 |
 |
 |
 |
 |
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
| |
|
|
| 13 มกราคม 2550 |
|
|
 |
|
|
|
|
|
| |
|
 |
 |
 |
 |
|
|
|
|
|
| |
..และแล้วเด็กแนวมาหยาก็โดน Tag กับเขาจนได้ หงิหงิ..
แหะๆ สารรูป เอ๊ย สารภาพว่า จริงๆ ไม่รู้จักหรอก ถ่งแถกอะไรเนี่ย แง้วๆ แล้วอยู่ดีๆ ไอ่นกซิลล่าคนที่คิดว่าเมียร์แคทตัวเท่าหมานั่นแหละ ก็ส่งบล็อกมาให้อ่าน ว่าด้วยเรื่องของBlog Tag พร้อมกับอธิบาย (โดยลอกชาวบ้านมา) ด้วยว่า
Tag คืออะไร ??
จริงๆมันคือ Blog Tag ค่ะ เป็นนวัตกรรมใหม่ในหมู่ blogger ที่ระบาดเข้าสู่เมืองไทย ( ขนาดนั้นเลยเรอะ) หลักการของมันคือ คนที่โดน Tag จะต้องเขียน "สิ่งที่คิดว่าคนอื่นไม่รู้เกี่ยวกับตัวเรา" 5 อย่าง และส่งต่อหรือที่เรียกว่า Tag นี้ไปให้คนอื่นอีก 5 คน ต่อไปเรื่อยๆ
แต่ไอ่นกกุ (ย้ำว่า ไอ่นกกุก็คือคนที่คิดว่า Meerkat ที่เขาดินตัวเท่าหมานั่นแหละ)  ก็ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะ Tag เราหรือเปล่า เราก็ใจเย็นไปเรื่อยๆ  ก็แหม มาหยาคนดี ไม่มีความลับ ฟาร์มลับอะไรทั้งนั้นแหละ ฮี่ๆ ไม่ว่าจะที่เขายายเที่ยง หรือเขาตาบ่าย หรือเขาปู่ค่ำ หรือเขาย่าเช้า (เฮ่ยๆๆ กลับมา อย่าเดินไปใกล้คุกสิเด็กแนว  แหะๆ)
แต่แล้ว ไม่นานต่อมา ตอนที่ออนไลน์ MSN ในเวลางานอยู่นั่นเอง ก็มีเสียงทักมาจาก คนชื่อเหมือนวัว แม่บุญธรรมของยัยสองหน่วย ส่ง link อันนี้มาให้ โดนเข้าจนได้ .. Blog Tag .. -_- 
พร้อมกับประโยคที่บอกว่า น้องมาหยาโดน tag แล้วหละ หงิหงิ รีบจัดการตัวเองซะ
แง้ว แง้ว แง้ว มาหยาไม่ยอมไม่ยอมไม่ยอม อ้ะ เค้าเป็นคนไม่มีฟาร์มลับบบบบบบบบบบบ
ต้องบอกความลับตั้งห้าข้อเลยเหรอ งืดงืด เรามีความลับอะไรบ้างล่ะเนี่ย หงิหงิ
ค่อยๆ นึกก่อนน้า ปรกติคือ ความลับอะไร ก็บอกชาวบ้านเขาไปหมดแล้วนี่นา งืดงืด คิด คิด คิด และคิด
เอ่อ ไม่เอาความลับได้ไหมคะ เอาเป็นว่าพูดเฉพาะเรื่องที่คนรู้น้อยหน่อยก็แล้วกันเนอะ ได้ป่าวคะ ได้ละกันนะ นะ นะ
แหะๆ นึกไปนึกมา ไม่มีความลับที่อยากบอกจริงๆ จ้า
เปลี่ยนเป็นบอกเรื่องที่ไม่น่าจะมีใครรู้สักเท่าไรได้ไหมอ้ะ
เป็นเรื่อง "แผลเป็นทั้งห้าของมาหยา" แทนได้ป่าวคะ พี่ มม. นะ นะ ได้นะ นะ นะ
มาหยามีแผลเป็นใหญ่ๆ ในร่างกาย อยู่ ๕ แผล
แผลแรก เกิดตั้งกะเด็กๆ คือ สมัยเด็กๆ ตอนที่อยู่ที่บ้านนอก แถวบ้านมีแต่เด็กผู้ชาย ก็เล่นอะไรกันทะโมนๆ ไปเรื่อยๆ จำได้ว่าตอนนั้นพ่อกับแม่ต่อเติมบ้าน หรือรื้ออะไรสักอย่างออกนี่แหละ แล้วเขาก็วาง "สิ่ว" ที่ใช้ตอกไม้ ไว้บนระเบียงลูกกรง ทีนี้เพื่อนแถวๆ บ้าน ที่เป็นเด็กผู้ชาย เค้าเล่นอะไรกันอีท่าไหนก็ไม่รู้ สิ่วเจ้ากรรม ตกลงมาที่ใต้เข่าขาข้างซ้ายของมาหยา อยู่ใต้เข่าพอดีเป๊ะ ด้านที่เป็นข้อพับด้านหลังน่ะค่ะ ปัจจุบันแผลเป็นปูดยาวแผลนั้น ก็ยังคงอยู่ ดูเหมือนมันจะโดตามตัวมาหยามาเรื่อยๆ ทั้งๆ ที่ตอนโดนเนี่ย ห้าหกขวบเองมั้ง หงิหงิ ดีนะ มันไม่ปักฉึกแล้วตัดขาไปเลยเนี่ย มาหยากลัวง่ะ หงิหงิ
แผลที่สอง อันนี้เกิดขึ้นมาจากความซนส่วนตัว ห้ามเด็กและเยาวชนลอกเลียนแบบ
ดังที่บอกแล้วว่า สมัยเด็กๆ อยู่บ้านนอกแบบ original countryside หลังบ้านตรงทางไปท่าน้ำ (อยู่ติดแม่น้ำปิงด้วย ฮี่ๆๆ ไฮโซจริงๆ) มีต้นสะแล หรือที่ที่บ้านเรียก สาแล อยู่ (เด็กกรุงเทพฯ ไม่รู้จักสาแลอ้ะดิ เด่อ) อันว่าสาแลนี้ เอาไปแกงเลียงใส่เส้นหมี่พริกแกงอร่อยนักแล ยิ่งกินกับข้าวสวยร้อนๆ ด้วยนะ ฮี่ๆๆ  ทีนี้ต้นสาแลที่ว่าเนี่ย มันก็มีลักษณะเป็นพุ่มๆ ถ้าไม่ตัดแต่งกิงมันให้ดี มันก็จะขดม้วนเข้าหากัน แล้วมันก็จะสานกันเป็นคล้ายๆ ร้านที่ขึ้นไปนั่งได้ เด็กๆ แถวบ้านซึ่งส่วนมากเป็นผู้ชาย (มาหยาลูกสาวคนเดียวอีกตะหาก) ก็ชอบไปปีนป่ายต้นสาแลเล่น แล้วก็สมมุติว่า คบนั้นเป็นบ้านของฉัน คบนี้เป็นบ้านของแก เหมือนเล่นอาณาจักรนั่นแหละ เพียงแต่มันเป็นอาณาจักรบนต้นสาแล
ทีนี้มาหยาก็ตัวเล็กกว่าชาวบ้านเขาหน่อย ก็เลยได้กิ่งล่างๆ ที่ด้านล่างมันมีกิ่งหนึ่งถูกตัดออกไป เป็นแง่งๆ ออกมา วันเลวคืนร้ายบ่ายๆ วันหนึ่ง ก็ไปปีนเล่นกันอีก มาหยาปีนพลาดค่ะท่านผู้ชม ไม่รู้พลาดอีท่าไหน ตกลงมาจากคบสาแลซะงั้น แง่งด้านล่างเลยครูดกับผิว ตั้งแต่ใต้หน้าอก ลากยาวเฉียดผ่านหน้าท้อง เฉียดๆ สะดือไปทางขวาราวๆ สี่สิบองศา ไปจนถึงท้องน้อย ความยาวราวๆ หนึ่งคืบ เลือดก็ไหลซึม ตอนแรกก็คิดว่าไม่มีอะไรอ้ะค่ะ แต่ปัจจุบัน ผ่านมาแล้ว เกือบๆ สามสิบปี แผลเป็นที่ว่า ก็ยังคงติดหนึบอยู่กับตัวมาหยา ไม่ยอมหายไปซะที ดีนะ ที่มันไม่ใช่แผลใหญ่มากนัก และคงไม่มีใครสังเกตเห็นด้วย แบบแว่ มันอยู่ในร่มผ้า ฮี่ๆ ห้ามขอดูนะคะ แผลนี้ ให้ดูไม่ด้ายยยยยยยยยยเด็ดขาดจ้า
แผลต่อไป แผลที่สาม แผลนี้ หนูก็ไม่ได้ตั้งใจจะได้มาจ้า
แผลนี้อยู่บนใบหน้าค่ะ ที่แก้มด้านซ้าย มีสองรอย แต่ค่อนข้างจางมาก มองไม่ค่อยเห็นหรอกค่ะ ถ้าไม่ได้ส่องกระจกดูทุกวันเหมือนหนูมาหยาอ้ะ หงิหงิ
ตอนนั้นที่บ้านที่บ้านนอกหลังเดิมอีกนั่นแหละ ยังไม่ได้เลี้ยงแมว แต่พวกเราก็ไม่ได้รังเกียจแมวที่เข้ามาในบ้านแต่อย่างใด ยิ่งแมวของข้างบ้านที่เข้ามาคลอเคลียฝากเนื้อฝากตัวด้วยเรายิ่งชอบ แล้วตอนนั้นมาหยาก็อายุน่าจะไม่เกินสิบขวบ ก็ชอบอุ้มแมวมาเล่น ทีนี้วันหนึ่งมีแมวข้างบ้านมาเดินเล่นอีก มาหยาก็จับมันมาอุ้มๆ แล้วอุ้มแอ้กผิดท่ายังไงก็ไม่รู้ นังเหมียวมันกางเล็บแล้วตวัดแคว่กเข้าที่แก้มซ้ายของมาหยาทันที เจ็บน้ำตาเล็ดสิคะท่านผู้ชม เป็นรอยเลือดไหลซิบๆ
เช่นเดียวกับแผลที่ตกต้นสาแลและแผลที่ถูกสิ่วตกใส่ มาหยาคิดว่ามันจะจางไปเอง ที่ไหนได้ นี่ก็ยี่สิบกว่าปีผ่านไป มันยังคงอยู่ให้เห็นบนใบหน้า ตอนเช้าก่อนไปทำงาน เลยต้องเสียเวลาโบ๊ะครีมรองพื้น กับแป้งอยู่นานเลย เดี๋ยวใครๆ จะตกใจว่าทำไมเจ้าหล่อนหน้าเยินขนาดนี้อ้ะ
แผลที่สี่ต่อเลยดีกว่า แผลนี้ได้มาเพราะหมาตัวหนึ่ง แงๆ หมาจริงๆ ค่ะ มันชื่อ อีโก้ง หมาของคนข้างบ้าน
อีโก้งเป็นหมาโรคจิต มันชอบเห่าคนที่เดินผ่านหน้าบ้านมัน แล้วบ้านที่บ้านนอกในหมู่บ้านของมาหยา มันมีรั้วบ้านซะที่ไหนกันล่ะ ทีนี้บ้านของเจ้าของอีโก้ง ก็อยู่ลึกลงไปจากถนน ราวๆ ยี่สิบเมตรเห็นจะได้ ตอนนั้นอีโก้งมันเพิ่งตกลูกใหม่ มันก็นอนเล่นกับลูกมันอยู่ใต้ถุนบ้าน ทีนี้ตอนนั้นแม่ปลาบู่ของมาหยา ก็ใช้ให้มาหยาไปซื้อของที่ร้านค้าใกล้ๆ บ้าน ซึ่งต้องเดินผ่านบ้านเจ้าของอีโก้ง มาหยาก็เดินผ่านไปซื้อเป็นปรกติ ขากลับก็เดินผ่านบ้านอีโก้งเป็นปรกติ
เอะใจอยู่นิดเดียว ทำไมวันนี้อีโก้งมันไม่เห่าฟละ สงสัยกินอะไรผิดสำแดงแน่ๆ แต่ก็ดีแล้ว ไม่ชอบหน้ามันเท่าไร ไม่เห่าก็ดีแล้ว
ระหว่างที่คิดอะไรเพลินๆ นั่นเอง ก็รู้สึกเจ็บค่อดๆ ที่ข้อเท้าขวา เจ็บมากกกกกกกกกก เหมือนโดนคีมคีบ หันไปมอง อีโก้งเจ้าเก่าดั้งเดิมนั่นเอง มันงับเข้าเต็มที่ที่ข้อเท้า ตรงเอ็นร้อยหวาย แต่ตัวมาหยาเล็ก (ตอนนั้นอายุสิบเอ็ดกว่าๆ อยู่ ม.๑ แล้ว) ปากอีโก้งมันใหญ่ เขี้ยวหนึ่งมันเลยงับกร้วมเข้าไปลึกจนถึงข้างตาตุ่มด้านใน อีกข้างก็อยู่ราวๆ ส้นเท้าซึ่งหนาหน่อย เลยไม่เข้า โหยยยยยยยยย เห็นจะจะกับตา ไขมันขาวๆ ออกมาจุกปากแผล เลือดค่อยๆ ไหลซึมออกมา  เจ็บแทบขาดใจ
มาหยาเลยแหกปากตะโกนร้องไห้ดังไปสามบ้านแปดบ้าน ชนิดที่ว่า คนที่บ้านอยู่ห่างไปสิบกว่าหลัง วิ่งมาดูก่อนเป็นคนแรกๆ แล้วตอนนั้นมาหยาปากร้ายจะตาย ก็ด่าๆๆ อีโก้ง จนเจ้าของมันโกรธ เพราะดันไปเผลอด่าว่า ทำไมไม่อบรมสั่งสอนหมาให้ดีๆ ให้มากัดมาหยาได้ไง ตอนหลังแม่เล่าว่า เจ้าของเขาโกรธขนาดนี้เกลียดมาหยาไปเลย เอิ๊กกกกกกกกกกกก ก็มันเจ็บนี่วุ้ย หงิหงิ
แล้วแผลเป็นเขี้ยวอีโก้งข้างๆ ตาตุ่มที่เท้าขวา ก็ยังคงอยู่จนทุกวันนี้ หงิหงิ มาหยาไม่ยอม ไม่ยอม ไม่ยอม แง้วๆๆๆ
แล้วอีกอย่าง มันก็เป็นสาเหตุที่ทำให้มาหยาไม่ค่อยถูกชะตากับนุ้งหมาทุกชนิดทุกประเภทมาตั้งแต่นั้นเลย
นกกุคงรู้แล้วใช่ป่าว ทำไมเค้าไม่ค่อยชอบหมา ไม่ใช่ความผิดของเค้านะ เป็นความผิดของอีโก้งโน่น แง้วๆ มันทำให้เค้าฝังใจอ้ะ
หงิหงิ ปีที่อายุสิบสองของมาหยา คงเป็นปีที่ย่ำแย่ เพราะหลังจากเกิดแผลเป็นที่สี่จากฝีปากของอีโก้ง ได้ไม่ถึงสองเดือน มาหยาก็ได้แผลเป็นแผลที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตมา ทายซิได้มาจากไหน อิอิ ทายไม่ถูก ชิมิคะ ชิมิคะ
มาหยาโดนน้ำร้อนลวกค่ะ ซีกซ้ายของร่างกาย ตั้งแต่ข้อมือลงไปจนถึงข้อเท้าด้านขวามือทั้งแถบเลยค่ะ
จริงๆ มันก็ไม่ใช่น้ำร้อนธรรมดาๆ นะคะ มันเป็นน้ำข้าวที่กำลังเดือดๆ น่ะค่ะ
สมัยก่อนที่บ้านนอกของมาหยา เราหุงข้าวด้วยวิธีเช็ดน้ำ คือ รินน้ำข้าวทิ้ง โดยยกหม้อข้าวจากเตาไฟ ลงมารินที่ข้างๆ เตา แล้วปรกติ สาวน้อยอายุสิบสองอย่างมาหยา ก็ยังตัวเล็กนิดเดียว ปรกติแม่ก็จะเป็นคนรินหม้อข้าวเอง ถ้าแม่ไม่อยู่ก็ต้องให้พี่ชายเป็นคนรินหม้อข้าว เพราะพี่ชายตอนนั้นตัวเบ้อเริ่มเทิ่มแล้ว
วันที่เกิดเหตุ แม่ไปใช้แรงเกี่ยวข้าวที่บ้านด้านใต้หมู่บ้าน ค่อนข้างไกล ก็กลับมาไม่ทันหม้อข้าวเดือด (มาหยาต้องเป็นคนตั้งหม้อข้าวทุกวัน) แต่แม่ก็สั่งให้พี่ชายเป็นคนรินหม้อข้าวนั่นแหละ แต่ตอนที่ข้าวมันสุกได้ที่แล้วเนี่ย พี่ชายมันดันปวดอึ ก็เลยเดินไปอึที่ห้องน้ำ มาหยาก็กลัวว่าข้าวจะแฉะเกินไป ก็เลยพยายามจะรินเอง
แล้วทีนี้ยกหม้อข้าวอีท่าไหนก็ไม่รู้ มันหลุดมือค่ะ หม้อข้าวใบใหญ่ก็ตกลงที่พื้น ข้าวร้อนๆ กับน้ำข้าวก็เจิ่งนอง กระเซ็นมาโดนขามาหยา มาหยาก็กระโดดหลบ แล้วปรากฏว่าด้วยความซุ่มซ่าม ก็เหยียบข้าวลื่น ลงไปนอนคลุกกับน้ำข้าวร้อนๆ นั้นอีกรอบนึง คุณเอ๋ย ความร้อนใดๆ ในโลกไม่เทียบเท่า ความทรมานใดๆ ในโลกก็ไม่เทียบเทียม ไม่คิดว่าจะมีอะไรร้อนกว่านั้นอีกแล้วค่ะในโลกนี้
คราวนี้มาหยาร้องดังหนักกว่าตอนโดนอีโก้งกัดอีก แล้วด้วยความร้อน มาหยาก็ออกวิ่งไปนอกบ้าน ไปจนถึงบ้านอาที่อยู่ตรงข้าม อาตกใจออกมาดู แล้วด้วยความที่เป็นชาวบ้านธรรมดาๆ อาก็เอาผ้ามาเช็ดเม็ดข้าวออก แล้วเอายาสีฟันพอก หลอดเดียวไม่พอ อาใช้ให้น้องชายวิ่งมาเอายาสีฟันที่บ้านอีกหลอดใหญ่ มาพอกแขน ขา และก้นของมาหยา (จริงๆ คือร่างกายซีกขวานั่นแหละ ยกเว้นใบหน้าอย่างเดียวที่ไม่โดน) แม่กลับมาเห็นก็ตกใจมากๆ คืนนั้นมาหยาร้อน เจ็บ เพ้อทั้งคืน แถมเพื่อนบ้านในหมู่บ้านที่ได้ยินเสียงมาหยาก็พากันมาเยี่ยมๆ แล้วก็แนะวิธีนั้นวิธีนี้ให้หายเจ็บหายร้อน บางคนก็มาเป่าอาคมให้แล้วแต่จะหาวิธีได้ (แต่ไมมีใครพาหนูไป รพ. หรือไปหาหมอเลยแฮะ แงๆ) ตัวมาหยาเลยพองแดงที่ด้านขวาไปทั้งตัว
กระนั้นก็ดี ตอนเช้ามาหยายังตื่นขึ้นมาได้ จากที่คิดว่าตัวเองต้องตายแน่ๆ  แถมยังแข็งแรง แม่ก็ให้อาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนได้ (แง้วๆ เค้าคงคิดว่ามันไม่เป็นอะไรมากน่ะค่ะ) มาหยาก็เช็ดตัว แล้วก็แต่งชุดนักเรียนไปโรงเรียน ตอนนั้นอยู่ ม. ๑ โรงเรียนสตรีประจำจังหวัดด้วย อิอิ
ไปถึงโรงเรียน เพื่อนๆ เห็นร่องรอยไหม้ม้านไปทั้งตัว ก็เลยพาไปที่ห้องพยาบาล อาจารย์ที่อยู่ห้องพยาบาลเห็นก็ตกใจมากๆ ว่าทำไมแผลเยอะขนาดนี้ อาจารย์ก็เปิดดูแผล ทั้งที่แขน ที่น่อง ที่ขา แล้วก็ที่ก้น อาจารย์บอกว่า แผลมันใหญ่แล้วก็ลึกมาก ต้องทำแผลฆ่าเชื้อ เดี๋ยวติดเชื้อจะลามเป็นหนอง ต้องตัดขาตัดแขนทิ้ง แงๆ น่ากลัวอ้ะ 
แล้วก็ให้มาหยาหยุดเรียนคาบนั้นทันที ครูทำแผลให้อยู่เกือบชั่วโมง เริ่มจากการเอาแอลกอฮอล์เช็ด เอายาทา แล้วก็พันผ้าขาวให้ จำได้ว่าออกจากห้องพยาบาลงี้มาหยาเหมือนมัมมี่เลยค่ะ เพราะร่างกายซีกขวาเนี่ย พันผ้าขาว แปะผ้าขาวไว้ทั้งหมดเลย (คิดแล้วเจ็บแผลขึ้นมาเลยนะเนี่ย) แล้วครูก็สั่งให้มาทำแผลเช้า-เย็น คือตอนเช้ามาถึง ไม่ต้องไปเข้าแถวเคารพธงชาติ ให้มาทำแผลเลย แล้วตอนเย็นพอเลิกเรียน ก็ไม่ต้องเข้าโฮมรูม ไม่ต้องทำเวร ให้มาทำแผล เขาจะบอกอาจารย์ที่ปรึกษาให้เอง โหยยยย วันแรกที่โดนน้ำร้อนว่าทรมานแล้วนะคะ วันที่สองที่สาม ตอนที่มันพอง แล้วน้ำเหลืองมันเริ่มไหลนี่สิ คุณเอ๊ย ทรมานอย่างบอกใครเลย นั่งๆ อยู่นี่น้ำตาไหลเลยนะคะ ร้อนมาก แสบมาก ปวดแสบปวดร้อนไปทั้งตัวเลย ขนาดทายาพันแผลอยู่นะคะ เลือดกับน้ำเหลืองยังซึมออกมาจนชุ่มผ้าพันแผลเลยค่ะ
อย่างไรก็ดี ก็ทนทำแผลอยู่ได้เกือบอาทิตย์ อาจารย์อุตส่าห์ดีใจว่าแผลคงไม่ติดเชื้อ (บอกแล้วมาหยาตายยาก หนังหนา อิอิ) คิดว่าอีกไม่กี่วันก็น่าจะไม่ต้องพันผ้าพันแผลแล้ว เย็นวันที่เกือบครบอาทิตย์ ก็เตรียมตัวไปทำแผลอีก (พันผ้าขาวอยู่เกือบสองอาทิตย์ค่ะ) เคราะห์ร้ายที่ลิขิตให้มาหยาขาไม่สวยก็ปรากฏ กล่าวคือ วันนั้นฝนตกหนักมาก แล้วน้ำท่วมโรงเรียนค่ะ แง้ ท่วมขึ้นมาเกือบถึงเข่าแน่ะ แล้วน้ำท่วม ใครๆ ก็รู้ใช่ไหมคะ ว่ามันต้องไม่ใช่น้ำสะอาดแน่ๆ แงๆ
มาหยาต้องเดินลุยน้ำไปห้องพยาบาลอ้ะค่ะ เชื้อโรคทั้งหลายที่มากับน้ำมันก็เข้ามาในแผล ทีนี้ที่ใกล้ๆ จะหาย มันก็กลับอักเสบขึ้นมาอีกรอบนึง แม้ว่าอาจารย์จะรีบเอาแอลกอฮอล์ราดที่แผลแล้ว (แสบตรูดชะมัดเลย แผลที่ตรูดมันลึกน่ะค่ะ) แต่น้ำมันก็ไหลเข้าห้องพยาบาลด้วย คือยังไงก็หนีไม่รอดน่ะค่ะ แต่วันนั้นก็ผ่านมาได้
แผลที่อักเสบมันก็พองๆ แล้วมันก็เฟะๆ อี๋ แล้วสองสามวันต่อจากนั้น หนังกำพร้าที่โดนความร้อน มันก็เริ่มแห้งแล้วก็ลอกออกมา ส่วนที่ไม่อักเสบก็ปล่อยมันแห้งแล้วก็ลอกออกมาเอง เนื้อหนังก็เริ่มเหมือนเดิม แต่ตรงส่วนที่มันอักเสบ คือตรงที่เป็นแผลลึกนี่สิคะ มันกลับไม่ยอมลอก แล้วมันก็เฟะๆ อย่างที่บอก รักษากันอยู่นาน กว่าจะแผลจะแห้งจะหายจริงๆ ก็ร่วมสองเดือน และมันก็ไม่ได้หายไปจริงๆ เพราะผิวหนังบริเวณนั้นมันเป็นจุดๆ แดงๆ ขาวๆ อยู่ต่อมาอีกหลายเดือน
และที่หนักกว่านั้นก็คือ ยี่สิบปีผ่านไป แผลดังกล่าวยังไม่หายไปไหนค่ะ ตอนนี้ทั้งที่แขน ที่ขา ที่น่อง แล้วก็ที่ตรู๊ด ก็ยังมีแผลเป็นที่ว่านี่อยู่ เป็นปื้นๆ ลายๆ ดำๆ
ซึ่งนั่นแหละ ก็เป็นเหตุผลทำให้มาหยาไม่สามารถเข้าประกวดนางงามได้ตลอดมา (ฮ่าๆ จริงๆ ความสวยกับความสูงไม่ถึงตะหาก) ตราบจนทุกวันนี้
เฮือกกกกกกกกกกกกก
เย้ๆๆ ครบห้าแผล ห้าเรื่องแล้วใช่ไหมคะ เย้ๆๆๆ
จริงๆ หลังจากห้าแผลเป็นหนักหนาสาหัสที่เล่ามาแล้ว มาหยาก็มีแผลเป็นอีกมากมายตามร่างกาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อรับยัยสองหน่วย ป๊อบปี้กับตู้ตี้แมวสุดที่รักมาเลี้ยงเนี่ย แผลเป็นบนแขนขาและร่างกายที่เกิดจากนังสองหน่วยมันเขี้ยว กัดเอาบ้าง ข่วนเอาบ้าง อีกเพียบเลย แงๆ ถ้าฉันประกวดมิสคานทองไม่ได้อีกอย่างนะ ฉันจะกอดพวกแกให้ร้องดังแอ้ก ๆ เลยทีเดียว 
ก็เป็นอันว่ามาหยาปฏิบัติการ tag เรียบร้อยแล้วนะคะ หงิหงิ จริงๆ ก็มีเรื่องอื่นๆ เหมือนกัน แต่ไม่รู้จะเล่าอะไรดี เพราะแทบทุกเรื่องเล่าไปหมดแล้วทั้งสิ้น 
บอกแล้วไงคะ ว่าไม่มีฟาร์มลับ อิอิ
ส่วนจะให้ Tag ใครต่อไหม แหะๆ นึกไม่ออกอ้ะค่ะ ว่าจะยกให้ใครดี เอาเป็นว่ามาหยาไม่ส่งต่อก็แล้วกันนะคะ อิอิ หยุดห่วงโซ่ไว้ที่นี่ละกันเนอะ 
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
จำได้ว่าตั้งแต่ปีใหม่มา มาหยายังไม่ได้สวัสดีปีใหม่ทุกๆ คนเลยใช่ไหมคะเนี่ย....
สวัสดีปีใหม่ค่ะ พี่น้องชาวบล็อกทุกๆ คน
อยากได้อะไรก็..... อธิษฐานเลยสิคะ
ขอได้รับความขอบคุณจากแมวๆ พิคเจอร์เช่นเคยค่ะ
| Create Date : 13 มกราคม 2550 |
| Last Update : 13 มกราคม 2550 0:30:19 น. |
|
32 comments
|
| Counter : 1483 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: นซล. IP: 124.121.58.64 วันที่: 13 มกราคม 2550 เวลา:0:52:17 น. |
|
|
|
โดย: ต.ก.ล. อิอิ (ตะเกียงลาน  ) วันที่: 13 มกราคม 2550 เวลา:0:55:00 น. |
|
|
|
| โดย: มรกตนาคสวาท วันที่: 13 มกราคม 2550 เวลา:0:55:34 น. |
|
|
|
| โดย: fonrin วันที่: 13 มกราคม 2550 เวลา:1:28:37 น. |
|
|
|
| โดย: asariss วันที่: 13 มกราคม 2550 เวลา:1:44:55 น. |
|
|
|
โดย: หนี่หนีหนี้ (แพรวขวัญ  ) วันที่: 13 มกราคม 2550 เวลา:2:46:27 น. |
|
|
|
| โดย: icebridy วันที่: 13 มกราคม 2550 เวลา:7:49:39 น. |
|
|
|
โดย: ป้ามด  วันที่: 13 มกราคม 2550 เวลา:8:55:53 น. |
|
|
|
| โดย: izak kiataz วันที่: 13 มกราคม 2550 เวลา:9:57:45 น. |
|
|
|
| โดย: zMee วันที่: 13 มกราคม 2550 เวลา:14:37:11 น. |
|
|
|
| โดย: แม่มดพันปี วันที่: 13 มกราคม 2550 เวลา:16:05:03 น. |
|
|
|
| โดย: ช็อคชิป วันที่: 13 มกราคม 2550 เวลา:16:49:39 น. |
|
|
|
| โดย: ทูน่าค่ะ วันที่: 13 มกราคม 2550 เวลา:18:23:02 น. |
|
|
|
| โดย: ป้าหู้เองค่ะ (fifty-four ) วันที่: 14 มกราคม 2550 เวลา:0:24:24 น. |
|
|
|
| โดย: itga IP: 58.8.100.168 วันที่: 14 มกราคม 2550 เวลา:22:47:27 น. |
|
|
|
| โดย: รู้สึกแปลก วันที่: 24 มกราคม 2550 เวลา:13:20:29 น. |
|
|
|
| โดย: หนี่หนีหนี้ (แพรวขวัญ ) วันที่: 25 มกราคม 2550 เวลา:22:39:18 น. |
|
|
|
| โดย: ป้าหู้เองจ่ะ (fifty-four ) วันที่: 28 มกราคม 2550 เวลา:2:27:52 น. |
|
|
|
| โดย: ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน ) วันที่: 29 มกราคม 2550 เวลา:17:21:14 น. |
|
|
|
| โดย: เขมิศราสุดสวย IP: 125.25.198.169 วันที่: 31 มกราคม 2550 เวลา:19:00:50 น. |
|
|
|
| โดย: ฝุ่น IP: 58.147.112.6 วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:12:10:00 น. |
|
|
|
| โดย: koboy IP: 124.120.175.186 วันที่: 3 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:19:25:28 น. |
|
|
|
| โดย: ป้าหู้เองค่ะ (fifty-four ) วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:19:55:37 น. |
|
|
|
| โดย: มังกรพิลึก IP: 222.123.129.132 วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:22:31:28 น. |
|
|
|
| โดย: lglnv (Mr.Tyger ) วันที่: 8 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:18:59:38 น. |
|
|
|
| โดย: นู๋สะใจ ฯ IP: 58.10.164.8 วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:1:06:53 น. |
|
|
|
| โดย: magicwork วันที่: 19 มกราคม 2552 เวลา:10:38:23 น. |
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
.. แล้วก็มาโทษสองหน่วย .. ถึงไม่มีพวกมัน ก็ประกวดนางงามไม่ได้แล้วล่ะเนี่ย
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
//หยอกเย้า