๐๐..... ไม่มีเมฆสีเงิน .....๐๐ (บทที่ 45)

บทที่ 45





ตี๋เล็กได้สติจากเสียงแสดงอำนาจของฝรั่งคนนั้น นายที่ตี๋ต้องเกรงจนแทบลนลานผละจากไป


พิษของมดคันไฟทั้งรัง..สองสามตัวแรกที่กัดทำให้เกิดความตื่นตัว..ตัวถัดๆ มาฝังพิษลงในท่อนเลือด..ตี๋เล็กคัน..เกา..ถู..จนกลายเป็นอย่างอื่น..ปล่อยให้สองสามตัวสุดท้ายกัดอย่างเมามันทั้งมดและคนถูกกัด..เพลิน..เจ็บ..แสบ..สุข...

แม้จะเพลินจะสุขอย่างไร ตี๋เล็กรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ เดินไปปิดสวิชไฟทั้งอย่างนั้น

ในที่สุด..ถึงที่สุด..ตี๋เล็กสงบลง..อ่อนลง..เลือดที่มีพิษกระจายออก ตุ่มแดงปรากฏขึ้นตามที่เลือดวิ่งไป..เลือดหนุ่มตี๋เล็กทั้งมากทั้งพุ่งแรง..หน้า..แขน..เม็ดตุ่มแดงเกิดขึ้นแทบทั้งตัว..ความรู้สึกที่เหลือคือแสบยิบยับ หน้าเห่อ ไม่ได้เพลิน..กระเจิงอย่างเมื่อครู่เลย

ตี๋เล็กถอดเสื้อออกเช็ดทำความสะอาดพื้นที่เขาทำสกปรกรดไว้ คลำทาขี้ผึ้งถอนพิษทั่วร่าง

“โอ๊ย!..” มดตัวสุดท้ายที่ตาเป็นกุ้งยิงฝังเขี้ยวลง ตี๋เล็กเจ็บยิ่งกว่าครั้งไหนๆ “เจ้าบ้าเอ๊ย..แทนที่จะขอบใจกลับทำชั้นได้..แกนะแก..หึ..หึ..”

กลิ่นขี้ผึ้งฉุนคลุ้งรอบตัว ตี๋เล็กไม่กล้ากลับห้อง ไม่อยากแก้ตัวตอบคำถามถ้าพี่ชายตื่น ยุ่นต้องตื่นแน่ กลิ่นที่เขาสัมผัสจะมากกว่าที่คนธรรมดารู้สึก

หน้าบ้านมืดสลัว มีเพียงแสงไฟจางๆ จากเสารั้ว..น่าแปลก ไม่มีใครเปิดไฟใต้หลังคาเหนือเทอร์เรสที่ตี๋เล็กนอนอยู่

เนื้อหินเย็นๆ ทำให้พิษมดบรรเทา..ตี๋เล็กร่นกางเกงลงนอนทาบ อยากจะแก้ออกทั้งตัวด้วยซ้ำถ้าไม่นึกอายเจ้าที่เจ้าทาง ตั้งใจรอให้กลิ่นจางสักหน่อยจะกลับห้อง..อย่าเผลอหลับจนถึงเช้าแล้วกัน..เป็นเรื่อง!

นึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาตั้งแต่ออกจากห้องเพื่อหาทางให้พี่ตี๋ไปเป็นเพื่อนพี่ชายรักษาตาที่เมืองนอก..จนป่านนี้ยังไม่มีอะไรคืบหน้านอกจากเรื่องเหลวไหล..พรุ่งนี้เช้าและอีกเช้าเวลาที่จะต้องจากกัน พี่ยุ่นจะไปอย่างสมัครใจ กังวลใจ หรือร้าวรานใจกันแน่

ตี๋เล็กเองคงมีความรู้สึกไม่แตกต่างจากพี่ชาย อาจจะมากกว่าตรงที่ความว้าเหว่เคว้งคว้าง..เขาจะอยู่กับใครที่ไหน จะทำอะไรที่ร้านตามลำพังได้ รู้เหมือนกันว่าตี๋ต้องออกปากชวนอยู่ด้วย ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงโลดเต้นยินดี แต่เดี่ยวนี้ไม่ใช่ เมื่อได้เห็นความรักของพี่ชายที่มอบให้ตี๋ และ..เมื่อ..เขามอบใจให้พี่ชายไปแล้วทั้งดวง..แม้ไม่มีใครรู้ใครเห็น แต่ใจที่สมยอมยิ่งกว่าดวงตาของคนทั้งโลก มันฉายภาพซ้ำไปซ้ำมา..พี่ยุ่น

ตี๋เล็กจะทำอย่างไรดี..อย่างไรดี..ดี..ดี...



“อุ๊ป!..อึ๊บ!..พลัก!..” ร่างหนึ่งสะดุดคะมำลงทับ

“โอ๊ะ!..” ตี๋เล็กตกใจตื่น “พี่ยุ่น!”

“ตี๋เล็ก!..” ตกใจไม่แพ้กัน “มานอนทำไมที่นี่?”

“ผม..ผม ออกมาเดินเล่น ถูกมดกัด ทายาเหม็นๆ เลยไม่กลับห้องกลัวทำพี่ยุ่นตื่น” เป็นฉาก

“นอนแก้ผ้าอย่างนี้น่ะนะ!” หลายความรู้สึกในเสียง

“แก้ที่ไหน..” ดึงกางเกงขึ้น “เสื้อผ้าใส่ครบนี่นา” จับมือพี่ชายคลำทั่วร่าง

“ก็เมื่อกี้..” ยุ่นจับผิดน้องชาย “ยังโดนเนื้อเรา..ไหน..ไหน..นี่ไง..” ล้วงเข้าไปในส่วนที่เขาคะมำลงทับ

“พี่ยุ่น..ขี้โกง..พี่..ยุ่นน..”

“ตี๋เล็กเป็นอะไร..” สิ่งที่ยุ่นสัมผัส..ผิวไม่เรียบของตี๋เล็ก..ส่วนที่โป่งพอง “หรือเรากำลังอยู่กับเรื่องส่วนตัว..พี่มาขัดจังหวะ?”

“เปล่า..เปล่าครับ ผมไม่มีเรื่องส่วนตัวอะไร..ที่พี่ยุ่นเจอนั่นเพราะพิษมดกัด เยอะมากนะผมยังเสียวไม่หาย”

“ไม่บอกก็รู้..” ยุ่นยิ้ม เขย่าเจ้าตัวไม่หาย “ใครเค้าหายามาทาให้ล่ะ”

“ถามจริง..” เลี่ยงโกหก “ตัวผมเหม็นไหม” ขยับเข้าชิด

“นิดหน่อย เมื่อก่อนพี่ก็เคยทาให้เรา ไม่เหม็นหรอก”

“งั้นกลับห้องกันเถอะ..พี่ก็ออกมาด้าย ย เดี๋ยวหกล้มหัวแตกอดไปเมืองนอกพอดี” กอดประคองพี่ชาย พากันเดินกลับห้อง

“คิดๆ แล้วไม่อยากไปเลย” กระชับวงแขน

“เรื่องนี้อีกแล้ว..” กระชับตอบ “ก็อย่าไปสิ” สองประโยคสองใจ..ใจหนึ่งที่คิดเห็นแก่ตัวไม่อยากห่างพี่ชาย

"ก้อ.." พูดไม่ออก

“ถ้าพี่ตี๋ยอมไปด้วยล่ะ..” หยั่งเชิง

“ไม่รู้สิ..เมื่อกี้พี่นอนคิด..เหมือนเขาไม่สนใจความสัมพันธ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น..อาจแค่นึกสนุก อาจเพราะพี่ไม่เอาไหน..ไม่รู้สิ..” หยุดเดิน “อีกอย่าง..รู้สึกเขาแคร์..หรือมีบางอย่างระหว่างเขากับนายฝรั่ง”

“ไปว่าเขา..” ตี๋เล็กนึกสงสารตี๋ที่ถูกกล่าวหาผิดๆ “ผมว่าเมื่อคืนพี่ยุ่นละเมอไปเองมากกว่า”

“ไม่ได้ละเมอ”

“เพิ่งรู้ว่าพี่ยุ่นไม่เอาไหน..” ยิ้มกับภาพไม่เอาไหนที่พี่ชายดูถูกตัวเอง “โดนใครเขาว่าเอาหรอ”

“เอ๊ย..อย่าล้อเล่นสิ..” บีบเอวตี๋เล็ก “พี่จริงจังนะ”

“ถ้าไม่ได้ละเมอก็ฝันหรือคิดไปเอง..” เอียงหัวชนไหล่ยุ่น “ฝันว่าพี่ตี๋มานอนด้วยมีอะไรด้วย”

“ไม่ได้นึกไปเองแน่..เช้ามืดแล้วพี่สร่างเมาแล้วด้วย รู้สึกตัวตลอดเวลาที่ทำอะไรกับตี๋..” สองคนถึงหน้าห้อง “ใครจะละเมอได้ถึงสุดยอดอย่างนั้น..ตี๋เล็กก็เห็นคราบเลอะเทอะของพี่นี่นา”

“ฝัน..ขอยืนยันว่าพี่ยุ่นฝัน..” เปิดประตูห้อง “ฝันเปียกน่ะรู้จักไหม ผมมาถึงก็เห็นพี่เปียกแล้ว”

“เปียกได้ไง..กางเกงไม่เปียก..ใครถอดกางเกงพี่ออกถ้าไม่ใช่ตี๋”

“เชื่อผมสิพี่ยุ่นฝันไป” เสียงหายเข้าประตู


ตี๋ยืนกุมเบ้าตา..เจ็บอยู่ในมุมมืด..ตั้งใจมาปรับทุกข์ กลับได้ยินเรื่องที่เขามีส่วน..ไม่มีส่วนด้วย...จากภาพสองพี่น้องที่เคยเห็น เขาพอจะเดาเรื่องที่เกิดขึ้นได้

 

Create Date : 19 พฤศจิกายน 2553		1 comments
Last Update : 19 พฤศจิกายน 2553 11:30:18 น.
Counter : 655 Pageviews.
Share Tweet