 |
 |
 |
 |
 |
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 |
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|
|
| |
|
|
| 11 กันยายน 2549 |
|
|
 |
|
|
|
|
|
| |
|
 |
 |
 |
 |
|
|
|
|
|
| |
..แมวมองกับแคทวอล์ค..
สัตว์โลกน่ารักที่ถ่ายรูปยากอันดับต้นๆ (ถ้าไม่ใช้เลนส์เทเลแอบๆ ซูมถ่าย) น่าจะได้แก่ วิฬาร์ หรือเรียกง่ายๆ ว่า น้องแมวเหมียว ของเรานั่นเอง
ค่าที่น้องแมวเป็นสัตว์ที่ไม่ค่อยอยู่นิ่งๆ กับที่ (ยกเว้นตอนหลับ) ทำให้คนถ่ายต้องใช้ฝีมือในการล่อลวงหลอกล่อให้น้องแมวหันมาสนใจมองกล้อง แล้วก็ค่อยกดชัตเตอร์ โดยควบคุมแสงสีให้ดี และความไวชัตเตอร์ให้ดีๆ เพราะน้องแมวมักจะหันมามองเราแค่แว้บบบบบบบบเดียวจริงๆ
ครั้นจะหลอกพาน้องแมวลงไปยืนเป็นแบบกลางสนามหญ้ากว้างๆ ก็แสนจะลำบากอีก เพราะพอน้องแมวเห็นสนามหญ้ากว้างๆ น้องแมวก็จะเพลิดเพลินกับการสำรวจที่ทางใหม่ แล้วก็วิ่งไปซุกที่มุมโน้นมุมนี้ จนคนถ่ายภาพเริ่มจะเวียนหัวในที่สุดนั่นเอง
นังสองหน่วย (ป๊อบกับตู่) ที่บ้านมาหยาก็ไม่ใช่แมวที่เป็นข้อยกเว้นแต่อย่างใด มันสองหน่วยยังคงมีความสุขกับการวิ่งไปวิ่งมา (บางทีก็วิ่งเหยียบบนตัวแม่มันอย่างมาหยาอยู่บ่อยๆ) ยังไม่นับความสุขในการกระโดดปีนตัวคนโดยไม่หุบเล็บของมัน (ที่ทำให้ขาและตัวของแม่แมวมาหยาเป็นริ้วรอยและแผลเป็นจนไม่สามารถเข้าประกวดมิสคานทองประจำปีนี้ได้)
แน่นอนที่สุด นังสองหน่วยก็ไม่ยอมเป็นนางแบบให้แม่มาหยาของมันง่ายๆ
การถ่ายภาพของนังสองหน่วยจึงลำบากมากถึงมากที่สุด แต่อย่างไรก็ตาม มันก็มีวันจะถ่ายออกมาให้ดูดีได้บ้างล่ะน่ะ
ภาพข้างบน ถ่ายตอนมาหยาออกไปตากผ้าที่ระเบียงหลังบ้าน ที่นังตู่ ตู้ตี้เคยพลัดตกลงไปเมื่อสองเดือนก่อน (แต่ไม่เป็นอะไร และไม่มีริ้วรอยอันใดเลย แม้ว่าห้องของแม่แมวมาหยา จะอยู่ชั้น ๓ ของแฟลตคนยาก ก็ตาม แบบว่าหลังบ้านเป็นสนามหญ้านุ่มๆ พื้นดินแฉะๆ อ้ะค่ะ) นังตู้ตี้ก็มองๆ ตรงช่องระบายน้ำ ยื่นหัวออกไป แม่มันได้ที เลยวิ่งไปหยิบกล้องแสนรัก อคติเวทย์ (300D) + 70-200 F4L มาเล็งๆ แล้วก็คอยจังหวะกดชัตเตอร์ ปากก็ร้อง ตู้ตี้ๆ หันมามองแม่หน่อยเร้ว เมี้ยวๆๆ
ได้ผลค่ะ นังตู้ตี้หันมาจริงๆ เลยได้ภาพข้างบนนี้มา
ส่วนนังป๊อบปี้นะเหรอ
 ไม่มีเสียละที่จะยอมง่ายๆ เพราะแค่พอยกกล้องขึ้นเล็ง มันก็สะบัดตูดให้ แล้วก็เดินหนีไปบนราวระเบียง ประหนึ่งว่านี่คือ แคทวอล์คที่นางแบบเดินเฉิดฉาย
ท่ามกลางความใจหายใจคว่ำของแม่มัน ที่ลุ้นไปตลอดทาง ว่านังป๊อบปี้จะตกแอ้กลงไปที่พื้นชั้นล่าง เหมือนที่นังตู้ตี้เคยตกหรือเปล่า
แต่ก็นั่นแหละเนาะ รักนิ ทำไงได้ ให้มันซนยังไง แม่มันก็รักไปแล้วนี่เนอะ ให้เลิกรักมันนะเหรอ
แหมๆๆ ถ้าการเลิกรักอะไร หรือใครสักคน ทำได้ง่ายๆ โลกนี้ก็ไม่มีคนอกหักแล้วสิเนาะ
รึว่าใครจะเถียงมาหยาคะ
ขอได้รับความขอบคุณจากแมวๆ พิคเจอร์เช่นเคยค่ะ
| Create Date : 11 กันยายน 2549 |
| Last Update : 11 กันยายน 2549 15:39:13 น. |
|
11 comments
|
| Counter : 1777 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: 304 คอนแวนต์ (304 คอนแวนต์  ) วันที่: 11 กันยายน 2549 เวลา:16:17:44 น. |
|
|
|
| โดย: 9A วันที่: 11 กันยายน 2549 เวลา:18:42:55 น. |
|
|
|
โดย: rebel  วันที่: 11 กันยายน 2549 เวลา:18:59:14 น. |
|
|
|
| โดย: T_Ang วันที่: 11 กันยายน 2549 เวลา:19:09:41 น. |
|
|
|
| โดย: JewNid วันที่: 11 กันยายน 2549 เวลา:19:50:10 น. |
|
|
|
| โดย: canx วันที่: 13 กันยายน 2549 เวลา:0:40:08 น. |
|
|
|
| โดย: jonykeano วันที่: 13 กันยายน 2549 เวลา:2:06:24 น. |
|
|
|
| โดย: ป้าหู้เองค่ะ (fifty-four ) วันที่: 13 กันยายน 2549 เวลา:12:32:37 น. |
|
|
|
| โดย: ป้าหู้เองค่ะ (fifty-four ) วันที่: 14 กันยายน 2549 เวลา:23:10:22 น. |
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
