Work and Travel ตอน 17(ท้อแท้หมดหวัง) ตอนที่ 17 ท้อแท้หมดหวัง หลังจากที่ผมทำงานได้สักพัก จนมีความชำนาญการเพิ่มมากขึ้นความเหนื่อยล้าของร่างกายมันก็ทวีคูณเพิ่มมากขึ้นด้วย ทุกๆวันที่ต้องมาทำงาน ผมรู้สึกเศร้า ทุกๆเช้าที่ต้องตื่นมา เดินไปขึ้นรถประจำทางทาง ระหว่างอยู่บนรถ ผมไม่มีความสุขเอาเสียเลย ผมจากเป็นคนที่ร่าเริง สร้างเสียงหัวเราะให้เพื่อนๆพี่ๆ จนกลายมาเป็นคนนิ่งเงียบ ก็พลอยทำให้คนอื่นๆเงียบไปตามๆกัน มันจะทำให้ผมรู้สึกมีความสุขได้อย่างไร เราไม่ได้มาเที่ยวนะ แต่เราต้องมาใช้แรงงาน เมื่อถึงหน้าโรงแรม ผมต้องมองดูรถของแขก ที่จอดอยู่หน้าโรงแรม เพื่อคำนวณความเหนื่อยในแต่ละวัน ถ้ารถเยอะมันก็ต้องเหนื่อยหน่อย เพราะแขกคงจะ check out เยอะ แต่ยังไงก็ช่าง ชีวิตมันก็ต้องเดินหน้าต่อไป หลังจากที่ผ่านการประชุมในแต่ละวัน ได้โซนห้องที่จะต้องไปทำ จนกระทั่งลงมือปฏิบัติงาน ทุกๆวัน มันจะต้องเป็นแบบนี้ ชีวิตมันก็วนเวียนอยู่แต่แบบนี้ แรกๆผมได้แต่ห้องโซนชั้น 4 ก็ชั้นนั้นมันมีแต่ห้องใหญ่ๆ บ้างห้องก็มีสองชั้น มีหลายเตียง ถ้าทำไปก็ต้องใช้เวลาทำนานกว่าคนอื่น ไม่เหมือนพวกห้อง Family ที่เป็นห้องเล็กๆ มี 2 เตียงขนาดควีน มี 1 ห้องน้ำ แบบนั้นมันก็จะใช้เวลาทำน้อยกว่า ผมถูกย้ายจากชั้น 4 ลงมาชั้น 3 มันก็ยังดีหน่อย มีห้องใหญ่บ้าง เล็กบ้าง ปะปนกันไป Supervisor ก็เปลี่ยนคนใหม่ จากป้า Karen อเมริกันผิวสี มันเป็น ป้า Pat อเมริกันผิวขาว ป้าแพทดูเหมือน จะเป็นคล้ายๆหัวหน้าซุปเปอร์ไวเซอร์อีกที ก็เวลาป้าแกพูดอะไร ทุกคนก็จะต้องฟัง และปฏิบัติตาม ป้าแกจะเสียงแหบ พูดเสียงดังๆ เวลาใครได้ยิน ก็ต้องสะท้านต่อความรู้สึกเป็นธรรมดา ผมก็ทำความสะอาดของผมไปเรื่อยๆ ถึงแม้ว่า จะเปลี่ยนชั้น เปลี่ยนซุป แต่ความเหนื่อยมันก็ยังคงเท่าเดิม มันไม่เห็นจะน่าดีใจเลย ผมทำหน้าที่ของผมอย่างดีที่สุด ห้องแล้วห้องเล่า ทำไปเรื่อยๆ ระหว่างที่ผมกำลังเช็ดๆถูๆ อยู่นั้น ก็ได้ยินเสียง วอร์(วิทยุสื่อสาร) นั่นไงซุปเปอร์ไวเซอร์มาตรวจแล้ว ผมมองออกไปทางประตู ก็เห็นป้าแพท หยิบกระดาษสีขาวไปดู แล้วก็ทำท่าทำทางจดอะไรของแกไป ผมใจดีสู้เสือครับ โดยการเอ่ยปากทักทายแกไป แกก็ตอบกลับเป็นมารยาท แต่สิ่งที่เขาพูดกับผมคือ ทำไมยูทำความสะอาดได้ช้ามาก ผมอึ้งกิมกี่ไปเลยครับ ผมไม่ตอบอะไร เงียบไว้อย่างเดียว ถ้าเถียงอะไรไป ผมแพ้แน่ๆเพราะภาษาอังกฤษไม่แข็งแรงเท่าไหร่ จากนั้นเขาถามผมว่า คุณได้กด *01 หรือยัง ตายห่าแล้วผมลืมครับ จะทำไงดี มันก็ต้องสารภาพไปตามความเป็นจริงครับ ผมบอกว่าผมลืม ทันใดนั้น นางก็เข้ามาในห้องผมเลย มาตรวจดูในห้องทุกอย่าง แล้วก็มาบอกว่า ในห้องน้ำดูมีกลิ่นอับๆ กระจกนี่เช็ดแล้วหรอยังเป็นลอยอยู่เลย ใต้ชักโครกมีเศษๆขยะนะ คุณกลับไปทำใหม่ด้วย แล้วก็อีกหลายอย่างๆ ผมตั้งรับแทบไม่ทันเลยครับ สักพักนางก็เดินหายไป แต่ทิ้งภาระหน้าที่ให้ผมต้องรับผิดชอบอีกเพิ่มขึ้น ผมจะไปทำไรได้ ผมมันก็แค่นักศึกษาต่างชาติชาวเอเชีย มาฝึกงานในประเทศที่มันเจริญแล้ว หน้าที่ต่ำๆแบบนี้ คนที่นี่เขาไม่ทำกันหลอก มันก็เหมือนแรงงานต่างด้าวเข้ามาทำงานที่ประเทศไทยดีๆนั้นแหละ ผมก็ก้มหน้าก้มตาทำตามที่ป้าแพทบอก กลับไปเช็ดๆถูๆใหม่ให้สะอาด สักพักครับ ป้าแพทก็เดินมาอีกรอบ แล้วตะโกนเรียกชื่อผม “ Bastian Bastian” ผมก็ออกมาเจอนางที่หน้าห้อง “ Hi” ผมตอบรับ แล้วนางก็ถามผมว่า “ Room number 375 and 374 are your room?” ผมก็ตอบว่า Yes. จากนั้นนางก็พูดว่า Those rooms so dirty please go back to clean again. พูดประมาณนี้ครับ แล้วบอกด้วยว่าอันไหน ตรงไหนที่มันไม่สะอาด แล้วก็มีสิ่งที่ผมลืมทำด้วย อีกมากมาย หลังจากที่ผมทำความสะอาดห้องนี้เสร็จแล้ว ก็เข็นรถไปทำห้องเก่าอีก ใน ณ นาทีนั้นผมทำอะไรไม่ได้ครับ นอกจากต้องปฏิบัติตามคำสั่ง ผมรู้สึกจุกไปหมด ทั้งโดนด่า โดนว่า โดนให้ไปทำใหม่ ผมโดนแบบนี้มาแทบทุกวัน นานๆทีจะได้รับคำชมแต่มันก็นับครั้งได้ ซุปคนอื่นก็ยังดีนะครับ โดยเฉพาะป้าคาเรนถึงแม้ผมจะทำผิดพลาด แต่ป้าเขาก็มาสอนผมทุกครั้ง แล้วก็ยังพูดให้กำลังใจผมอีก ถึงแม้มันเหนื่อย แต่ยังดีที่ยังพอมีกำลังใจ ที่ทำให้ผมต้องพิสูจน์ตัวเองแล้วก็ทำหน้าที่ต่อไป แต่พอมาเจอป้าแพท มันก็ทำให้ผมจิตใจห่อเหี่ยว บางทีนะครับผมก็ทำความสะอาดในห้องผมอยู่ แต่ป้าแกบอกให้หยุดทำ ให้ไปช่วยเพื่อนทำก่อน เพราะห้องโซนนั้น จะมี กลุ่มนักท่องเที่ยวมาพัก จึงต้องระดมดมคนไปช่วยก่อน ผมก็ต้องไปครับตามคำสั่ง แต่พอผมกลับมาทำที่ห้องตัวเอง ป้าแพทนั่นแหละก็มาด่าผม หาว่าผมทำช้า ห้องนี้ทำไป เกือบ 2 โมง นางบอกผม ผมโมโหมาก ก็เถียงครับ ว่าผมพึ่งมา คุณนั่นแหละให้ผมไปช่วยเพื่อนทำ สงสัยนางคงความจำสั้น ผมก็พูดฉอดๆๆ ภาษาอังกฤษมาเป็นชุด อธิบายจนนางเข้าใจ แต่นางก็ไม่ได้ขอโทษอะไรผม ก็เดินสะบัดบ๊อบ แล้วก็หายหน้าไปเลย ผมโดนมาเยอะครับ อันนี้มันก็เป็นส่วนน้อยที่ผมมาถ่ายถอดให้อ่าน โดนตะคอกใส่บ้าง อะไรบ้าง มันชินช้าไปแล้ว ในบางวันนะครับ ผมก็ได้ ป้า Marry มาเป็นซุป คือป้าแกเองเป็นคนที่ไม่ยิ้มเลยครับ หน้าบึ้งตลอดเวลา เวลาที่ผมทำห้องไม่สะอาด ป้าแกก็จะเรียกให้กลับไปทำใหม่แทบทุกครั้ง ไม่มีอะลุ่มอล่วย ให้ผมเลย ป้าแกตรวจห้องละเอียดมาก วิธีการคือป้าแกเขาจะมาตามผมให้ไปที่ห้องนั้นๆ แล้วก็เอาฝ่ามือลูบไปทุกหนทุกแห่ง พอลูบไปโดนตรงที่สกปรกที ป้าแกก็จะเอามาให้ผมดู ผมก็ต้องไปตามเช็ดตามทำ มันเสียเวลามากครับ บางทีเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ป้าแกก็จะเอาผิดผมให้ได้ แต่ป้าแกเขาไม่เคยด่าผมแรงๆ มีแค่ใช้คำแรงๆให้ผมสะอึกเท่านั้น อย่างเช่น เทรนเนอร์คุณไม่ได้สอนให้ทำแบบนี้หรอ หรือสอนแล้วคุณไม่สนใจ เทรนเนอร์ ชื่ออะไร ผมก็ได้แต่ยิ้มๆ นิ่งๆ เพื่อแสดงให้เขาเห็นว่าผมยอมรับผิดนะ ใต้เตียงนี่ครับผมโดนป้าแมรรี่ดุ ประจำ ถ้าป้าแกเจอขยะทีไร ป้าก็จะเดินมาที่ผม ไม่ว่าจะไกลแค่ไหน ก็จะเดินมาหา เพื่อมาโชว์ ในสิ่งที่ผมทำผิดพลาด แล้วไอ้ถังขยะนี่ละครับ ที่ผมโดนประจำเป็นอันดับต้นๆ คือ ถึงขยะเช็ดไม่สะอาด ไอ้ที่ว่าไม่สะอาด มันคือก้นถังนะครับ นางก็ชี้ให้ผมดูว่าไม่สะอาด ผมคิดในใจ แขกมันจะเปิดก้นถังดูหรอวะ เอาเป็นว่า ป้าแมรรี่แกเป็นคนละเอียดก็แล้วกัน ทุกๆวันตอนกลับบ้าน ทุกคนก็จะบ่นให้ผมฟัง ว่าเจอซุป ด่ายังไงมาบ้าง ปรากฏว่า ถ้าเอาเรื่องราวของผม ไปเทียบกับเรื่องของคนอื่น ผมว่า เรื่องของผมโดนน้อยกว่าคนอื่นมาก หลายสิบเท่า บางคนโดนเร่งเวลา ห้องนึงต้องทำตามเวลาที่ ได้กำหนดไว้ ว่าห้องประเภทไหนต้องทำกี่นาที จะให้ทำตามเวลาได้ไง ก็เพราะความสกปรก แต่ละห้องมันไม่เท่ากัน โรงแรมนี้เป็นโรงแรม ที่เอาใจเด็กด้วยแล้ว เรื่องความสกปรกที่เด็กทำ อย่าให้ผมพูดเลยครับ ใช้คำว่าโสโครกเลยดีกว่า มีอยู่วันหนึ่งเราทำงานกันมาจะครบ 1 เดือน พวกเราทั้ง 13 คน มานั่งล้อมวงพูดกัน พูดเกี่ยวกับความทุกข์ของตัวเองที่ได้เผชิญมา ทุกคนมีเหมือนกันหมด และเราปรึกษากันว่า เราจะลาออกดีไหม แล้วไปหางานใหม่ทำ ทุกคนก็เห็นดีเห็นงามด้วย ว่าหางานใหม่ทำ ก็เลยมีการตรวจสอบ กฎระเบียบ ถามคนที่รู้ ต่างๆมากมาย แต่มาดูสัญญาแล้ว ถ้าเราลาออกโดยไม่มีเหตุผล VISA ของเราจะต้องถูกยกเลิกทันที แล้วก็ต้องเดินทางกลับประเทศโดยทันที ถ้าหลบหนี ก็จะถูกขึ้นบัญชีดำ ไม่สามารถเดินทางเข้าอเมริกาได้ 10 ปี พวกเราก็คิดกันไปคิดกันมา ถ้าพวกเราออกทั้งหมด 13 คน แล้วโรงแรมพนักงานก็ไม่พอ มันคงไม่ยอมให้เราออกแน่ๆ ท้ายที่สุด พวกพี่ๆ ก็ปลอบใจน้องๆอย่างผมว่า ทนๆทำไปเถอะ เดี๋ยวมันก็ชินไปเอง แรกๆก็แบบนี้แหละ ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา อดทนนะ ไม่เป็นไรหลอก ก็โดนกันหมดทุกคนนั่นแหละ สู้ๆเข้าไว้ ในเมื่อมันไม่มีทางออกแล้ว ยังไงผมก็ต้องทนทำหน้าที่ต่อไป ในตอนแรกผมไม่คิดว่า จะต้องมาโดนแบบนี้หนิ คิดว่าแค่ปูเตียง ปัดๆ กวาดๆ เดี๋ยวก็เสร็จ ฝรั่งมันคงไม่ทำอะไรสกปรกเหมือนคนไทยหลอก แต่พอมาเจอ มาพบ มาเห็นแล้ว มันผิดกับที่คาดหวังเอาไว้ ทุกคนก็เช่นกัน บอกเป็นเสียงเดียวกันว่า ถ้ารู้ว่ามาเจอแบบนี้ จ้างเท่าไหร่ก็ไม่มา แต่ในเมื่อมาแล้ว ก็ต้องทำในสิ่งที่ตัวเองเลือกมา ถ้าโทรไปเล่าให้ที่บ้านฟัง คงต้องอับอายขายขี้หน้าแน่ๆ ผมไม่เคยเล่าความลำบากในที่ทำงานให้ใครฟังเลยนะครับ เก็บเงียบไว้คนเดียวมาตลอด ผมท้อจนไม่รู้จะท้อยังไงแล้ว แต่ผมก็ได้กำลังใจเยอะครับ จากคนไทยที่เมือง Williamsburg ที่คอยช่วยเหลือผม กำลังใจจากเพื่อนๆ พี่ๆ ที่มาร่วมชะตากรรมด้วย ในเมื่อทุกคนพร้อมสู้ ยังไงผมก็ต้องสู้ครับ เป็นไงเป็นกัน พิสูจน์ตัวเองให้ซุปเปอร์ไวเซอร์ได้เห็น ว่าคนอย่างผม ก็ทำได้ ถ้าอยู่ทำที่นี่ครบ 3 เดือน งานอะไรที่ว่าหนัก ที่ว่ายาก มันก็คงเป็นเรื่องจิ๊บๆสำหรับผมแล้ว ก็ผ่านงานหนักมาแล้วนิ อันนี้มันคือพายุฝนลูกใหญ่ ที่ถาโถมเข้าใส่ผม แต่ผมคิดว่า ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ ไม่รู้ว่าฝ้าหลังฝนของผมจะเป็นเช่นใดบ้าง รูปผมเองครับ กาแฟ starbuck กินแก้เครียดหน่อยครับ 555+   Create Date : 22 ตุลาคม 2554 9 comments Last Update : 22 ตุลาคม 2554 15:17:51 น. Counter : 1037 Pageviews. Share Tweet

พี่บาส ขอเมล์หน่อยได้ป่าวคะ ,, เก่งมากๆเลยอ่าพี่ผ่านมันมาได้ รออ่านตอนต่อไปจ้า   โดย: economix IP: 182.53.225.210 22 ตุลาคม 2554 16:59:27 น.

น้องครับในเมื่อน้องสมัครใจมาทำงานเอง ไม่มีใครมาบังคับ น้องก็ต้องทำให้ดีที่สุด เท่าที่อ่านมาดูน้องไม่ตั้งใจทำงานนี้สักเท่าไร ลองคิดกลับกันนะครับ ถ้าน้องและครอบครัว พร้อมลูกๆ มีโอกาสเข้ามา check in ในโรงแรม โดยจ่ายค่าห้องพักในอัตราที่ แพงลิ่ว แล้วพบว่า ห้องสกปรกไม่สะอาด ไอ้โน่นก็ไม่เช็ด ไอ้นี่ก็ฝุ่น เกาะไปทั่ว น้องจะรู้สึกอย่างไร. น้องคงเขียนลง เนทด่า โรงแรมว่า ห่วยสกปรกอย่างไร ท้ายสุดก็ ไม่มีแขกมาพัก สุดท้ายก็ปิดตัวลงไป เพราะความมักง่ายของพนักงานเหรอครับ ด้วยเหตุนี้เขาจึงต้องมี supervisor คอยตรวจสอบความผิดพลาดไงครับ อีกเหตุผลหนึ่งที่ เขาคัดเลือกเอา work and travel จะต้องมีการศึกษาระดับ มหาวิทยาลัย ที่กำลังศึกษาอยู่ นั้น เพราะเขา หวังว่า คนที่มาจะต้องมีความรับผิดชอบในงานที่สั่งได้ พร้อมทั้งเข้าใจใน job description และปฏิบัติหน้่าที่ได้ตรงตามเวลากำหนด มิเช่นนั้น เขาคงจ้างแรงงาน Mexican ซึ่งมีอยู่เกลื่อนเมือง อีกประการหนึ่งที่น้อง13คนจะหักดิบขอเปลี่ยนงานนั้น เขาก็มีข้อบังคับที่ dead lock น้อง มีเช่นนั้นคงมีคนที่มีความคิดแบบน้อง หักดิบกันอีกเยอะ แล้้วผลที่ตามมาล่ะครับ เสียหายแก่ กิจการเขาไหมครับ ลองคิดกลับกันว่าโรงแรมที่น้องไปฝึกงานนั้น เป็นของที่บ้านน้อง โดยกิจการกำลังไปด้วยดีภายใต้ ปัญญาเศรษฐกิจตกต่ำ แต่วันดีคืนดี มีพนักงาน 13 คนลาออกขอเปลี่ยนงานใหม่ด้วยเหตุผลว่า งานหนัก กว่าที่คิดเอาใว้ โรงแรมน้อง จะเป็นอย่างไรครับ หรือว่า เฉยๆ? ขอย้ำอีกทีว่าเขาไม่ได้บังคับหลอกลวงน้องมา ขายแรงงานนะครับ งานทุกอย่างก็ ตรงตาม job description ซึ่งน้องเอง เป็นคนดิ้นรนอยากจะมา เขาคงไม่ได้แจ้งว่า ให้มาทำความสะอาดห้อง แต่จริงๆ มาแบกหิน แบกปูน เอาแส้ เคี่ยนหลัง ใช่ไหมครับ น้องครับ ไหนๆ ตัดสินใจมาแล้ว ก็ต้อง เดินหน้าให้ถึงที่สุดนะครับ นี่แค่จุดเริ่มต้นของการทำงานยังทำได้ไม่ดี ไม่ตั้งใจ แล้วชีวิตต่อไป จะเป็น อย่างไรครับ พี่ขอเตือนด้วยความหวังดีนะครับ ว่าน้องที่ได้ไป work and travel นั้นโชคดีกว่าน้องๆ คนอื่นที่อยากไปแล้วไม่ได้ไปอีกตั้งเยอะ มีอีกหลาย ประเทศ หลาย ล้านคนที่อยากไป แต่เขาไม่เลือก ไม่ใว้ใจ แต่ขอบบอกเลยว่า การกระทำของน้องทุกๆคนที่ได้ไปในprogram นี้ ถ้าทำดีตั้งใจ ไม่สร้างเรื่องเสื่อมเสีย มีความรับผิดชอบ ปีต่อๆไป น้องๆคนไทยก็จะมีโอกาสได้ไป อีกมากขึ้น แต่ในทางกลับกัน ถ้ามี น้องๆที่เกเร มากๆ สร้างแต่เรื่อง program นี้ก็อาจถูก ยกเลิก ก็ได้นะครับ เพราะฉะนั้น ถ้าคิดจะไป แล้วได้ไปแล้ว จงทำดีใว้เถิดครับ เพื่อน้องๆรุ่นต่อๆมา จะได้มีโอกาสไปใช้ชีวิต ใช้ประสบการ์ณ ที่แม้แต่มีเงิน ก็ยังไม่สามารถ ไขว่คว้าได้.   โดย: เอก IP: 171.96.15.200 22 ตุลาคม 2554 17:00:06 น.

เห็นด้วยกับคุณเอกคคห ข้างบน คะ พวกเด็กมาเรียนภาษา มาเรียนโท ที่เขาทำงานความสะอาด งานเสริฟ เขาก็ต้องทำกันเนี๊ยบมาก ไม่ใช่ทำไปชุ่ยๆเพราะได้รับค่าจ้างให้ทำ ไม่ได้ทำฟรีๆ ต้องตั้งใจทำงานและเคารพในงานที่ทำ น้องคิดว่างานแค่นี้ไม่มีอะไร แสดงว่าไม่ได้เรียนรู้เลย ว่าแต่ละสาขาอาชีพ ล้วนมีskill ที่ตอ้งฝึกฝนทัง้นั้น แต่งานระดับล่าง ก็มีskill ที่ต้องฝึก แก้ไขนะคะ เริ่มจากความคิดของตัวเองก่อน หยุดดูถูกงานที่ตัวเองทำคะ พวกเรียนการโรงแรมที่เมืองไทย ที่สวิตเซอแลนด์ เขาก็ต้องหัดทำความสะอาด ปูเตียง ต้องรู้ทุกskill ในงานทุกระดับ เริ่มเบื้องต้นแบบนี้เหมือนกันทั้งนั้น   โดย: น้องต๋าว IP: 27.130.133.194 22 ตุลาคม 2554 17:24:48 น.

ผมไปฝึกงานที่ร้านตัดผม ที่โปแลนด์ และ เรียนภาษาไปด้วยย ผมไม่เคยยต้องให้ทางร้านบอกผมเลยว่าผมต้องทำไรบ้าง แต่ผมสังเกตุและถามพนักงานคนอื่น และ พยายามทำตาม ที่คนอื่นทำ บางครั้งเจ้าของร้าน เค้ายังชมว่าเราทำดี มีความสะอาดกว่า คนเจ้าของประเทศเค้าซะอีก ทั้งๆ ที่เราไปทำ ไม่ได้เงินค่าจ้างซักบาท แต่เราก้อคิดว่า เรามาทำเอาความรู้ สู้ๆๆๆ นะครับ   โดย: โรแนน IP: 178.181.38.170 22 ตุลาคม 2554 18:33:37 น.

เดี๋ยวก่อนนะครับ ก่อนอื่นผมต้องขอขอบคุณ ที่มาเม็นต์ให้ผม และติดตามอ่าน ผมยังเขียนไม่จบครับ เรื่องราวมันยังคงดำเนินต่อไป อย่าพึ่งมาตัดสินใจ ผมแค่อยากจะถ่ายทอดอารมณ์ทั้งหมดที่ผมไปประสบพบเจอมา อันนี้มันเป็นเพียงการเริ่มต้นครับ ตอนหลังๆผมก็โดนชมตลอด เป็นที่รักของเจ้านาย ของซุปเปอร์ไวเซอร์ ของเพื่อนร่วมงาน ตอนนี้มันตอนท้อแท้และหมดหวัง ผมก็เขียนในสิ่งที่ผมเคยท้อแท้ แล้ะหมดหวังสิครับ รบกวนอ่านให้จบก่อน แล้วค่อยมาประเมิณตัวผมว่าเป็นอย่างไร ผมคิดว่าผมก็ทำดีที่สุดแล้ว แล้วสุดท้ายผมก็ได้สิ่งที่ดีๆ ตอบแทนมา ผมมีความสุขกับที่นี่ครับ พวกคุณที่เม็นต์มาแบบนี้ เหมือนดูละครแค่ตอนกลางของเรื่อง คุณควรดูให้จบ แล้วค่อยมาประเมิณผล ผมจะบอกว่า คนอื่นเขาโดนหนักกว่าผมอีก ผมนี่สบายที่สุดแล้ว ที่โดนด่าโดนว่า เพราะเขาต้อการให้ผมได้ดี เขายังพูดเลยว่า Thai students ทำงานดีมาก ผมไม่เคยดูถูกงาน งานมันสอนให้ผมเข้มแข็ง ผมไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงหลอกนะครับ ผมรับฟังความคิดเห็นของทุกคนครับ แล้วอยากให้น้องๆ ได้ไปเจอแบบผม แล้วจะรู้จักคำว่ากำไรชีวิต ขอบคุณครับ   โดย: Bastian@Bangna 22 ตุลาคม 2554 19:00:52 น.

รออ่านต่ออยุ่นะพี่บาสเตียนน ,, ูู   โดย: economix IP: 182.53.228.226 23 ตุลาคม 2554 16:58:55 น.

เป็นกำลังใจให้คะ หนูอ่านเเล้วไม่เห็นจะรู้สึกว่าพี่ไม่ตั้งใจทำงานเลยอะ มันก็เเค่เสี้ยวหนึ่งของความท้อเเท้ คนเรามันก็ต้องมีกันบ้าง จะให้อดทนสู้งานโดยไม่มีความรู้สึกเหนื่อยอยู่ตลอดเวลาได้ยังไง   โดย: lol IP: 58.11.150.25 28 มีนาคม 2555 10:50:01 น.

Corporate travel trends tend to change regularly. 2016 has also not been any different and the travel management companies (TMCs) and corporate travel agencies (CTAs) are เว็บบอลufa quite focused to provide steady if not strong axis all over. A growing MICE sector, investments in mobile and big data and enhanced focus on duty of care are some of their areas of focus.   โดย: สมาชิกหมายเลข 7023312 26 มกราคม 2566 18:41:24 น.

Wow! Such an amazing and helpful post this is. I truly really love it. It's so good and so awesome. I'm just amazed. I am hoping that you continue to complete your work like this later on also taxi airport zaventem   โดย: สมาชิกหมายเลข 7023312 4 มิถุนายน 2566 18:20:13 น.