Work and Travel ตอน 19(เพื่อนฟิลิปปินส์)

ตอนที่ 19 เพื่อนฟิลิปปินส์

อย่างที่รู้กันว่าไซด์งานผมจะมีนักศึกษาไทย 13 คน นักศึกษาฟิลิปปินส์ อีก 13 คน ทั้งชาวไทยและชาวฟิลิปปินส์ก็ได้อยู่หอพักเดียวกันที่ Pineapple Inn ในตอนที่มาอยู่แรกๆ ผมก็ไม่กล้าที่จะไปคุยกับพวกเขาหลอก ด้วยความที่ผมเห็นภาษาที่เขาใช้สื่อสารกัน ระดับไวๆและรัวๆ มากผมเองก็กลัวจะสื่อสารกับเขาไม่รู้เรื่อง ชาวฟิลิปปินส์เขาพูดภาษา ตากาล็อคกันครับ แต่คนส่วนใหญ่ของประเทศนี้ สารมารถสื่อสาร ภาษาอังกฤษได้ในระดับที่ดี เพื่อนคนแรกที่เข้ามาทำความรู้จักผมคือ เบน สาเหตุที่ผมได้รู้จักคือ ฮอทไปถามพวกนั้นเกี่ยวกับการทำงาน เพราะพวกนี้จะมาทำงานก่อนเรา 2 อาทิตย์ก็จะรู้อะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับที่นี่ ในตอนที่พูดคุยอยู่นั้น ผมก็พักผ่อนอยู่ในห้องของผม และห้องที่ติดกับผม ก็เป็นห้องของพวกฟิลิปปินส์แทบทั้งสิ้น เบนก็ ทักทายพวกผม ถามชื่อ ถามประวัติตบท้ายด้วยประโยค Nice to meet you ในที่สุดผมก็ได้รู้จักเบน อย่างเป็นทางการแล้ว ต่อจากเบนก็คงเป็นเจ๊ไดแอนของผม เพราะนางเทรนงานพร้อมผม จากนั้นผมก็ได้รู้จักอีวี่ เพราะเบนมาแนะนำให้ผมได้รู้จัก ผมคิดว่าพวกเขาก็มีอัธยาศัย ไมตรีดี มากๆ ต่างจากที่ผมคิดไว้ตอนแรก คงเป็นเพราะใบหน้าของพวกเขา ไม่ค่อยจะมีรอยยิ้มเท่าไหร่ แต่ผมว่า พวกเขาก็เป็นเพื่อนที่ดีมากๆของผมเลยทีเดียว จากนั้นไม่นาน ผมก็ได้รู้จักกับเพื่อนๆ ชาวฟิลิปปินส์ทั้งกลุ่มเลย สาเหตุที่ทำให้ผมได้เข้าไปทำความรู้จักพวกนั้น ก็เพราะ เหล่าหญิงสาวชาว ฟิลิปปินส์ มาแอบหลงรัก หนุ่มไทย โดยเฉพาะแม็ก นายแบบ กางเกงยีนส์ ยี่ห้อดัง ด้วยหน้าตา หุ่น ผิวพรรณ โดนใจสาวฟิลิปปินส์โน่ เป็นที่สุด ประกอบกับผมอยากฝึกภาษาอังกฤษ ผมก็เลยชอบไปคุยกับพวกนั้น คุยไปคุยกันมา จนทำให้ผมสนิทกับพวกเขาไปโดยปริยาย ก็เหล่าสาวๆ พวกนั้นก็ชอบมาถามผม ว่าคนนู้นเป็นอย่างไง คนนี้เป็นยังไง พวกนี้ถ้าจะชอบใครสักคน ก็จะดูแบบ เปิดเผย กรี๊ดๆ โวกเหวก กันตามประสา มีอยู่ครั้งหนึ่ง รถประจำทางหมด ทำให้เราไม่มีรถกลับ จึงโทรเรียกแท็กซี่ให้มารับ จนทำให้ พวกฟิลิปปินส์ส่วนหนึ่ง นั่งอัดมากับพวกผมด้วย ก็มีแต่เหล่าสาวๆนั้นแหละ แม็กนั้นก็จะนั่งหน้า พอขึ้นรถได้ไม่นาน สาวฟิลิปปินส์ นามว่า เอพิล ก็ขอแม็กมานั่งบนตัก ดูนางจะมีความสุขน่าดู ผมก็มานั่งเม้าส์กะเพื่อนๆว่า พวกนี้ดูน่ากลัว ชอบเข้าจู่โจม ทำให้ผู้ชายหลายๆคน ละแวงตนเป็นพิเศษ แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเป็นเช่นนั้นหมดนะครับ ผมคิดว่าพวกเขาก็ไม่ได้จริงจังอะไรมากหลอก แค่อยากรู้จักและอยากเป็นเพื่อนกับพวกเรามากกว่า แต่บางคนก็มีอคติกับพวกเขา สงสัยเป็นเพราะ อุปนิสัยและวัฒนธรรมแตกต่างกัน ส่วนผมนั้นจะสนิทกับ Check และ Joyce เป็นพิเศษ เช็คและจ๊อย มีนิสัยน่ารักมาก เป็นกันเองกับผมที่สุด เวลาผมมีอะไร เดือนร้อนอะไร ก็ชอบไปพูดคุยกับพวกเขา เช็คและจ๊อย ก็จะชอบมาคุยกับผมด้วย ทำให้เราคุยกันทุกเรื่อง มีอะไรก็มาคุยกัน ด้วยความที่ผมเป็นคนฮาๆ เรียกเสียงหัวเราะได้ตลอดเวลา พวกเขาก็ยิ่งชอบมาคุยกับผม ผมก็ถามนู้นถามนี่เกี่ยวกับประเทศฟิลิปปินส์บ้าง เรื่องส่วนตัวบ้าง เราก็คุยกันถูกคอพอสมควร ผมมักจะได้ห้องที่ต้องทำความสะอาด ใกล้ๆกับเช็ค นี่ก็อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ผมได้สนิทกับเช็ค และจ๊อยก็เป็นเพื่อนสนิทของเช็คด้วย เวลางานถ้าเจอกันหรือว่างๆ ก็ชอบมายืนคุยกัน บางทีเช็คไม่มีห้องทำความสะอาด รอแขกเช็คเอ้าท์ เช็คก็มักจะมาช่วยผมทำก่อน หยิบนู้น เช็ดนี่บ้าง ผมซึ้งน้ำใจของเช็คมากๆเลยครับ มีอยู่ครั้งหนึ่งผมไม่สบาย รู้สึกจะเป็นหวัด เช็คและจ๊อย ก็คอยเป็นห่วงผมเป็นพิเศษ ผมนอนซมอยู่ในห้อง และตื่นขึ้นมา ฮอท ก็เอาแอปเปิ้ล พร้อมขนมมาให้ ฮอทบอกว่าเช็คฝากมาให้ เห็นบาสนอนอยู่เลยไม่กล้าลบกวน และ เช็คและจ๊อย ก็คอยมาดูผมตลอด เมื่อผมได้รู้ ก็รู้สึกดีใจมากๆครับ ผมมีอะไรก็จะเอาไปแบ่งให้พวกนั้นกินบ้าง หรือ พวกนั้นมีอะไรก็มักจะแบ่งมาให้ผม เพื่อนๆผมบอก ผมเหมือนเป็นขวัญใจของพวกฟิลิปปินส์ เวลาว่างๆ ผมมักถูกเชิญให้ไปในห้องของพวกเขา เขาบอกว่าผมเป็นคนสุขสนนาน อยู่ใกล้ๆแล้วมีความสุข ถึงแม้ผมจะพูดภาษาอังกฤษ ไม่เก่ง กว่าจะเรียบเรียงประโยค อาจจะช้าไปบ้าง แต่ทุกๆครั้งที่ผมพูดออกไป มักได้เสียงหัวเราะจากพวกนั้นตลอด ยิงมุขกันไปมา สนุกสนาน ผมก็พึ่งรู้ว่า ผมก็สามารถเล่นมุขเป็นภาษาอังกฤษได้เหมือนกัน พวกฟิลิปปินส์เขาชอบการปาร์ตี้มากๆ แบบซื้อของมานั่งกินด้วยกัน ผมมักจะถูกเชิญไปร่วมงานเสมอๆ ไม่ว่าจะเป็นงานวันเกิดของใครก็แล้วแต่ หรือบางทีมีการเกิดอยากจะกินขึ้นมา ผมจะเป็นคนแรกที่ถูกเชิญไป เพื่อนคนไทยก็ชอบมาแซวผมว่า เป็นขวัญใจฟิลิปปินส์ ผมยอมรับว่าผมเก่งภาษาอังกฤษมากขึ้น ตอนแรกๆผมฟังสำเนียงของพวกเขาไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่นานๆไป ผมสามารถโต้ตอบกับพวกเขาได้เป็นอย่างดี แรกๆก็พลาดบ้าง หลังๆก็ลื่นไหลไปด้วยดี บางทีเข้าไปในห้องพวกนั้น ผมเป็นคนไทยคนเดียว รายล้อมไปด้วยฟิลิปปินส์ พวกนั้นก็สาดภาษาอังกฤษมา และผมก็สาดกลับไปได้ทั้งหมดทุกคน เพื่อนคนไทยยังมาชมว่าผมเก่ง ที่คุยกับพวกนี้รู้เรื่อง เวลามีอะไร เพื่อนคนไทย ก็มักจะส่งผมมาเจรจา เนื่องจากสนิทกับพวกนั้นมากที่สุด ผมเปรียญเสมือนนักการทูตเลยครับ เวลาทำอาหารเย็น เนื่องด้วยเป็นครัวรวม ผมมักจะเจอเพื่อนฟิลิปปินส์ อยู่ในห้องครัวด้วย ต่างคนก็ต่างถาม ไอ้นู้น ไอ้นี่ ไอ้นั่นคือะไร ทำอะไร ทำยังไง บางทีก็แลกอาหารกันกิน สนุกสนานมากครับ พวกคนไทยมักจะมาจองเตาก่อน ด้วยความที่มันมีจำกัด พวกนั้นก็ต้องรอพวกเราทำอาหาร 3-4 อย่างให้เสร็จก่อน ถึงจะลงมือทำได้ ผมสงสารพวกเขานะครับ บางทีก็แบ่งเตากันใช้บ้าง ก็ไม่มีปัญหาอะไร ผมเจอ ไดแอน โทนี่ ชีน่า บ่อยที่สุดในห้องทำอาหาร พวกนี้เขาก็หารเงินเหมือนกับเรา กินด้วยกัน แต่จะแบ่งเป็นกลุ่มเล็กๆเสียมากกว่า ไดแอน ก็คือ คนที่ฝึกงานพร้อมผม โทนี่ ก็เป็นเหมือนสาวห้าวๆ สูง 170 กว่า ตัวใหญ่ๆหน่อย เสียงของนางจะแหลมๆ ดังๆ พูดทีโคตรแสบแก้วหู แต่นางก็นิสัยดีมากๆ ชีน่า นางหน้าโหดมาก คือนางไม่ค่อยจะยิ้มแยมอะไรเลย แรกๆผมก็แอบกลัว แต่พอรู้จักกันมากขึ้น ก็ไม่มีอะไร นางนิสัยดีอีกด้วย เจนนิก้า เธอก็ดีกับผมมากๆ เรียบร้อย น่ารัก นิสัยดี ยิ้มให้ผมตลอดเวลา ผมก็ชอบเข้าไปพูดคุยกับเธอ เธอจะเป็นรูมเมทของเช็ค และ จ๊อย คุยกับเธอก็สนุกดีครับ มีอะไรก็ปรึกษาได้ เขามีความเป้นผู้ใหญ่ มีหลักการและเหตุผลดี ผมชอบไปปรึกษาเรื่องความรักกับเธอ เธอก็ให้คำแนะนำได้ดีทีเดียว มาร์ช หญิงสาวนิ่งเงียบ ไม่ค่อยพูดค่อยจา แต่เธอก็แอบร้ายนิดๆ ที่ว่าร้ายไม่ใช่ว่านิสัยไม่ดีนะครับ แต่เธอมาแอบชอบเพื่อนคนไทยของผม นิสัยเธอดีมากๆนะ ชอบช่วยเหลือ เกื้อกูลผม และคนอื่นๆเสมอ ผมว่าพวกเขาทั้งหมด มีความโรแมนติกอยู่ในตัวแทบทุกคนเลยก็ว่าได้ เพื่อนที่ผมลืมไม่ได้อีกคนนึงก็คือ ลานี่ นางนิสัยดีมากๆ หลังๆนางมักมาสนิทกับเพื่อนๆคนไทย โดยเฉพาะกลุ่มพี่ห้อง 139 พี่ส้ม พี่แนน พี่ป๋อ นางมักจะเข้ามาคุย คุยนู้น คุยนี่ ตามประสา ตอนแรกผมนึกว่านางจะเป็นเลสเบี้ยน เหมือนจะมาชอบ พี่ส้ม ไม่ก็พี่แนน เพราะนางจะเทคแคร์ พี่สองคนนี้เป็นพิเศษ เอาขนมมาให้ ไปไหนก็ซื้อมาฝาก จะกินอะไร ยังไง นางก็จัดอาให้ จนพี่ส้ม พี่แนน สับสนว่า ทำไมเขาถึงทำดีแบบนี้ คือมันจะดีเกินไปจนหน้ากลัว บางทีก็มาขอนอนด้วย พวกพี่ๆเขาก็ไม่ขัดข้อง พอนานๆเข้าก็รู้สึกมาคิดและ ว่าอะไรยังไง มีกระทั้งครั้งหนึ่ง เพื่อนๆฟิลิปปินส์ เองก็เหมือนจะไม่พอใจ ลานี่ เนื่องจาก คิดว่าลานี่ จะเอาความลับมาบอกพวกเราชาวไทย นี่แหละหนอ นิสัยของผู้หญิง ขี้ละแวง คิดไปเอง และก็เก่งที่จะจับผิด ก็ถ้าคนไทยรู้เรื่องอะไรของพวกฟิลิปปินส์ พวกนั้นก็จะคิดว่า ลานี่เป็นคนเอามาบอกพวกผม ความจริงแล้วไม่เลย พวกผมไปรู้มาเองทั้งนั้น อย่างเรื่อง อีวี่ เป็นลูกนักการเมืองท้องถิ่น และมีฐานะรวยมากๆ ในฟิลิปปินส์ อี่วี่ เป็นคนมาบอก พี่ส้มเอง เพราะอีวี่ชอบพี่ส้มมากๆ พี่ส้มก็เลยมาบอกพวกผม พวกผมก็ชอบไปแซวอีวี่ อะไรประมาณนั้น ซึ่งมันมีหลายเรื่องหลายราว ลืมๆไปบ้างก็เยอะ พวกผมเคยจัดอันดับสาวสวยที่สุดในกลุ่มฟิลิปปินส์ โดยปกติแล้ว พวกฟิลิปปินส์ จะบอกว่า เอพิล สวยที่สุด แต่ความจริงแล้วไม่เลย พวกผมลงคะแนนให้ แคท แคทเป็นผู้หญิงที่สวย จมูกโด่ง มีความเป็นกุลสตรีสูงมาก เรียบร้อย น่ารัก ผมก็สนิทกับแคทมาก แคทชอบเอาขนมมาแบ่งให้ผมกิน เทคแคร์ผมตลอด คนต่อมาที่ผมอยากพูดถึงคือ จัสมิน คนนี้มาสนิทกับผมในช่วงหลังๆ จัสมินเคย วูบสลบไปในห้องน้ำ แบบหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ ตอนนั้นทุกคนรู้สึกสะเทือนใจมาก ผมจำได้ดีว่าวันนั้นเป็น เวลาเช้าก่อนที่จะมีการเริ่มทำงาน มีคนไปพบ จัสมิน แน่นิ่งอยู่ในห้องน้ำ ก็มีการปฐมพยาบาลเบื้องต้น ปั้มหัวใจ แต่ทว่าอาการทรุดหนัก จึงต้องส่งตัวไปโรงพยาบาล ทุกคนใจจดใจจ่อ ภาวนาอย่าให้จัสมินเป็นอะไร เพื่อนๆของเธอร้องไห้ดังระงม ทุกคนรู้สึกช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเราชาวไทยก็รู้สึกสงสาร จึงเข้าไปปลอบเพื่อนๆ จัสมินที่สะอื้นอยู่ ได้แต่บอกว่า จัสมินจะไม่เป็นอะไร ท้ายที่สุด จัสมินก็ปอดภัย มาพักฟื้น 2-3 วันก็ไปทำงานได้ปกติ จัสมินเธอเป็นโรคหืดหอบอยู่แล้ว เหมือนจะพักผ่อนไม่เพียงพอ ระบายการหายใจอาจผิดปกติ แต่เหตุการณ์ที่ทำให้พวกเราช็อค อีกครั้งหนึ่งคือ การจากไปของคุณพ่อของจัสมิน โดยทางญาติได้โทรมาบอกจัสมิน จากฟิลิปปินส์ ผมก็ได้แต่ไปแสดงความเสียใจกับเธอ พูดปลอบใจว่าเธอยังมีเพื่อนๆ ขอให้สู้ต่อไป จัสมินเข้มแข็งมากๆ กำลังใจดีสุดๆ ถ้าเรื่องนี้เกิดกับผม ผมคงต้องเดินทางกลับประเทศทันที แต่จัสมินต้องอยู่ฝึกงานต่อ เพราะการมาฝึกงานครั้งนี้ เป็นการฝึกงานเพื่อเอาไปยื่นจบการศึกษา พวกฟิลิปปินส์ เขาเรียนการโรงแรมกัน จัสมินก็ต้องฝึกงานให้จบสิ้น เหลือเวลาอีกตั้ง 2 เดือนกว่าจะฝึกงานเสร็จ น่าเห็นใจเธอมากๆ หลังจากนั้นผมก็สนิทกับจัสมินมากขึ้น ผมอยากเติมเต็มให้ เธอมีความสุข อยากให้เธอรู้ว่า เธอก็ยังมีผมที่คอยเป็นกำลังใจให้เสมอ เธอชอบเรียกผมว่า BFF ย่อมาจาก Best friend Forever พอเราเจอกันก็จะตะโกน BFF ใส่กัน อย่างสนุกสนาน พวกฟิลิปปินส์ จะมีอายุน้อยกว่าพวกผมหมดเลย ด้วยที่ว่า เขาเรียน ม.ปลาย กับ มหาวิทยาลัย จำนวนปีน้อยกว่าไทย ถ้าจำไม่ผิด จะเรียน ม.ปลายแค่ 5 ปี และเรียน ป.ตรี แค่ 3 ปีเท่านั้น พวกนี้ก็เลยเรียนจบไวกว่าพวกผม และมีอายุน้อยกว่า แต่ โอฟีเรีย อายุ 26-27 เห็นจะได้ เธอเป็น พนักงานประจำของโรงแรม คือทำที่นี่มานานแล้ว เธอก็มีโอกาสมาคอยดูแล ให้คำปรึกษากับเพื่อนๆชาวฟิลิปปินส์ นางเป็นคนที่แต่งตัวเก่ง เปรี้ยวสุดๆ ชอบปาร์ตี้ เที่ยวผับ เที่ยวบาร์ และที่สำคัญนางร้องเพลงเพาะมากๆ ผมจะบอกว่า ชาวฟิลิปปินส์ มากกว่า 70 - 80 % จะร้องเพลงได้ไพเราะ มากๆ เหมือนพวกนี้ เพลงเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา จะไปไหนที่ไหน ก็ชอบร้องเพลง ฟังเพลง ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่ทำให้ผมต้องประทับใจ พวกเขาเหล่านี้ พวกนี้เป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่น้อง เติมเต็มความสุขให้กับผม ในขณะอยู่ต่างบ้านต่างเมือง ที่สำคัญเป็นครูสอนภาษาอังกฤษให้ผมด้วย ในตอนนี้ผมจึงขออนุญาตบันทึกเรื่องราวของเขาเอาไว้ เพื่อจารึกความดีความงาม ที่ครั้งหนึ่งในชีวิตของผมได้เจอกัลยาณมิตรอย่างพวกเขา ถ้าจะไป work and travel คุณจะต้องเจอเพื่อนๆชาวฟิลิปปินส์ แน่นอน ขอให้เปิดใจคุยกับเขา อย่าอคติกับเขา เมื่อเราทำดีไป เขาก็จะทำดีกับเราตอบมาเช่นกัน ผมโชคดีมากๆที่ได้พวกเขาเป็นเพื่อน และจะเป็นเพื่อนพวกเขาตลอดไป เอาไว้ผมจะเล่าเรื่องราวของพวกเขาเรื่อยๆ ตอนนี้ให้เป็น ตอนแนะนำตัวละครก็แล้วกันครับ

Create Date : 31 ตุลาคม 2554		2 comments
Last Update : 1 พฤศจิกายน 2554 23:07:05 น.
Counter : 1310 Pageviews.
Share Tweet