Bloggang.com : ดาเรน : ๐๐..... ไม่มีเมฆสีเงิน .....๐๐ (บทที่ 26)

๐๐..... ไม่มีเมฆสีเงิน .....๐๐ (บทที่ 26)

บทที่ 26

ท่ามกลางแอร์เย็นฉ่ำ ยุ่นเดินเกาะศอกน้องชายอยู่ในซุปเปอร์มาร์เก็ตห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

“ให้พี่ช่วยถือบ้างสิ” วันนี้จู่ๆ ยุ่นนึกอยากมาช่วยตี๋เล็กซื้อของเข้าร้าน

“ไม่ต้องหรอกครับผมถือเองได้ของไม่มากนัก” ความจริงตี๋เล็กชอบซื้อของที่ตลาดสดมากกว่า แต่เพราะเห็นพี่ชายมาด้วยและเช้านี้ดาก็หายไปเฉยๆ

“แขนเกร็งแน่นอย่างนี้ยังปากแข็ง..” ยุ่นบีบแขนน้องชาย “อย่าดื้อ!” คว้าตะกร้าไปถือ

“ขอบคุณครับ..ที่จริงยังต้องซื้ออีกหลายอย่าง..” ตี๋เล็กสารภาพ “ผมกลัวพี่จะเดินไม่ถนัด”

“พี่เอาเปรียบเรานะ” ยุ่นพยายามไม่ให้ตะกร้าโดนขาตี๋เล็ก

“ไม่หรอก..ทุกทีดาช่วยผมถือน่ะ” ตี๋เล็กหยิบห่อผงกาแฟ น้ำตาลก้อนและคอฟฟี่เมดเป็นรายการสุดท้าย

“ถ้าไม่มีน้องชายคนนี้..” ยุ่นพึมพำขณะยืนรอพนักงานคิดราคาสินค้าและบรรจุใส่ถุง

“อย่าบอกรักผมตรงนี้นะ..อายเค้า” ตี๋เล็กดักคอติดตลก

“ผมรักน้องชายคนนี้มากครับ!” ยุ่นพูดไปทางเสียงเครื่องสแกนราคา

“พี่ยุ่น!” ตี๋เล็กหน้าแดง..พนักงานสาวอมยิ้มกับหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ตรงหน้า คิดไปไหนๆ

“คนอื่นเขาจะคิดยังไง..” ตี๋เล็กแบ่งถุงให้ยุ่นช่วยถือ “รู้ไหมผู้ชายที่ต่อคิวข้างหลังสะกิดผมยิกๆ” กระซิบข้างหูยุ่น

“ไหนๆ..” ยุ่นหันกลับไป

“พอๆ..พี่ชายฉัน” ตี๋เล็กรีบกึ่งลากกึ่งจูงยุ่นออกจากซุปเปอร์มาร์เก็ต

“ฮืม..หอมกาแฟ..” ยุ่นหันไปทำท่าสูดกลิ่นขณะเดินผ่านร้านกาแฟข้างทางก่อนออกจากห้าง “ที่ร้านไม่เห็นหอมอย่างนี้”

“พี่ยุ่นทำอะไรอีก..” ตี่เล็กหันไปมองในร้านที่คนกำลังมองมาทางยุ่น "ตายละ!" โต๊ะหนึ่งที่หันมามอง ชาวต่างชาติสองคนและหญิงสาว..น้ำผึ้ง!

น้ำผึ้งพูดอะไรบางอย่างกับชายทั้งสองแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะ..

“รีบกลับร้านเถอะพี่ ป่านนี้มีลูกค้าแล้วมั้ง..” ยิ่งกว่าลาก ตี๋เล็กเกือบทำให้พี่ชายลื่นล้ม...ไม่วายหันกลับไปมองในห้างที่เพิ่งออกมา..น้ำผึ้งยังตามมาติดๆ เขาจะทำอย่างไรดี

“ตี๋เล็ก!” น้ำผึ้งเรียกอยู่ด้านใน กำลังใกล้ประตูกระจกเข้ามาทุกที...ตี๋เล็กต้องตัดสินใจ

“อ้าว!..ลืมซื้อน้ำตาลเทียม..เดียวผมมานะพี่ อย่าเดินไปไหน” ตี๋เล็กรีบกลับไปที่ประตูห้างก่อนที่น้ำผึ้งจะออกมา

“ตี๋เล็ก..ฉันอยากจะคุยกับยุ่น” ทันทีที่เผชิญหน้ากัน น้ำผึ้งเป็นผ่ายพูดขึ้นก่อน

“คุณมีสามีแล้วมายุ่งกับพี่ชายผมทำไม..เรื่องเกิดขึ้นและผ่านไปแล้ว พี่ยุ่นเจ็บปวดมากแต่ก็กำลังดีขึ้น คุณอย่ากลับมาซ้ำเติมอีกเลย” ตี๋เล็กใส่เป็นชุด

“ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกยุ่น..สำคัญมากสำหรับเขา อาจทำให้ชีวิตของเธอทั้งสองคนดีขึ้น”

“ไม่จำเป็น!..” ตี๋เล็กตอบสวนทันควัน เหลียวไปมองพี่ชายที่ยืนอยู่นอกกระจก “พี่ยุ่นตาบอดคุณก็รู้..สิ่งสำคัญของพี่ยุ่นคือกำลังใจและคนดูแลใกล้ชิดซึ่งคุณให้ไม่ได้..” หันไปมองที่ร้านกาแฟ สองหนุ่มต่างชาติกำลังเดินตรงมา “คุณอย่ามายุ่งกับพี่ยุ่นและชีวิตของเราเลย..ผมขอร้อง ไม่งั้นผมจะพาเขาหนีไปจากที่นี่”

“อย่าทำอย่างนั้น!” เสียงเป็นห่วงจากใจ

“ผมจะทำ!” ตี๋เล็กหันกลับวิ่งออกจากห้าง กระตุกมือพี่ชายจูงไปที่ส่วนจอดรถ

“ทำไมต้องรีบ..พี่ได้ยินเสียงใจเราเต้นเลยนะ” ยุ่นรู้สึกได้กับลมหายใจฟืดฟาดของน้องชาย

“ผมเป็นห่วงร้าน..” ตี๋มัดถุงส่วนหนึ่งกับตัวถังรถด้านหน้า ที่เหลือเบาๆ ห้อยกับแฮนด์รถสองข้าง “ขึ้นรถเถอะพี่”

“ใจยังเต้นอยู่เลย” ยุ่นเลื่อนมือขึ้นกุมอกน้องชายเมื่อรถแล่นมาได้สักพัก

“ไม่เต้นก็ตายสิ..ฮะ..ฮะ” ตี๋เล็กกลบเกลื่อน

“อย่าเลย..แกล้งหัวเราะชัดๆ นะเรา..” ยุ่นเกร็งวงแขน “พี่น่าจะอยู่ในที่ของตัวเอง..กระเสือกกระสนอย่างคนธรรมดามีแต่จะสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น”

“พี่ยุ่น!..” ตี๋เล็กจอดรถทันที “ทำไมคิดอย่างนั้น ผมไม่ใช่คนอื่นที่ไหน”

“เอ่อ..” ยุ่นรู้สึกตัวว่าทำสิ่งไม่ดี..น้อยใจความพิการของตัวเองจนลืมนึกถึงใจน้องชาย “วันหนึ่งตี๋เล็กมีคนรักมีครอบครัวก็คงเป็นคนอื่น” คำตอบข้างๆ คูๆ ยิ่งจะทำให้เลวร้ายยิ่งขึ้น

“ผมไม่ไปไหน ไม่มีใคร จะอยู่กับพี่ตลอดไป..เข้าใจไหม!” ท่ามกลางเสียงเหมือนโกรธนั้นภาพของตี๋ผุดขึ้นในใจตี๋เล็ก

“จริงหรือ..” ไม่ใช่คำถาม แต่คือความสงสัยจากการสังเกตใจที่เหม่อลอยบ่อยครั้งของน้องชาย..ที่ยุ่นเคยสัมผัสได้

“จริง!..” รู้ดีว่าไม่จริงร้อยเปอร์เซ็นอย่างปากพูด ตี๋เล็กกอดหมวกกันน็อคออก เหลียวมองรอบๆ “นี่ไง!”

“เฮ้ย!..” ยุ่นตกใจกับริมฝีปากน้องชายบนคางเขียวๆ ของเขา “ทำอะไรน่ะ” ไม่นึกว่าจะหน้าแดงเป็นเหมือนกัน

“ฮึ!..”

ยากจะเดาความหมายในน้ำเสียงและลมหายใจอุ่นๆ บนแก้มยุ่น..ตี๋เล็กหันกลับไปที่ถนนเร่งเครื่องออกรถไม่พูดอะไร...

Create Date : 17 มีนาคม 2553

Last Update : 17 มีนาคม 2553 16:44:33 น.

1 comments

Counter : 513 Pageviews.

ยังไงหละทีนี้

ฮ่า ...

โดย: sandhurst IP: 58.10.131.82 วันที่: 14 ตุลาคม 2553 เวลา:11:00:29 น.