๐๐..... ไม่มีเมฆสีเงิน .....๐๐ (บทที่ 46)

บทที่ 46






มีสองอย่างที่ตี๋เล็กสงสัย...ทั้งๆ ที่น้ำผึ้งอยู่ในบ้านนี้ตลอดเวลาแต่ทำไมเขาไม่เคยเห็น..เมื่อคืนตี๋และดาเหมือนเพิ่งล้างคราบเครื่องสำอางออก มีการสลับตัวกันหรืออย่างไร หรือที่แท้ตี๋และน้ำผึ้งคือคนๆ เดียวกัน


ถึงจะไม่ปราดเปรื่องแต่ตี๋เล็กก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องได้..คนที่ออกจากห้องนายฝรั่งคือตี๋ในคราบของน้ำผึ้ง เมื่อดาโทรฯไปบอกว่าเขาตามหาหาตี๋แต่กลับเห็นน้ำผึ้ง ละครตบตาฉากเล็กๆ จึงเกิดขึ้น

ดาแต่งตัวเป็นน้ำผึ้ง ไม่ยากอยู่แล้วเพราะธรรมดาน้ำผึ้งก็ใส่วิกผม..บีบแตรปลุกตี๋เล็กขึ้นมาดูละคร..ตี๋ล้างเครื่องสำอางออกคอยอยู่ในรถให้ดาออกไปสมทบ แล้วทั้งสองคนก็ทยอยออกมาอย่างที่เขาเห็น

เพราะตี๋เล็กตะลึงมองน้ำผึ้งขึ้นบันไดเขาจึงฉุกสงสัยกับท่าเดินของดาอีกสักครู่ต่อมา..ก็เกือบจะเนียนถ้าไม่ใช่เพราะอายไลน์เนอร์ที่หลงเหลืออยู่ โดยเฉพาะสีลิปสติกราคาถูกของดาที่จับติดแน่น

ที่ขบไม่แตกคือตี๋ตบตาเขาทำไม



อย่าว่าแต่น้ำผึ้งเลยแม้แต่ตี๋ก็ไม่ปรากฏให้เห็น..สายมากแล้วทุกคนลุกขึ้นทำกิจวัตรประจำวันอย่างเคยแม้แต่นายฝรั่งก็เข้าโรงงาน

ตี๋เล็กเดินไปทั่วบ้าน แน่ใจว่าจำเลยคงไม่กล้าออกมาสู้หน้า

“คุณตี๋เล็กหิวหรือยัง..” ดาโผล่ออกมาจากห้องกินข้าว “ถ้าหิวบอกนะ เช้านี้ตามสะดวกแต่ละคนค่ะ”

“ไม่เห็นพี่ตี๋ ไม่เห็นคุณน้ำผึ้งเลย” ตี๋เล็กถามตรงเป้า

“ทั้งสองคนออกไปจัดการเรื่องการเดินทางของคุณๆ”

“คุณๆ..” ตี๋เล็กสะดุดกึก “ใครหรือคุณๆ”

“อ้าว!..ก็คุณเคอร์รี่ คุณยุ่น และคุณตี๋ไงคะ..” มองตี๋เล็กอย่างสงสัย “คุณคงไม่ทราบว่าคุณตี๋ตัดสินใจไปด้วย..เห็นปรึกษากับนายฝรั่งเมื่อตอนเช้ามืด”

“เฮ้!..จริงหรือ..พี่ยุ่นคงดีใจ..” สีหน้ายินดีอย่างที่พูด “แต่..” กลับคืนเป็นปกติ “ ผมไปบอกพี่ยุ่นก่อน”

“ยังไงกันแน่” ดาเพิ่งรับรู้ความสัมพันธ์สับสนนี้ เมื่อคืนที่เธอเข้าร่วมแผนการ



“อีกไม่ถึงยี่สิบชั่วโมง..” ตี๋เล็กพึมพำเข้าห้อง

“บ่นอะไร?” ยุ่นยิ้มออกจากห้องน้ำ หยดน้ำเกาะพราวบนกล้ามเนื้อทั่วร่าง

“ไม่ใส่อะไรอีกแล้ว เดี๋ยวใครเข้ามาเห็น..” บีบหัวนมพี่ชาย “ที่นี่ไม่ใช่บ้านเรานะครับ”

“ถามว่าอะไรยี่สิบชั่วโมง” คว้าตัวตี๋เล็ก

“ฮื้อ..ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย” ตี่เล็กถอนใจ..เขาคงไม่ได้รับไออุ่นของพี่ชายอีกแล้ว

“ตอบหรือไม่ตอบ..” กอดน้องชาย ยื่นหน้าเข้าชิด กลิ่นสบู่หอมกรุ่น “เดี๋ยวกัดนะ” ไม่เดี๋ยวอย่างพูด ยุ่นกัดที่แก้ม

“โอ๊ย!..พี่ไปแล้วผมจะขายออกไหมนี่ มีรอยกัดอย่างนี้” ร้องเกินจริง

“เว่อๆๆ..นี่ๆๆ อยากร้องดีนัก..” แทนที่จะปล่อยยุ่นกลับแกล้งดูดแก้มตี๋เล็กเต็มแรง “จะได้ไม่มีใครแย่งไป”

“ฮึด!..” ตี๋เล็กสลัดหลุด ถลันไปหน้ากระจก คลำแก้มตรงที่ถูกกัด ปรากฏเป็นผื่นห้อเลือดขึ้นทันตา “ฮือ..ฮือ..พี่ยุ่นเห็นแก่ตัว..อีกไม่ถึงยี่สิบชั่วโมงจะไปมีความสุข ทิ้งผมไว้ข้างหลังยังไม่พอ แกล้งให้ผมได้อายอีก..ฮือ..” ทิ้งตัวลงบนเตียง

“อะไร..พี่ทำอะไร..” ลงค้อมกอดตี๋เล็กอย่างแม่นยำ “พี่ทำอะไรให้อายหรือ..ถ้าเพราะรอยกัดพี่ขอโทษ..ที่ทำเพราะตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่กับตี๋เล็ก กับตาที่มองไม่เห็นนี้จนตาย”

“ฮือ..ฮือ..โฮ..” ตี๋เล็กยิ่งร้องหนักขึ้น “แต่..ฮือ..”

“ไม่มีแต่..หยุดร้องเถอะนะ..” ยุ่นกอดน้องชายที่ซุกอยู่กับอก..ไม่เหมือนความรู้สึกก่อนๆ ที่เคยกอด..คล้ายครั้งหนึ่งที่เขาสองคนโดนซ้อมจนกระอักเลือด..ครั้งนั้นเกือบจะเกิดอะไรเกินเลยกว่าการเป็นพี่น้อง

“ฮือ..ฮือ..” ตี๋เล็กหยุดร้องไม่ได้..พี่ชายจะรู้ไหมว่าเขารู้สึกอย่างไร เขากระหายความรักที่เพิ่งได้รับ แน่ใจว่าวันนี้และคืนนี้เท่านั้นที่เหลือโอกาสแห่งความสุขนั้น แต่จะเป็นไปได้อย่างไร ที่กอดกันอยู่นี้คือเขาและพี่ชายไม่ใช่ตี๋และยุ่นอย่างเมื่อวาน

“พี่บอกให้นิ่งไง..” ยุ่นกอด จูบ ลูบหัว ลูบผม อย่างที่เคยปลอบใจ...รสสัมผัสที่เกิด แม้ไม่ได้คิดอะไรแต่รู้สึกไม่เหมือนเดิมทั้งเขาและร่างที่อยู่ใต้อก “ตี๋..เล็ก..” ยุ่นเผลอครางเรียกชื่อแต่กลับรู้สึกคล้ายกำลังกอดคนรัก คนที่มอบความสุขให้เขา ร่างที่ได้ร่วมรัก กลิ่นกระไอกายที่คลุกเคล้า.. ”ตี๋!”

“โฮ!..” ตี๋เล็กดันร่างยุ่นพลิกหงายลงข้างๆ “พี่ยุ่น..ฮือ..” ถึงจะน้อยใจอย่างไรก็ไม่สามารถคร่ำครวญตัดพ้ออะไรได้

“พี่ขอโทษ!..” ยุ่นได้สติว่าพลั้งปากอะไรออกมา แต่น้องชายไม่น่าโกรธมาก..เขารู้สึกได้

“ก็พี่ตี๋..” ตี๋เล็กปาดน้ำตาหยุดร้องไห้ “ผม..”

“ตี๋อะไร?” ถามสวนทันควัน

“ผมมีข่าวจะบอก..ฮึ..ฮึก..” อดสะอื้นไม่ได้ “พรุ่งนี้พี่ตี๋จะไปกับพี่ด้วย” ลุกจากเตียง

“จริง..” ยุ่นยั้งปาก..ดีใจ แปลกใจ สงสัย “ทำไม..” คิดไม่ทัน..เมื่อครู่ยังตั้งใจร้อยเปอร์เซนต์ว่าคืนนี้จะกลับร้านริมหาด

“ดีใจใช่ไหม..” ความสุขของพี่ชาย โลกใบใหม่ คือสิ่งที่พี่ชายสมควรได้รับ ไม่ใช่ความเห็นแก่ตัวของเขา “พี่ยุ่นจะได้มองเห็น..เห็นคนที่พี่รัก”

“แต่..” ไม่ใช่เพราะมารยาทแต่คือความรู้สึกจากใจ “อย่างที่บอก..” ไม่แน่ใจ กะทันหันเกินไปที่จะตัดสินใจแต่ก็พูดออกมา “พี่ไม่อยากไปแล้ว”

“ทำไม!..” กลับลงหาพี่ชาย จับไหล่สองข้างเขย่า “อย่าทำอย่างนั้น พี่ต้องไปรักษาตา ไม่อยากมองเห็นอีกหรือ?”

“ไม่!” ก้มหน้า หลุบตาต่ำ ขนตาเปียกเป็นแฉก

“พี่ยุ่น..” ตี๋เล็กกอดร่างที่เหลือแต่โครง “ร้องไห้ทำไม”

“พี่..” เหมือนไม่มีวิญญาณ ไม่มีความรู้สึก “พี่..ไม่รู้..” หลายอย่างตีกันอยู่ภายในจนจับต้นชนปลายไม่ถูก..สิ่งที่ยุ่นไม่รู้คือความรักความห่วงใยที่มีให้น้องชายกำลังรบกวนจิตใจ ยับยั้งความปรารถนาและอำนาจใฝ่ต่ำของเขา..พ่อแม่จะทิ้งลูกเล็กให้เผชิญชะตากรรมตามลำพังได้อย่างไร!

“พี่ยุ่นต้องไป..นะ..เพื่อตัวของพี่เอง”

“ไม่..พี่ห่ว..ง..”

“ไม่ต้องห่วงผม..” ใจฮึดขึ้น อยากให้พี่ชายตามองเห็น “ถ้าพี่รักผมพี่ต้องไปรักษาตา..สัญญาว่าอยู่ทางนี้ผมจะเป็นคนดี ทำงานทำร้านรอพี่กลับมาอยู่ด้วย ผมไม่ไปไหน ไม่รักใคร จะเป็นคนดีของพี่คนเดียว..เชื่อผม”


ยุ่นกอดตอบน้องชาย ใจลังเลว่าจะไปหรือไม่..ลางสังหรณ์บางอย่างบอกว่าไปแล้วจะไปลับ..ไม่ได้กลับมาหาตี๋เล็กอีก

 

Create Date : 23 พฤศจิกายน 2553		9 comments
Last Update : 23 พฤศจิกายน 2553 17:09:52 น.
Counter : 2005 Pageviews.
Share Tweet