Bloggang.com : ชลสิทธิ์ : คนที่คู่ควร

คนที่คู่ควร

-๑-

คืนวิวาห์กำลังจะผ่านพ้นไปอย่างราบรื่น งานเลี้ยงได้ล่วงเลยมาถึงช่วงเวลาสำคัญ เมื่อพิธีกรกล่าวเชิญคู่บ่าวสาวขึ้นบนเวทีคั่นเวลารับประทานอาหารและพักความบันเทิงลงไว้ชั่วขณะเพื่อให้ทั้งคู่ได้กล่าวขอบคุณแขกเหรื่อที่มาร่วมเป็นสักขีพยานในงานประกาศศักดาความรักอันยิ่งใหญ่ และกล่าวคำในใจถึงดอกผลแห่งความรักครั้งนี้

“แม้นแผ่นดินจะล่มสลาย ก็คงไม่อาจพรากความรักของเราสองคนไปได้…เอิ๊ก…” เจ้าบ่าวโปรยคำหวานปานเอกกวีด้วยใบหน้าที่แดงก่ำจากรสฤทธิ์ของวิสกี้ป้ายดำจากแดนสก็อต

“ผมขอสัญญาต่อหน้าท่านผู้มีเกียรติทุกท่านเลยนะครับว่า... ผมจะดูแลน้องณัฐยาไปจนกว่าผมจะหมดลมหายใจ” สิ้นประโยคสุดท้ายอันหวานหยดสุดซึ้ง เพื่อนฝูงที่ใกล้ชิดและมิ่งมิตรสนิทสนมต่างลุกขึ้นยืนปรบมือกันเกรียวกราวราวถูกจัดตั้งมา

ฝั่งเจ้าสาวที่ยืนคู่อยู่เคียงข้างออกอาการเหนียมอาย สุดแสนซาบซึ้งลมปากว่าที่สามียิ่ง เธอเคอะเขินไม่สามารถเอ่ยคำพูดคำจาใดๆออกมาได้ นอกจาก“ขอบคุณสำหรับทุกๆสิ่ง” เพียงแค่คำๆนี้หยดน้ำใสก็รวยระรินจากสองฝั่งดวงตา ลำธารสายน้อยหลากลงสู่เบื้องต่ำชะล้างเครื่องสำอางปะทินแต้มบนสองแก้มลบรอยความงามจืดจางลง แต่อย่างไรเสียก็ยังสุดงดงามประดุจดั่งนางฟ้าแห่งราตรีสำหรับเจ้าบ่าวเสมอ ความสุขสันต์ชื่นมื่นบังเกิดแก่ทุกฝ่ายที่ต่างตั้งใจรอคอย ค่ำคืนนี้จบลงและคงเป็นอีกหนึ่งบทบันทึกที่ยากจะลบเลือนไปจากความทรงจำ

-๒-

คุณนิตยาอดีตข้าราชการระดับสูงผู้เป็นแม่ของฝ่ายหญิง นางยังคงรู้สึกอบอวลบนความสุขของลูกสาวอย่างไม่จืดจาง ปานกับว่าเจ้าตัวนั้นเป็นเจ้าสาวของงานวิวาห์ที่ได้ผ่านพ้นไป ทุกครั้งเมื่อนั่งเปิดอัลบั้มรูปเพื่อย้อนดูคืนวันในอดีต นางรู้สึกปลาบปลื้มใจเสมอๆที่ได้เห็นรูปภาพของคณะบุคคลระดับสำคัญหลายท่านที่ให้เกียรติมาร่วมงานและได้ร่วมถ่ายภาพบันทึกเอาไว้ในค่ำคืนนั้น สิ่งสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้นางมีความสุขอบอุ่นใจมากยิ่งกว่านั้นก็คือ การได้เห็นลูกสาวสุดรักเป็นฝั่งเป็นฝากับคนที่ดีและควรคู่ แต่นี้ต่อไปนางคงคลายความห่วงใยต่อลูกสาวคนนี้ไปได้บ้าง เพราะนางเชื่อเหลือเกินว่า ลูกเขยคนดีจะทำให้ลูกสาวของนางได้พบแต่สิ่งที่ดีและคงจะมีความสุขตลอดไป

ก่อนการตัดสินใจเลือกคู่ชีวิตครั้งสำคัญของลูกสาว คุณนิตยาเองก็เฝ้าจับจ้องและ พยายามสืบเสาะดูภูมิหลังว่าที่ลูกเขยในอุดมคติที่จะมาเป็นคู่ชีวิตกับณัฐยามาแล้วก็หลายคน แต่ไม่มีว่าที่ลูกเขยคนใดถูกต้องตรงใจหรือมีคุณสมบัติครบถ้วน อย่างที่นางมุ่งมาดปรารถนาอยากจะให้เป็น ประเภทที่ว่าหน้าตาดี มีชาติตระกูล และสิ่งสำคัญคือต้องร่ำรวยทรัพย์สินที่พอประมาณเพื่อเป็นหลักประกันว่าจะไม่ทำให้ลูกสาวตนต้องตกระกำลำบาก

มีปัจจัยหลายอย่างที่ทำให้ลูกเขยผู้โชคดีคนนี้สามารถฝ่าด่านคุณนิตยามาได้สำเร็จ จนนางเปิดใจยอมรับและให้จัดแจงเตรียมการมาสู่ขอ ลูกเขยผู้นี้เป็นชายหนุ่มที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อมไม่ด้อยไปกว่าผู้ชายใดๆที่เคยผ่านเข้ามาพัวพันกับลูกสาวของนาง หนุ่มผู้โชคดีผู้นี้มีหลายสิ่งที่เหนือกว่าคนอื่นๆที่นางเคยยกมือรับไหว้ เขามีรถเก๋งคันงามราคาแพง มีคฤหาสน์หลังหรูบนที่ดินผืนใหญ่ ฐานะความเป็นอยู่ก็มั่งมีศรีสุขเพราะครอบครัวมีธุรกิจพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ที่เลื่องชื่อ อีกทั้งเขาผู้นี้ยังเป็นถึงบุตรชายคนเล็กของนักการเมืองท้องถิ่นที่มีอนาคตไกล

-๓-

คุณนิตยาปิดอัลบั้มรูปหน้าสุดท้ายลง นางคว่ำหน้าปกอัลบั้มรูปวางระนาบกับพื้นกระจกบนโต๊ะ พลาสติกใสที่หุ้มปกด้านหลังของอัลบั้มปรากฏรอยเล็บขีดข่วนที่เกิดจากหลายแรงมือของผู้ที่เคยชื่นชมรูปภาพแห่งความทรงจำอันสุขสันต์ พื้นปกลายดอกกุหลาบสีชมพูยังคงดูมีสีสันสดสวยแม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนาน ทว่าความคุ้นเคยสายตา นางจึงไม่เคยใส่ใจชื่นชมปกหน้าหรือปกหลังของอัลบั้มนี้เลย

คุณนิตยายังนั่งนิ่ง นึกลำดับเหตุการณ์ต่างๆ และยังนึกถึงใบหน้าบุคคลสำคัญอีกหลายท่านที่จะปรากฏอยู่ในอัลบั้มเล่มต่อไป แต่นางก็เพียงนั่งนึกไม่ได้ลุกขึ้นไปหยิบหาจากตู้โชว์ด้านหลังเพื่อเอาลงมาเปิดดูจนครบทั้งสี่อัลบั้ม

“คุณแม่…คุณแม่ครับ”

“คุณแม่.!” เสียงลูกชายร้องทักมารดาที่นั่งเหม่ออยู่บนเก้าอี้ไม้เบื้องหน้าตู้โชว์

“หาๆ อะไรตาวุฒิ เรียกซะแม่ตกอกตกใจเชียว” คุณนิตยาหลุดจากภวังค์ สะดุ้งขานรับ

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ผมเห็นแม่นั่งเหม่อๆ”

“ปะๆๆ เปล่า แม่นั่งดูรูปแต่งงานน้องสาวเธออยู่ นึกย้อนนานไปหน่อยความจำไม่ค่อยจะดี นี่ก็สี่ปีแล้วนะที่น้องเธอแต่งงานออกเรือนไป เวลามันผ่านไปรวดเร็วเหลือเกินนะ” คุณนิตยาทำท่าทีให้กลับสู่ภาวะปกติ นางแจงลูกชายให้เห็นเหตุแห่งความเหม่อลอย แต่แท้จริงแล้วคำว่าผ่านไปรวดเร็วที่รำพันออกมานั้น เสมือนคำปลอบใจที่มีให้กับตนเอง เพื่อที่จะบอกว่าความสุขนั้นมันผ่านไปโดยมีเข็มเวลาที่สั้นกว่าคำว่าความทุกข์

“วันนี้วันหยุดไม่ออกไปไหนเหรอเรา” คุณนิตยาสอบถามลูกชาย ขณะมือหนึ่งกำลังเสียบสันอัลบั้มรูปเก็บเข้าที่

“ไม่ครับ ผมขอพักผ่อนอยู่บ้านดีกว่า” ณัฐวุฒิหันหน้าไปตอบแม่ระหว่างยืนเลือกนิตยสารปกมันที่ชั้นวางหนังสือ

“วันๆ เอาแต่อยู่บ้าน เมื่อไหร่จะมีแฟนกะเขา แล้วเมื่อไหร่จะมีหลานให้แม่ได้อุ้มเสียที” นางค่อนแคะสิ่งที่รอคอย

“อีกไม่นานหรอกครับ เดี๋ยวพอถึงเวลาก็มาเองแหละฮะ… ตอนนี้แม่ก็อุ้มน้องแตงโมไปพลางๆก่อนนะ” ณัฐวุฒิส่งยิ้มแห้งเฉตอบ โดยเลี่ยงหาทางออกบอกว่าแท้ที่จริงคุณแม่ก็มีหลานซึ่งเป็นลูกสาวตัวน้อยของณัฐยาให้อุ้มสมใจอยู่แล้ว

“มันก็ใช่อยู่นะไอ้ถึงเวลาก็มาเอง แต่อีกไม่กี่ปีล่ะ น้องสาวแต่งงานก่อนไม่รู้สึกอะไรเลยหรือเรา นี่อายุก็ใกล้จะสี่สิบแล้วนะ” แม่ยังค่อนขอดบุตรชาย

“โธ่ แม่ครับ ผมอยู่กับแม่สองคนอย่างนี้ก็สุขสบายดีแล้ว ไม่ใช่เหรอ แม่อยากให้ผมหาสะใภ้มากวนใจแม่ทำไมล่ะ”

“ก็แล้วแต่ลูก แม่ก็แค่อยากเห็นลูกมีครอบครัวเสียที จะได้มีไอ้ตัวเล็กวิ่งเล่นในบ้านให้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง จะช้าจะเร็วยังไงก็แล้วแต่ แม่หวังว่าลูกคงจะเลือกคนที่เหมาะสมไม่พาใครมารบกวนใจแม่หรอกนะ” นางพูดยาวจบประโยคพร้อมกับทิ้งโจทย์ไว้ให้แก่ลูกชายใคร่คิด

“เออ ตาวุฒิ ตอนเย็นน้องจะขับรถมารับแม่ไปกินข้าว จะไปด้วยกันมั๊ย” คุณนิตยาเอ่ยชวนลูกชายที่ยังคงนั่งอ่านหนังสืออย่างสนใจที่หัวโต๊ะฝั่งตรงข้าม

“ไม่ไปดีกว่าครับ ผมไม่อยากไปนั่งฟังปัญหาเดิมๆ ปัญหาที่แก้ไม่ตกของคนมีครอบครัว” ณัฐวุฒิ ปฏิเสธแม่ เพราะเขารู้สาเหตุว่าทำไมน้องสาวจึงนัดพบกับแม่บ่อยๆในช่วงนี้

-๔-

สายลมเย็นพัดโชยเฉื่อยผ่านแม่น้ำสายใหญ่ในเวลาพลบค่ำ ร้านอาหารกึ่งหรูตั้งตะหง่าน ริมน้ำมายาวนานยังคงรอท่าต้อนรับลูกค้าด้วยเอกลักษณ์สงบเงียบในบรรยากาศแบบเรียบง่าย อาหารสี่อย่างเลิศรสที่ถูกจัดวางประณีตบนโต๊ะยังคงแข่งกันอวดโฉมอยู่ภายในจานไร้การแตะต้อง ความเย็นจากสายลมแทรกซึมแทนที่ความร้อนเข้าสู่ทุกเมนูบนโต๊ะอาหาร ผักสดใบเต่งตึงที่ถูกประดับสวยงามเริ่มเหี่ยวเฉาเพราะแรงลมหอบพัดเอาความสดชื่นออกไป รสชาติอาหารในจานคงจืดชืดลงไปและหมดอร่อยในที่สุดหากยิ่งปล่อยเวลาทิ้งไว้

ณัฐยา ทนเก็บความทุกข์ระทมด้วยความชอกช้ำในจิตใจมาโดยตลอด ชีวิตคู่หลังวิวาห์ไม่สวยหรูอย่างที่เธอวาดฝัน เส้นทางไม่ได้ถูกโรยด้วยกลีบกุหลาบเหมือนอย่างวันที่แต่งงานเลย มิหนำซ้ำยังมีแต่ขวากหนามคอยทิ่มตำตลอดเวลา บางพฤติกรรมของสามีที่ถูกซ่อนเร้นปิดบังเริ่มเปิดเผยแนแท้ออกมาให้ประจักษ์ ความเห็นแก่ตัวของผู้ชาย ความเอาแต่ใจตัวเองของลูกคนเล็กเริ่มปรากฏตัวตนเด่นชัด เธอไม่สามารถขืนขัดใจหรือโต้แย้งใดๆในการตัดสินใจของสามีได้ ความเจ้าชู้ของผู้ชายที่ติดตัวมาตั้งแต่กำเนิด ก็ยังคงสร้างปัญหาร้าวฉานให้กับทุกครอบครัวได้อยู่เสมอ สามีของเธอก็เป็นหนึ่งในประดาผู้ชายยอดเจ้าชู้จำพวกนั้น เธอเองได้แต่ต้องอดทนทำใจยอมรับกับโชคชะตาที่ได้ประสบและก็เพื่ออนาคตของลูกสาวตัวน้อยคนเดียวคนนี้นั่นเอง

“ถ้ามันเป็นแบบนี้ก็หย่ากันเลยดีกว่า แล้วลูกก็กลับอยู่กับแม่” คู่สนทนาผู้เป็นแม่แนะนำลูกสาวด้วยความห่วงใยมิอยากให้ต้องทนรับสภาพความกดดันอยู่อย่างนี้อีกต่อไป

“แต่แม่ หนูอยากให้ลูกแตงโมมีพ่อมีแม่ มีกันอยู่ครบไม่อยากให้แกเป็นเด็กมีปัญหาตอนโตขึ้น อีกอย่างหนูอายุก็สามสิบห้าแล้วนะ ถ้าต้องกลายเป็นแม่ม่ายลูกติด แล้วจะมีใครรักและจริงใจกับหนู” ณัฐยาบอกเหตุผลที่น่าชวนคิดถึงเหตุจำทน มือหนึ่งของเธอพลางหยิบกระดาษทิชชูขึ้นซับน้ำตาที่ก่อตัวต่อเนื่อง

“ทำไมนะ มันถึงเป็นคนแบบนี้ไปได้” คุณนิตยาสบถใส่ลูกเขยผู้เปลี่ยนไป

“ถ้าแม่รู้ว่า มันเป็นคนอย่างนี้นะ แม่คงไม่เลือกเอามาเป็นลูกเขยหรอก แม่เสียใจและเสียความรู้สึกกับมันจริงๆ” นางยังตัดพ้อลูกเขยคนเคยโปรด ก่อนยื่นช้อนส้อมจิ้มลงบนปลาหมึกไข่นึ่งมะนาวชิ้นแรกวางใส่จานของลูกสาว

“เอากินอะไรเสียหน่อยก่อน ดูสิเซ็งหมดแล้ว” นางพูดพลางตักยำถั่วพูพร้อมตัวกุ้งวางใส่จานให้เพิ่มอีกสองครั้ง ณัฐยาหยิบช้อนส้อมเขี่ยอาหารไปมาก่อนวางช้อนไว้ขอบจานอย่างเดิม

ณัฐยาไม่เคยคิดโทษโกรธเคืองผู้เป็นแม่แต่อย่างใด เพราะเธอรู้ว่าการกระทำในสิ่งที่ไม่ดีสองสามีผู้นี้นั้น มันเพิ่งมาออกลายภายหลังจากออกเรือนไปอยู่ด้วยกันแล้ว เขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนผิดกับคนที่แม่เคยรู้จักเมื่อก่อน ตอนนั้นเขาเป็นคนนอบน้อมมีสัมมาคาราวะ เป็นคนปากหวานเอาอกเอาใจเก่งเป็นที่หนึ่ง แต่เอาเข้าจริงคนเราก็ไม่สามารถทำในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวตนของตนเองได้นาน เขากลับเปลี่ยนเป็นคนละคน เธอเองต้องจำใจอดทนยอมรับความเป็นไปไม่ว่าจะในทางดีหรือในทางร้าย

“ผู้ชายดี ๆ ที่ยอมรับในสิ่งที่เราผ่านมาแม่ว่าต้องจะมีสิ ถ้ามีใครรักเราจริงเขาก็ต้องไม่ใส่ใจว่าลูกจะเคยแต่งงานมาแล้ว” คุณนิตยาถอนหายใจยาว ก่อนพูดให้ความหวังปลอบใจลูกสาว ปัญหาครอบครัวที่เกิดขึ้นกับลูกสาวตอนนี้นี้ ผู้เป็นแม่ก็รู้สึกเป็นทุกข์และมีความรู้สึกผิดเช่นกัน ที่ตัวเองนั้นไปเจ้ากี้เจ้าการตัดสินใจเลือกผู้ชายคนนี้มาเป็นลูกเขย

-๕-

เช้าวันอาทิตย์อากาศแจ่มใส ภายในรั้วบ้านหลังใหญ่ยังคงร่มรื่นและเงียบสงบ คุณนิตยาตื่นแต่เช้าตรู่สาละวนอยู่ก้นครัวตระเตรียมอาหารจนเสร็จสรรพพร้อมตั้งสำรับรอลูกชายที่ยังคงนอนหลับอยู่บนเตียงนุ่ม ซึ่งเป็นปกติของเขาที่มักใช้โอกาสในวันหยุดงานนอนตื่นสายอย่างนี้เสมอ

ทุกวันหยุดเสาร์อาทิตย์ คุณนิตยาจะรับโอนหน้าที่ทำกับข้าวมาจากคนรับใช้ นางต้องการลงมือทำครัวปรุงอาหารเพื่อลูกชายด้วยตนเองในทุกๆมื้อที่เป็นวันหยุดงานของลูกชาย จะมีข้อยกเว้นก็วันที่ณัฐวุฒิติดธุระไปต่างจังหวัด หรือไม่ก็ในวันที่นางรู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวไม่ค่อยสบาย

เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจในห้องครัว คุณนิตยาจะออกไปเก็บใบไม้ ถอนหญ้ารก และดูแลต้นไม้ในสวนหน้าบ้าน ซึ่งเป็นงานที่ไม่ต้องใช้แรงกายมากมายนักและถือเป็นการออกกำลังกายไปในตัว ทุกๆครั้งที่อยู่ในบริเวณสวน จะเห็นเจ้าน้ำตาลสุนัขพันธุ์ไทยหลังอานตัวโปรดคอยเดินหวัดเหวี่ยงไปมาเป็นเพื่อนคอยให้ทักทายคลายเหงา

ณัฐวุฒิ ตื่นเช้าที่สุดในวันหยุดเวลาสาย เมื่อเขาจัดแจงธุระส่วนตัวยามเช้าแล้วเสร็จ เขาเดินผิวปากลงบันไดมาอย่างอารมณ์ดี เขาเดินเข้าครัวไปชงกาแฟหนึ่งแก้วและรินน้ำเปล่าอีกหนึ่งแก้ว ก่อนเดินไปหยิบหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าเหน็บเข้าใต้รักแร้แล้วเดินไปที่สวนหน้าบ้าน

ณัฐวุฒิ เข้าไปนั่งบนเก้าอี้ในซุ้มไม้เลื้อย จิบกาแฟอุ่น สายตาอ่านหนังสือพิมพ์สลับกับเหลือบมองดูแม่อยู่อย่างจดจ่อ

“เหนื่อยมั๊ย ครับแม่ นี่ครับน้ำ” ณัฐวุฒิยกแก้วน้ำให้แม่ เมื่อนางเสร็จกิจเดินเข้ามาในซุ้ม

“อืม ขอบใจ แล้วทำไมวันนี้ตื่นแต่เช้า” ผู้เป็นแม่ข้องใจกับความผิดปกติ

“อ๋อ...ปะ เปล่าครับ คือ... วันนี้อากาศดีนะครับ” เขาเฉไฉ

“อย่าอ้ำอึ้งนอกเรื่อง แม่รู้จักลูกดี จะขอหรือจะบอกอะไรก็ว่ามา”

ณัฐวุฒิ ถือโอกาสวันนี้บอกข่าวดีที่ผู้เป็นแม่รอคอยและมักไถ่ถาม เขาบอกเรื่องการเตรียมงานแต่งงานระหว่างเขากับผู้หญิงคนที่เขารักให้แม่รับทราบ เขาเล่าถึงว่าที่เจ้าสาวให้แม่ได้รับรู้ในสิ่งที่แม่ควรได้รู้ คุณนิตยาได้ฟังความเป็นกุลสตรีและจิตใจอันดีงามของว่าที่สะใภ้ นางรู้สึกภูมิใจและรู้สึกยินดีกับของลูกชาย แต่คุณนิตยาก็ไม่สามารถทำใจยอมรับว่าที่สะใภ้คนนนี้ได้ในทุกๆเรื่อง พร้อมกันนี้นางยังปฏิเสธที่จะเห็นดีเห็นงามด้วยในการตัดสินใจเลือกคู่ครองของลูกชาย

“ลูกน่าจะมองหาคนที่ดูเหมาะสมกว่าเธอคนนี้นะ” คุณนิตยาออกความเห็นในเชิงปฏิเสธ แต่นางก็ไม่ได้ให้ความเห็นเพิ่มเติม

“แต่แม่ครับ ทำไมล่ะครับ แม่ไม่เห็นด้วยตรงไหน หรือเธอไม่เหมาะสมกับผมตรงไหน?” ณัฐวุฒิย้อนถามมารดาที่ดูชื่นชอบและชื่นชมแต่กับมีความเห็นที่ขัดแย้ง

คุณนิตยาไม่อาจสรรหาคำพูดใดมาบอกแทนความรู้สึกลึกๆในใจที่มีอยู่ตอนนี้ได้ หากเอ่ยออกไปมันดูจะเป็นการเห็นแก่ตัวมากเกินไป นางรู้ว่าสิ่งใดที่เหมาะสิ่งใดที่คู่ควรสำหรับลูกชายแสนดีคนนี้ แต่มันก็ยากเย็นเกินกว่าจะอธิบายให้ลูกชายมาเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่อย่างนางได้

“เธอเคยแต่งงานมาแล้ว” คุณนิตยาให้เหตุผลกับลูกชาย ก่อนเดินละออกจากซุ้มไม้เลื้อยไปให้อาหารเจ้าน้ำตาลสุนัขตัวโปรด/

Create Date : 08 มิถุนายน 2549

Last Update : 8 มิถุนายน 2549 17:39:03 น.

2 comments

Counter : 273 Pageviews.

เอ้อ...เป็นซะอย่างนี้นะคนเรา

โดย: กระจ้อน

วันที่: 8 มิถุนายน 2549 เวลา:17:39:33 น.

โดย: สายลมอิสระ

วันที่: 8 มิถุนายน 2549 เวลา:17:48:15 น.