Bloggang.com : ดาเรน : ๐๐..... ไม่มีเมฆสีเงิน .....๐๐ (บทที่ 19)

๐๐..... ไม่มีเมฆสีเงิน .....๐๐ (บทที่ 19)

บทที่ 19

“ยุ่น!..” ตี๋กระหืดกระหอบมาแต่เช้า “ผมหางานให้ยุ่นทำได้แล้ว”

“อะไรนะพี่ตี๋!” ตี๋เล็กโผล่จากห้องน้ำ ถือผ้าที่กำลังซักติดมือมาด้วย

“ผมมีงานทำแล้วหรือ..” ยุ่นเสียงเรียบ เขายังน้อยใจที่ตี๋โผล่ๆ หายๆ เหมือนไม่จริงใจ

“รีบกันหน่อยนะ..ผมต้องไปทำงาน” ตี๋เร่ง “ไม่ต้องแต่งตัวดีนักก็ได้”

“ครับ” ตี๋เล็กผลุบเข้าห้องน้ำ เลิกซักผ้า เปลี่ยนเป็นทำความสะอาดร่างกาย “พี่ยุ่นเตรียมตัวนะ!” เสียงตะโกนจากห้องน้ำ

“ยังอีก..” ตี๋ฉุดยุ่นที่ทำทองไม่รู้ร้อน

“งานร้องเพลง งานร้านอาหารไม่เริ่มกันแต่เช้ามืดอย่างนี้หรอก” ยุ่นขืนตัว..ดื้อซะงั้น

“มันไม่ใช่อย่างนั้น” ท่าทางตี๋ร้อนรน

“งั้นให้ผมไปทำอะไร..งานออฟฟิศหรอออ” ยุ่นทำหน้ากวน

“เหอะน่า!” ตี๋ลากยุ่นเขาห้องน้ำจนได้ พอดีตี๋เล็กสวนออกมา “ผมจัดการเอง ไปแต่งตัวเถอะ”

“อาบให้ด้วยนะ” ยุ่นใช้มุขที่เคยใช้กับน้องชาย

“เฮ้ย!..เรื่องอะไร..นี่ นี่” ตี๋บีบยาสีฟันใส่แปรงอันที่ยังแห้งอยู่ส่งให้ยุ่น “แปรงฟันซะ”

“แฮ่...” ยุ่นแกล้งทำเสียงใส่ตี๋

“ดู..ดู..ทำ..” ตี๋เปิดฝักบัวใส่ยุ่นที่ถือแปรงยืนเฉยอยู่ “สม” ตี๋ฉากไปยืนหน้าห้องน้ำ เดาถูกว่ายุ่นจะปัดน้ำใส่ “งานของยุ่นนะ อย่าทำเป็นเด็กอยู่เลย” ตี๋เอ็ด

“เอาเลยพี่” เสียงตี๋เล็กสนับสนุนจากหลังบานประตูตู้ที่ใช้บังแต่งตัว

“แอบดูผมโป้ละซี” ยุ่นแก้เก้อ รีบอาบน้ำ

“เคยเห็นแล้ว ไม่อยากดูหรอก” ตี๋โต้ด้วยความเขิน งับประตู หันไปทางตี๋เล็กที่กำลังบรรจงหวีผม

“เดี๋ยวเกิดเรื่อง..ฮะ..ฮะ..” ตี๋เล็กหัวเราะ

“อะไร?”

“โครม!”

“เฮ้ย!..” ตี๋หันไปเปิดประตู รีบเข้าไปหายุ่นที่นอนแอ้งแม้งบนพื้นห้องน้ำ

“ช่วยผมหน่อย!..” ยุ่นคว้าตี๋กอด พยุงตัวลุกขึ้น

“ทำอีท่าไหนล่ะ” ตี๋พาซื่อ

“ลื่นผงซักฟอกตี๋เล็กทำหล่นไว้” ยุ่นหน้าละห้อย

“แหมๆ..ลงทุนนะพี่..ฮะ..ฮะ..” ตี๋เล็กโผล่เข้ามา “ผมแค่แช่น้ำเปล่ายังไม่ได้ใส่ผงซักฟอกเลย..ฮะ..ฮะ..”

“เล่นอะไร!..” ตี๋เสียงหงุดหงิด “รีบๆ หน่อย ผมขอร้อง..เอ้า..นี่” ตี๋บีบยาสีฟันให้ใหม่

“ล้มจริงๆ น้า..” ยุ่นยังอิดออด

“นี่แน่ะ!” ตี๋เร่งระดับความร้อนของน้ำ เปิดใส่ยุ่นแล้วรีบหลบออก

“เล่นงี้ใช่ไหม!” คราวนี้ยุ่นหยิบฝักบัวจากที่แขวนฉีดน้ำไปทางประตู ที่ตี๋ยืนอยู่

“พี่ยุ่น!.. เดี๋ยวไม่ได้งานทำนะ” ตี๋เล็กโผล่มาสำทับ

“เออ!..” ยุ่นนึกอายน้อง อาบน้ำแปรงฟันแต่โดยดี “ระวังตากุ้งยิง” พูดขึ้นลอยๆ

“เค้าเป็นอย่างนี้..ผมชินซะแล้ว” ตี๋อยากออกจากตรงนั้น แต่ตี๋เล็กยืนขวางอยู่

“ไปเตรียมเสื้อผ้าให้ยุ่นดีกว่า..ผมมีเวลาไม่มาก” ตี๋เปลี่ยนใจ..งานของเขารออยู่

“เร็วเข้า!..” ตี๋ส่งผ้าเช็ดตัวให้ยุ่น..เขาอยากให้ภารกิจสุดท้ายกับเพื่อนน่าสงสารคนนี้ลุล่วงเสียที

“ตี๋!..” ยุ่นสุดจะห้ามใจ คว้าตัวตี๋กอด “จะดีกับผมอย่างนี้ตลอดไปไหม?”

“เหม็นขี้ฟัน” ตี๋หาเรื่องผลักยุ่นออก...แม้จะเป็นสัมผัสที่เขาอยากได้มานานตั้งแต่เป็นเพื่อนตัวเล็ก...แต่เขาต้องตัดใจ

“ผมแปรงแล้วนะ..” ยุ่นไม่ฟังเสียง ยิ่งกอดแน่น ก้มหน้าลงใกล้

“ไปถึงไหนกันแล้วสองคน..” เสียงตี๋เล็กดังมาก่อนตัว...ตี๋รวบรวมกำลังผลักยุ่น รีบออกจากห้องน้ำ

“จัดการพี่ชายให้เรียบร้อยไวๆ นะ..ผมจะลงไปคอยข้างล่าง” วิธีเดียวที่เรื่องจะจบลง

“ถนนเงียบจัง..นี่มันออกนอกเมือง เค้าจะพาไปไหน?” ยุ่นถามกรอกหูน้องชาย

“ไม่รู้สิ พี่ตี๋บอกให้ขับตามไปเรื่อยๆ..แต่ทางมันคุ้นชอบกล” ตี๋เล็กแอบสงสัย..เขามั่นใจว่าตี๋กำลังมุ่งไปทางหาดที่ร้านของน้ำผึ้งตั้งอยู่..ใกล้เข้าไป..ใกล้เข้าไป...ในที่สุดความสงสัยของตี๋เล็กก็เป็นจริงเมื่อตี๋หยุดรถจอดที่หน้าร้านน้ำผึ้ง!

“อ้าว!” ตี๋เล็กอดร้องออกมาไม่ได้

“ทำไม?” ยุ่นรู้สึกมีพิรุธในน้ำเสียงน้องชาย

“เปล่า..ไม่มีอะไร นึกว่าพี่ตี๋จะพาไปไกลกว่านี้” ตี๋เล็กพูดเรื่อยเปื่อย

“ไม่จริง!..มีอะไร?..บอกมา!” ยุ่นคาดคั้นเมื่อตี๋เล็กจอดรถสนิท

“ไม่มีอะไรจริงๆ” ตี๋เล็กปฏิเสธเสียงแข็ง..ใจคิดเดาไปต่างๆ..พี่ตี๋..คุณน้ำผึ้ง เกี่ยวกันอย่างไร..พี่ตี๋พามาที่นี่ทำไม!

จะมีอะไรเกิดขึ้น..เหตุการณ์ข้างหน้าจะเป็นเช่นไร...ที่รู้ๆ พี่ยุ่นของเขาเจอศึกใหญ่แน่!