บทที่ 23 ความหวังของเทพพิพิธ

บทที่ 23 ความหวังของเทพพิพิธ

เทพพิพิธเบี่ยงตัวหลบเข้ามาด้านหลังของกลุ่มนักศึกษาที่ทยอยกันเดินมายังโรงจอดรถของวิทยาลัย สุรเดชยื่นมือไปรับหนังสือจากกิ่งดาวก่อนที่หญิงสาวจะรีบขึ้นซ้อนท้ายมอเตอไซด์ของเขา ยิ่งได้เห็นสีหน้ากิ่งดาวที่ยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างมีความสุข ก็ยิ่งทำให้เทพพิพิธรู้สึกเจ็บแค้นกล่อมแก้วมากขึ้นเป็นทวีคูณ

ชายหนุ่มจ้องมองสุรเดชขับรถมอเตอร์ไซด์ออกจากวิทยาลัยไปโดยมิอาจทำอะไรได้ แต่พลันนั้นเอง...ชายหนุ่มก็นึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อวาน เขาเดินชนกับกิ่งดาว เลยเธอเกิดทำสมุดเล่มเล็กในมือตก สมุดฝากครรภ์เล่มนั้น !
เทพพิพิธรีบตรงดิ่งไปยังรถกระบะของตัวเองทันที รีบขับตรงไปยังคลิกนิกที่อยู่ใกล้กับตลาดที่เขาพบตัวกิ่งดาว จนได้พบกับคลิกนิกสูตินรีเวชแห่งหนึ่งชายหนุ่มจึงตัดสินใจเดินเข้าไปสอบถามอย่างเก้ๆ กังๆ

“ค่ะ... เมื่อวานนี้มีผู้หญิงที่ชื่อกิ่งดาวมาที่นี่” เจ้าหน้าที่หน้าห้องตรวจบอกขณะเปิดแฟ้มประวัติหญิงตั้งครรภ์ที่มาฝากครรภ์กับหมอเจ้าของคลินิก

“งั้นเหรอครับ...” เทพพิพิธคลี่ยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่รู้ตัว รู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังลอยละล่องไปบนอากาศธาตุยังไงยังงั้น “แล้ว...เธอท้องใช่มั้ยครับ เธอท้องได้กี่เดือนแล้วครับ”

คำถามของเขาทำให้หญิงเจ้าหน้าที่ต้องจุดยิ้มน้อยๆ เธอก้มลงดูแฟ้มประวัติอีกครั้งก่อนเงยหน้าบอกชายหนุ่มคราวลูก “แค่สองสัปดาห์น่ะค่ะ...”

“สองสัปดาห์...” เทพพิพิธทวนคำเสียงเบา ย้อนคิดถึงวันที่เขาล่วงเกินกิ่งดาว นี่มันก็ผ่านมาได้เกือบสามสัปดาห์แล้วนี่... ใช่...กิ่งดาวท้องกับเขา ลูกในท้องของเธอคือลูกของเขา

เทพพิพิธกลับออกมาจากคลินิกด้วยรอยยิ้มสดใส ไม่นึกว่าเขาจะได้เป็นพ่อคนเร็วขนาดนี้ แต่ก็ช่างมันเถอะ...กิ่งดาวกำลังจะให้กำเนิดลูกของเขา เขาจะต้องกลับไปดูแลเธอ จะต้องเลิกกับกล่อมแก้วแล้วกลับไปคืนดีกับเธอให้เร็วที่สุด


สุทธิดาก้าวขาลงจากรถเมื่อขับเข้ามาถึงหน้าบ้านไม้หลังเล็กๆ ของช่อทิพย์ นายชนินทร์ผู้เป็นบิดาของชานนท์เดินตามสุทธิดาตรงมายังบ้านไม้หลังเล็กๆ แห่งนี้ หญิงสาวเคาะประตูเรียกคนในบ้านสามสี่ครั้งก่อนที่นายบุญทิมจะออกมาเปิดประตูต้อนรับ

“มาหาใครเหรอจ้ะ...” ชายบ้านนาเอ่ยถาม พลางจ้องมองหญิงสาวและหนุ่มวัยเดียวกันที่แต่งตัวดูดีมีฐานะ

“คือหนูมาหาช่อทิพย์น่ะค่ะคุณพ่อ วันนี้วันหยุด ไม่ทราบว่าช่ออยู่บ้านรึเปล่าคะ?” สุทธิดาถามเสียงใส ก่อนชะเง้อคอเข้าไปภายในบ้านหลังเล็ก

“ฉันไม่มีอะไรต้องคุยกับเธอ...กลับไปเถอะ” เสียงตวาดที่ได้ยินทำเอาสุทธิดาและนายชนินทร์ใจแป้ว หากแต่ทั้งสองก็ยังคงฝืนยิ้มให้หญิงสาวที่ยืนตระหง่านอยู่เบื้องหลังผู้เป็นบิดา นายบุญทิมหันหลังไปมองลูกสาวตาขวางก่อนเดินดุ่มๆ จากไปอย่างไม่พูดอะไร ช่อทิพย์มองตามหลังบิดาด้วยสายตารวดร้าว

“ฉันพาคุณชนินทร์ พ่อของชานนท์มาพบเธอน่ะ เขาบอกว่าอยากจะเห็นหน้าเธอ” สุทธิดาบอกก่อนที่ช่อทิพย์จะหันมาจ้องหน้าเธอตรงๆ ชายสูงวัยด้านหลังเดินเข้ามาหาพร้อมกับส่งยิ้มให้หญิงคราวลูกตรงหน้า หากแต่ว่าช่อทิพย์กลับสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง

“เอ่อ...คือ ที่ฉันมาที่นี่ก็เพราะว่า อยากจะมาขอโทษแทนไอ้เจ้านนท์ ลูกชายของฉัน ที่มันทำให้หนูต้องเสียใจ หากมีอะไรที่ฉันสามารถช่วยได้ ฉันก็ยินดีช่วยเหลือหนูเสมอนะ”

“ช่วยเหลือ...หมายถึงเอาเงินมาฟาดใส่หัวแล้วก็เชิดหนีแบบนี้ ถูกมั้ยคะ?” ช่อทิพย์หันมาจ้องหน้าชนินทร์ตาขวาง สุทธิดารีบปรามเธอทันที

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะช่อ คุณชนินทร์เห็นใจเธอจริงๆ พวกเราไม่อยากให้ชีวิตเธอต้องมาพังเพราะเพียงเพราะว่า...”

“กลับไปซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอและก็คุณด้วย” ดวงหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวทำให้สุทธิดาพูดอะไรไม่ออก นายชนินทร์แตะบ่าหญิงสาวผู้นำทางมาเบาๆ ก่อนเอี้ยวตัวหันหลังกลับไปในที่สุด

ช่อทิพย์ทรุดนั่งลงทั้งน้ำตา สองตาแดงก่ำได้แต่ทอดมองรถยนต์คันงามเคลื่อนไปจนลับสายตา ไม่มีใครจะเข้าใจและเห็นใจเธออย่างแท้จริงหรอก พวกเขาไม่มีวันรู้ด้วยซ้ำว่าชานนท์ทำให้เธอเจ็บปวดหัวใจมากแค่ไหน...


เมื่อกลับมาถึงบ้านได้นางบงกชก็ต้องแปลกใจที่เห็นหลานชายคนเดียวของเธอนั่งเซื่องซึมเหม่อมองทิวหน้าไม้หน้าเรือนอยู่ที่ริมระเบียง หญิงเจ้าของบ้านนำอาหารเย็นไปเก็บไว้ในครัวก่อนรินน้ำหวานใส่แก้วเดินตรงมาหาคบเพลิง

“เป็นอะไรเจ้าคบ...เครียดเรื่องเรียนเหรอ?” พูดพร้อมกับยื่นแก้วน้ำหวานส่งให้อีกฝ่าย คบเพลิงยิ้มเรียบก่อนรับมา ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกเบาๆ ดวงตาสีดำเข้มทอดมองทิวไม้ที่เอนไหวลู่สายลมยามเย็น

“แม่สาวน้อยที่ชื่อมยุรีนั่นเป็นไงบ้าง เห็นว่ากำลังจีบกันอยู่เหรอ?” นางบงกชลอบถามสีหน้าราบเรียบ

“ก็แค่คุยกันเฉยๆ ครับ ผมไม่ได้จีบน้องเค้าซะหน่อย” ชายหนุ่มบอกเสียงขรึม

“น้าจะไปรู้เรอะ ก็เห็นพวกนักศึกษาเค้ามาคุยให้ฟัง เห็นว่ากระหนุ๋งกระหนิ๋งกัน ก็นึกว่าจะเป็นแฟนกัน แต่ถ้าเราบอกอย่างนี้... แล้วลูกศิษย์คนโปรดของน้าล่ะ เอาณภัทร์ไปไว้ที่ไหน?” ชื่อได้ยินทำเอาคบเพลิงต้องหันขวับมามองน้าสาวตาโต รอยยิ้มอันอบอุ่นของหญิงตรงหน้านี้ทำให้ชายหนุ่มต้องย่นคิ้วด้วยความสับสน หรือน้าสาวของเขาจะรู้เรื่องตนกับณภัทร์ แล้วน้าบงกชไม่โกรธหรือไม่พอใจเขาบ้างเลยหรือ ?

“เมื่อกี้ครูโทร.ไปหาภัทร์ แต่พอดีพี่สาวเขาเป็นคนรับสาย” น้าสาวเปรยขึ้น คบเพลิงยังคงต้องใจฟังอย่างไม่กระพริบตา นางบงกชค่อยๆ หันมาหาหลานชายก่อนจ้องหน้าเขาตรงๆ

“คุณณภาเธอบอกว่า เมื่อคืนนี้ณภัทร์ถูกรถชน ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล...”

“อะ อะไรนะครับ ภัทร์ถูกรถชนเหรอ?” คบเพลิงร้องเสียงหลง หัวใจหล่นฮวบลงไปถึงตาตุ่ม

“เดี๋ยวซักทุ่มนึงน้าว่าจะไปเยี่ยมภัทร์...คบจะไปด้วยกันรึเปล่า?” นางบงกชทำทีเลิกคิ้วถาม คบเพลิงก้มหน้างุดด้วยความสับสนระคนใจเสีย เขาจะมีหน้าไปสู้หน้าณภัทร์ได้อย่างไร ก็ในเมื่อเขาเป็นต้นเหตุทำให้ณภัทร์ต้องเจ็บช้ำน้ำใจและหอบข้าวของหนีออกจากบ้านนางบงกช

“งั้นเดี๋ยวน้าไปเตรียมอาหารเย็นก่อนนะ” ตบไหล่หนาของหลานชายเบาๆ ก่อนสาวเท้าเดินเนิบนาบจากไป


ด้วยเพราะไม่กล้าไปสู้หน้าณภัทร์จึงทำให้คบเพลิงไม่ได้ไปโรงพยาบาลพร้อมกับนางบงกชผู้เป็นน้าสาว หากแต่ความกังวลและห่วงหาก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนเขาก็ต้องตัดสินใจขับรถมอเตอร์ไซด์คู่ใจตรงไปที่โรงพยาบาลในที่สุด

ชายหนุ่มตรงไปที่ห้องฉุกเฉิน สอบถามชื่อของผู้ป่วยที่เขาต้องการพบก่อนจะได้คำตอบว่าตอนนี้อีกฝ่ายนอนพักรักษาตัวอยู่ที่แผนกศัลยกรรมชาย เพราะบาดแผลที่แขนและขาทำให้ณภัทร์ต้องเย็บอยู่หลายเข็ม แต่ยังโชคดีที่ใบหน้าเพียงแค่ถลอกเล็กน้อยเท่านั้น

คบเพลิงยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าประตูทางเข้า ภายในมีผู้ป่วยมากมายนอนพักรักษาตัวอยู่บนเตียง ชายหนุ่มเห็นแผ่นหลังของนางบงกชที่ยืนอยู่ตรงเตียงแรกในล็อกที่สาม ณภัทร์คงนอนอยู่เตียงนั้นแน่ !

คบเพลิงเบี่ยงตัวหลบออกมาตรงระเบียงก่อนทรุดนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับถอนหายใจ แต่พลันนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นผู้ชายสูงวัยคุ้นตาคนหนึ่งเดินตรงมายังระเบียงและทรุดนั่งลงข้างๆ เขา

“เอ่อ...คุณ คือคุณภูมิรึเปล่าครับ?” คนที่ถูกทักวางกระเช้าผลไม้ลงเก้าอี้ข้างตัว รีบหันมาหาชายหนุ่มทันที

“ใช่...” ตอบเสียงเรียบพลางสำรวจมองใบหน้าคร้ามคมที่เหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง

“คือผมเป็นนักฟุตบอลในทีมที่คุณเป็นสปอนเซอร์อยู่น่ะครับ ผมชื่อคบเพลิงครับ” อีกฝ่ายอ้าปากกว้างก่อนคลี่ยิ้ม

“แล้วนี่...นายมาเยี่ยมใครเหรอ?” คำถามนั้นทำให้ชายหนุ่มต้องก้มหน้าน้อยๆ

“คือ...ผมมาเยี่ยมภัทร์น่ะครับ แต่พอดีออกมาก่อน ตอนนี้คุณน้าก็กำลังคุยกับภัทร์อยู่” พูดพร้อมกับหันหน้าไปทางประตูทางเข้าก่อนที่นางบงกช ณภา และนางศิริจันทร์จะเดินออกมาจากพร้อมๆ กัน ทำเอาชายทั้งสองตกใจไปแวบหนึ่ง พวกเธอทั้งสามคนเดินลงบันไดอย่างไม่ทันได้สังเกตว่ามีคนรู้จักนั่งคุยกันอยู่ทางระเบียง ได้ยินแว่วๆ ว่าจะลงไปหาอะไรทานสักหน่อย...

“งั้น...ฉันฝากนี่ให้นายเอาไปให้ภัทร์ด้วยนะ” นายภูมิยื่นกระเช้าผลไม้ส่งให้คบเพลิง

“แล้วทำไมคุณถึงไม่เอาไปให้ภัทร์เองล่ะครับ...ถ้าภัทร์รู้ว่าคุณมาเยี่ยมคงจะดีใจมาก”

“ไม่หรอก...” นายภูมิตอบเสียงแผ่ว ก่อนปั้นยิ้มกลบเกลื่อนความกังวลบนใบหน้า “ฉันไปหละนะ...ขอบใจมาก” โบกมือลาก่อนที่คบเพลิงจะรีบยกมือไหว้ ชายหนุ่มหันมาที่ประตูทางเข้าแผนกศัลยกรรมชายอีกครั้ง รีบดีดตัวลุกขึ้นและเดินตรงเข้าไปหาณภัทร์ทันที


กล่อมแก้วนั่งคิดเรื่องของกิ่งดาวอย่างกลัดกลุ้มอยู่หลายคืน ยิ่งเทพพิพิธทำตัวออกห่างเธอมากขึ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกใจหวิวมากขึ้นเท่านั้น หรือว่าเทพพิพิธจะรู้เรื่องที่กิ่งดาวท้องแล้ว... เขาจึงได้ตีตัวออกห่าง ไม่มาดูแลและสนใจใยดีเธอเลยสักนิด

ความหึงหวงในตัวชายคนรักทวีความรุนแรงมากขึ้น แต่กล่อมแก้วก็กลับรู้สึกมืดแปดด้าน เธอมิอาจขัดขวางเขาหรือกิ่งดาวได้เลย เบี้ยตัวสุดท้ายที่เธอเหลืออยู่ก็คือ สุรเดช ใช่... สุรเดชเป็นตัวแปรสำคัญที่กันไม่ให้เทพพิพิธได้ตัวกิ่งดาวไปได้อีกแน่

หญิงสาวรีบตรงปรี่ไปหาสุรเดชยังบ้านพักทันทีที่เลิกเรียน เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายคอยไปรับไปส่งกิ่งดาวทุกวันก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกใจชื้นมากขึ้นไปอีก เมื่อเจ้าบ้านหนุ่มเห็นเพื่อนสาวตรงหน้าก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ด้วยที่ไม่คิดว่าเธอจะมาหาเขาถึงที่นี่

“ฉันมีเรื่องสำคัญจะมาบอกนาย...” กล่อมแก้วพยายามบีบน้ำตา เค้นเสียงให้ดูน่าสงสาร

“เรื่องอะไร...” สุรเดชก้าวขาเข้าไปใกล้ ย่นคิ้วจ้องมองใบหน้าที่หมองหม่นของหญิงสาว

“เทพพิพิธเค้า...เค้าจะถอนหมั้นกับฉัน แล้วจากนั้นก็จะมาตามตื๊อกิ่งดาว...เขาจะต้องทำให้กิ่งดาวตกเป็นของเขาให้ได้”

“ไม่...ไม่มีทาง ฉันจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด !” สุรเดชประกาศก้องพร้อมกับกัดฟันแน่น กล่อมแก้วทำทีปาดน้ำตาก่อนคลี่ยิ้มบางๆ

“นายคือความหวังของฉันนะสุรเดช ฉันรู้ว่ากิ่งดาวรักนายและนายก็รักกิ่งดาวมาก นายต้องรีบผูกมัดกิ่งดาวไว้นะ...ฉันไม่อยากให้นายต้องสูญเสียเธอไป...”

“ผูกมัดงั้นเหรอ?...” ชายหนุ่มทวนคำ ใบหน้าคมเข้มจ้องหน้ากล่อมแก้วตรงๆ เขาจะต้องผูกมัดกิ่งดาวเอาไว้ เพื่อเป็นหลักไม่ให้ชายใดกล้าเข้าใกล้เธอ ต้องทำให้ทุกคนรู้ว่าเธอมีเจ้าของแล้ว....นั่นคือเขา เขาเพียงคนเดียว

Create Date : 02 ธันวาคม 2554 Last Update : 2 ธันวาคม 2554 21:10:20 น. Counter : 397 Pageviews.		10 comments
Share Tweet