๐๐..... ไม่มีเมฆสีเงิน .....๐๐ (บทที่ 44)

บทที่ 44




แม้มองไม่เห็นทางที่จะเป็นไปได้ตี๋เล็กก็อยากลองดู..เมื่อยุ่นหลับแล้วเขาจึงออกจากห้องไปหาทางที่ว่านั้น


เพิ่งหัวค่ำยังไม่มีใครเข้านอน ตี๋เล็กเดินเดาสุ่มไปตามห้องต่างๆ ถึงบ้านจะใหญ่โตแต่เพราะไม่มีประตูกั้นเท่าไหร่จึงทำให้สำรวจได้ไม่ยาก

ห้องที่ปิดประตูมิดชิดมีอยู่สามห้อง ห้องแรกคือที่ตี๋เล็กและพี่ชายนอนอยู่ อีกสองห้องประตูไม่เท่ากัน ประตูเล็กขนาดเดียวกับห้องที่เขานอนน่าจะเป็นของแขกหรือสมาชิกอันดับรองของบ้าน..ตี๋เล็กตัดสินใจเสี่ยงเปิดเข้าไป

ภาพที่เห็นคือเงาตะคุ่มของเตียงนอนและเฟอร์นิเจอร์ถูกคลุมไว้ด้วยผ้ากันฝุ่น แสดงว่าห้องนี้ไม่มีใครใช้..พี่ตี๋นอนห้องไหนกันแน่ หรือจะอยู่รวมกับนายและเมียของเขาที่ห้องใหญ่..เป็นไปไม่ได้

ตี๋เล็กเสียมารยาทแนบหูกับผนังห้อง..มีเสียงพูดคุยกัน..จำได้ไม่ผิด..พี่ตี๋ และสำเนียงแปร่งๆ อีกเสียงจะเป็นใครไปไม่ได้..ยังไงกัน!

ยังไม่ทันจะนึกเดาอะไรเสียงประตูห้องใหญ่เปิดออก ตี๋เล็กรีบแง้มประตูดู..นายฝรั่งออกมา..พร้อม..คุณน้ำผึ้ง!

ยิ่งกว่างง..อย่างที่คิด..เกินกว่าที่คิด..สามคนอยู่ห้องเดียวกันจริงๆ..หรือพี่ตี๋เข้าไปเพื่อพูดคุย แล้วไหนห้องนอนพี่ตี๋ล่ะ?

รอจนได้ยินเสียงรถออกจากบ้าน ตี๋เล็กพักความสงสัยกับการปรากฏตัวของน้ำผึ้งผลักประตูเข้าไปหาตี๋

“พี่ตี๋!” ไม่มีใครอยู่ในนั้น..ตี๋เล็กแน่ใจว่าได้ยินเสียงตี๋ แต่ทำไมไม่มี ในห้องน้ำก็ไม่มี


“ก๊อก!..ก๊อก!..”

ตี๋เล็กสะดุ้งเฮือก..ทำอย่างไรดี!

“คุณตี๋เล็ก..” ดาเปิดประตูเข้ามา “เห็นแวบๆ ว่าเป็นคุณ..กลับห้องไม่ถูกหรือคะ คุณตี๋เคยเปรยๆ ให้ฟัง”

“ปะ..เปล่า..เอ่อ..ใช่..”

“ยังไงกันแน่?” ดาเริ่มทำความสะอาดห้อง

“คืออย่างนี้..” ตี๋เล็กเปลี่ยนใจบอกความจริง “ผมอยากขอร้องอะไรบางอย่างกับพี่ตี๋ เดินหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ จนได้ยินเสียงลอดออกมาจากห้องนี้ แต่ไม่พบตัวนอกจากเห็นนายฝรั่งและเมีย..คุณ..น้ำผึ้ง..ออกไปจากห้อง”

“คุณตี๋เล็กหูไม่ดี..คุณตี๋อยู่ข้างล่างออกไปกับนายเมื่อกี้”

“หรือ..” ตี๋เล็กไม่ได้ยินดาพูด จู่ๆ สมองเล่นปร๊าด..ประมวลเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมา “พี่ตี๋กับคุณน้ำผึ้งคือคนๆ เดียวกันใช่ไหม?”

“เฮ้!..” ดาตกใจ ไม่ทันตั้งตัวว่าตี๋เล็กจะระแคะระคาย “เป็นไปได้ยังไง คุณตี๋เป็นผู้ชาย คุณน้ำผึ้งสาวสวยออกอย่างนั้น” จะแก้ตัวอะไรอีกดี

“นึกๆ ดูแล้วสองคนนี้หน้าคล้ายกัน..ผมเพิ่งฉุกคิด” อะไร..ทำไม..เป็นไปได้อย่างไร ทั้งๆ ที่เพิ่งฟันธงไปว่าใช่

“อิ..อิ..” หัวเราะกลบเกลื่อน “คิดอะไรตลกๆไปได้”

“ถ้างั้นห้องพี่ตี๋อยู่ไหน นอนที่ไหน?”

“เอ่อ..” คิด..คิด..คิด.. “เอ่อ..ก้อ..ห้องที่คุณยุ่นนอนนั่นไง ความจริงเป็นห้องคุณตี๋..” นึกได้ถึงเรือนเล็กเก็บของที่มีเตียงตั้งอยู่ “สองสามคืนนี้คุณตี๋ไปนอนที่เรือนเล็ก”

“อ้าว!..” คล้อยตาม “ที่แท้เราสองคนมาแย่งห้องนอนพี่ตี๋”

“เดี๋ยวคุณตี๋เล็กลองถามคุณตี๋ดูอีกทีก็ได้นะ หนูจะรีบทำงาน” ดาหันไปยิ้มกับห้องน้ำก่อนเดินเข้าไป

“กรี๊ง!..” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแต่ไม่มีใครสนใจ

“ถามแน่” ตี๋เล็กพึมพำก่อนออกจากห้อง เขาจะเฝ้าดูเวลานายฝรั่งกลับมา จะสองหรือสามคนอย่างที่ดาบอก



“ปี๊น!..”

ตี๋เล็กตกใจตื่น เขาเผลอหลับไป โชคดีที่รถปากเปราะส่งเสียงปลุก..รีบลงจากบ้าน..เอะใจที่ประตูบ้านเปิดไว้แล้ว ประตูรั้วก็เช่นกัน..ไม่มีเวลาคิดมากเข้าซ่อนตัวที่พุ่มไม้

นายฝรั่งลงจากรถเป็นคนแรก ตามมาติดๆ ด้วยน้ำผึ้ง..ตี๋เล็กลุ้นให้มีคนที่สาม ถึงอย่างไรเขาก็ไม่อยากให้ตี๋กับคุณน้ำผึ้งคือคนๆ เดียวกัน

ประตูรถเปิดออกในที่สุด..ตี๋ก้าวออกมา..ตี๋เล็กหันกลับไปดูน้ำผึ้งที่กำลังเดินขึ้นบ้านพร้อมนายฝรั่ง กลับมาที่ตี๋ ที่น้ำผึ้ง..อยากเข้าไปดูหน้าสองคนชัดๆให้แน่ใจว่าเขาคิดเหลวไหลไปเอง



“ไปเดินเล่นมาหรือ?..” ตี๋ร้องทักเมื่อตี๋เล็กก้าวผ่านประตู

“เปล่าครับ” คันยุกยิกที่ขา

“ที่นี่ไม่มีหาดทรายและแสงจันทร์ให้ชื่นใจหรอก..” มองตี๋เล็กถลกกางเกงนอนขึ้นไล่บี้มด “มดที่ไหนกัดล่ะ”

“อยู่ในกางเกงครับ” กางเกงอยู่ในพุ่มไม้อีกทีอะสิ

“ทั้งรังละมั้ง..” ตี๋เห็นท่าตี๋เล็กเกาพลางปัดท่อนขาไปพลาง

“อุ๊ป!..” สองมือง่วนกับสองขาที่เริ่มแสบคัน

“รอเดี๋ยวนะ” หายไปในความมืด

“พรึบ!” สักครู่ไฟสว่างขึ้น

“เอ้า..ขี้ผึ้งแซมบั๊คทาซะ”

“ขอบคุณครับ” สบตาตี๋ รับตลับขึ้ผึ้ง..ขอบตาบางส่วนมีสีดำเลอะอยู่

“มีอะไรคะ ไฟสว่างเชียว” ดาโผล่เข้ามา..อีกคนที่ขอบตาดำ ริมฝีปากแดงคล้ายสีลิปสติกค้างอยู่

“ไม่มีอะไร ไปนอนเถอะ ผมจัดการเอง”

“ค่ะ” ดาเดินออกไป ท่าเดินคุ้นตาจนตี๋เล็กต้องมองซ้ำ

“อุ๊ป!..อึ๊ย!..” มดสองสามตัวคลานเข้าไปถึงต้นขากัดจี๊ดเข้าให้..ตลับแซมบั๊คหล่น ตี๋เล็กหันหลังขวับร่นขอบกางเกงลงไล่บี้มดคันไฟตัวเบิ้ม “อูยย..” บั้นท้ายขาวตึงโผล่อวดอย่างไม่ได้ตั้งใจ..มีตุ่มแดงอยู่บนนั้น

“มา..” ตี๋ก้มลงหยิบตลับขี้ผึ้ง คุกเข่า “ผมช่วยทา..ไม่รู้หรือว่าที่ก้นก็ถูกกัด..ฮะ..ฮะ..” ทาขี้ผึ้งบนก้นตี๋เล็ก

“ขอมั่ง..” เพราะแสบคัน ยิบๆ ทั่วตัวแม้ส่วนที่ไม่ได้โดนกัด ตี๋เล็กหันกลับกะทันหันไม่ทันตั้งตัวทั้งเขาและตี๋ ควักยาจากตลับทาที่หน้าขาและต้นขา

“ทะ..ทา..ให้..” ตี๋ตะกุกตะกัก ป้ายยาบนตุ่มที่ผุดขึ้นมาเรื่อยๆ

“อึ๊..อึ๊ยย..” ตี๋เล็กหลับตาพริ้ม..แสบ..คัน..เพลินกับนิ้วที่คลึงอยู่บนตุ่มแดง ลืมไปว่าคนที่กำลังทำให้คือตี๋ไม่ใช่พี่ยุ่นของเขา

ตี๋อยากจะร้องออกมาอย่างตี๋เล็กบ้าง..น้ำดีขึ้นมาสอที่โคนลิ้นไก่..หนุ่มน้อยตี๋เล็กไม่รู้หรือไรว่าส่วนของความเป็นหนุ่มกำลังโชว์หราอยู่ต่อหน้าเขา..แม้ไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกว่าน้องชาย..แต่เวลานี้..ตรงหน้านี้..เนื้อหนันที่ปล่อยให้เขาเน้นคลึง


“ตี๋!..” เสียงแปร่งดังขึ้น...เคอร์รี่

 

Create Date : 13 พฤศจิกายน 2553		1 comments
Last Update : 13 พฤศจิกายน 2553 10:19:32 น.
Counter : 563 Pageviews.
Share Tweet