Bloggang.com : ดาเรน : ๐๐..... ไม่มีเมฆสีเงิน .....๐๐ (บทที่ 25)

๐๐..... ไม่มีเมฆสีเงิน .....๐๐ (บทที่ 25)

บทที่ 25

“ฮันนี่..ผมมีข่าวดีมาบอก..” เคอร์รี่เปิดประตูห้องเข้ามา แก้มสีชมพูจัดด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์และอารมณ์ปรารถนา “เกี่ยวกับสุดหล่อของคุณ”

“หือ..” น้ำผึ้งกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ ถึงกับสะดุ้งกับคำว่า สุดหล่อ “ยุ่น?”

“สะดุ้งตกใจ..คิดถึงผม หรือคิดถึงใคร..” ท่อนแขนสีแทนกอดรัดหญิงสาว เน้นเข้าออกตามจังหวะพูด “ฮันนี่รักผมมากใช่ไหม ผมรู้”

“อย่านะ!..” น้ำผึ้งดันท่อนแขนชายหนุ่มออกแต่กล้ามเนื้อกลับเกร็งแน่นกว่าเก่า คลายออก เกร็งอีก เป็นลำสลับขึ้นลง จงใจปลุกอารมณ์พิศวาส “ไหนล่ะข่าวดี?”

“อืมม..ขอค่าบอกข่าวก่อน..อือมม..” เคอร์รี่งึมงำกับลำคอ แก้มและริมฝีปาก “ไอเลิฟยู มายเบบี้บอย” ลมหายใจอุ่นกรุ่นเข้าปากจมูกหญิงสาวจนยากจะขัดขืน

เสื้อเชิตและกางเกงบอกเซอร์หลุดออกจากร่างน้ำผึ้ง..เคอร์รี่ชอบให้ฮันนีของเขาแต่งตัวเหมือนเด็กผู้ชาย..เบบี้บอย

คล้ายจะเอาใจ แต่ส่วนหนึ่งมาจากความต้องการของหญิงสาวเช่นกัน..เธอดึงเสื้อผ้าของชายหนุ่มออกเหลือแต่ตัวล่อนจ้อน มองร่างแข็งแรงแวบหนึ่งแล้วก้มลงโลมไล้ทุกกล้ามเนื้อที่ปกคลุมด้วยไรขนสีทอง

เคอร์รี่เคลิ้มกับความสุขที่ได้รับ ทุกทีเป็นเขาที่รุกเร้า...ริมฝีปากและปลายลิ้นนุ่มๆ บนหนันอกทำเขาลืมทุกอย่างสิ้นรวมถึงเรื่องสำคัญที่จะบอก

“โอ๊ะ..โอ...” ชายหนุ่มร้องครางเมื่อถูกกัดดูดหัวนมสีชมพูแข็งชัน “โอย..ไม่ไหวแล้วฮันนี่..โอ๊ย!..” ถึงกับผวาเมื่อหญิงสาวผละจากอกไปแก่นกลางของลำตัวอย่างฉับพลัน “โอย..โอย..โอว..” เสียงระงม

ไม่ใช่จะไม่เคยมาก่อน แต่หนนี้เพลงรักที่เกิดขึ้นมาจากความตั้งใจของทั้งสองฝ่ายโดยมีเหตุผลหนึ่งที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัวว่าเป็นเหตุผลเดียวกัน...ที่สุดเคอร์รี่ทนให้น้ำผึ้งแทะเล็มความสุขจากเขาไม่ไหว ลุกขึ้นจับร่างหญิงสาวกดบนที่นอนระดมพลังทั้งหมดใส่ ไม่สนใจร่างเล็กๆ ที่แทบจะแหลกอยู่ใต้ร่างของเขา

เหตุผลใดหรือที่ทำให้ทั้งสองกลายเป็นคนแปลกหน้า ห้ำหั่นกันเหมือนเพิ่งเคยพบเจอ

สุดหล่อ นั่นไงคือตัวการ รายละเอียดลึกลงไปคงไม่มีใครนึกออกในตอนนี้...ท่ามกลางความรักที่ดุเดือดมีเหตุผลนั้นแทรกอยู่ตรงกลาง...ถึงจะร้องออกมาคนละอย่างเมื่อถึงจุดสูงสุด แต่มันคือความหมายเดียวกัน

“โอ๊ะ!..โอ๊ะ!..โอ๊ก!..สุดหล่อ..โอย..โอย..โอ..”

“โอย!..โอย!..ยุ่น..ยุ่น..”

“ก๊อกๆ..”

ใครคนหนึ่งเคาะประตู..ตี๋เล็กกำลังเดินจากห้องน้ำใจหายแวบ “คุณน้ำผึ้ง!” ไม่เคยมีใครมาเยี่ยมเยือนเช้าอย่างนี้..เมื่อวานเขากีดกันไม่ให้เธอพบกับพี่ชาย

“ทำไงดี” เด็กหนุ่มพึมพำ..สำรวจความเรียบร้อยของตัวเองแล้วตัดสินใจออกไปสู้ความจริง

“ก๊อก..” ประตูถูกเปิดออกพร้อมคำพูดที่เตรียมไว้คร่าวๆ “อ้าว!” จะยิ้มก็ไม่ใช่จะแปลกใจก็ไม่เชิง

“ฉันเอาเปาะเปี๊ยะทอดมาส่งค่ะ..วันนี้ตื่นสายนะคะ” แม่ค้าเปาะเปี๊ยะดีรีเวอรี่เดินเข้าร้านอย่างคุ้นเคย เปิดตู้สำรวจสินค้าของเธอ

“เมื่อวานลูกค้าเยอะหรือคะ หมดเกลี้ยงเลย” เปลี่ยนกระดาษรองซับมัน วางสินค้าใหม่ หันไปเปิดตู้เย็นใส่น้ำจิ้มและผักแกล้ม เดินกลับมาที่ตี๋เล็กยืนใบส่งของให้เซ็น

“อ้อ..ครับ” ถึงตาจะมองตามแต่ใจไม่ได้อยู่ในร้าน เขาสังหรณ์ใจชอบกลกับการปรากฏตัวของคุณน้ำผึ้งและเพื่อนชาย หวั่นใจว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับเขาสองคนพี่น้อง

“ดา..ดา..” ตี๋เล็กร้องเรียกเบาๆ ..ทุกเช้าดาจะตื่นก่อนเขาแต่วันนี้ยังไม่เห็น “ดา..” เดินไปหลังบ้าน ประตูห้องเก็บของที่เป็นห้องพักเปิดแง้มอยู่..ไม่มีดาในนั้น “เอ..ไปไหน”

“อะไรหรือ?” ยุ่นงัวเงียออกจากห้อง หัวยุ่ง ขนตาบนล่างยังไม่แยกจากกัน

“คนอะไรตื่นแล้วยังไม่ยอมลืมตา” ตี๋เล็กอดแซวพี่ชายไม่ได้

“ลืมแล้วไม่เห็นอะไรจะลืมทำไมฮึ..” ยื่นมือมาที่ต้นเสียงล้อเลียน “มีอะไร เสียงเอะอะแต่เช้า”

“แม่ค้ามาส่งเปาะเปี๊ยะ..” ตี๋เล็กเข้าไปหามือทั้งสองโดยดี..ถึงจะทำอะไรได้ไม่มากแต่พี่ชายของเขาก็เป็นธุระห่วงใยไม่วางเฉย ไม่อ้างความพิการของตัวเองแต่อย่างใด “ไม่รู้ดาหายไปไหน”

“จุ๊ฟ!..” ยุ่นจูบหัวน้องชายในวงแขน “อยู่หน้าบ้านมั้ง หรือเดินเล่นชายหาด” จูงตี๋เล็กไปหน้าร้าน

“อุ๊ป!..” ตี๋เล็กอุทานออกมาเมื่อเห็นภาพบนหาด

“อะไร?” ยุ่นรู้สึกได้มากกว่าเสียงอุทานที่ได้ยิน..แรงกระตุกจากมือน้องชาย

“คน..คนล้มบนหาดน่ะครับ..ไม่ ไม่มีอะไร” คน จริง แต่ไม่ได้ล้ม และมีสองคน

“ไม่เห็นได้ยินเสียงเลย” ยุ่นหันมาจ้องน้องชาย

“พี่ยุ่นหูไม่ดีน่ะสิ” ตี๋เล็กมองตาตอบพี่ชาย นึกอยากให้ตาใสแจ๋วคู่นั้นมองได้อย่างปกติจะได้ไม่ถูกคนรังแกทั้งร่างกายและจิตใจ

“หาว่า!..หูพี่ได้ยินชัดกว่าคนธรรมดาตั้งเยอะ เสียงหายใจของเราพี่ยังได้ยิน..” ยุ่นยื่นหน้าเข้าใกล้น้องชาย “ตอนนี้มันมีเสียงกังวลใจผสมอยู่ด้วย”

“มั่ว..มั่วๆๆ พี่ยุ่นมั่ว..ฮะ..ฮะ..” ตี๋เล็กหัวเราะร่วน สวมกอดร่างอุ่นๆ ของพี่ชาย พากันเดินเข้าร้าน ลืมภาพคนสองคนบนหาดเมื่อสักครู่

ภาพที่ตี๋เล็กเห็นคือดา กำลังพูดคุยพยักพเยิดตกลงอะไรบางอย่างกับอีกคนหนึ่ง..น้ำผึ้ง!

หรือลางสังหรณ์ของตี๋เล็กจะเป็นจริง..ความเจ็บช้ำกำลังกล้ำกรายเข้ามาสู่เขาสองคนพี่น้อง...

Create Date : 14 มีนาคม 2553

Last Update : 14 มีนาคม 2553 18:03:24 น.

1 comments

Counter : 567 Pageviews.

สองสาว คุยอะไรกันอยู่หนอ

อยากรู้จริงๆ ^ _ ^

โดย: sandhurst IP: 58.10.131.82 วันที่: 14 ตุลาคม 2553 เวลา:10:57:30 น.