นิพพาน
พระธรรมคำสอน "สมเด็จองค์ปฐม" เวลานี้ภัยพิบัติของธรรมชาติ เริ่มจัก เยือนโลกมากขึ้นๆ ทุกๆ ขณะ เพราะ คำว่าโลกแปลว่า มีความฉิบหายไปในที่สุด โลกนี้มีทุกขังเป็นเบื้องต้น (ไม่สามารถ จะทรงตัวอยู่ในสภาพเดิม สภาวะเดิมได้) มีอนิจจัง (ไม่เที่ยงแท้แน่นอน) เป็นท่ามกลาง มีความอนัตตาไปในที่สุด (สลายตัวไปจาก สภาวะหนึ่งไปสู่อีกสภาวะหนึ่ง เช่น วันนี้กินอาหารเข้าไปทางปาก พรุ่งนี้ ก็กลายเป็นขี้ สีเหลืองเหมือนกันหมด แยกไม่ออกว่าของเดิมมันเป็นอะไรบ้าง) จิตจักได้เห็นความจริงของโลกให้มาก ทั้งโลกภายนอกและโลกภายใน คือ ขันธโลกหรือร่างกาย หรือขันธ์ ๕ เมื่อเห็นความจริงแล้วจิตจักได้มีความเบื่อโลก ไม่ต้องการเกิดมาในโลกนี้อีก เพราะจิตจัก เห็นทุกข์ของการดำรงชีวิตอยู่ในโลกมากขึ้น ในขณะเดียวกันจิตเมื่อรู้ความจริงแล้วว่า ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ล้วนไม่เที่ยง (อนิจจา วะตะสังขารา) แต่อุปาทาน ตัวยึดมั่นถือมั่นมันคิดว่าเที่ยง ทุกข์เกิดขึ้น กับจิตเพราะเหตุนี้ (อุปาทา วะยะมะธัมมิโน) หากวางอุปาทานตัวยึดมั่นถือมันลงได้ จิตก็จักพ้นจากความทุกข์ (อุปปัชชิตวา นิรุชฌันติ) การไม่เกิดมามีร่างกาย (ขันธ์ ๕) อีก จึงเป็นยอดของความสุข หรือพระนิพพาน เป็นยอดของความสุข (เตสังวูปะสะโม สุโข)
Create Date : 07 พฤษภาคม 2563 | | |
Last Update : 7 พฤษภาคม 2563 15:07:41 น. |
Counter : 164 Pageviews. |
| |
|
|
|