าห่วงหรอกมันน่ารัก แม่เขาคงสวยละซี..ฮะ..ฮะ.. ป้ายวนเดินหัวเราะเข้าสวนไป
พ่อศักดิ์ครับหินชอบที่นี่ ยายยวนก็ใจดีจัง หินออกเดินสำรวจพื้นที่ ขนมยังอยู่ในปากและในมือ
ศักดิ์มองตามหิน คิดกังวลว่าจะทำอย่างไรต่อไปกับชีวิตของเขาทั้งสอง..แม่ที่คิดจะมาขอพึ่งพิงก็ไม่อยู่เสียแล้ว ที่ตลาดคงคับแคบไม่มีที่ให้อาศัยแน่ ลำพังเขาเองตรงไหนก็ซุกหัวนอนได้ แต่หินล่ะ! แม่และพ่อเลี้ยงของเขาจะยอมรับหรือ...สาเหตุที่เขาจากบ้านไปก็ด้วยเรื่องการจัดหาลูกเมียให้เขา แล้วเขาจะมีหน้าพาลูกมาหาแม่ได้อย่างไร
สองพ่อลูกนอนกางมุ้งที่ชานเรือน อากาศตอนกลางคืนค่อนข้างเย็น...จันทร์ครึ่งดวงส่องแสงสว่างนวล..หินนอนซุกข้างศักดิ์ กอดอกหลวมๆ ใบหน้าโดนแสงจันทร์ดูอ่อนละมุนกว่าที่เคย..ตั้งแต่ผ่านเรื่องร้ายๆ มา คืนนี้หินนอนสงบนิ่งไม่กระวนกระวาย น่ารักเหมือนหุ่นโชว์เสื้อตามศูนย์การค้า
ศักดิ์นอนมองหินด้วยความเมตตาเหมือนมองเด็กน้อยคนหนึ่งที่เขาผูกพันและต้องรับผิดชอบ ไม่เหมือนความรู้สึกเดิมๆ ที่เคยมี..ศักดิ์คลี่ผ้าห่มคลุมร่างหินแล้วเลยกอดไว้อย่างนั้น รู้สึกเป็นเจ้าของ อยากปกป้องและให้ความอบอุ่นเจ้าตัวยุ่งน้อยๆ นี้ตลอดไป
เช้าวันรุ่งขึ้นศักดิ์ฝากหินไว้กับป้ายวน เข้าอำเภอไปหาแม่...แม่ศักดิ์เปิดร้านขายต้นไม้ข้างตลาด เช่าที่ปลูกบ้านหลังเล็ก ทำโรงเรือนไม้ไผ่คลุมแสล้นเป็นสวนย่อมๆ มีไม้ประดับต่างชนิดต่างสี ทั้งไม้ใบไม้ดอกวางขาย..ศักดิ์เห็นสภาพของแม่แล้วเขาก็น้ำตาซึม
แม่ครับ..ผมขอโทษ.. ศักดิ์ตรงเข้าไปกราบตักแม่ ..พูดอะไรไม่ออกได้แต่ร้องไห้
ข้าลืมแกแล้ว แม่ศักดิ์ทำหน้าเฉยแต่ดีใจที่จู่ๆ เห็นลูกชายนั่งอยู่ตรงหน้า
ผมผิดไปแล้ว ศักดิ์ก้มกราบแม่อีกครั้ง น้ำตานอง
เออ..ก็แล้วไป ข้ายกโทษให้
แม่!.. ศักดิ์ปล่อยโฮกอดแม่แน่น
ศักดิ์..ข้าหายใจไม่ออก แม่ศักดิ์น้ำตาริน
ผมได้ข่าวว่าแม่อยู่สุขสบายดีกับน้าผู้ชาย.. ศักดิ์สุกขึ้นนั่งบนแคร่กับแม่ อีกอย่างน้าเค้าก็ไม่ค่อยชอบหน้าผม ผมจึงไม่ได้ติดต่อมา.. ศักดิ์จับมือกร้านเหี่ยวของแม่ ไม่รู้ว่าแม่มีปัญหามากจนต้องขายที่ของเรา
หนี้สินมันเยอะ พอดีคนจากกรุงเทพฯ เค้าสนใจที่ ข้าก็เลยขาย
น้าผู้ชายไม่อยู่หรือ ศักดิ์มองไปรอบๆ
อย่าไปพูดถึงมันเลย วันๆ ไม่เคยอยู่ติดร้านไม่รู้ไปมุดหัวอยู่ที่ไหน
นั่นใครครับ? ศักดิ์เหลือบเห็นหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งเดินป้วนเปี้ยนอยู่ในสวน
อ๋อ!..อีริน ข้าจ้างมาช่วยหยิบจับไปวันๆ ไม่งั้นไม่มีใครช่วยยกต้นไม้ ลำพังข้าคนเดียวก็ไม่ค่อยไหวเหมือนกัน
อ้อ.. ศักดิ์รับคำ..คิดหาวิธีพูดเรื่องที่เขากลับมาอยู่บ้าน
แล้วแกมาหาข้าทำไมล่ะ มาเยี่ยมเฉยๆ หรือไร แม่ศักดิ์ถามประสาซื่อ
ผม.. ศักดิ์สะดุ้ง..อะไรที่ตั้งใจพูดกลับพูดไม่ออก ผมคิดถึงบ้าน คิดถึงแม่
มีเมียหรือยังล่ะ? ศักดิ์สะดุ้งอีกหน
ยัง..ยังไม่มีครับ..ยังไม่มี แต่มีลูกชายติดมาคนหนึ่ง ศักดิ์ตัดสินใจบอก ถึงอย่างไรแม่ก็ต้องรู้จนได้..แม่ไม่ใช่หรือที่เขาและหินจะมาฝากชีวิตในช่วงนี้
ข้างงนะแก ไม่มีเมียแต่มีลูกมันยังไง?.. แม่ยิ้มกับศักดิ์เป็นครั้งแรก ล้อข้าเล่นละซีไอ้ลูกคนนี้..ฮะ..ฮะ
ถ้างั้นผมไปหาป้ายวนก่อนนะคุยค้างไว้เรื่องหางานทำ ศักดิ์รีบลากลับ..เขาบอกแม่แล้วเรื่องหินแต่แม่ไม่เชื่อเอง ต้องรีบกลับก่อนแม่จะซักจนความแตก
หางานทำ..อ้าว!..แกกลับมาอยู่บ้านหรอกหรือ..ข้าจะช่วยดูงานให้แล้วกัน แม่ไม่โกรธอย่างที่ศักดิ์วิตกไว้ล่วงหน้า
ผมไปนะครับ พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่..ขอยืมรถของไอ้โล้นข้างบ้านมาต้องรีบกลับไปคืน ศักดิ์สตาร์ทรถ ขับออกถนน
เฮ้ย!..มาอยู่ที่นี่ละกันอย่าไปกวนยวนเขาเลย แม่ศักดิ์ตะโกนไล่หลัง
ศักดิ์แวะซื้อขนม กับข้าวไปฝากหินและป้ายวน...เขาขับรถเลยบ้านไปสักหน่อย เลี้ยวเข้าถนนลูกรังข้างทาง ขับปะเลงๆ เข้าไปในไร่มันสำปะหลังที่ป้ายวนมาเป็นแขกปลูกมัน ขับเข้าไปลึกพอประมาณถึงพื้นไร่โล่งๆ ดินสีแดงถูกยกเป็นร่องเตรียมไว้ลงกล้ามัน หมู่คนกำลังง่วนขะมักเขม้นทำงานอยู่...ท่ามกลางสีผิวเข้มๆ ของคนงานศักดิ์เห็นสีชมพูแซมอยู่ตรงกลาง เขานึกเอะใจจึงรีบบึ่งรถเข้าไปหา
ศักดิ์ขับรถลุยฝุ่นเข้าไปสักพักถึงที่ๆ คนงานกำลังลังปลูกกล้ามันอยู่
ป้าครับ!..ป้ายวนครับ!.. ศักดิ์ตะโกนลุยนำไปก่อน...เมื่อเข้าไปใกล้ศักดิ์ถึงกับเข่าอ่อน..หินถอดเสื้อออกผูกเอวกำลังขุดกลบดินอย่างทะมัดทะแมงเนื้อตัวสีชมพูเป็นจ้ำๆ เพราะโดนแดดเผา
หินทำไมทำอย่างนี้ แดดที่นี่มันแรงนะเดี๋ยวไม่สบายแน่เรา ศักดิ์ร้องดุหินที่หันมายิ้มยิงฟันขาว
หินเขาอยากทำป้าห้ามอย่างไรก็ไม่เชื่อ ป้ายวนตะโกนบอกศักดิ์ที่กำลังหัวเสียกับการเล่นสนุกของหิน
กลับบ้านได้แล้ว ใส่เสื้อให้เรียบร้อยด้วย ศักดิ์ออกคำสั่ง
หินไม่ใส่ หินร้อน เห็นไหมเหงื่อไหลเต็มตัว หินรู้สึกอาย น้อยใจที่ถูกศักดิ์เอ็ดต่อหน้าคนอื่นจึงแกล้งขัดคำสั่ง
ตามใจ!..งั้นกลับบ้านกัน ไปขึ้นรถเดี๋ยวนี้เลยคุณ ศักดิ์ประชิดตัวหิน คว้าข้อมือ ป้ายวนครับผมกลับบ้านก่อนนะ ศักดิ์ตะโกนบอก กึ่งจูงกึ่งลากหินไปที่รถ
พ่อก้อ..อายเขานะ เดินเฉยๆ ก็ได้ ศักดิ์นึกขำ ปล่อยมือหินที่เดินตามแต่โดยดี
ใส่เสื้อด้วย!.. กว่าจะถึงบ้านอีกนานเหมือนกัน ตากแดดไปอย่างนี้ไม่ดีแน่ ศักดิ์ออกคำสั่ง ขึ้นประจำที่นั่งคนขับ
ไม่ครับ! หินเล่นลูกดื้อกระโดดขึ้นซ้อนท้าย
หิน! ศักดิ์เก๊กเสียงดุ
ไม่ครับ หินแกล้งกวนโทสะ
หิน! ศักดิ์ตบต้นขาหิน
ไม่!.. หินเบียดร่างเข้ากอดศักดิ์ หินรู้..พ่อไม่โกรธหรอกใช่ไหม หินจุ๊บแผ่นหลังของศักดิ์ฟอดใหญ่
ไป..กลับบ้านกัน ศักดิ์เสียงอ่อนสตาร์ทรถแล่นออกไป
ไม่รู้อะไรพ่อลูกคู่นี้..ข้างงจริงๆ ป้ายวนพึมพำแล้วหันกลับไปทำงาน
| Create Date : 13 มกราคม 2551 |
| Last Update : 18 มิถุนายน 2552 10:34:58 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 456 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [