จริงๆแล้วเป้าหมายหลักของการไปเลยคราวนี้ ก็อยู่ที่ เชียงคาน นี่แหละเจ้าค่า เจ้าบูอยากไปกินมะพร้าวแก้วนักหนา แถมยังเป็นคนชอบเมืองเล็กๆ สงบๆ เพราะเป็นคนชอบเดินเล่นไปเรื่อยเปื่อย

ตอนเช้าเราอยู่กันที่ตัวเมือง เลยออกมาหาอาหารเช้าแบบคนเลยเค้ากินกัน ที่ร้าน มะกัน อันนี้ได้มาจากการดมกลิ่นในหนังสือคู่มือ “นายรอบรู้” เขียนบรรยายไว้ว่าเป็นร้านอาหารเช้าเจ้าเก่าแก่ ในซอยโรงแรมรอยัลอินน์ จุดเด่นคือกุนเชียงทำเอง น้ำซุปต้มเลือดหมูหวานหอม ขายมาตั้งแต่รุ่นพ่อยันรุ่นลูก .... จำได้ว่าอ่านไปน้ำลายก็สอไป ... 

หน้าร้านมะกัน

และก็ไม่ผิดหวัง หลังจากขับรถหลงกันไปรอบหนึ่ง เราก็พากันดั้นด้นมาถึงร้าน “มะกัน” จนได้ ตัวร้านเป็นตึกแถวสองคูหาโล่งโปร่ง บรรยากาศก็สะอาดสะอ้านดี เราสั่งของกินเกือบทุกอย่างมาแชร์กัน ต้มเลือดหมูน้ำซุปหวานหอมจริงดังว่า ไข่กระทะโรยหน้าด้วยหมูสับก็รสชาติกำลังดี ที่เราชอบมากคือขนมปังยัดไส้หมูยอ กุนเชียงที่กินแกล้มกับไข่กระทะ โหย...มันกรอบนอกนุ่มใน อร่อยมาก เพราะเค้าอบขนมปังให้นุ่ม แล้วเอาไปกริลล์ในเตาอบขนาดใหญ่อีกที มิน่าล่ะถึงได้เลิศล้ำเสียขนาดนี้ อยากให้มีร้านแบบนี้เปิดใกล้ๆบ้านจังวุ้ย

ไข่กะทะแหร่มๆ

กาแฟโบราณขมเข้ม

น้ำซุปต้มเลือดหมูรสล้ำ

เห็นงี้เหอะ แต่อร่อยมากกก


อิ่มอืดออกมา เราพากันไปไหว้สักการะที่ ศาลเจ้าพ่อกุดป่อง ซึ่งสร้างขึ้นคู่กับศาลหลักเมือง แล้วก็เดินไปให้อาหารปลาที่ด้านหลังศาลเจ้า น้ำในนั้นใสมาก และถือเป็นประสบการณ์การให้อาหารปลาที่ค่อนข้างแตกต่างจากเดิม เพราะปลาที่นี่ขี้อาย ไม่ได้พุ่งโผตัวมารับอาหารเหมือนตามวัดทั่วไป น่ารักมากเลย

ศาลเจ้าพ่อกุดป่อง

สะพานด้านหลังศาลเจ้าพ่อกุดป่อง

เสร็จจากนั้นเราพุ่งตัวไปเชียงคานกันต่อ ตั้งใจว่าจะไปกินอาหารเที่ยงที่นั่น ระหว่างทางก็ร้องเพลงฮาเฮกันไป (เราร้อง เจ้าบูฟัง)

ขับรถกันปาย ฝนก็ตกเหมาะแหมะกันปายย....

การขับรถในจ.เลยสนุกและผ่อนคลายมาก เพราะสองข้างทางมีทุ่งนาเขียวขจี หรือไม่ก็เป็นป่าไม้ สลับกับร้านขายต้นไม้ ดอกไม้ตลอดแนว ไม่นานจากอ.เมืองเราก็ขับผ่านอ.เชียงคาน เพื่อไปที่ แก่งคุดคู้ สถานที่ท่องเที่ยวท้อปฮิตของเชียงคานกันก่อน

ที่นี่ส่วนใหญ่ชาวบ้านจะพากันมาขายของที่ระลึก พวกมะพร้าวแก้ว ผ้าทอ ของจุกจิก ผลไม้ ผักพืชอะไรก็มีบ้างประปราย เราเดินเล่นชมวิวแม่น้ำโขง ดูตรงที่เค้าเรียกกันว่าแก่งคุดคู้ ซึ่งเป็นลานหินกลางแม่น้ำ บางเวลาก็ลงไปเดินเล่นได้ ที่นี่เค้ามีเรือพานักท่องเที่ยวล่องไปตามแม่น้ำโขงด้วย แต่เรากะเจ้าบูเตร่ไปตรงร้านอาหารที่อยู่อีกด้านหนึ่งของลานจอดรถ

ระหว่างทางเจอ สปาเท้าทำเอง ด้วย น่ารักมากเลยนะ เค้าเอาหินจากแม่น้ำขึ้นมาเรียงเป็นปุ่มๆ เวลาคนอยากนวดเท้าก็แค่ถอดรองเท้าแล้วเหยียบๆย่ำๆ เดินไปรอบๆต้นไม้ ก็ถือว่าได้นวดเท้าแบบตรูทำเองเรียบร้อย พอดีเรากะเจ้าบูใส่รองเท้าผ้าใบทั้งคู่ ขี้เกียจเอากลิ่นชีสจากถุงเท้ามาทิ้งไว้ที่ก้อนหิน

สปาเท้าบริการตัวเอง
ของฟรีมีในโลกจ้า

เค้าว่ากันว่าอาหารจานเด็ดของที่นี่คือ กุ้งเต้นที่เอากุ้งจากแม่น้ำมายำกันสดๆ (ฟังแล้วหวาดเสียวแทนน้องกุ้งเหมือนกันเนาะ) แต่เราใจโฉด สั่งมาจานนึงโลด เพราะไหนๆก็มาถึงที่กันแล้ว ขอกินของดังของเด็ดหน่อยเหอะ แต่ปรากดว่าดันทะเลาะฟอดแฟดกะเจ้าบูเสียก่อน กว่าจะเปิดผอบ (จานครอบ) มาอีกที กุ้งน้อยหอยสังข์ก็ซี้แหงกันไปหมดแล้ว อโหสิกรรมด้วยเน่อ

บรรยากาศร้านของกลุ่มแม่บ้าน


เมนูเด็ดอีกอย่างก็คือกุ้งแพทอดกรอบกินกะอาจาดหวานๆ กรอบตั้งแต่คำแรกยันคำสุดท้ายเลยขอบอก

กุ้งกรุบกรับ

และแล้วเจ้าบูก็ได้สมใจอยาก ด้วยการจอดซื้อมะพร้าวแก้วจากร้านแม่บ้าน เราเพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามะพร้าวแก้วสีแดงคือน้ำหวานเฮลส์บลูบอยหนูจ้อยของเรานี่เอง แต่ทีเด็ดกว่านั้นก็คือ มะพร้าวกะทิเจ้าค่าาาา มะพร้าวกะทิเอามาเชื่อมให้หวาน ใส่ตู้เย็นไว้ได้นาน อร่อยกว่ามะพร้าวแก้ว เพราะมันหนึบหนับน่าดู และไม่ต้องห่วง แคลอรี่คงกระฉูดสูงส่งไม่แพ้ความอร่อย

หอบหิ้วมะพร้าวแก้วมากมาย เราพากันขับรถกลับไปที่ตัวเมืองเชียงคาน แอบแวบเอาของไปบริจาคที่โรงเรียนตรงแก่งคุดคู้ มีนักเรียนไม่ถึง 50 คนเอง น่ารักดีเนาะ

ในที่สุดก็ถึงเชียงคานเสียทีว้อยยยยยย...
เราสองคนจอดรถ เดินเล่นไปรอบๆ มีคนมาถ่ายรูปจริงจังแมนกันหลายคนมาก ประมาณว่าถือกล้องถ่ายรูปมุมนั้นมุมนี้อย่างมีความสุข เพราะบ้านริมน้ำส่วนใหญ่เป็นบ้านไม้เก่าแก่ ไม่มีตึกสูงชะลูดโผล่มาให้รำคาญสายตา เป็นสิ่งที่ทางอำเภอเค้าพยายามอนุรักษ์ไว้ ต้องขอบคุณที่ทางการใส่ใจในเรื่องนี้ บ้านไม้ส่วนใหญ่ก็ปรับเป็นเกสต์เฮ้าส์ริมน้ำ ไว้รับนักท่องเที่ยวตปท.กัน

บ้านไม้เก่าในเชียงคาน

เดินไปเดินมา เจอร้านกาแฟและเกสต์เฮ้าส์น่ารักชื่อ ดอกฝ้ายเกสต์เฮ้าส์ ดูแล้วน่ารักน่านั่งมากเลย แต่เจ้าของดุหน่อยนะ เพราะเราไม่รู้ไงใส่รองเท้าเข้าไปในบ้าน เค้ามองตาเขียวแล้วบอกห้วนๆว่า “ถอดรองเท้าด้วย” ชะวุ้ย! ตูไม่ได้มาฆาตกรรมใครนะเฟร้ย ทำไมต้องดุขนาดนี้หว่า คนไม่รู้นี่นา แต่ก็เอาน่า คนเราไม่เหมือนกัน ผู้ชายคนนั้นอาจจะกำลังอยู่ในวัยมีระดู

ดอกฝ้ายเกสต์เฮ้าส์

เครื่องดื่มร้านนี้ราคาไม่แพง สิบบาทต้นๆ มีบุฟเฟ่ต์ไอติมด้วย เราเห็นเด็กวัยรุ่นสองโต๊ะนั่งกินไอติมกันไป คุยกันไปหนุกหนาน ทางร้านมีขายไปรษณียบัตรและบริการส่ง เราพักกันแป๊บนึงก็เดินต่อ กลัวพี่เค้ามางับหัวเอา โทษฐานที่สั่งกาแฟแค่แก้วสองแก้วแล้วนั่งนาน

เชียงคาน

วันที่ไปฟ้าหม่นมากมาย

วัดเก่าแก่


เดินไปเรื่อยๆ เฮ้ย! กระต่ายหลุด... เอหรือไม่ได้หลุด หรือเค้าปล่อยให้มันออกมาหากินเองหว่า ... ถ้าเป็นงั้นจริงก็ห่วงมันนะ กลัวโดนรถทับแบน

กระต่ายจ้า

ส่วนนี่คือ “ร้านซาลาเปาปุยฝ้าย” เปิดหม้อนึ่งออกมา มีซาลาเปาประมาณไม่ถึงสิบลูก คิดว่าลุงน่าจะขายพอเป็นพิธี เอาไว้เป็นเครื่องมือเรียกนักท่องเที่ยวให้เข้าไปคุยด้วย แต่ซาลาเปาไส้ถั่วเหลืองของลุงอร่อยนะ ราคาก็ไม่แพงด้วย

ซาลาเปาหน้าแตก


ส่วนนี่คือบ้านทำขนมตะโก้ ที่ยังทำไม่เสร็จดี เห็นแล้วน้ำลายไหลเพราะมันอันใหญ่มากเลย พอเราขอถ่ายรูป คุณป้าก็ลุกให้เพราะเขินกล้องเจ้าค่ะ

เดินเล่นไปๆมาๆหนำใจแล้ว เราพากันกลับ
ระหว่างทางหิวข้าวจ๊อก แต่ยังอยู่กลางป่ากันอยู่เลย
จู่ๆเจ้าบูก็นึกขึ้นมาได้ว่า มีร้านสเต็กกลางป่า ระหว่างอ.เมืองมาอ.ภูเรืออยู่ร้านนึง ถ้าไม่เจ๋งจริงก็ไม่น่าจะอยู่ได้ เพราะลูกค้าคงน้อยมาก และสุดท้ายเราก็มาจอดแวะกันที่ร้าน Hi-Fine Steakกลางหุบเขากันท่ามกลางสายฝนเปาะแปะ


Hi-fine steak

นอกจากจะเป็นร้านอาหารแล้ว ที่นี่ยังเป็นเกสต์เฮ้าส์ขนาด 2 ชั้นด้วย (พักแถวนี้…เที่ยวแถวไหน?) แต่ท่าทางที่นี่ดีมากเลย โต๊ะจะอยู่กลางสนามหญ้าเขียวสวย มีเปลญวนผูกให้ด้วย ด้านหนึ่งจัดเป็นสนามเด็กเล่น มีของเล่นไม้

แฮ่...หิว

เมนูส่วนใหญ่เป็นสเต็ก สปาเกตตี ข้าวผัด ซุป
เราสั่งสเต็กทีโบนเนื้อโคขุนโพนยางคำ (ที่โรยพริกไทดำหนาพูนแบบไม่ยั้งมือ) กินกับเฟรนช์ฟรายส์ สลัดที่เล็ก และสั่งขนมปังกระเทียมเพิ่ม

การได้กลิ่นขนมปังร้อนๆ กรอบนอกนุ่มใน ท่ามกลางอากาศเย็นๆระหว่างที่ฝนยังเปาะแปะ เป็นความรู้สึกที่สุดยอดมาก สเต็กเนื้อนุ่มได้ที่ เราสองคนกินกันหมดด้วยความรวดเร็ว เจ้าของร้านก็น่ารักมากขนาดเจ้าบูยังชอบเลยล่ะ นี่ถือเป็นมื้อไม่ค่อยเฮลธ์ตี้มื้อแรกของการมาเลย เพราะปกติจะกินแต่ผักกูดกะเห็ดหอมมาตลอด

สเต็ก

สลัด

หนมปังหอมกรอบนอกนุ่มใน

ส่วนที่เป็นบ้านพัก

ปิดท้ายวันกันด้วยรุ้งตัวอ้วนๆบะระเฮิ่มเทิ่ม ที่เห็นตอนอยู่หน้าบ้านพักที่เลยลีลาวดี เป็นรูปสุดท้ายก่อนที่กล้องจะแบตหมดเสียด้วย สวยน้อออออออออออออออออ

Create Date : 29 ตุลาคม 2551
Last Update : 3 กันยายน 2556 16:41:09 น.		7 comments
Counter : 3787 Pageviews.
Share Tweet