Group Blog
 
<<
พฤศจิกายน 2553
 
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
282930 
 
6 พฤศจิกายน 2553
 
All Blogs
 
๐๐..... ไม่มีเมฆสีเงิน .....๐๐ (บทที่ 43)



บทที่ 43




ตี๋เล็กตื่นขึ้นเมื่อบ่ายมากแล้ว แปลกใจที่อยู่บนที่นอนใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย


“เอ..” ลุกจากเตียงชะโงกดูห้องน้ำ..สะอาดหมดจด “หลับไม่รู้เรื่องขนาดนี้เชียวหรือเรา”

“จ๊อก..จ๊อก..” ท้องร้องประท้วง..เมื่อวานทั้งวันแทบไม่ได้กินอะไร

“หิว..” ตี๋เล็กออกมายืนหน้าห้องไม่รู้จะไปทางไหน

“ตื่นแล้วหรือคะ..” ดาโผล่มาทางหนึ่ง “หิวไหม?”

“หิวสิ” ตอบแบบไม่เกรงใจ

“ทางนี้ค่ะ” ผายมือเชิญ..กิริยาวาจาเรียบร้อยเป็นการเป็นงานกว่าเมื่ออยู่ที่ร้าน

“ถามหน่อย..” เปลี่ยนใจไม่ถาม..คำตอบจะเป็นอย่างไรเขาก็ไม่พ้นอาย

“คนงานสองคนช่วยกันแบกออกจากอ่าง เช็ดตัวใส่เสื้อผ้าให้..คุณไม่รู้ตัวเลย” ดีที่เดินนำจึงไม่เห็นหน้าคนพูด

“ไม่ได้ถามสักหน่อย”

“เขาบอกว่า..”

“พอเถอะดา”

“คุณตี๋เล็กขาวน่าฟัด”

“ฟังเขาโกหกเข้าไป” พูดแก้เขิน

“ไม่ได้ฟ้งดาอยู่ด้วย..อิ..อิ..”

“ดา!..” หน้าแดง

“เปล่าๆ ค่ะ..ดาล้อเล่น ไม่เห็นหรอก” รีบเข้าห้องครัวปล่อยให้ตี๋เล็กนั่งคอยที่โต๊ะอาหาร



“ป่านนี้ทำไมยังไม่กลับ..” ตี๋เล็กออกมาลานเทอร์เรสหน้าบ้าน มองไปรอบๆ..คนงานหลายคนง่วนทำงานอยู่ด้านที่เป็นโรงงาน..ตั้งใจจะเดินไปดู แว่วเสียงที่ดาเล่าให้ฟังจึงกลับเข้าบ้านตามเดิม

บ้านนี้แปลก ไม่ค่อยมีประตูห้องเดินทะลุกันได้หมดนอกจากห้องสำคัญๆ เช่นห้องนอน ตี๋เล็กเดินดูความสวยงามและสิ่งแปลกตาไปเรื่อยๆ..ห้องหนึ่งเหมือนตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ มีเสื้อผ้าและเครื่องประดับทั้งชายหญิงแขวนวางไว้มากมาย..เจ้าของบ้านเป็นผู้ชาย พี่ตี๋ก็เป็นผู้ชายทำไมมีเสื้อชุดกระโปรง รองเท้า กระเป๋าผู้หญิง..อาจเป็นของเมียนายพี่ตี๋

ตี๋เล็กสะดุดตากับสองสามชุดที่แขวนอยู่หน้าสุด..เขาเคยเห็นที่ไหนมาก่อน..ไม่รู้อะไรทำให้สนใจนัก..มีกลิ่นรวยรินค้างอยู่บนเสื้อผ้า..น้ำหอมที่คุณน้ำผึ้งใช้..ใช่แล้ว!..เสื้อผ้าของคุณน้ำผึ้งนั่น..ฝรั่งนายพี่ตี๋จะใช่คนๆ คนเดียวกับแฟนคุณน้ำผึ้งหรือไม่ เมื่อวานเห็นแค่อยู่ในรถแวบๆ

ดาเคยทำงานกับคุณน้ำผึ้งและสนิทกับบ้านนี้มาก อาจเป็นไปได้ว่านายของพี่ตี๋คือฝรั่งของคุณน้ำผึ้ง..คุณน้ำผึ้งอยู่ที่นี่..พี่ตี๋รู้อะไร เกี่ยวอะไรกับสองคนนี้!

“เสื้อผ้าของเมียนายผมเอง..” ตี๋เข้ามาเงียบๆ เคอร์รี่เดินผ่านไปด้านใน “ข้องใจอะไรหรือ?”

“ปะ..ปล่าว ครับ..” ตี๋เล็กสะดุ้งหันกลับ “เดินชมบ้านครับ”

“ยุ่นกลับมาแล้วอยู่ที่ห้อง”

“พาไปหน่อยได้ไหมครับ ชักงงๆ กลับไม่ถูก” ความจริงตี๋เล็กอยากสังเกตปฏิกิริยาของคนทั้งสองมากกว่า

“อะไรจะขนาดนั้น..” ตี๋หลงกลเดินนำ “เราไปกินข้าวและเฮฮากับเพื่อนๆ นายนิดหน่อย ทำนองเลี้ยงลา”

“ลา!” อดตกใจไม่ได้ทั้งๆ ที่รู้

“มะรืนนี้ยุ่นจะไปอเมริกากับนายผม..อ้อ!..มึนนิดหน่อยนะพี่ชายเรา”



“ตี๋..ตี๋เล็ก..” ยังไม่มีใครเอ่ยอะไรแต่ยุ่นก็รู้..เขาจะพูดกับใครก่อนดี “มะรืนนี้ผมต้องไปจริงๆ แล้วหรือ..” ยื่นแขนมาข้างหน้า

“จะได้รีบรักษาตา..” ตี๋ตัดใจจากยุ่นแล้วตั้งแต่บังเอิญเห็นสองพี่น้องคืนที่เขาไปรับมาจากร้านริมหาด “แล้วรีบกลับมาหาตี๋เล็ก”

“มาหาตี๋ด้วย..” ยุ่นปราดเข้าหา “ตี๋..” ชำเลืองน้องชายแวบหนึ่งอย่างเกรงใจ คว้ามือตี๋ขึ้นกุม “ผมทำอะไรผิด..ไม่ถูกใจ ไม่พอใจอะไรหรือ?” ยุ่นนึกเห็นภาพเก้ๆ กังๆ ของตัวเองเมื่อคืน

“เมื่อกี้เห็นนายฝรั่งจะให้พี่ตี๋ทำอะไรไม่ใช่หรือ” ตี๋เล็กขัดขึ้นก่อนที่ยุ่นจะทำอะไรมากกว่านั้น..แรงพิศวาส

“ใช่ๆ นายให้ดูเอกสารของยุ่นและจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบิน..” ตี๋เล่นตาม..งงกับคำพูดและทีท่าของยุ่น..งงกับเบรกของตี๋เล็ก “ผมไปก่อนนะ ต้องการอะไรให้ตี๋เล็กไปตามได้ทุกเวลา”

“ผมรักตี๋ ต้องการตี๋เดี๋ยวนี้” ยื้อแขนคนรักที่คิดไปเอง

“ยุ่น!..” ตี๋ตกใจกับคำสารภาพต่อหน้าน้องชาย “ไม่เมาสักหน่อย..ผมไปก่อนนะ แล้วค่อยว่ากัน” ปลดมือยุ่น..ออกจากห้องไป

“ตี๋..ตี๋..” ยุ่นร้องตามเหมือนเด็กๆ เขายังจำได้ถึงไออุ่นในอ้อมแขน..เขาปรารถนา..อยากได้มันอีก..อยากอยู่ใกล้..ต้องการ

“พี่ยุ่น..” ตี๋เล็กไม่กล้าเข้าไปปลอบ กลัวทั้งใจพี่ชายและตัวเอง

“พี่ทำอะไรผิด..พี่..” หันมาทางตี๋เล็ก อยากเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ฟัง “พี่น่ารังเกียจนักหรือ?”

“ผมไม่เข้าใจว่าพี่ยุ่นพูดเรื่องอะไร พี่ตี๋ก็คงไม่เข้าใจเหมือนกัน..” ตี๋เล็กอดสงสารพี่ชายที่ยื่นมือมาให้จับไม่ได้ “พี่ตี๋ไปทำงานให้นายฝรั่ง พี่ยุ่นทำงอแงอะไรกับเขา” จูงมือยุ่นไปทางห้องน้ำ “อาบน้ำนอนออมแรงไว้เดินทางไกลนะครับ”

“ไม่อาบ..ไม่ไป..ไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่ที่นี่กับตี๋..” ความรัก ความต้องการ ตัญหา ทำให้หมดความเกรงใจน้องชาย “ถ้าตาดีแต่ไม่มีใครพี่ไม่เอา ไม่อยากได้” ถลันไปทางประตูห้อง สะดุดมุมเตียงล้มโครม

“พี่ยุ่น!..” ตี๋เล็กหมดความอดทนเข้าประคอง..เขาคือสาเหตุที่ทำให้พี่ชายเพ้อคลั่งแม้ต้นเหตุคือตัวพี่เขาเองก็ตาม

“ตี๋เล็กช่วยพี่ด้วย..” ยุ่นเกาะกอดน้องชายแน่น “พี่ไม่อยากไปไหนทั้งนั้น ช่วยบอกตี๋และนายฝรั่งว่าพี่ไม่อยากตาดีแล้ว”

“พี่..” ตี๋เล็กค่อยๆ นั่งลงบนเตียงพร้อมยุ่นที่ติดอยู่ “ถ้าตาดีมองเห็นทุกอย่าง เห็นพี่ตี๋ เห็นผมไม่ดีกว่าหรือ เวลานั้นจะมีใครก็ได้จะรักใครก็ได้..” ยุ่นสงบลง “ไม่รู้ตัวหรือว่าพี่หล่อมาก อีกหน่อยจะรับรักไม่ทัน”

“ก็จริง..” คลายแขนออกจากตี๋เล็ก “แต่..” กลับโน้มตัวเข้ากอด “ตี๋เล็กคงไม่โกรธนะถ้าจะบอกว่าพี่กับตี๋รักกัน”

“พี่ตี๋รักพี่ยุ่นอย่างเพื่อนมากกว่า ไม่เห็นเขาแสดงอะไรออกมา..” คิดวิธีแก้ต่างเหตุการณ์เมื่อคืน “พี่คิดไปเองมั้ง”

“ไม่จริง..เมื่อคืน..ตี๋มาหาพี่..และ..เรามีอะไรกัน..” เกร็งวงแขนแน่น “ไม่โกรธนะ”

“จริงหรือ..” จูบเคราเขียวที่แนบอยู่ “โกรธได้ไง ผมรักพี่ยุ่นจะตาย..ถ้าอย่างนั้นอาบน้ำก่อนแล้วผมจะหาทางแก้ปัญหาให้..อาจจะขอร้องให้พี่ตี๋ไปกับพี่”

“ใช่!..” ยุ่นเด้งตัวออก “จริงด้วย!” ดึงน้องชายเข้าหา จุ๊บแก้มอย่างแรงก่อนจะกอดค้างไว้ “พี่รักตี๋เล็กจริงๆ”


“พี่ยุ่น..” ตี๋เล็กครางในใจ “จะช่วยพี่อย่างไรดี ผมเองก็กำลังไม่รู้จะไปข้างไหนเลย”





Create Date : 06 พฤศจิกายน 2553
Last Update : 6 พฤศจิกายน 2553 10:08:21 น. 1 comments
Counter : 630 Pageviews.

 
fighting !!


โดย: sandhurst IP: 58.10.170.176 วันที่: 13 กรกฎาคม 2555 เวลา:15:29:03 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ดาเรน
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]




Friends' blogs
[Add ดาเรน's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.