บทที่ 17 ทางเลือกของเทพพิพิธ
บทที่ 17 ทางเลือกของเทพพิพิธ

วันนี้ทั้งวันกิ่งดาวก็เอาแต่นั่งกลุ้มใจกับเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทั้งเรื่องของเธอและช่อทิพย์ อีกฝ่ายก็วอนให้เธอไปพูดกับเทพพิพิธ บอกให้ชานนท์เห็นใจและกลับมาหาช่อทิพย์เหมือนเดิม แต่ว่า...เธอและเทพพิพิธ เราทั้งสองคนไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เธอยังไม่อยากจะเห็นหน้าเขาในตอนนี้

“ไม่น่าเชื่อเลยนะดาว ไม่น่าเชื่อว่าชานนท์จะทำกับช่อทิพย์ได้ถึงขนาดนี้” กล่อมแก้วถอนหายใจยาวภายหลังพาช่อทิพย์ไปนอนพักที่ห้องพยาบาล อีกฝ่ายเป็นลมล้มพับไปหลายรอบ เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ไม่สติราวกับคนบ้า

กิ่งดาวปิดสมุดหนังสือตรงหน้าก่อนหันหน้ามาหาณภัทร์ “ภัทร์...ฉันอยากให้นายช่วยถามคบเพลิงให้หน่อยว่าทำไมชานนท์เขาถึงบอกเลิกช่อน่ะ” ไม่เพียงแค่ช่อทิพย์ที่ตกใจกับการกระทำของเขา หากแต่พวกเธอทุกคนต่างก็งุนงงสงสัยไม่แพ้กัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาชานนท์ก็รักใคร่และห่วงใยช่อทิพย์เป็นอย่างดี แล้วทำไมจู่ๆ ถึงได้บอกเลิกกันไปอย่างไม่มีเยื่อใยแบบนี้ได้เล่า?

“ได้...เดี๋ยวฉันถามให้” จบคำก็ก้มลงดูนาฬิกาข้อมือทันที “อุ๊ย...เดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะ” ณภัทร์ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ก่อนโบกมือลาสองเพื่อนสาว เมื่อร่างเพรียวลมเดินออกจากห้องสมุดไปแล้วกล่อมแก้วจึงหันมาถามกิ่งดาวถึงความสัมพันธ์ของเธอกับเทพพิพิธในตอนนี้

“ฉันก็แค่...อยากจะอยู่ห่างๆ จากเขาเท่านั้นหละกล่อมแก้ว” กิ่งดาวบอกเสียงเรียบ ก่อนค่อยๆ ลุกจากเก้าอี้ กล่อมแก้วรีบลุกตามผู้เป็นเพื่อนพร้อมเดินไปยังเคาน์เตอร์พร้อมกัน

ทั้งสองหยิบกระเป๋าของแต่ละคนมาถือไว้ “เขาทำอะไรให้เธอไม่พอใจเหรอดาว...” คำถามของกล่อมแก้วทำให้ร่างระหงที่กำลังจะก้าวขาตรงไปยังประตูห้องสมุดต้องหยุดนิ่ง ใบหน้านวลเนียนค่อยๆ หันมาหากล่อมแก้วด้วยความสงสัย ตลอดเวลาที่คบกับเทพพิพิธมาดูท่าว่ากล่อมแก้วจะใส่ใจเรื่องของเธอกับเขามากเป็นพิเศษ

“ช่างมันเถอะแก้ว...ว่าแต่เธอต้องรีบไปซ้อมรับทุนวันพ่อไม่ใช่เหรอ นี่มันก็สี่โมงสิบนาทีแล้วนะ” คำพูดของกิ่งดาวทำให้กล่อมแก้วเบิกตากว้างขึ้นมา หญิงสาวเอี้ยวตัวกลับไปมองนาฬิกาที่แขวนติดผนังห้องสมุดไว้

“จริงด้วย งั้นฉันไปก่อนนะดาว” จบคำก็รีบวิ่งพรวดพราดออกจากห้องสมุดไปโดยไม่รู้ว่าสมุดบันทึกเล่มเล็กได้หลุดออกมาจากมือที่หอบสมุดหนังสือไว้ กิ่งดาวกำลังจะอ้าปากร้องเรียกเพื่อนสนิทแต่ทว่าความเงียบกริบในห้องสมุดก็ทำให้หญิงสาวไม่กล้าเปิดปากเรียก


กล่อมแก้วรีบวิ่งมายังหอประชุมอย่างกระหืดกระหอบ เมื่อมาถึงก็ตรงดิ่งไปยังที่นั่งของตนทันที หญิงสาวหอบหายใจอยู่พักใหญ่ก่อนจะได้หันไปสำรวจมองผู้คนรอบกาย วันนี้ชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ เธอมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก ใบหน้าขาวสะอาดได้รูปนั้นยับย่นด้วยความกังวลใจ ริมฝีปากเรียบสนิทปราศจากรอยยิ้ม ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องนิ่งไปยังเวทีด้านหน้าโดยไม่เอนมองไปสิ่งอื่นใดรอบข้าง

“เอ่อ...เทพ...” เสียงเรียกของหญิงสาวข้างกายทำให้เทพพิพิธสะดุ้งน้อยๆ เขาค่อยๆ หันมาหากล่อมแก้วก่อนปั้นยิ้มบางๆ “เทพรู้เรื่องของชานนท์กับช่อทิพย์รึเปล่า?...”

คำถามของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูงแวบนึงก่อนที่จะพยักหน้าสองสามครั้ง “ผมก็กะว่าจะไปถามมันเย็นนี้เหมือนกัน เดี๋ยวก็จะโทร.นัดมันไปดื่มด้วยกันที่ร้านเดิมน่ะแหละครับ ว่าแต่แก้วจะไปถามมันด้วยตัวเองมั้ยล่ะ?”

“ไม่ดีกว่าจ้ะ... กิ่งดาวและเพื่อนๆ ทุกคนต่างก็เป็นห่วงช่อทิพย์มาก” เมื่อได้ยินชื่อของผู้หญิงที่เขาทุ่มทั้งกายและใจให้ทั้งร่างก็เหมือนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ “ช่อเองก็รักชานนท์มาก... แล้วทำไมชานนท์เค้าถึง...”

“ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกันครับ ไม่รู้ว่าไอ้นนท์มันกำลังคิดอะไรอยู่” เทพพิพิธบอกเสียงขรึมก่อนแสยะยิ้มเยือกเย็น “ใจคนเรานั้นมันยากที่จะเข้าใจนะแก้ว... มันซับซ้อนยิ่งกว่าการแก้สมการยากๆ เสียอีก” ชายหนุ่มค่อยๆ เอนศีรษะกลับไปยังหน้าเวทีต่อ นักศึกษาแถวหน้าลุกขึ้นพร้อมกันก่อนค่อยๆ เดินขึ้นเวทีไปเป็นแถว กล่อมแก้วระบายลมหายใจออกเบาๆ หันไปมองเสี้ยวหน้าคมคายข้างๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกถึงสิ่งที่อยู่ในใจของเธอที่มีต่อเขาหรือไม่นะ... หากว่าเธอได้เป็นเจ้าของเขา จะไม่มีวันทำให้เทพพิพิธต้องขุ่นข้องหมองใจเหมือนกับที่กิ่งดาวทำเลย


เสียงโห่แซวของเหล่านักเตะในสนามทำให้ณภัทร์ต้องคลี่ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว สองตาจ้องมองร่างหนาที่วิ่งเหยาะๆ ตรงมาหาเขาพร้อมกับยิ้มหน้าบาน เมื่ออีกฝ่ายมาถึงณภัทร์ก็ส่งแก้วน้ำหวานเย็นๆ ให้คบเพลิง

“มาช้าไปสามนาทีนะเนี่ย...” นักฟุตบอลหนุ่มท้วงก่อนยกน้ำหวานขึ้นดื่มก่อนที่ณภัทร์จะทำตาเขียวใส่ “เดี๋ยววันนี้ฉันจะเข้าครัวทำกับข้าวช่วยนายนะ วันนี้อยากกินปลาราดพริกแล้วก็แกงเขียวหวาน”

“นี่...ฉันเป็นคนรับใช้นายเมื่อไหร่คบเพลิง” ร่างเพรียวลมตรงหน้าบุ้ยปากว่า คบเพลิงโยนแก้วพลาสติกที่เหลือแต่น้ำแข็งลงถังขยะ คว้าเอาเป้และเดินตามณภัทร์มา

“ก็บอกแล้วไงว่าจะทำช่วย” คบเพลิงบอกเสียงอ้อนก่อนที่ณภัทร์พยักเพยิดหน้าใส่ เมื่อออกจากวิทยาลัยแล้วทั้งสองก็ตรงไปที่ตลาดเพื่อซื้อหาวัตถุดิบในการทำอาหารทานเย็นนี้ พอได้ของทุกอย่างครบแล้วก็รีบบึ่งกลับบ้านทันที
และกว่าอาหารเย็นนี้มื้อจะเสร็จเรียบร้อยก็กินเวลาไปเกือบสองชั่วโมง คบเพลิงต้องโดนณภัทร์ด่าแทบหูฉีกเพราะความไม่เอาไหนเรื่องการทำกับข้าวของเขา แค่หั่นมะเขือลายก็ปาเข้าไปยี่สิบนาทีแล้ว ไหนจะต้องมาหั่นไก่ใส่แกงเขียวหวานอีก แล้วก็ต้องมานั่งทำน้ำพริกไว้ราดปลาแถมหลานชายของนางบงกชก็ทอดปลานิลจนเกือบไหม้...

ณภัทร์ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับถอนหายใจยาว สุดท้ายก็ได้กินข้าวเสียที และเมื่อได้โอกาสเหมาะณภัทร์จึงเปิดปากถามชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามถึงเรื่องของชานนท์กับช่อทิพย์

“อะไรนะ...นี่ฉันไม่รู้เรื่องเลยนะเนี่ย” คบเพลิงว่าเสียงหลงพร้อมกับอ้าปากค้าง ณภัทร์ถอนหายใจน้อยๆ ก่อนยกแก้วน้ำขึ้นจิบ ว่าแล้วเชียวว่าคบเพลิงต้องไม่รู้เรื่องอะไรกับเขา...

“นั่นแหละ นายก็ลองถามชานนท์หน่อยแล้วกันว่าทำไมถึงคิดเลิกกับช่อน่ะ ฉันกับเพื่อนๆ อยากรู้เหตุผล เพราะเท่าที่ดูสองคนนี้ก็รักกันมาก ไม่เคยทะเลาะกันเลย”

“แต่ไอ้นนท์ก็เพิ่งคบช่อทิพย์ได้ไม่นานนี่ สงสัยนิสัยเก่ามันคงออกน่ะ” คำพูดของคบเพลิงทำให้ณภัทร์ขมวดคิ้ว “เอาเป็นว่าถ้าเจอมันเดี๋ยวฉันจะถามให้นะ” คบเพลิงบอกเสียงเรียบก่อนก้มหน้าก้มตาทานอาหารในจานต่อ

หลังจากล้างจานและทำงานทุกอย่างเสร็จแล้วณภัทร์ก็รีบเข้าห้องไปทำการบ้านแต่ทว่าร่างหนาที่มายืนเคาะประตูอยู่หน้าห้องเขานี่สิทำให้สมาธิในการแก้สมการขาดสะบั้นลงในทันใด

“มีอะไรอีกคบเพลิง...” เจ้าของห้องเปิดประตูออกไปถาม จ้องมองอีกฝ่ายที่ยืนหอบหมอน ผ้าห่มและสมุดหนังสือไว้อย่างทุลักทุเล

“วันนี้ขอนอนทำการบ้านด้วยคนนะ พอดีวิชาอังกฤษยังทำไม่เสร็จเลย ฉันไม่ค่อยเก่งเสียด้วย...” ชายหนุ่มยิ้มแหย ณภัทร์ยืนคิดอยู่ครู่ใหญ่แต่เมื่อเห็นสายตาวิงวอนอันน่าสงสารของเขาก็ถอยกายให้อีกฝ่ายเข้าห้องมาในที่สุด
คบเพลิงจัดการปูผ้าห่มของตัวเองลงบนพื้นห้องข้างเตียงนอนของณภัทร์ วางหมอนและนอนแผ่หลาลงทำการบ้านราวกับเป็นห้องของตัวเอง ณภัทร์ค่อยๆ เดินไปทรุดนั่งลงบนเตียงนอน ทิ้งกายลงนอนคว่ำและตั้งหน้าตั้งตาทำการบ้านของตัวเองเช่นกัน

ระหว่างนั้นคนข้างล่างก็คอยถามโน้นถามนี่ตลอดและณภัทร์ก็คอยให้คำตอบกับคบเพลิงอย่างดี จนกระทั่งเมื่อเห็นว่าเสียงแหบห้าวนั้นเงียบไปนานร่างเพรียวลมบนเตียงจึงชะโงกคอลงไปดู เสียงกรนฟอดๆ นั้นทำให้ณภัทร์ต้องคลายยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว นายคบเพลิงนี่ขี้เซาเสียจริง การบ้านก็ยังทำไม่เสร็จก็นอนหลับซะแล้ว

ณภัทร์ค่อยๆ ลุกจากเตียงก่อนเดินไปหาร่างหนาที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนพื้น ร่างเพรียวบางย่อตัวลงต่ำ สองมือคว้าเอาผ้าห่มตัวเองที่อยู่บนเตียงลงมาคลุมกายคนข้างล่างแต่ทว่าพลันนั้นเองมือหนาของคนที่นอนอยู่บนพื้นก็จับแขนเขาไว้แน่นก็ดึงรั้งเข้าหาตัวเองจนณภัทร์ล้มทับอีกฝ่ายลงไปทั้งร่าง

ดวงตาสีดำเข้มตรงหน้าที่เบิกกว้างจ้องมองสองตาของณภัทร์แน่นิ่ง สองร่างทาบทับใกล้ชิดกันจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงหัวใจ ความรู้สึกรุ่มร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายเครียดเกร็งของณภัทร์ในฉับพลัน ริมฝีปากหยักสวยของคบเพลิงค่อยๆ ยื่นเข้ามาใกล้จนชิดกับเรียวปากของณภัทร์ในที่สุด


กล่อมแก้วรีบตรงดิ่งไปยังชายหนุ่มที่เดินโซซัดโซเซออกมาจากสถานบันเทิงในสภาพเมามายทันที เหล่าหญิงขายบริการต่างกรูกันเข้าโอบล้อมร่างเทพพิพิธไว้ อ้อนวอนให้ชายหนุ่มรูปงามซื้อบริการจากตนในขณะที่กล่อมแก้วร้องไล่ตะเพิดหญิงพวกนั้นด้วยความไม่พอใจ

“ถอยไปนะ... ฉันจะพาเขากลับบ้าน” สายตากร้านกร้าวและน้ำเสียงแข็งกระด้างอย่างไม่พอใจทำให้หญิงพวกนั้นยอมถอยห่างออกไป กล่อมแก้วตรงเข้าไปประคองร่างหนาไว้ เอาแขนซ้ายของเขาพาดที่ไหล่เธอก่อนจะช้อนมือโอบเอวเทพพิพิธไว้แน่น

กลิ่นเหล้าจากดวงหน้าหล่อเหลาข้างๆ นั้นทำให้หญิงสาวต้องเบือนหน้าหนีหากแต่ว่าเมื่อศีรษะได้รูปของเขาซบลงกับบ่าเล็กๆ ของเธอหญิงสาวก็รู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมา ร่างหนาเกร็งที่เธอกำลังสัมผัสอยู่นี้ชวนให้หญิงสาวคิดไปไกลอย่างไม่รู้ตัว...

กล่อมแก้วพาชายหนุ่มมาถึงบ้านพักในที่สุด แต่ทว่าทั้งบ้านกลับปิดไฟเงียบ เทพพิพิธถลาร่างเดินตรงไปยังประตูก่อนล้วงเอากุญแจในกระเป๋ากางเกงไขเข้าไปในขณะที่กล่อมแก้วยังคงประคองชายหนุ่มไว้ไม่ยอมห่าง

เธอพยายามจะวางกายเขาลงตรงโซฟาหากแต่ว่าชายหนุ่มก็ดึงดันจะขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน หญิงสาวจึงจำต้องพาเขาเดินขึ้นบันไดไปอย่างทุลักทุเล และสุดท้ายเทพพิพิธก็มาถึงห้องนอนของตัวเอง ชายหนุ่มสะบัดกายออกจากการเกาะกุมก่อนถลาร่างลงสู่เตียงนอนสีขาวนุ่มนิ่มอย่างหมดแรง

กิ่งดาวกำลังจัดหนังสือใส่กระเป๋าสำหรับเรียนในวันพรุ่งนี้ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นสมุดบันทึกสีดำเล่มเล็กของกล่อมแก้วที่ทำตกไว้ที่ห้องสมุด หญิงสาวชั่งใจอยู่พักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเปิดอ่าน

ไม่มีหน้าไหนเลยในบันทึกที่ไม่มีชื่อของ ‘เทพพิพิธ’ นิ้วเรียวสวยอันสั่นระริกไล้ไปบนท่อนประโยคที่เพ้อรำพันถึงชายหนุ่มที่กล่อมแก้วเฝ้าปรารถนาทุกคืน หมายจะครอบครองเป็นเจ้าของเขาทั้งกายและใจ หวังว่าสักวันเขาจะตัดใจจากกิ่งดาวและมาหลงรักเธอแทน...

กล่อมแก้วจ้องมองใบหน้าหล่อเหลานั้นก่อนเอาปลายนิ้วไล้บนคางสากๆ ของชายหนุ่มเบาๆ ก่อนเลื่อนมือลงมาปลดกระดุมเสื้อของเทพพิพิธออก ขณะที่กิ่งดาวรีบตะลีตะลานลงจากเรือน วิ่งตรงไปยังบ้านพักของกล่อมแก้วด้วยสองเท้าเปลือยเปล่า แต่ทว่าบนเตียงนอนของเทพพิพิธในขณะนี้เขากลับถูกหญิงสาวปลดเปลื้องอาภรณ์ในกายออกจนหมด กล่อมแก้วจ้องมองสัดส่วนสมชายของเขาด้วยความปรารถนาอันเปี่ยมล้น เธอตัดสินใจแกะกระดุมเสื้อนักศึกษาออก ถอดเข็มขัด และถอดกระโปรงออกในที่สุด ร่างกายอวบอิ่มของหญิงสาวทาบทับลงบนร่างแข็งแกร่งที่ไม่ได้สติบนเตียงนอน มือน้อยๆ ลูบไล้ไปทุกสัดส่วนบนเรือนร่างของเทพพิพิธอย่างหลงใหล
กิ่งดาวหอบหายใจอยู่หน้าเรือนนางละมุลก่อนจะร้องเรียกหาผู้เป็นเพื่อนเสียงดัง แต่เมื่อเจ้าบ้านเดินลงบันไดมาบอกว่ากล่อมแก้วไปค้างบ้านเพื่อนในเมืองหญิงสาวก็ต้องยืนนิ่งค้างอย่างหน้าซีด

แก้วไปค้างบ้านเพื่อนที่เมืองงั้นเหรอ?... พลันนั้นกิ่งดาวก็นึกไปถึงข้อความในสมุดบันทึกของกล่อมแก้วขึ้นมา เธอหลงรักเทพพิพิธมานาน... และที่สำคัญเธอไม่ยอมเปิดเผยเรื่องนี้ให้ใครได้รับรู้ แต่ว่า... กล่อมแก้วก็เฝ้ารอวันที่ชายหนุ่มจะหันมามองตัวเองบ้าง เธอเขียนบอกกับตัวเองไว้ว่า หากมีโอกาส...เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เทพพิพิธ !



Create Date : 07 พฤศจิกายน 2554
Last Update : 7 พฤศจิกายน 2554 22:28:24 น.
Counter : 365 Pageviews.

2 comments
  
รออ่านหลายวันแล้วอ่ะครับ
อยากให้ลงไวๆ
กำลังสนุกเลยครับ
โดย: nui IP: 110.77.140.252 วันที่: 11 พฤศจิกายน 2554 เวลา:7:31:05 น.
  
ถ้าอยากให้ลงไวๆ ก็ต้องเมนต์ทักทายกันบ่อยๆ นะครับ ^^

พอดีติดงานหลายอย่างอ่าครับ...

ขอบคุณที่ยังติดตามนะครับ
โดย: ผีเสื้อสีดำ วันที่: 11 พฤศจิกายน 2554 เวลา:11:51:38 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ผีเสื้อสีดำ
Location :
ศรีสะเกษ  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [?]



จงทำในสิ่งที่คุณคิดว่า...

ทำไม่ได้
พฤศจิกายน 2554

 
 
1
5
6
8
9
10
12
14
16
17
19
20
22
23
24
25
26
27
28
29
30
 
 
All Blog
MY VIP Friend