...ระหว่างทาง...
เรียนรู้...ระหว่างทางเดินของชีวิต...งาน การเดินทาง เด็กเด็ก และผู้คน ดูจะเป็นสิ่งที่ฉันใช้เวลาในชีวิตส่วนใหญ่ ไปกับพวกเขาและสิ่งเหล่านี้เสมอ ฉันชอบที่จะนั่งอยู่ท่ามกลางผู้คน พูดคุยหรือแค่ฟังเท่านั้น...ฉันก็มีความสุข ค่อยค่อยเก็บเกี่ยวความสุข และเรียนรู้จากการแลกเปลี่ยน แบ่งปันเสมอ...เด็กเด็กทำให้ฉันอยากเป็น เป็นคนทำความดี เป็นตัวอย่างที่ดี เพื่อที่จะหัวเราะได้กว้างกว้าง และหัวใจพองโตผู้คนทำให้ฉันเปิดโลกภายในได้กว้างขึ้น ยอมรับ เชื่อในความแตกต่าง เชื่อในภูมิปัญญา เคารพ อย่างเท่าเทียมการเดินทางทำให้ฉันได้เปิดโลกภายนอกตน มองเห็นโลกกว้าง มองเห็นความยิ่งใหญ่ของธรรมชาติ ผู้ให้และผู้รับงานทำให้ฉันได้ร้อยเรียงสิ่งเหล่านั้นเข้าด้วยกัน อย่างมีความรับผิดชอบ และสอนให้ฉันก้าวข้ามสู่งานพัฒนาขอบคุณทุกชีวิต โดยเฉพาะเด็กเด็กที่เปิดโอกาส เปิดใจ...ให้ฉันได้เข้าไปเรียนรู้ รู้จัก ได้รับและให้ขอบคุณหน้าที่ ที่ทำให้ฉันมีโอกาสได้พัฒนาตัวเอง หล่อหลอมความเป็นตัวตน สร้างหัวใจให้แกร่งขอบคุณการเดินทาง ที่เปิดโอกาสให้ฉัน ได้ฝึกฝน เผชิญ แก้ไข ปรับตัว และยอมรับเข้าใจ ชีวิตได้ง่ายขึ้น...ขอบคุณพลังจากทุกคน ทุกสิ่งที่ได้เรียนรู้และเกี่ยวข้อง...ทุกคน ทุกสิ่งมีค่าต่อชีวิตผู้หญิงคนนี้มากจริงจริง มีค่าต่อการก้าวไปแต่ละก้าวของชีวิตมีค่าต่อการดำเนินชีวิต มีค่าต่อการเห็นค่าของคน รวมทั้งตัวเองจริงจริงในอีกด้าน หรือหลายหลายด้านในชีวิต มีหลายต่อหลายเรื่องราวที่ทำให้ต้องมีน้ำตาที่ทำให้ล้มแล้วล้มเล่า ที่ทำให้ต้องขอโอกาสพิสูจน์ตัวเองอีกครั้งและอีกครั้งหรือบางทีความเป็นตัวของตัวเอง ความหลงระเริง ก็ทำร้าย ทำลายหลายต่อหลายสิ่งมีเรื่องราวหรือข้อจำกัดบางอย่างที่ทำให้ ทุกคนที่เกี่ยวข้องพอใจอย่างที่ต้องการ ได้ทุกครั้งเสมอไปโดยเฉพาะงาน หรือสิ่งที่ทำอยู่ เป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องแวดล้อมด้วยเรื่องราวอีกด้านของรอยยิ้ม ของเด็กตัวเล็กเล็กเมื่อไหร่ก็ตาม ที่ฉันยิ่งตามความเจ็บปวด วนอยู่ในความทุกข์ มองด้วยความรู้สึกสงสาร...วิ่งวนไปด้วยกัน แทนที่ชวนจับมือ ให้ลุกขึ้น ด้วยสองขาของเขาเอง คอยชี้ชวน ให้คิดและพิจารณามองเห็นสิ่งที่ดีที่มีอยู่ เติมสิ่งที่ขาดหาย ซึ่งพวกเขามองเห็นด้วย ก้าวและแก้ไขไปด้วยกัน สิ่งที่ทำอยู่ก็จะไร้ค่า ไร้ความหมาย เพราะแค่มองสิ่งที่เกี่ยวข้องอย่าง รู้จักคุณค่า เครารพสิ่งที่เป็นอยู่หรือมองอย่างผู้ช่วยเหลือ เพราะนั่นคือมองว่าตัวเองมีแรง มีกำลัง เป็นผู้ช่วยเหลือ เป็นผู้ให้ มิใช่มองความเป็นคน ที่มีศักดิ๋ศรีในความเป็นคนที่เท่ากัน มีภูมิปัญญา ที่ไม่ใช่แค่เรื่องระดับการศึกษาไม่เชื่อมั่นและศรัทธาในผู้คน ว่าจะลุกขึ้นได้ด้วยสองขาของตนเอง การยืนขึ้นที่มาจากการพึ่งพิงลองคิดภาพดูเองว่าจะเป็นเช่นไร ...และที่สำคัญ ข้างใน ใจ จะแข่งแกร่งพอหรือไม่...หากมองที่ตัวเรา ใจเรา เมื่อไหร่ก็ตามที่เราเองจับผิด มากกว่าจับถูก มองเห็นแต่ด้านลบของเรื่องราวนั้นหัวใจและความรู้สึกก็คงไม่พ้น ความเหน็ดเหนื่อย ท้อแท้อ่อนล้า น้ำตาที่ไม่มีทางขาดสายจากสองตาแล้วเราจะเอาแรงที่ไหนไปทำงาน ไปทำสิ่งที่เรารัก ไปสร้างรอยยิ้มให้แก่เพื่อนตัวน้อยเราจึงเลือกที่จะมองอีกด้านของปัญหา มองข้อดีที่มีอยู่ นำมาเป็นแรงผลักดันให้เดินไปข้างหน้าแต่ฉันไม่ได้มองข้ามด้านลบ แต่มองตามความเป็นจริง แล้วชวนมาทำให้ดีขึ้น ...ทำด้วยกัน ดีขึ้นมากน้อยอยู่ที่ทุกคน มิใช่แค่เรา...นั่นคือสิ่งที่ฉันเลือกที่จะเชื่อและทำไม่ได้ไม่ร้องไห้ ไม่ได้ไม่มองเห็นเรื่องลบลบ ไม่ได้ไม่เคยทำผิดทำพลาด หากแต่เชื่อในการให้โอกาส ได้รับโอกาส และทำอย่างมีส่วนร่วม"Live in the FAITH that the whole world is on your side so LONG as you are true to the BEST that is in you."............................................................................
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
