นวนิยายโดย : อสิตา

สำนักพิมพ์ : อรุณ

รายละเอียด

ความทรงจำแห่งรักนั้นไม่ได้เลือนหายแต่ยังแฝงเร้นอยู่ใกล้กายดุจเป็นเงา

'วนัสสา' ตื่นขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับความทรงจำที่หายไปถึงสองเดือนและรอยสักรูปปีกผีเสื้ออันน่าฉงนที่จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นตรงกลางหลังกับกระดาษหนึ่งแผ่นในมือซึ่งมีข้อความคล้ายเป็นเบาะแสให้เธอตามหาใครคนหนึ่ง

'นวาระ' หนุ่มหน้าสวยแสนเจ้าเล่ห์ผู้มีรอยสักรูปดอกกุหลาบ

'วาริช' เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินเข้มลึกสะท้อนเงารื่นเริงอบอุ่น

'คราม' บุรุษมีลับลมคมในจนชวนฝันทั้งยังมีชื่อเป็นความหมายของสีสัน

หากเธอคือผีเสื้อใครคนนั้นคือดอกไม้ แล้วผู้ใดจะเป็นดอกไม้ที่เธอหลงลืมไป!!

เรื่องย่อเพิ่มเติม

ตลอดระยะเวลาสองเดือนที่ผ่านมา...นับจากค่ำคืนงานเลี้ยงในวันนั้น เธอไปทำอะไรมา เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ...รอยสักรูปปีกผีเสื้อเกิดขึ้นตรงกลางหลังได้อย่างไรกัน ไหนจะกระดาษแผ่นหนึ่งในมือเธอที่เธอพบเมื่อได้สติ ข้อความนั้นเป็นลายมือเธอ...ทว่าใครเป็นเจ้าของข้อความนั้นล่ะ ใครกันคือชายผู้เป็นที่รักของเธอ ความทรงจำในช่วงสองเดือนที่ผ่านมาหายไปไหน เหตุใดเธอจึงจำไม่ได้...นั่นคือความจริงที่ วนัสสา ต้องค้นหา

การเดินทางไปค้นหาความจริงยังคฤหาสน์ลึกลับกลางกรุง จึงเริ่มต้นขึ้น...พร้อมกับชายทั้งสามที่เข้ามาในชีวิตของวนัสสา...

เขาคือชายหนุ่มหน้าสวยเจ้าเสน่ห์ มีรอยสักรูปดอกกุหลาบที่แขนข้างซ้าย...และมีความลับซุกซ่อนอยู่มากมาย และ นวาระ ก็รักวนัสสามาก...รักจนทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้เธอมาครอบครองให้จงได้!

เขาคือชายหนุ่มชาวตะวันตก ทว่าหัวใจเป็นไทยเต็มเปี่ยม เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินเข้มลึก สะท้อนเงารื่นเริงอบอุ่น เขาคือสัตวแพทย์หนุ่มมาดกวน ปากร้าย แต่หัวใจของ วาริช ก็มีเพียงวนัสสาเท่านั้น เขาทำทุกอย่างเพียงเพื่อให้วนัสสามีความสุข

เขาคือหนุ่มเลือดผสมระหว่างไทย ฮ่องกง และ ตะวันตก ชายหนุ่มผู้เป็นดีไซน์เนอร์ที่มากไปด้วยเสน่ห์...เสน่ห์แบบร้ายๆ ! และ อินดิโก้ ชาง หรือ คราม ก็เคยพบกับวนัสสามาก่อนแล้วเมื่อหลายปีก่อน ซึ่งต่างจากปัจจุบันโดยสิ้นเชิง ! เขาเป็นชายอีกคนเช่นกันที่รักวนัสสา

การเข้ามาค้นหาความจริงยังคฤหาสน์ลึกลับใจกลางกรุงเทพแห่งนี้ของวนัสสา และชายหนุ่มอีกสามคน นั้นจะเป็นเช่นไร จะมีชีวิตกลับมาได้หรือไม่ ไม่มีใครสามารถหยั่งรู้ได้ อันตรายมากมายอันเกิดจากผีร้ายในใจคนที่มีแต่กิเลสตัณหา กำลังรอทุกคนอยู่...

ทั้งวนัสสา นวาระ วาริช และคราม จะสามารถตามรอยความทรงจำในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา ที่ทุกคนล้วนแต่ลืมเลือนไปให้กลับคืนมาสู่สมองและหัวใจได้หรือไม่ และใครกันคือชายคนนั้น...ชายที่วนัสสารักหมดใจ...

ความรู้สึกส่วนตัว...บันทึกหลังอ่าน

มาแล้วครับสำหรับรีวิว “เงารักสีน้ำเงิน” นวนิยายเรื่องที่ ๓ เรื่องสุดท้ายในชุด “ความลับของผีเสื้อ” ซึ่งอุ้มสมก็หายหน้าหายตาไปจากการรีวิวหลายวันอยู่พอสมควร กว่าที่จะมาเขียนและลงรีวิวเรื่องนี้ได้...

“เงารักสีน้ำเงิน” เป็นเรื่องราวของ “วนัสสา” หญิงสาววัยยี่สิบสามปี ที่หลงลืมความทรงจำในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา ลืมว่าเธอเคยทำอะไรมาก่อน รอยสักรูปผีเสื้อเกิดมาที่หลังของเธอได้อย่างไร และที่สำคัญใครกันคือผู้ชายที่วนัสสารักในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา เธอเลือกที่จะมาตามหาความจริงยัง“คฤหาสน์ลับกลางกรุง” เพราะวนัสสามั่นใจว่าเธอต้องอยู่ที่นี่แน่นอน และการหายไปของเธอจะต้องเกี่ยวพันกับการหายตัวไปเมื่อสามปีที่ผ่านมาอย่างไร้ร่องรอยของพ่อเธอเป็นแน่ การตามหาความจริงจึงเริ่มขึ้น และวนัสสาก็พบว่าชายทั้งสามคนที่เธอพบก็ล้วนแต่ความทรงจำหายไปในช่วงเวลาเดียวกับเธอ อีกทั้ง ๑ ใน ๓ คนที่ว่า ก็ยังเป็นผู้ชายคนนั้น...ผู้ชายที่วนัสสารักมากในช่วงสองเดือนที่ว่า

หลังจากที่อุ้มสมเคยติดใจงานเขียนของ“อสิตา” ในจินตนาการอันน่าอัศจรรย์ใจมาแล้ว ใน มายาไฟในดวงตา มาถึงเรื่องนี้กลิ่นอายในงานเขียนของอสิตายังคงเป็นความลึกลับ ชวนให้ค้นหาความจริงเช่นเคย ทำให้อุ้มสมคาดหวังกับเรื่องนี้ไว้มาก ว่าจะต้องสนุกและชวนประทับใจมากเหมือนกับเรื่องก่อนหน้าของผู้เขียน...ซึ่งก็ไม่ทำให้อุ้มสมต้องผิดหวังเลยละ!

อุ้มสมใช้เวลาอ่านเรื่องนี้อยู่กว่าสี่วัน ทั้งทีไม่ได้มีความหนามาก (๓๗๙ หน้า) แต่ไม่ใช่เป็นเพราะว่าไม่สนุกหรือน่าเบื่อนะเออ ! ... แต่เป็นเพราะเรื่องราวมันช่างสลับซับซ้อนเสียเหลือเกิน สมดังธีมหลักและชื่อชุด“ความลับของผีเสื้อ” จริงๆ...ด้วยความที่นอกจากตัวนางเอกจะความทรงจำหายไปแล้ว พระเอกทั้ง ๓ คนก็มีชะตากรรมเช่นเดียวกัน ทำให้มีเรื่องราวปูมหลังของทั้งสามคนด้วย ค่อยๆ อ่าน ค่อยๆ ซึมซับเข้าไป...เรียกได้ว่าพลาดไม่ได้แม้แต่บรรทัดเดียว แม้แต่หน้าเดียว หรือไดอาล็อกเดียว ! ตั้งใจอ่านสุดฤทธิ์ ๕๕๕. (ยิ่งกว่าหนังสือเรียนอีกนะแก ตาอุ้มสม !)

“วนัสสา” นางเอกของเรื่องนั้น บางท่าน(แม้แต่ตัวอุ้มสมเอง) อาจจะคิดว่าชื่อของเธอแปลว่าป่า (วนัส) แต่แท้จริงแล้วชื่อของเธอมาจาก “วาเนสซ่า” ที่แปลว่าผีเสื้อต่างหาก...เก๋ไก๋เสียไม่มี ! บทนำของเรื่องเล่มจากการที่นางเอกตื่นขึ้นมาแล้วจำอะไรไม่ได้ เธอจึงตั้งใจที่จะค้นหาความจริง และตามหาชายที่เธอรัก รอยสักรูปปีกผีเสื้อก็เกิดขึ้นที่หลังของเธอ ไหนจะกระดาษที่เป็นดั่งจดหมายรัก คำพูดของชายที่เธอรัก ทว่าเป็นลายมือของวนัสสาเอง...

ผมชื่อ...ถึงตอนนี้เราคงจะจำกันไม่ได้

ผมเองก็น่าจะลืมชื่อวนัสสาไปแล้วเช่นกัน

แต่ความหวังอย่างเดียวของเรา วนัสต้องตามหาผมให้เจอ

ตามร่องรอยของผีเสื้อไป เพื่อที่เราจะได้กลับมาพบกัน

และรักกัน...อีกครั้ง

สาเหตุที่วนัสสาไม่เห็นชื่อของชายคนนั้นบนกระดาษแผ่นนี้ก็เป็นเพราะว่า เธอร้องไห้แล้วน้ำตาของเธอก็หยดไปยังบริเวณนั้นพอดีไงละ ! ...ชายคนนี้เป็นใครกัน และจะใช่คนที่เธอรักจริงๆ หรือไม่

วนัสสาเลือกที่จะตามหาความจริงยัง “คฤหาสน์ลับกลางกรุง” ที่เธอได้อยู่ในงานเลี้ยงเป็นคืนสุดท้ายก่อนที่จะจำอะไรไม่ได้ อุ้มสมต้องขอบอกเลยว่าผู้เขียนบรรยายฉาก และสถานการณ์ ภายในคฤหาสน์ลับที่ว่าได้สวยงามมาก และน่าไปยลโฉมเป็นที่สุด ทว่าอ่านไปเรื่อยๆ มันกลับแฝงไปด้วยอันตรายและความลับที่น่ากลัวมากมาย (ไม่ใช่น่ากลัวเพราะมีผีร้ายนะฮะ...ถ้าจะบอกว่าเรื่องนี้มีผีร้าย ก็คงเป็นผีร้ายในใจคนมากกว่า) และวนัสสายังมั่นใจด้วยว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอยังที่แห่งนี้จะต้องเกี่ยวกับการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเมื่อสามปีก่อนของ“ศิวัฒน์ เวชกุล” พ่อของเธอเป็นแน่ เพราะศิวัฒน์นั้นเป็นถึงนักวิทยาศาสตร์ที่ฉลาดล้ำ และเป็นหัวหน้าทีมวิจัยสำคัญในเรื่องของการทดลองยา ในองค์กรกลุ่ม “เวชกุล” ซึ่งครอบครัววนัสสาก็จัดได้ว่าเป็นคนในสกุลนี้

แต่เพราะเหตุใดพ่อของเธอถึงหายตัวไปละ เพราะความฉลาดล้ำเลิศของพ่อน่ะหรือ? วนัสสามั่นใจว่าศิวัฒน์ยังคงอยู่ยังคฤหาสน์ลับกลางกรุงแห่งนี้แน่นอน เพราะวนัสสาสัมผัสได้ถึงพลังจิตของพ่อที่ส่งกระแสมาถึงเธอ...แท้จริงแล้วเรื่องราวอันเต็มไปด้วยเงื่อนงำเป็นอย่างไร? ซึ่งในช่วงท้ายเรื่อง ช่วงเฉลยความจริง ที่พอวนัสสารู้เรื่องพ่อ อุ้มสมก็เข้าใจในความรู้สึกเธอมากเลยนะ แบบว่าเปลี่ยนวนัสสาไปเป็นคนละคน เปลี่ยนขาวเป็นดำเลยทีเดียว

โดยส่วนตัวของวนัสสา นางเอกของเรานั้นก็มีพลังจิตเช่นกัน ซึ่งพลังจิตของเธอนั้นเป็นพลังที่ว่าด้วยการสัมผัส...การอ่านความทรงจำผ่านสิ่งของและสิ่งมีชีวิต รับรู้ได้ถึงอารมณ์ของเหตุการณ์หรือบุคคลนั้นๆ และเรื่องนี้นางเอกของอสิตาก็มีความมั่น แหวกแนวนางเอกเรื่องอื่นๆ อยู่พอสมควรอีกแล้ว ด้วยวนัสสานั้นเป็นสาวสวยที่ชอบเที่ยวกลางคืน ลัลล้าไปกับเพื่อนๆ ทำให้คนภายนอกอาจจะมองว่าเธอเป็นเด็กใจแตก ในส่วนของฉากรักเลิฟซีนที่ผู้เขียนทำออกมาได้ดี ไม่น่าเกลียด เซ็กซี่เล็กๆน้อยๆ ในค่ำคืนหวานแห่งแสงจันทร์ ซึ่งเป็นฉากรักระหว่างวนัสสา กับ ๑ใน ๓ พระเอก หลังจากที่เริ่มจะจำความได้บ้าง จะทำให้อุ้มสมอินมากกว่านี้มากถ้าดันไม่มาสะดุดเสียก่อนเพราะรู้สึกว่าผิดที่ผิดเวลาเล็กน้อย คือกำลังซีเรียสกันอยู่ยังมีอารมณ์มารักกันอีก !!

นอกจากนั้นอุ้มสมยังประทับใจความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนของ วนัสสา และ เฟย์ เพื่อนสนิทสาวสุดเซ็กซี่และแรงของเธอเอง เฟย์เป็นตัวละครที่แม้จะออกไม่มากในช่วงกลางถึงท้ายเรื่อง แต่ก็มีบทบาทอยู่พอสมควร และมีเสน่ห์มากจนอุ้มสมอยากจะอ่านเรื่องของเธอ ชอบความรักอันบริสุทธิ์ ความรักแห่งมิตรภาพของเพื่อนทั้งสองที่ไม่มีวันทิ้งกัน แบบว่ายายวนัสสาก็ดื้อแบบน่าหยิก ส่วนเฟย์ก็ตามใจแบบน่ารัก ชอบมากในประโยคนี้ที่วนัสสาพูดกับเฟย์...แบบว่าตรงกับเด็กสมัยนี้เลยเต็มๆ “คนที่ว่าคนอื่นดื้อ ก็มีแต่คนดื้อเท่านั้นแหละ...ดื้อจะให้ชาวบ้านเป็นเหมือนดั่งใจตัวเองให้ได้ โดยไม่ดูว่าพื้นฐานเขาเป็นยังไง เป็นพวกไม่ยอมรับความแตกต่าง มองโลกอยู่ด้านเดียว”

ด้วยความมีเสน่ห์ของสาวเจ้า ทำให้วนัสสามีชายหนุ่มมาพัวพันถึงสามชีวิต...แล้วใครกันคือคนที่วนัสสารักในช่วงของความทรงจำที่หายไป และวนัสสาก็มีท่าทีปันใจให้ชายคนใดคนหนึ่งเข้าแล้วเสียด้วย...สุดท้ายแล้วด้วยเหตุนี้เองอุ้มสมจึงรู้สึกเล็กน้อยว่าในอีกมุมหนึ่ง เธอก็ดูเป็นผู้หญิงใจร้ายไม่เบาเลย

...ต่อมาคือเรื่องราวของหนุ่มๆ ทั้งสามคน เรียกได้ว่าเดาแทบไม่ถูกเลยว่าใครกันที่จะเป็นพระเอกตัวจริงของวนัสสา ...อุ้มสมจะขอรีวิวตามลำดับความชอบ เอ๊ย...การปรากฏตัวก่อน ปรากฏตัวหลังละกัน...

“วาริช” ...หากเปรียบวนัสสาเป็นผีเสื้อ เขาก็เป็นดอกบัว... (วาริช...ดอกบัว) ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีน้ำเงิน ผมฟู อันทำให้เขาดูมีเสน่ห์ และตัววาริชนั้นเป็นหนุ่มที่มีสายเลือดตะวันตกหากแต่ใจเป็นไทยเต็มเปี่ยม เพราะถูกพ่อแม่บุญธรรมชาวไทยอุปการะมาตั้งแต่เด็ก อุ้มสมขอบอกเลยว่าในบรรดาพระเอกทั้งสามคนนั้น อุ้มสมชอบวาริชมากที่สุด (ทั้งที่ปกติจะชอบพระเอกนางเอกที่เป็นคนไทยแท้ๆ มากกว่า ๕๕๕. ) แต่สำหรับหนุ่มฝรั่งใจไทยคนนี้ต้องขอบอกว่าเทใจให้เลย ! อ่านไปเรื่อยๆ แล้ว ก็ถึงกับอยากสมัครเป็นแฟนคลับวาริช หรือ หมอริช ทันที และเชียร์ให้เขาได้รักกับวนัสสา เพราะไม่อยากให้หมอริชต้องเสียใจ ฮ่าๆๆ

บุคลิกของวาริช นั้นดูไม่น่าจะเป็นหมอเลยสักนิด ใช่แล้ว...วาริชเป็นสัตวแพทย์ ด้วยความที่ชายหนุ่มสุดแสนจะยียวนกวนบาทา หลงตัวเองเป็นที่หนึ่ง ปากร้าย แต่ด้วยคาแรคเตอร์นี่ละที่ทำให้วาริชดูน่ารักไม่เบา และแอบฮาในหลายตอนที่เพราะความกวนของวาริช เป็นเหตุให้ถูกหลายตัวละครค่อนขอดว่าเขาว่า “หมอหมา” ...และวาริชก็เป็นหมอที่มีความสามารถมากเลยทีเดียว ทำให้เขามีโอกาสได้ทำงานกับ“เวชกุล” (และก็ทำให้วาริชได้ไปไปปรากฏตัวนิดหน่อยใน “เริงราตรีสีขาว”)

และในตัวของหมอหมา เอ๊ย...หมอริช หรือ วาริช นั้นก็มีพลังจิตเช่นกันคือ พลังจิตในการรักษาคน การชุบชีวิต วาริชเป็นผู้ชายอีกคนที่รักวนัสสามาก รักแบบปรารถนาที่จะให้หญิงสาวมีความสุข ซึ่งในบางครั้งนางเอกก็ดูจะใจร้ายกับเขาเสียเหลือเกิน คือบทวาริชจะกวนก็สร้างรอยยิ้มให้ได้มากมาย แต่บทจะรักนางเอกก็ให้อารมณ์พระรองสุดๆ จนบางครั้งชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะน้อยใจหญิงสาว แอบสงสารหมอริชมากเลย โดยเฉพาะตอนที่ชายหนุ่มพูดกับวนัสสาว่า “...คนบางคนถ้าได้รับความไว้วางใจจากคนอื่นเขาก็อยากเป็นคนดีให้สมค่าความรู้สึกทีได้รับมา แต่ถ้าหากว่าถูกระแวงเข้าบ่อยๆ แล้วละก็ เขาอาจจะอยากชั่วขึ้นมา ให้สมกับที่ถูกตราหน้า...” และอีกฉากที่ชอบก็คงเป็นตอนที่วาริชชงเหล้าทั้งสามสีให้วนัสสาชิม...เพลิงสีจาง ราตรีสีขาว เงาสีน้ำเงิน...นายสุดยอดมาก ! นายเท่มาก !

แต่ใช่ว่าอุ้มสมจะลำเอียงนะ ๕๕๕. ถูกเป็นถูก ผิดเป็นผิด ไม่มีคำว่าลำเอียงหรืออคติ (มั่นมาก-ก-ก !) แอบหักคะแนนวาริชเล็กน้อย เรื่องดวงตาของชายหนุ่มนี่ละ...เป็นเพราะอะไรเชิญชวนให้นักอ่านลองอ่านกันครับๆ

ด้วยความที่คาแรคเตอร์ของวาริช นั้นดึงดูดความสนใจจากอุ้มสมมากมาย ทำให้ระหว่างอ่านก็เผลอจิ้นให้วาริชได้คู่กับตัวละครอื่นๆ ในเรื่องด้วย นอกเหนือจากคู่กับวนัสสา (ประมาณว่าเผื่อไว้ แบบว่าหมอริชจะได้ไม่อกหักไปเสียทีเดียว ๕๕.) อย่างเช่นตอนจิ้นให้เขาได้คู่กับดาหวัน ซึ่งเธอคนนี้ก็เป็นอีกตัวละครที่มีบทบาทสำคัญกับเรื่องมากมายเลยทีเดียว หรือบางทีก็ที่จะจิ้นให้วาริช คู่กับครามไม่ได้ ฮ่าๆๆ ต้องยอมรับเลยว่าตัวเองประสาทมาก-ก-ก (ยอมรับด้วยรึ !!!) เพราะแบบว่าวาริชกับครามเจอกันทีไรเป็นอันต้องทะเลาะกันตลอด ตั้งแต่เรื่องเล็กยันเรื่องใจ ตั้งแต่เมื่อสองเดือนก่อนที่จำความไม่ได้ยันปัจจุบัน แบบว่าอุ้มสมเห็นอะไรบางอย่างในสองคนนี้ โดยครามก็จัดได้ว่าเป็นคาปรับทีสมน้ำสมเนื้อของวาริชเลยทีเดียว แต่อุ้มสมขอบอกเลยนะครับว่าในส่วนนี้เป็นแค่ความเวินเว่อของอุ้มสมเท่านั้นเอง เรื่องนี้ไม่มีคู่วายฮะ

และวาริชก็เป็นอีกตัวละครที่มีด้านเสียอยู่บ้าง ซึ่งด้านไม่ดีที่ว่านั้นก็มีที่มาในปูมหลังของชายหนุ่มนั่นเอง วาริชไม่ได้เป็นสัตวแพทย์เพราะความรักสัตว์เลยสักนิด เพราะในวัยเด็กวาริชมีสุนัขตัวหนึ่งที่เขารักมาก พอมันตายชายหนุ่มก็แทบจะทำใจไม่ได้ ด้วยเหตุนี้เวลามีเคสสัตว์ที่อาการโคม่า ทรมาน วาริชก็จะตัดสินใจปลิดชีวิตสัตว์เหล่านั้นไป...ให้ตายยังดีกว่ามีชีวิตอย่างทรมาน (ในกรณีคนก็นึกถึงเรื่องของ “การุณยฆาต”) แต่พอเขาต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์อันกดดัน บีบคั้น ยังคฤหาสน์หลังนี้ก็ทำให้วาริชได้คิดอะไรได้หลายๆ อย่าง

พระเอกคนต่อมา...“คราม” หรือ อินดิโก้ ชาง คนนี้ไม่เคยปรากฏตัวในสองเรื่องแรกมาก่อน (แต่เป็นเพื่อนสนิทของ “ศาศวัต” พระเอกเรื่อง “เริงราตรีสีขาว”) หากเปรียบวนัสสาเป็นผีเสื้อ เขาก็เป็นดอกคราม ครามเป็นหนุ่มเลือดผสมที่มีความเป็นตะวันตกสูง เขาเคยเจอกับวนัสสามาก่อนแล้ว นอกเหนือจากเมื่อสองเดือนก่อนซึ่งในตอนนั้นก็ต่างจากตอนนี้โดยสิ้นเชิง ครามเจอกับวนัสสาในผับ ! และเขาก็ออกมาเต้นกับหญิงสาวเสียด้วย แต่ยังไม่ทันได้ทำความรู้จักกันมาก หญิงสาวก็ดันจากเขาไปเสียก่อนโดยไม่บอกลาเขาเลยสักนิด ทำให้ครามเข้าใจมาตลอดว่าวนัสสาไม่สนใจเขา

มาถึงปัจจุบันครามไม่เหลือภาพไอ้หนุ่มเท้าไฟอีกแล้ว เขากลายเป็นดีไซน์เนอร์ ผู้เก่งกาจ โด่งดัง และมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ...เสน่ห์แบบร้ายๆไงละ เรียกได้ว่าคงได้ใจสาวๆ ไปเต็มๆ

ในตัวของครามนั้นมีพลังจิตในเรื่องของการถอดจิตออกจากร่าง มีกายทิพย์ และในความรักที่ครามมีให้กับวนัสสาก็ทำให้อุ้มสมอิน และซาบซึ้งอยู่พอสมควร ด้วยชายหนุ่มทั้งรักและห่วงใยหญิงสาว เรียกได้ว่ายอมตายแทนวนัสสาเลยก็ว่าได้ ยอมเจ็บตัวเพื่อให้ได้ตามติดหญิงสาวไปทุกที แต่ที่ดูขัดๆ ก็คงเป็นสรรพนามที่ครามเรียกวนัสสา ผู้เขียนคงตั้งใจให้ดูแปลกใหม่ ไมเหมือนใคร แต่อุ้มสมไม่ค่อยคุ้นสักเท่าไหร่แหะๆ คือเรียกตัวเองว่า “ผม” แต่เรียกวนัสสาว่า “เธอ” อีกทั้งยังแอบหักคะแนนพ่อคนนี้ด้วย ประมาณตอนสองตอนกระมัง ที่ครามเข้าใจผิดเมื่อเห็นวนัสสาอยู่กับผู้ชายคนอื่น แบบว่าใช้อารมณ์เกิน และใช้คำที่ดูถูกผู้หญิงมากไปหน่อย...แอบแรงไม่เบาเลยนะ...หักคะแนน อิอิ

ในส่วนของเรื่องปูมหลังและครอบครัวของครามนั้น ชายหนุ่มโตมาในครอบครัวที่แตกแยก พ่อกับแม่เลิกรากัน แต่ครามมีความผูกพันกับแม่มากกว่า จนกระทั่งแม่แต่งงานใหม่กับ เทวัญ ศรีบริรักษ์ หนึ่งในคนสำคัญขององค์กร “เวชกร” ซึ่งคนเลวคนนี้ก็มีส่วนสำคัญที่ทำให้เกิดเรื่องราวทั้งหมด ครามเองก็ไม่ลงรอยกับพ่อเลี้ยง จนกระทั่งครามทราบข่าวว่าแม่ฆ่าตัวตายเขามางานศพไม่ทัน ครามก็มั่นใจว่าถึงแม่จะฆ่าตัวตายจริงแต่มันก็มีเงื่อนงำแน่นอน อีกทั้งครามเองก็ไม่ลงรอยกับ ดาหวัน ลูกสาวของเทวัญที่เกิดจากภรรยาเก่าสักเท่าไหร่

อุ้มสมชื่นชอบและประทับใจในประโยคหนึ่งที่ครามพูดกับวนัสสามาก ซึ่งก็คือ “คนที่รักกันจริงน่ะ เขาจะไม่มีวันทำร้ายเธอ ไม่ว่าตอนนี้ อนาคต หรือแม้กระทั่ง...ในความทรงจำ”

มาถึงหนุ่มคนสุดท้าย “นวาระ” ...หากเปรียบวนัสสาเป็นผีเสื้อ เขาก็เป็นดอกกุหลาบ (นวาระ...ดอกกุหลาบ) เขาคนนี้ออกทีหลังสุด มาแบบช้าๆ แต่มาดเท่เลยทีเดียว หนุ่มใส่แว่น หน้าสวยราวกับผู้หญิงที่ผู้หญิงด้วยกันต้องอิจฉา ! ที่ดูจะมีความลับซุกซ่อนอยู่มากมาย อีกทั้งยังมีรอยสักรูปดอกกุหลาบที่แขนข้างซ้ายเสียด้วย นวาระนั้นเคยปรากฏตัวพร้อมกับสร้างความวุ่นวายให้นางเอกเรื่อง “ใต้ปีกรักสีเพลิง” มาแล้ว...ก็นายนวาระนี่แหละ ที่เป็นคนให้สร้อยผีเสื้อสีเพลิงกับพรนางฟ้า ! (จาก ใต้ปีกรักสีเพลิง)

นวาระ มีพลังจิตคือการสะกดจิต ดูเก่งและร้ายกาจไม่เบาเลยละ นวาระออกมาช้าที่สุดในบรรดาพระเอกทั้งสาม แต่ผู้เขียนเปิดตัวชายหนุ่มคนนี้ออกมาได้ดี ทำให้สัมผัสได้ถึงความฉลาดของเขา ความเจ้าเล่ห์ ที่แม้ว่าเขาจะลืมความทรงจำในช่วงสองเดือนที่ผ่านมาก็ตาม ! ทำให้รู้สึกว่าตัวละครตัวนี้น่าสนใจ

นวาระเป็นตัวละครอีกตัวที่เป็นสีเทาอย่างเห็นได้ชัด คือมีด้านดีครึ่งหนึ่ง ด้านเสียครึ่งหนึ่ง เลยทีเดียว ก่อนอื่นอุ้มสมจะขอเล่าปูมหลังของนวาระก่อน เขาเป็นอีกคนที่ครอบครัวแตกแยก ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ นวาระโตมากับพี่สาวที่แก่กว่าเขาถึง ๑๐ ปี แต่เพราะทัศนคติที่ต่างกัน ความหลงผิดของพี่สาวทำให้ทั้งสองพลอยต้องห่างเหินกันไป และสะบันงา...พี่สาวของนวาระดันมีส่วนสำคัญในการที่พวกเราลืมความทรงจำในช่วงสองเดือนที่ผ่านมาเสียด้วย

อุ้มสมอ่านแล้วมีความรู้สึกว่าทั้งชอบและไม่ชอบในตัวละครตัวนี้ นวาระเป็นคนที่จะเรียกว่าเห็นแก่ตัว ก็ว่าได้ เพราะความที่เขารักนางเอกมาก...และเขาก็(เกือบ)ทำให้วนัสสารักเขาได้แล้ว เขาเลยไม่อยากที่จะเสียวนัสสาไปให้ใครทั้งสิ้น รักแบบปรารถนาที่จะครอบครอง...การกระทำของนายก็น่าด่าจริงๆ ๕๕๕. ไหนจะตอนสุดท้ายอุ้มสมก็คิดว่านวาระเองก็ได้รับผลที่ตัวเองทำไปพอสมควร เพราะสิ่งที่เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่ามันจะเกิดขึ้น จากการกระทำของเขา มันก็เกิด...และอาจจะทำให้นวาระรู้สึกผิดไปชั่วชีวิตก็เป็นได้ (แอบสงสารปนสมน้ำหน้าเล็กน้อย)

เอาละ...อุ้มสมพูดถึงตัวนางเอกและพระเอกทั้งสามคนไปเรียบร้อยแล้ว ยังมีอีกหนึ่งตัวละครสำคัญที่จะไม่พูดไม่ได้ ก็คือ “ดาหวัน” เธอคือลูกสาวของเทวัญ ผู้ที่มีส่วนที่ทำให้บุคคลทั้ง ๔ ต้องลืมความทรงจำในช่วงสองเดือน และอันที่จริงดาหวันก็ควรจะถูกทำให้ลืมด้วยเช่นกัน...แต่เพราะเธอเป็นลูกสาวของเทวัญเลยรอดตัวไป เธอจึงพยายามทำให้วาริชจำเรื่องราวในสองเดือนที่ผ่านมาให้ได้...เพราะผู้ชายคนนี้มีความสำคัญกับเธอมากมาย บุคลิกดาหวันอาจจะดูร้ายกาจนิดหน่อย หยิ่งเล็กน้อย แต่แท้จริงแล้วหญิงสาวก็ไม่ได้เป็นคนร้ายกาจอะไร แถมยังเข้าขากับเฟย์เป็นที่สุด ในขณะที่กับตัวของวนัสสาก็มีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้ดาหวันไม่ใคร่จะสนิทชิดเชื้อกับนางเอกนัก

โดยดาหวันเองก็มีพลังจิตเช่นกัน นั่นคือพลังจิตในเรื่องของหูทิพย์ ตาทิพย์ เป็นอีกตัวละครที่ทำให้เรื่องสนุกยิ่งขึ้น อุ้มสมแอบขัดใจตอนบทส่งท้ายที่เฉลยความจริงบางอย่างเกี่ยวกับตัวดาหวัน ซึ่งคนเขียนน่าจะเฉลยออกมาได้ลุ้นมากกว่านี้ ๕๕๕. ลุ้นมาทั้งเรื่องแล้วอะตอนสุดท้ายขอให้ลุ้นมากกว่านี้อีกนิดนึง

สิ่งที่อุ้มสมชอบมากๆ ก็เป็นเรื่องความลับที่ซุกซ่อนอยู่ในคฤหาสน์ลึกลับหลังนี้ จินตนาการของผู้เขียนที่แม้จะไม่แฟนตาซีแบบอลังการเว่อร์เหมือน มายาไฟในดวงตา แต่ก็สร้างความประทับใจให้กับผู้อ่านมากมาย เพราะมันยังคงเป็นอะไรที่แปลกใหม่ ตั้งแต่พลอตหลัก โครงเรื่อง การที่ตัวละครหลักทั้ง ๔ ความทรงจำหายไปสองเดือนที่ผ่านมา การตามหาความจริง ว่าเพราะเหตุใดความทรงจำทุกคนถึงหายไป อีกทั้งตัวละครหลักทุกตัวยังมีพลังจิตที่แตกต่างกันไปอีกด้วย...

ความคิดที่แปลกใหม่ของผู้เขียนยังสุดยอดเหมือนเดิม ที่เอาเรื่องของวิทยาศาสตร์ และการแพทย์ การทดลองยามาเกี่ยวข้องด้วย ที่ทึ่งมากก็คือการที่ทำให้ตัวละครหลักทั้ง ๔ ลืมความทรงจำในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา ไหนจะดอกไม้สมมติอย่าง “น้ำตานางฟ้า” ที่ชวนสนใจตั้งแต่ชื่อเลย เห็นได้ชัดว่าผู้เขียนทำการบ้านมาดี ซึ่งทำให้อุ้มสมสนุกและลุ้นไปพร้อมกับทุกตัวละครในการสืบค้นความจริงทีละเล็กทีละน้อย คล้ายกับการต่อจิ๊กซอว์...ที่ในสุดมันก็เป็นรูปเป็นร่างและสมบูรณ์!

อ่านแล้วก็อดคิดไม่ได้ถึงสัจธรรมและความเป็นจริงของมนุษย์ยุคปัจจุบัน ยิ่งร่ำรวยมีอำนาจมากเท่าไหร่ก็ยิ่งโหยหาอำนาจและเงินทองมากกว่าเดิมเท่านั้น! ยานั้นถูกคิดค้น ถูกผลิต พัฒนาให้มีความก้าวหน้า มีสรรพคุณที่ดี สามารถรักษาให้คนได้ แต่หลากหลายตัวละครในเรื่องนี้ที่มีความฉลาดกลับไม่ใช้ความรู้ความเก่งกาจของตนให้ถูกทาง สุดท้ายก็ทำเพื่อตอบสนองกิเลสตัณหาในใจตน โดยไม่สนใจในอีกหลายชีวิตที่ต้องมาจบลงราวกับหนูทดลองที่ไร้ค่า...

อ่านงานของอสิตามาสองเรื่องแล้ว ติดใจทั้งสองเรื่องเลย อุ้มสมยังมี มายากรแห่งรัก งานของผู้เขียนดองอยู่อีกหนึ่งเรื่อง คงได้นำมาอ่านในไม่ช้านี้เป็นแน่ อีกทั้งยังสนใจงานเรื่องแรกของผู้เขียนอย่าง ให้ปีกรักนำทาง ที่ออกมาหลายปีแล้ว น่าจะหายากเต็มที...ถ้าเจอเมื่อไหร่คงคว้า...งานของอสิตาเป็นงานลึกลับผสมผสานกับความโรแมนติกได้อย่างกลมกลืนครับ ใครที่ชอบแนวนี้หรือไม่เคยลองแนวนี้มาก่อน น่าจะลองดูครับ

“เงารักสีน้ำเงิน”...ที่ความลึกลับชวนค้นหาความจริงในความทรงจำของทุกตัวละครนั้น ยังมาจากมนตร์ขลังของความเป็นนิยายโกธิค ที่มีคฤหาสน์ลึกลับหลังใหญ่ๆ เป็นฉากหลัง ผสมผสานกับวิทยาศาสตร์ด้านการแพทย์ การทดลอง รวมไปถึงเรื่องของพลังจิตที่ต่างกันไปของตัวละคร พ่วงด้วยความรักโรแมนติกของพระนาง...ราวกับดูภาพยนตร์ หรือหนังฝรั่งก็ไม่ปาน

“คนที่รักกันจริงน่ะ เขาจะไม่มีวันทำร้ายเธอ ไม่ว่าตอนนี้ อนาคต หรือแม้กระทั่ง...ในความทรงจำ”

ลองมาค้นหาความลับในผีเสื้อสีน้ำเงินกันดูครับ...

บันทึกพิเศษ...พูดถึงซีรีส์ “ความลับของผีเสื้อ” ทั้งสามเล่ม

อุ้มสมรีวิวนิยายชุดนี้อย่างละเอียด และจัดเต็มทุกเล่ม กว่าสิบวัน กับชุด “ความลับของผีเสื้อ” อุ้มสมขอบอกเลยครับว่าไม่ผิดหวัง และไม่เสียเวลาเลยสักนิด...

ท่านใดที่ยังลังเลอยู่ อุ้มสมขอบอกเลยว่ายังลังเลเลยครับ อ่านเถอะ...นักเขียนทุกคนทำการบ้านมาดี และสร้างสรรค์ผลงานออกมาได้มีคุณภาพทุกท่าน เลือกอ่านจากเล่มไหนก็ได้ที่สนใจก่อนก็ได้ครับ ไม่จำเป็นต้องอ่านต่อเนื่อง หรืออ่านทุกเล่ม โดยทั้งสามเรื่องก็ให้อรรถรสที่แตกต่างกันไป

เป็นนวนิยายชุดที่มีความแปลกใหม่ สนุก ชวนติดตาม เรียกได้ว่าพออ่านจบแล้ว ถึงตอนนี้อุ้มสมยังตัดสินใจไม่ถูกเลย หากจะให้จัดอันดับว่าชอบเรื่องไหนมากที่สุด...

สามเรื่อง สามสไตล์ กับผีเสื้อทั้งสามสี...เร่าร้อน...บริสุทธิ์...ลึกลับ ลองอ่านกันดูครับ

อุ้มสม

๒๐  พฤศจิกายน ๒๕๕๖