อยู่ที่ เรียน-รู้ อยู่ที่ ยอมรับ (มัน)

วันนี้.....ตื่นเช้านิดนึงค่ะ (8 โมงเช้า เช้าม๊ากกกกกก) จริงๆแล้วเพิ่งจะได้นอนตอนตี 4 ครึ่งๆ ไม่รู้ว่ามันจะนอนไปทำไม คือฝนนอนตี 4 มาได้ 2 วันแล้วหละ เหตุเนื่องจากต้องปั่นงานส่งอาจารย์ ซึ่งตอนนี้ก็เสร็จสิ้นสมบูรณ์รอส่งแค่นั้น เมื่อวานนี้ไปเล่นที่บ้านโอมา...โอคือเมทสาวร่วมหอของฝน (สมัยอยู่หอด้วยกัน) แล้วก็เป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่ ม.1 จนถึงบัดนี้ ไปนอนตีพุงอยู่บ้านมันจนเย็นแล้วมีนัดกันว่าวันนี้จะไปทำงานที่ห้องสมุด (แอร์เย็นไง) โอมารับฝนที่บ้านตอน...เกือบๆจะ 10 โมงได้ กว่าจะได้นั่งทำงานกันก็เกือบ 11 โมงโน่นแหละ วันนี้บรรยากาศในมอเริ่มเงียบ เพราะเค้าก็กลับบ้านกันหมดแล้ว สอบเสร็จก็โกยกันกลับบ้านหมด ห้องสมุดจากช่วงสอบที่ดูแน่นจนเหมือนอึดอัด วันนี้มันช่างโปร่งโล่งสบายเล่นเอาฝนที่ร้อนๆ นั่งอยู่นานๆจนต้องเอาเสื้อกันหนาวมาใส่

งานที่ฝนต้องทำคือการแปลเปเปอร์ ซึ่งไอ้เปเปอร์ที่ว่าก็เอามาจากโอนั่นแหละ หลายคนอาจสงสัยว่า พยาบาลกับเคมีมันเกี่ยวกันตรงไหนฟระ คือไอ้วิชาที่ฝนต้องแปลส่งนั้น มีชื่อว่า ชีวเคมีคลินิก ก็เลยต้องขอความช่วยเหลือจากเด็กพยาบาลอย่างโอมาคอยช่วยชีวิตน้อยๆของฝน ตอนที่นั่งทำงาน แปลไปก็เหนื่อยแทนโอ.....คือทั้งเปเปอร์รู้สึกฝนจะทำหน้าที่แค่เปิดศัพท์ให้โอ นอกนั้นฝีมือโอล้วนๆ ซาบซึ้งจาย ฝนแอบขโมยเอาเวลาของโอมาช่วยงานฝน ทั้งๆที่โอก็งานล้นมือ เขียนจนมือหงิก แถมยังต้องแบกหนังสือกว่าสิบเล่มเดินว่อนรอบมหาลัย 55555 มีการแซวกันอีก เพราะดูจากพยาธิสภาพเรา 2 คน ค่อนข้างจะสาหัสพอควร

*โอ..เค้าว่าแกน่าจะเอากระเป๋าเดินทางที่มันมีล้อเลื่อนได้มาขนหนังสือแก แล้วๆ....แล้วแกก็จะได้ลากมันไปทุกที่ ไม่ต้องมาลำบากแบกมันให้ไหลหลุดเลยว่ะ*....ฝนพูดจากการดูสภาพเพื่อน...ก็มันเล่นเอากระเป๋าเป้ ใบใหญ่มาก ในนั้นเต็มไปด้วยหนังสือ แถมในมือมันอีก....
*เออ แก เค้าก็คิดแบบนั้นแหละ.....แต่ยังไม่ด้านพอจะทำ กลัวเป็นจุดเด่นโว๊ย* มันตอบกลับแบบขำๆ

วันนี้ทั้งวัน ชีวิตฝนติดอยู่กับโอตลอดทั้งวัน....ประมาณว่างานเสร็จได้ก็เพราะโอ หุหุ ขากลับ....โอพูดกับฝน เรื่องเดิมๆ เรื่องเดิมที่มันเหมือนเทปที่เล่นซ้ำไปซ้ำมาหลายๆรอบ แต่ฝนก็ไม่เคยเบื่อที่จะฟัง......ฟังแล้วก็พยายามที่จะแบ่งปันความรู้สึกจากเพื่อนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เรื่องที่เรา 2 คน ถกกันมาตั้งแต่สมัยย่างก้าวเข้ามาเป็กเด็กปี 1 หน้าใส จนทุกวันนี้จะเป็นพี่ปี 4 หน้าสิวไปแล้ว มันก็ยังเป็นเรื่องเดิมๆอยู่นั่นแหละ

โอเคยพูดกับฝนเสมอว่า มันฝันไว้ว่าอยากเรียน -ประมง- ใช่ ประมง ซึ่งมันห่างไกลจาก -พยาบาล- ที่มันเรียนอยู่ตอนนี้โดยสิ้นเชิง มันเคยบอกฝนว่า ติดประมง ที่ม. เกษตร แต่ก็ไม่อาจทำดังฝันที่วาดไว้......เพราะฝันของพ่อกับแม่มันคือ ลูกวสาวต้องเป็นพยาบาล ลูกชายต้องเป็นทหาร...เฮือก บางทีฝนเคยคิดว่ามันดูเหมือนเรื่องเล็กน้อยนะ เพราะสำหรับฝนการเรียนพยาบาลก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายนัก ฝนเคยคิดว่าบางที เวลามันอาจช่วยให้ไอ้โออาการดีขึ้นแล้วก็หลงรักอาชีพพยาบาลได้ แต่ถึงวันนี้ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ฝนเพิ่งรู้ว่าฝนคิดผิด .....เพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหน โอก็ยังฝังใจที่จะเรียนประมง แล้วก็ไม่เคยคิดที่จะเป็นพยาบาลเลย จากน้ำเสียง ถ้อยคำที่มันระบายออกมา....ทำให้ฝนมั่ใจว่าสิ่งที่เพื่อนฝนทำอยู่ทุกวันนี้มันไม่มีความสุขเลย

ฝนเข้าใจนะกับสิ่งที่พ่อกับแม่โอทำ.....ไม่เคยคิดว่าเรื่องนี้จะมีคนผิดหรือคนถูก....แต่แค่รู้สึกว่าตัวเองโคตรโชคดี....แค่นั้นเอง สมัยที่อยู่หอร่วมชะตากรรมด้วยกัน โอมันมักจะมานั่งเล่าว่าในแต่ละวันมันเจอะเจออะไรบ้าง บางทีก็เรื่องสนุกๆบางทีก็เรื่องทุกข์....แต่ฝนก็รับฟังมันทุกครั้ง มีครั้งหนึ่ง นั่งกินข้าวกัน มันก็มานั่งโม้กับฝนว่าวันนี้มันไปทำวีรเวรวีกรรมอะไรไว้
*วันนี้ไปเรียน เค้านั่งหน้าเลยนะแก*
*แกเนี่ยนะนั่งหน้า โอ้ว....* จึ๊ก นังฝนใช้ส้อมจิ้มไก่ย่างเข้าปาก ไม่น่าเชื่อไอ้โอนั่งหน้า
*เออดิ....แล้ววันนี้อาจารย์ก็ดั๊นมาถามเค้าว่ารู้สึกยังไงกับการเรียนวิชานี้*
*แล้วแกตอบว่าไง โอ้ววิชาอาจารย์สนุกมากค่ะ ก็ดีค่ะ หรือว่าอาจารย์สอนเข้าใจมากค่ะ* นังฝนต่อให้
*มันน่าเบื่อมากค่ะอาจารย์* แล้วมันก็ทำหน้าเซ็งๆ
*เอิ๊ก.....แกตอบแบบนั้นอ่ะ แล้ว...* อึ้ง ไก่ย่างเกือบคาคอตาย เพื่อนตูมันช่างกล้าซะจริ๊ง
*เออดิ..อาจารย์แกก็หน้าเหวอไปนิดนึง เพื่อนทั้งห้องมองมาที่เค้าหมดเลย*
*เออ....แกโคตรกล้า*
*แต่อาจารย์แกก็ไม่ได้ว่าอะไร แกบอกว่าเข้าใจวิชานี้มันน่าเบื่อจริงๆแหละ*
จบไปหนึ่งประเด็น....ทุกครั้งที่อาจารย์ถามเหตุผลการเข้ามาเรียนพยาบาลของมัน มันจะมีจุดยืนที่มั่นคงเสมอว่า-หนูอยากเรียนประมง ไม่ใช่พยาบาล- ไอ้โอเลยกลายเป็นเด็กที่อาจารย์หมายหัวแล้วจับจ้องเป็นพิเศษ ไม่ใช่จับผิด แต่จับจ้องเพราะเป็นห่วงมัน เดี๋ยวเกิดมันบ้าบิ่นหายตัวไปไม่ยอมไปเรียนดื้อๆ(ซึ่งกรรณีนี้เคยเกิดกับรุ่นพี่มาแล้ว)

วันดีคืนดี...มันก็มาบอกฝนว่าอาจารย์เรียกมันไปพบ....ซึ่งอาจารย์ที่เรียกมันไปพบแกเป็นอาจารย์สอนจิตวิทยา...ไม่รู้แกคุยกับเพื่อนฝนอีท่าไหน เพื่อนฝนถึงร้องไห้สะอึกสะอื้นมา....คือมันบอกว่ารู้สึกดีมากที่ได้ระบายออกไป แล้วอาจารย์ยังบอกว่า ทุกสิ่งทุกปัญหามีทางแก้ไข....จบไปไม่อยากเป็นพยาบาล ไปทำอย่างอื่นก็ได้ โอมันจะเป็นพวก....ปลีกวิเวก ไม่ค่อยจะเสวนากับเพื่อนที่เรียนพยาบาลด้วยกันเท่าไหร่นัก ถ้าเทียบมันจะมาสนิทกับฝนแล้วก็เพื่อนๆสมัยมัธยมมากกว่า....มันบอกฝนเสมอว่า ไอ้เพื่อนพวกนั้นมันไม่ใช่ ฝนก็ไม่ค่อยอยากจะถามมันหรอกว่าทำไมมันถึงไม่ใช่ รู้แต่ว่าถ้ามันคบฝนแล้วก็อยู่กับเพื่อนๆสมัยมัธยมแล้วมีความสุขก็ตามแต่ใจมัน

ถึงมันจะพร่ำบอกเสมอๆว่าสิ่งที่ทำอยู่มันไม่ใช่....แต่ฝนก็เห็นมันทำออกมาได้ดีทุกครั้ง ไม่ว่าจะสอบข้อเขียนหรือแม้กระทั่งสอบปฏิบัติ ซึ่งก็นังมู๋ฝนคนนี้แหละที่คอยเป็นหมูทดลองให้ไอ้โอ.....บางวันมันจะสอบทักษะการพันแผล มันก็จะมาดึงแขนดึงขาฝนไปเป็นตัวช่วยซ้อมก่อนสอบของมัน ไอ้เรื่องพวกนี้ฝนช่วยเพื่อนได้เสมอ....มันจะทำอะไรกับร่างกายฝนตามสบาย ไม่ขัดข้อง ยกเว้นเรื่องเดียว คือ ซ้อมฉีดยาก่อนสอบ....อันนี้จะเพื่อนก็เพื่อนเหอะ ลองเข้ามาแม่จะกัดไม่ปล่อยเลย....ซึ่งโอมันมักจะบอกว่า
*ฉันไม่ซ้อมกับแกร๊อก....แค่นี้แกก็บวมน้ำจะแย่อยู่แล้ว*

ฝนเคยคุยเรื่องอนาคตกับโอเสมอๆ......แต่ก็ไม่เคยหาข้อสรุปที่แน่ชัดได้ (ก็มันเรื่องของอนาคตไง) พอพูดเรื่องนี้ไอ้โอก็จะเกิดอาการคล้ายๆจะน้ำลายฟูมปาก มันคงเห็นภาพที่มันเรียนจบแล้วต้องไปเป็นพยาบาลแน่ๆ.....มองหน้าเพื่อนก็พอจะเดาความคิดมันออก ฝนรู้นะว่าเส้นทางของไอ้โอ มีแรงเดินมาถึงทุกวันนี้ แล้วก็ทำได้ดีขนาดนี้ ฝนว่ามันโคตรเจ๋ง ผิดกับฝนที่ไม่รู้แม้กระทั่งชอบหรือไม่ชอบอะไร....มันเหมือนเป็นพวกไม่มีจุดยืน ไม่มีที่มา ไม่มีที่ไป.....เป็นมวลไร้รูปไปนั่น 55555

จริงๆแล้ววันนี้บล็อกของฝนมันก็แค่อยากจะแบ่งปันความรู้สึกจากโอแค่นั้น ฝนคงช่วยอะไรมันมากไม่ได้ บางทีเส้นทางที่มันคิดว่าเลวร้าย มันอาจจะมีอะไรดีๆรออยู่ก็ได้.....ฝนคงทำได้แค่เป็นเพื่อนคอยรับฟังมันแค่นั้น ฝนว่าปัญหาที่เกิดกับเพื่อนฝน คงเกิดกับใครๆอีกหลายคนแน่....

ฝากสายลม....(เพลงที่เราสองคนช๊อบชอบ อิอิ) ฝากเจ้าสายลมส่งผ่านความรู้สึกของฝนไปหาโอ.....ก็อย่างว่า อยู่ที่เรียนรู้ แล้วฝนก็หวังว่าสักวันโอจะยอมรับมันได้ ขอบใจมากว่ะเพื่อนที่ช่วยทำงานวันนี้ ซาบซึ้งจายที่สู๊ดดด

และวันนี้ มันทำให้ฝนรู้ว่า ฝนโชคดีจัง ถึงจะไม่ได้เป็นหมออย่างที่ใครๆเคยคาดหวัง ถึงจะมีสายตาตำหนิผิดหวังนิดๆที่ฝนไม่ยอมเรียนพยาบาล ถึงจะมีแต่คำถามคล้ายจะดูถูกว่า เรียนเคมีแล้วไปทำอะไร....ถึงจะมีสายตาผิดหวังจากใครหลายๆคน แต่ฝนรู้สึกว่าโชคดีจัง ที่ได้เรียนเคมี โดยไม่มีความอึดอัดและลำบากใจกับการใช้ชีวิต ถึงฝนจะไม่ได้ชอบเคมีเต็ม 100 แต่ฝนหวังว่าสักวัน ฝนต้องใช้คำนี้แน่ เธอคือเคมีที่ฉันตามหามานาน 55555

-อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน เติมความคิดสติเราให้ทำ อยู่กับสิ่งที่มี ไม่ใช่สิ่งที่ฝัน และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด-

แต่ถ้าได้ทำในสิ่งที่ฝันด้วยมันคงดีไม่น้อย แต่ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับเรานี่แหละ....เราเป็นคนเลือก ไม่ใช่คนอื่น เลือกที่จะทำหรือไม่ทำ แต่หากเลือกไปแล้ว อะไรจะเกิดขึ้น เราก็ต้องอยู่กับมันให้ได้ ยอมรับมันให้ได้ ขอให้ทางที่ฝนเลือก.....เป็นทางที่ฝนจะอยู่กับมันอย่างมีความสุขทีเถอะ เพี้ยงงงงงง!!

Create Date : 06 มีนาคม 2552		15 comments
Last Update : 16 พฤษภาคม 2552 12:18:00 น.
Counter : 821 Pageviews.
Share Tweet