๐๐..... ไม่มีเมฆสีเงิน .....๐๐ (บทที่ 23)

บทที่ 23





ตี๋เล็กปล่อยให้ลูกน้องและนายเก่าคุยกันสักพักจึงเข้าไปทัก อย่างไรคุณน้ำผึ้งก็คงจำเขาได้



“สวัสดีครับ คุณ..” ตี๋เล็กยั้งปาก ขณะเดียวกับที่น้ำผึ้งนิ้วแตะริมฝีปากเชิงห้าม..ถึงไม่ห้ามเขาก็ตั้งใจจะไม่เอ่ยชื่ออยู่แล้ว “สั่งอะไรแล้วหรือครับ”

“แล้วค่ะ” น้ำอึ้งออมคำพูด ไม่อยากให้ยุ่นรู้ว่าเธอมา..ลำพังเธอไม่เท่าไหร่แต่เพราะเคอร์รี่รบเร้าจะมา

“ฮันนี่..ไหนล่ะ?..” เคอร์รี่พลอยเสียงเบาตามน้ำผึ้ง

“เอ่อ..” ตี๋เล็กเปลี่ยนใจไม่ถามสิ่งที่สงสัย..ทำไมคุณน้ำผึ้งทำเหมือนรู้ว่าพี่ยุ่นเป็นคนเช่าร้าน..เขากลับเข้าไปหลังร้าน

“จะมาตามไปเล่นกีตาร์หรือ” ยุ่นกำลังแต่งตัว

“เปล่า..มาบอกว่าลูกค้าอยากอยู่ตามลำพัง คงมีปัญหาอะไรมั้งเห็นพูดซุบซิบกัน..” ตี๋เล็กโกหก “ผมเลยถือโอกาสมาอยู่กับพี่” กลัดกระดุมเสื้อให้ยุ่นและสวมกอด

“วันนี้มาแปลกไม่เห็นเคยทำ..” ยุ่นกอดน้องชายตอบ..ตั้งแต่ดามาอยู่ด้วยเขาทั้งสองแทบไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกัน “พี่รักตี๋เล็กนะ” ยุ่นเริ่มทำมากกว่ากอด ซุกจมูกที่ซอกคอ

“เอาเชียว..เอาเชียว..” ตี๋เล็กออกห่าง

“ไม่ใช่ๆ..ได้กลิ่นน้ำหอมคุ้นๆ น่ะ นึกว่าเราใส่ก็เลยดมดู..” ยุ่นทำจมูกฟุดฟิดไปทางหน้าร้าน “เหมือน..”

“โอ๊ย..น้ำหอมเหมือนๆ กัน มาจากไหนใครใส่ก็ได้..” ตี๋เล็กฉุกใจว่าพี่ชายคงได้กลิ่นน้ำหอมจากคุณน้ำผึ้ง “ไม่จำเป็นว่าจะเป็นคนๆ เดียวกัน” กลบเกลื่อนเกินความจำเป็นจนเหมือนพิรุธ

“แปลกๆ นะ..” ยุ่นทำท่าจะออกไปหน้าร้าน

“ปัง..” ตี๋เล็กปิดประตูห้อง

“ทำไม?” ยุ่นยิ่งกว่าสงสัย ทั้งกลิ่นน้ำหอมทั้งการกระทำของน้องชาย

“เคยบอกหรือยังว่าผมรักพี่” ตี่เล็กนึกอะไรไม่ออก พูดหวังเบนความสนใจของยุ่น

“เคย..บ่อยๆ ทำไมหรือ?” ยุ่นไปที่ประตู

“ไม่ใช่รักอย่างนั้น..รักอีกอย่างน่ะ” ตี๋เล็กเข้าสู่ปัญหาโดยไม่รู้ตัว

“อย่างไร?..” ยุ่นชะงัก “อย่าทำพูดเล่น” คลำหาลูกบิดประตู

“ผมป่าว..” แค่พูดคงไม่พอ ตี๋เล็กกอดด้านหลังพี่ชายอย่างกล้าๆ กลัวๆ เขาไม่ได้หลอกแต่ไม่อยากให้ยุ่นพบคุณน้ำผึ้งกับแฟนคนใหม่ ไหนๆ เรื่องก็จบไปแล้ว พี่ชายไม่ควรพบกับความเจ็บปวดอีก

“แน่ใจนะ?..” ยุ่นพลิกร่างเข้าหาตี๋เล็ก สองมือจับใบหน้าเงยขึ้น จ้องลงไปในดวงตาเหมือนจะมองเห็น “มีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือ คุยกันก่อนก็ได้ ยังเช้าอยู่ลูกค้ายังไม่มาก” คนตาไม่ดีจูงคนตาดีไปที่เตียง

“ไม่มีอะไรหรอก แค่สองสามวันนี้มัววุ่นอยู่กับร้านแทบไม่มีเวลาให้พี่ยุ่นเลย เช้านี้นึกอยากอยู่ใกล้ๆ..” ตี๋เล็กให้เหตุผลที่ไม่มีน้ำหนักสักเท่าไหร่ “ผมรักพี่”

“ก็รักทุกวันอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?” ยุ่นเอนลงบนเตียง ดึงน้องชายลงตาม

“แต่วันนี้รักมากเป็นพิเศษ” ตี๋เล็กทำใจว่าจะต้องพบกับอะไร..อย่างไรเสียเขาไม่ยอมให้พี่ชายพบความเจ็บช้ำอีกแน่

“อย่ามาทำ!..ฮะฮ้า..นึกว่าไม่รู้หรือ” ยุ่นกลับลุกขึ้นไปที่ประตู

“เฮ้ย!..ผมอยากกอดพี่นะ จริงๆ..” ตี๋เล็กไวพอกัน ถลันกอดหลังพี่ชายแน่น “ไม่รักผมแล้ว”

“อื้อ..” ยุ่นหันกลับ โดนไม้นี้เข้าต้องทิ้งความสงสัยไว้หน้าร้านตามเดิม..น้องชายคนนี้สำคัญกว่าใครทั้งหมด นอกจาก..นอกจาก..ไม่..ไม่มีใคร..ตี๋เล็กคือคนสำคัญที่สุดในชีวิตมืดมนของเขา

“แค่กอดเฉยๆ..” ตี๋เล็กจูงยุ่นมาที่เตียง “ผมเหนื่อย ผมเพลีย อยากให้พี่กอดนอนเหมือนตอนเป็นเด็ก”

“ตกใจ..นึกว่าเราเป็นอะไรไปอย่างนั้น” ยุ่นกอดน้องชายที่ซุกอยู่กับอก ตบหลังกล่อมเบาๆ

“อย่างนั้นน่ะอย่างไหน” สักพักจากเคลิ้มกลิ่นไออุ่นของพี่ชาย

“ก็อย่างนั้นน่ะ” ยิ้มกริ่ม คางเชยอยู่บนเรือนผม

“อย่างไหน?”

“อยากรู้เองนะ..” ยุ่นก้มหน้าเข้าซุกหน้าน้องชาย “อย่างนี้ไง”

“เฮ้ย!..พี่ยุ่น..” ตี๋เล็กดันยุ่นออก คว้าหมอนกั้น กอดทั้งหมอนทั้งยุ่นแน่น “อย่างนี้ต่างหาก”

“อะไรกันแน่..ฮะ..ฮะ” ถึงจะไม่เข้าใจตี๋เล็กยุ่นก็พอใจที่ได้กอดกล่อมน้องชาย..เหมือนวันคืนเก่าๆ ที่มีกันแค่สองคน



“เจ้าของร้านหายไปไหนกันหมด?” น้ำผึ้งเอ่ยถามดาเมื่อแน่ใจว่าไม่มีทั้งยุ่นและน้องชาย

“คงใครสักคนงอแง..พี่น้องคู่นี้แปลกๆ ค่ะ แต่ก็รักกันดี” ไม่ใช่ดาจะหูตาบอดอย่างที่เข้าใจ

“ไปกันเถอะฮันนี่ ผมมีธุระที่จะต้องทำ เพื่อนหมอคนหนึ่งมาเที่ยวเมืองไทย” เคอร์รี่ละความสนใจหนุ่มนักร้องตาพิการที่เขาเคยเห็นเปิดหมวกร้องเพลงเมื่อสองสามวันก่อน

“แน่ใจนะว่าไม่อยากพบสุดหล่อ” น้ำผึ้งมองตาเคอร์รี่ค้นหาคำตอบ

“อยากพบ..แต่เขาไม่อยากพบเรานี่” จ้องตอบเป็นนัยเข้าใจเพียงสองคน


“ประหลาดจัง..มีแต่เขาจะสับราง นี้กลับจับรถไฟสองขบวนชนกันซะงั้น” ดาพึมพำตามหลังเมื่อนายเก่าออกจากร้านไป

 

Create Date : 11 มีนาคม 2553		1 comments
Last Update : 11 มีนาคม 2553 16:30:00 น.
Counter : 497 Pageviews.
Share Tweet