เมื่อ “รักเรา” ไม่ใช่ที่หนึ่ง

การ ไม่ได้เป็นที่ “หนึ่ง” ในใจคนที่เรารักนั้น
ไม่
ได้ เป็นเรื่องที่น่าเศร้าเสมอไป
การเป็นที่สอง ในใจเขานั้น
ย่อมดีกว่าการเป็นที่สาม ที่สี่
หรือถึงแม้ว่า . . .
เราจะเป็นที่สุดท้าย
แต่มันก็ยังดีกว่า
การที่เราไม่ได้อยู่ในใจเขาคนนั้นเลยไม่ใช่หรือ

จงยิ้มให้ความรัก และ รักต่อไปเถอะ

แม้ ว่า . . . รักนั้นอาจไม่ใช่ที่หนึ่ง
จนกว่าที่เรา
จะบอกกับตัวเองว่า . . .
“เราทนอีกต่อไป ไม่ได้แล้ว
เรา
เหนื่อยกับรัก ที่เป็นเช่นนี้เหลือเกิน”

การรักใครสักคนนั้น . . .
ง่ายกว่าการ
ตัดใจ จากใครสักคนนัก
การสบตา จากใครสักคนนั้น . . .
ย่อมมีความสุข
กว่าการหลบตาใครสักคน เป็นแน่แท้

จะ
มีสักกี่คน ที่สามารถทำให้เรายิ้มได้ . . .
. . . อย่างสุดหัวใจ
และเศร้าได้อย่างสุดหัวใจ

อย่า . . . โทษเขา ที่ไม่ได้รักเรา
อย่า . . .
โทษพรหมลิขิตที่ทำให้เราเจอกัน แต่ไม่ได้ทำให้เรารักกัน
อย่า . . .
โทษหัวใจตัวเองที่ไปรักเขา
อย่า . . . โทษกาลเวลาที่ทำให้เราเจอกันช้าไป
จง
มีความสุข และยิ้มให้กับสิ่งต่าง ๆ เถอะ

ยิ้มให้กับคนที่
เขาไม่รักเรา . . .

เพราะ
อย่างน้อยเขาก็คือ คนที่ได้รับความรักจากเรา

ยิ้มให้กับ พรหมลิขิต
ที่ทำให้เราเจอกันถึงแม้เราจะไม่ได้รักกัน . . .
เพราะ
อย่างน้อยพรมลิขิต ก็ยังได้ทำให้เราได้รู้จักกัน

ยิ้มให้กับหัวใจตัวเอง ที่ไปรักเขา . . .
เพราะ
อย่างน้อยหัวใจของเรา ก็ยังได้เรียนรู้กับความรัก

ยิ้มให้กับกาลเวลา ที่ทำให้เราเจอกันช้าไป . . .
เพราะ
อย่างน้อย ก็ยังทำให้เราได้เจอกัน

เราควรดีใจ ไม่ใช่หรือ
ที่อย่างน้อยเรายังยิ้มให้กับคนที่เรารักได้