Work and Travel ตอน 11 (ปฐมนิเทศงาน)

ตอนที่ 11 ปฐมนิเทศงาน

รุ่งอรุณ แสงแดดเบิกฟ้า นับเป็นสัญญาณของการเริ่มต้นวันใหม่ วันนี้พวกเราเหล่านักล่าฝันทั้ง 13 คน จะได้ปฐมนิเทศ เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการทำงาน ป้าเอมมี่บอกกับพวกเราว่า จะมีการปฐมนิเทศบนชั้นสองของหอพัก ในเวลา 10 โมงเช้า เพราะจะมีเจ้าหน้าที่ เอเจนซี่ที่คอยอำนวยความสะดวกให้เราในประเทศสหรัฐอเมริกา ไม่ว่าจะปัญหาอะไรก็แล้วแต่เราสามารถติดต่อบริษัทที่นี่ได้ทันที ตลอดเวลา บริษัทที่นี่ก็จะรับช่วงต่อจากบริษัทเอเจนซี่ที่ไทยอีกต่อหนึ่ง ผมตื่นขึ้นมาก็จัดแจงอาบน้ำอาบท่า ถึงแม้ว่าข้างนอกอากาศจะหนาวเหน็บก็ตามที แต่ผมเป็นคนที่ขาดการอาบน้ำในเวลาตอนเช้าไม่ได้ เพราะมันจะทำให้ผมรู้สึกไม่มั่นใจ เวลาไปพบปะผู้คนอื่นข้างนอก อีกทั้งก็เป็นการรักษามารยาทกับเพื่อนร่วมห้อง ให้เขารู้ว่าเราก็เป็นคนสะอาดสะอ้านเหมือนกัน พอผมอาบน้ำเสร็จ พร้อมกับการแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ซึ่งป้าเอมมี่บอกว่าให้ใส่ชุดยูนิฟร์อมของที่ทำงานเลย นั่นก็คือ เสื้อโปโลสีดำ กับกางขายาวสีกรมท่า พร้อมด้วยร้องเท้าผ้าใบสีพื้นๆ จากนั้นเองผมก็ทยอยปลุกเพื่อนทั้งสองทีละคน ให้ลุกจากการเตียง และก็ถึงเวลาที่ผมก็ต้องไปหาอะไรกินเสียแล้ว ผมหยิบโดนัทคริสปี้ครีม ที่ซื้อมาเมื่อวานมากิน พร้อมกับนม 1 แก้วเพียงเท่านี้ มันก็ทำให้ผมมีพลังในการทำกิจกรรมไปตลอดช่วงเช้าแล้ว เพื่อนๆก็ต่างทยอยเสร็จกิจของตัวเอง ไม่นานนักเพื่อนผม จากห้องอื่นก็เดินมาเรียกพวกผมให้ขึ้นไปชั้นสอง เพราะได้เวลานัดแล้ว อีกอย่างพวกเราต้องไปให้ตรงต่อเวลาตามวัฒนธรรมของชาวอเมริกัน จะมาทำตัวเหมือนที่ไทย ก็คงไม่ได้ มาถึงชั้นสองของหอพัก มันเป็นห้องโล่งๆ ขนาดเท่ากับห้องพักของพวกเรา ขึ้นไปเห็นมีการจัดเก้าอี้ให้เป็นรูปตัวยู เห็นทีความตื่นเต้นมันก็ทวีความรุนแรงขึ้นมาทุกที เมื่อพวกผมนั่งกันประจำที่ของตัวเอง ไม่นานนักหญิงสาวชาวอเมริกัน รูปร่างดี หน้าตาสวยก็เดินเข้ามา พร้อมหอบเอกสารมามากมาย หล่อนทักทายพวกเรา พร้อมกับแนะนำตัว ว่าหล่อนเป็นเจ้าหน้าที่ของบริษัท Janus ชื่อเคที่( Kati) ซึ่งเป็นบริษัทที่ดูแลนักศึกษาโครงการนี้ตลอดระยะเวลาที่เข้าร่วม และคอยดูแลอำนวยความสะดวกให้พวกเรา ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นให้ติดต่อไปที่หมายเลข call center ได้ทันที จากนั้นหล่อนก็ให้พวกเราเซนชื่อในกระดาษที่มีรายชื่อของพวกเราอยู่ ผมสังเกตว่าไม่มีแค่เพียงนักศึกษาไทยอย่างเดียวเท่านั้น ยังมีนักศึกษาชาว ฟิลิปปินส์ ที่มาร่วมเข้าปฐมนิเทศกับเราด้วย 2 คน หน้าตาก็ไม่ได้แตกต่างไปจากคนไทยซักเท่าไหร่ ไอ้ที่แตกต่างคงเป็นเพราะสไตล์ การแต่งตัว แต่งหน้าทาปากเสียมากกว่า เพราะนางทั้งสอง แต่งหน้าด้วยโทนสีฉูดฉาดกระฉากอารมณ์ ของเหล่าชาวไทยเป็นอย่างมาก ไม่รู้จะแต่งหน้าอะไรจัดจ้านขนาดนี้ ฝีปากสีแดงแป๊ด เขียนคิ้วราวกับสะพานพระราม9 และมันทำให้ผมรู้จักสำนวนใหม่ว่า เหนือคิ้วยังมีคิ้ว เมื่อการปฐมนิเทศเริ่มขึ้น เคที่ ก็อธิบายรายละเอียดต่างๆเกี่ยวกับโครงการนี้ว่ามีอะไรบ้าง ไม่ว่าจะเป็นกฎระเบียบข้อบังคับต่างๆนานา แล้วก็สัญญาต่างๆ ที่เราจะต้องทำในวันนี้ จากเวลา10 โมงจนเคลื่อนไปเกือบเที่ยงวัน เคที่ก็บอกให้พวกเราทั้งหมดในห้องแบ่งพวกออกเป็น 2 กลุ่ม เพื่อจะพาไปที่ทำงาน ผมเลือกที่จะไปกลุ่มที่สองกับฮอท และเพื่อนคนอี่นๆอีก 5 คน พวกเราจึงไปรอกันที่ห้องพักของตนเอง ปล่อยให้กลุ่มแรกไปดูที่ทำงานกันเสียก่อน เวลาก็ผ่านไปราวๆ หนึ่งชั่วโมง กลุ่มแรกก็กลับมา พร้อมกับสีหน้าแปลกๆ และในมือก็ถือแก้วน้ำของโรงแรม และก็กระเป๋าสีใส เพื่อนๆบอกว่าทางนายจ้างบังคับให้ซื้อ เพราะกระเป๋าใสจะได้ดูว่าพวกเราขโมยของออกไป หรือซุกของต้องห้ามเข้ามาหรือไม่ แก้วน้ำก็สำหรับไว้ใช้กินในโรงแรมเวลาทำงาน ซึ่งสามารถอนุญาตให้นำมาได้ มันก็เหมือนจะเป็นการบังคับ ของสองชิ้นราคาเกือบ 5 เหรียญแล้ว จากนั้นกลุ่มสองของผมก็เดินไปขึ้นรถของเคที่ ที่หล่อนจอดเอาไว้หน้าหอพัก มองดูแล้วก็เป็นรถแวน 7 ที่นั่ง ด้วยความที่รถเล็กจึงแบ่งพวกเราออกเป็นสองกลุ่ม รถได้เคลื่อนตัวออกไปทางหน้าหอพัก วิ่งเข้าสู่ถนนหลัก เลี้ยวขวาเข้าไปในถนนรอง มุ่งไปทางโรงแรม สถานที่ทำงานของพวกเรา มันเป็นทางเดียวกับ Wal mart นั่นเอง รถเคลื่อนไปราวๆ สิบกว่านาทีก็มาถึงโรงแรมที่ชื่อ Great wolf lodge แล้วหากแปลเป็นไทย โรงแรมนี้ก็ไม่น่าเข้ามาพักเลย นั่นก็คือโรงแรมพญาหมาป่า โรงแรมนี้เอาหมาป่าเป็นสัญลักษณ์ เมื่อผมเห็นโรงแรมแล้ว มันทำให้ผมตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก เพราะรถของแขกที่มาพักจอดกันเต็มลาน ตัวอาคารยาวเหยียด ผมคิดในใจว่าถ้าแขกเยอะแบบนี้มันต้องทำเงินให้ผมได้มากมายมหาศาลแน่ๆ เมื่อเคที่จอดรถ และก็พาพวกเราลงไปชั้นใต้ดินของโรงแรม หรือว่าเป็นชั้นที่ 1 ของโรงแรมก็จะมีห้องพักเรียงรายยาวเหยียด เคที่พาพวกเราเข้าห้องฝ่ายบุคคล พนักงานของที่นี่จะต้องมาที่นี่เพื่อทำประวัติ แต่พวกเรามาที่นี่เพื่อมาบอกชื่อเล่นเพื่อทำ Name tag หรือป้ายชื่อติดหน้าอก เพื่อเวลา Manager หรือ Supervisor เรียกจะได้เรียกถูก ผมเองชื่อเล่นชื่อบาส ด้วยความกระแดะอยากให้มีชื่อที่กลมกลืนไปกับชาวอเมริกัน จากคำว่าบาสธรรมดาๆ จนกลายไป บาสเตียน ( Bastian )ไปในที่สุด ชื่อนี้ผมตั้งเองตั้งแต่อยู่ที่ไทยแล้ว พอดีผมทำการบ้านมาค่อนข้างดี ส่วนฮอท ชื่อที่ทำเอาชาวอเมริกันงุนงงไปตามๆกัน ถ้าแบบบอกว่า I’m Hot. เดียวเขาจะหาว่าอีนี่หลงตัวเอง Hot เพราะเพราะมันแปลได้ว่า ฮิตฮอท ร้อนแรง เร้าร้อน ชวนให้คนมาหลงใหล ประมาณนั้น จากคำว่า Hot จึงกลายมาเป็น รอน Ron ซึ้งมันไปพ้องเสียงกับคำว่าร้อนในภาษาไทยนั่นเอง ชื่อนี้พี่ส้มเป็นคนตั้งให้ ห้องฝ่ายบุคคล พวกเรามีหน้าที่มารับค่าตอบแทนที่จะออกทุกๆ 2 สัปดาห์ ระหว่างนั้นหัวหน้าฝ่ายบุคคล ก็ได้นำแก้วน้ำตราโรงแรม ที่มีฝาปิด และกระเป๋าสีใสมาขายให้พวกเรา เหมือนพวกกลุ่มหนึ่งที่ได้กันกลับไป เมื่อสารวนกับห้องนี้แล้ว หัวหน้าฝ่ายบุคคลร่างท้วมดูเหมือนจะใจดี ก็ได้นำพาพวกเราลงไปที่ห้อง Housekeeping ที่ต้องลงลึกไปในชั้นใต้ดินอีก ข้างล่างนั้นดูอากาศมันจะอับๆสักหน่อย หัวหน้าฝ่ายบุคคลได้แนะนำพวกเราต่างๆ การปฏิบัติตัว ข้อบังคับ ข้างล่างนั้นก็จะเป็นห้องพักสำหรับพนักงานทำความสะอาดทุกคนหรือโรงอาหารของพวกเรานั่นเอง ถัดไปก็จะเป็นห้องซักรีดมีเครื่องซักผ้าขนาดใหญ่ มีกองผ้าขนาดมหึมา ผมเห็นพนักงานที่แต่งตัวเหมือนผมในตอนนี้สาระวนกับการทำงาน และถ้ามองมาทางขวา ก็จะเป็นห้องของ Manager ซึ่งหัวหน้าฝ่ายบุคคลก็ได้แนะนำพวกเราให้รู้จักกับ Mr. Jame ชาวอเมริกันผิวสี น่าจะเป็นพวกลุกผสมเสียมากกว่า รูปร่างใหญ่โต สูงราว 190 เซนติเมตรน่าจะได้ เสียของเขาน่าเกรงขามมากนัก มันทำให้ผมรู้สึกกลัว อีกทั้งสำเนียงของเขาก็คล้ายๆกับ แร๊พเปอร์ตัวยง ผมยอมรับเลยว่าผมฟังเขาไม่รู้เรื่องในตอนนั้น แม้งแต่ฮอทที่เก่งภาษา รวมไปถึงพี่ส้มก็ยังฟังเขาไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่ ผมไม่รู้ว่ามันจะเป็นอุปสรรคของเราหรือป่าว แต่มันก็พอจับใจความได้ว่าเขากล่าวต้อนรับพวกเรา แล้วยินดีมากที่ได้ทำงานกับพวกเรา มีอะไรก็มาปรึกษาหาหรือเขาได้ บลาๆๆ เมื่อเสร็จสิ้นจากจุดนี้แล้ว เคที่ก็ได้พาพวกเราไปส่งที่หอพักทันที ในวันพรุ่งนี้ก็เป็นวันเริ่มงานวันแรกของพวกเรา ไม่รู้ว่าสวรรค์หรือนรกที่ผมจะต้องเผชิญในวันต่อๆไป ยังไงก็ต้องอดทนและก็สู้

Create Date : 12 ตุลาคม 2554		1 comments
Last Update : 12 ตุลาคม 2554 14:40:23 น.
Counter : 1506 Pageviews.
Share Tweet