Work and Travel ตอน 14 (ไว้อาลัยลุงแจ๊ค)

ตอนที่ 14 ไว้อาลัยลุงแจ๊ค

ก่อนอื่นผมต้องขออนุญาต ผู้อ่านทุกท่าน เนื่องจากขณะที่ผมกำลังเขียนตอนที่14 อยู่นั้นผมได้ทราบข่าวที่ทำให้ผมรู้สึกเสียใจที่สุดจากเพื่อน ชาวฟิลิปปินส์ผ่านทาง facebook นั่นก็คือข่าวการจากไปของลุง Jack อย่างกะทันหันในวันอาทิตย์ที่ 9 ตุลาคม 2011 ท่านเป็นชาวอเมริกันวัย 73 ปีที่ยังมีร่างกายแข็งแรงเหมือนคนอายุราวๆ 50ปี ลุงแจ๊คคอยดูแล อำนวยความสะดวกให้กับผมและเพื่อนๆทุกคนที่ไปร่วมโครงการ work and travel ลุงแจ๊คเป็นคนคอยช่วยพวกพวกผมในด้านการเดินทาง ไม่ว่าจะไปที่ไหน อย่างไร ไกลแค่ไหน ลุงแจ๊คก็สามารถพาพวกผมไปได้หมด ค่าบริการก็ไม่ได้มากมายอะไรนัก ผมยังรู้สึกว่าลุงแจ๊คคิดแต่ค่าน้ำมันเล็กๆน้อยๆเท่านั้น ลุงแจ๊คไม่เคยหวังผลกำไรจากพวกเราเลยท่านมีแต่ให้และให้ ลุงแจ๊คมีรถคู่กายอยู่ 1 คัน เป็นรถแวน ขนาด6 ที่นั่ง สีเทา ข้างๆรถเขียนว่า Janus นั่นก็เป็นชื่อบริษัทเอเจนซี่ที่อเมริกา ที่คอยอำนวยความสะดวกให้พวกเรา และลุงแจ๊คเองก็คงจะเป็นเจ้าหน้าที่ในบริษัทนั้นด้วย ก่อนที่ผมจะเดินทางไปร่วมโครงการ ก็ได้มี E-mail จากทางหอพักว่า มีบริการไปรับจากสนามบิน Richmond สนามบินหลักของ รัฐVirginia ซึ่งใช้เวลาเดินทางจากเมือง Williamsburg ไปยังเมือง Richmond หรือเมืองหลวงของรัฐ ราวๆ 45 นาที ซึ่งผมนั้นเดินทางมาโดยรถไฟจากกรุงวอชิงตันดีซี มาลงที่เมือง Williamsburg จึงไม่ได้ใช้บริการของลุงแจ๊ค แต่ ปั้น เปิ้ล และพี่แปง ก็ได้ติดต่อลุงแจ๊คไว้ เพราะทั้ง 3 คนมาลงที่สนามบินริชม่อน แต่ในระหว่างที่อยู่ในอเมริกาลุงแจ๊คก็ได้ช่วยเหลือให้คำแนะนำให้กับพวกผมมากมาย บางวันถ้าหากฝนตก หรือ อากาศแปรปรวน เราเพียงแค่ยกโทรศัพท์โทรหาลุงแจ๊ค ให้มารับที่หอเพื่อไปส่งยังที่ทำงาน หลายครั้งที่เราใช้บริการของลุงแจ๊ค ซึ่งลุงแจ๊คก็คิดราคาเราในราคาแสนถูกเพียงคนละ 1 เหรียญเท่านั้น ถ้าหากเราไปใช้บริการแท็กซี่ท้องถิ่น ก็จะคิดบริการตามมิทเตอร์ หากหารกันก็ตกคนละ 2.5 เหรียญ บ่อยครั้งมากครับที่เราโทรหาลุงแจ๊ค วันใดหากรถประจำทางหมดก่อน เราก็โทรหาลุงแจ๊คให้มารับไปส่ง และเหตุการณ์ที่ผมประทับใจในตัวลุงแจ๊คที่สุดคือการได้ไปเที่ยวกรุง Washington DC มีอยู่ช่วงหนึ่งพวกผมทั้ง 13 คนมีวันหยุดที่ตรงกัน และพวกเราเองก็อยากจะวางแผนไปเที่ยว พักผ่อน ซึ่งโอกาสที่หยุดตรงกันทั้ง 13 คนนั้นเป็นสิ่งที่ยากมาก ผมและเพื่อนๆก็มานั่งคิดกันว่าพวกเราจะไปเที่ยวที่ไหนดี ผลสรุปพวกเราคิดกันว่าจะไปเที่ยว กรุงวอชิงตันดีซี เมืองหลวงของอเมริกา ที่นั่นมีสถานที่สำคัญๆของประเทศอยู่หลายแห่ง เพราะที่นี่คือศูนย์กลางการบริหารราชการแผ่นดินของประเทศนี้ ภายใต้การนำของประธานาธิบดี ในตอนแรกพวกเราไม่รู้ว่าจะเดินทางกันอย่างไร พักที่ไหน ซึ่งพวกเรากำหนดว่าจะเดินทางกัน 2 วัน 1 คืน ผมและเพื่อนๆก็นั่งหาโรงแรมถูกๆ และสถานที่ท่องเที่ยว แต่วิธีการเดินทางทั้งไปและกลับมันก็ดูเหมือนเป็นเรื่องที่ยุ่งยากมาก ถ้าเกิดจะไปก็มี 2 ทางคือ โดยรถ Greyhound ไม่ก็ Amtrak แต่ว่าต้องจองแล้วค่าใช้จ่ายก็แพงเอาการ แล้วการเดินทางไปแต่ละที่มันก็วุ่นวายมากที่สำคัญเราไม่รู้ด้วยว่าที่ไหนเป็นอะไรบ้าง ท้ายที่สุดก็มีคนเสนอว่า ให้โทรถามลุงแจ๊คเพื่อขอคำแนะนำ ฮอทก็เป็นฝ่ายโทรไป ลุงแจ๊คก็บอกว่าให้ลองติดต่อไปพักที่วัดไทยในวอชิงตัน ดีซี ผมก็เลยรับหน้าที่ในการติดต่อสอบถามกับทางวัด จึงหาเบอร์ในอินเตอร์เน็ตแล้วจึงติดต่อไป ก็ได้ความว่าเราทั้งหมดทั้ง 13 คนไปพักได้ ในวันและเวลาที่เราหยุดพอดี เพราะวันอื่นก็จะมีคนไทยคณะมาจองแล้ว ดังนั้นเราจึงจองวันและเวลาดังกล่าวกับพระคุณเจ้าที่จำวัดอยู่ที่วัดแห่งนี้ สำหรับการเดินทางนั้นลุงแจ๊คก็เป็นคนอาสาพาพวกเราเที่ยว โดยที่ลุงแจ๊คจะเช่ารถตู้ขนาดใหญ่ ที่เพียงพอสำหรับคนทั้ง 13 คน เมื่อได้ทราบเจตนารมณ์ดังนั้นพวกเราก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก เพราะมีคนพื้นเมืองพาไป และยังเป็นไกด์นำเที่ยวให้กับพวกเราไปในตัวอีกด้วย และที่สำคัญลุงแจ๊คคิดราคากับพวกเราเพียงคนละ 35 เหรียญเท่านั้น ซึ่งก็แสนถูกมากๆ กับการเดินทาง 2 วัน 1 คืน แล้วที่พักก็ยังพักฟรี การไปเที่ยวครั้งนั้นผมยังไม่ลืมเลือน เพราะลุงแจ๊คทำหน้าที่ขับรถ และเป็นมัคคุเทศก์ให้กับพวกผมเป็นอย่างดี เอาไว้ผมจะเล่ารายละเอียดในตอนต่อๆ ในตอนที่ผมไปทำ Social security Card ที่เมือง New port new ซึ่งเป็นเมืองใกล้ๆ ถ้าหากคนอื่นๆ คงต้องหาทางกันไปเอง ไม่รู้ไปที่ไหนไปอย่างไรด้วยซ้ำ แต่พวกผมก็ได้ลุงแจ๊คเป็นคนพาไปทำมารับและก็มาส่ง หอพักของผมนั้นเป็นหอพักสำหรับนักศึกษานานาชาติที่มาฝึกงานที่นี่ ในช่วงห้วงเวลาสั้นๆ 3-4 เดือน ผมเชื่อว่าทุกคนก็คงได้รับและสัมผัสไมตรีจิต ของลุงแจ๊คเป็นอย่างดี ตลอดเวลาที่ผมใช้ชีวิตอยู่ต่างบ้านต่างแดนนั้น ลุงแจ๊คก็เป็นอีกคนที่คอยดูแลเอาใจใส่พวกผม คอยถามทุกข์สุขความเป็นอยู่ ตลอดเวลา ยังมีเหตุการณ์หลายเหตุการณ์ ที่มันยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำของผมเกี่ยวกับ ชายชาวอเมริกันผู้นี้ ผมยังจำภาพที่ลุงแจ๊คมาขอพวกผมถ่ายรูปในวันที่พวกเราจะเดินทางกลับ ผมคิดว่าลุงแจ๊คคงต้องรู้สึกผูกพันกับพวกเราเป็นแน่ ความจริงแล้วลุงแจ๊คก็วัย 73 แล้วท่านไม่จำเป็นต้องมาดูแลพวกเราก็ได้ เพราะชาวอเมริกันทุกคนหลังเกษียณก็จะได้รับเงินดูแลจากรัฐบาลอเมริกันอยู่แล้ว ที่ท่านทำไปก็คงอยากช่วยเหลือพวกเราที่เป็นชาวต่างชาติต่างแดน การไปร่วมโครงการ work and travel ผมจึงไม่มีความกังวลอะไรใดๆเลย เพราะมีผู้ใหญ่คอยช่วยเหลือเกื้อกูลพวกผมอยู่ตลอดเวลา ลุงแจ๊คก็เป็นคนหนึ่งที่มีพระคุณกับผมและเพื่อนๆเป็นอย่างมาก ผมคิดว่าพวกผมคงเป็นนักศึกษากลุ่มๆท้ายของลุงแจ๊คที่ท่านคอยดูแล ท่านคงหลับสบายแล้ว ความดีของท่านคงจะช่วยหนุนนำท่านไปอยู่ในอ้อมกอดของพระเจ้า ผมเป็นชาวพุทธ ผมไม่รู้ว่าจะปฏิบัติตนอย่างไร แต่ผมมั่นใจเหลือเกินว่าคุณความดีของลุงแจ๊คที่ทำมาจะอำนวยผลให้ลุงแจ๊คไปอยู่ในภพภูมิที่ดี ลาก่อนครับลุงแจ๊ค หลับให้สบาย ชาติหน้ามีจริงขอให้เราได้พบกันอีกนะครับ






ภาพลุงแจ็คและพวกผมทั้ง 13 คน ถ่ายที่วัดไทยในวอชิงตัน ดีซี


“ I would like to thank you so much for every thing that you did with my friends and me. You are a good person in my life I will not forget you and you still be in my mind forever. I so sad and want to cry as knew news about you I want it was story in my dream but I can not do. Why the god took you away from us early? I hope your goodness that you did all your like will support you to be in hug of the god. I wish you rest in peace and go to land of happiness.”
R.I.P Mr. Jack
Bastian

Create Date : 15 ตุลาคม 2554		4 comments
Last Update : 17 ตุลาคม 2554 16:18:44 น.
Counter : 1125 Pageviews.
Share Tweet