...

..

“โต้ง........” นักร้องหนุ่มร้องเรียกชื่อคนรัก แต่กลับไม่พบตัว

“มีใครเห็นโต้งมั้งครับ......” มิวเอ่ยถามคนอื่นๆ

“ก็......นั่นดิ หญิงไม่เห็นเลยอะมิว แต่เมื่อกี๊นี้ หญิงเห็นม๊าของมิวยัง.........”

“โต้งเค้ายืนอยู่ข้างๆม๊า แต่พอม๊าไปหอมแก้มมิว โต้งเค้าก็เดินไปทาง....” ม๊าของมิวชี้ที่ประตูด้านที่ออกถนนมไปทางด้านแม่น้ำเจ้าพระยา ทุกคนหันไปมองตาม เห็นกระดาษโน้ตสีเขียวอ่อนปิดอยู่ที่ประตู เขียนไว้ด้วยตัวหนังสือสีน้ำเงิน

“เหมือนกระดาษโน้ตที่มรึงใช้ประจำเลยเนาะ ของมรึงเปล่าวะ” มือกลองถามเพื่อนนักร้องนำ

“ไม่ใช่ของกรู กรูใช้กระดาษสีฟ้า ปากกาสีเขียว แต่นี่มันกระดาษสีเขียว ปากกาสีฟ้า”

“ของโต้งอะมิว.... โต้งแวะซื้อของที่ร้านกิ๊ฟต์ช็อปตรงหาดทรายแก้ว ก่อนที่เราจะเอารถขึ้นเรือจากเกาะมายังฝั่งบ้านเพไง”

“มันเขียนว่าไงวะมิว” เอ๊กซ์เอ่ยถาม

“ตาลน้อยในสวน” มิวพูดเบาๆ ก่อนจะหันไปหาทุกคน

“เดี๋ยวผมมานะครับ” พูดจบ ร่างโปร่งก็วิ่งออกไปทันที

“เดี๋ยวมิว......” เถ้าแก่หลิวพยายามร้องเรียก แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทัน

“ไม่เป็นไรครับเถ้าแก่ เจ้าโต้งคงจะมีของขวัญให้มิวน่ะ” กรรั้งเถ้าแก่หลิวเอาไว้

“เป็นวิธีการให้ของขวัญของที่บ้านเราน่ะค่ะ มิวเค้ารู้จักดี ถึงได้รีบออกไปไงคะ”

“แล้วพวกเราควรจะทำไงล่ะคะคุณสุนีย์ คุณกร รออยู่ที่นี่หรอคะ”

“ครับ...คุณจู.... เดี๋ยวก็กลับมากันเองแหละครับ ไม่ต้องห่วงหรอก”

.....

....

“ตาลน้อยในสวน............. แล้วมันต้นไหนล่ะโต้ง ไม่ได้วาดรูปมาให้ซะด้วย” มิวบ่นลอยๆ ขณะมองหาต้นตาลน้อยตามคำใบ้ในแผ่นกระดาษโน้ตของโต้ง ซึ่งเลือกสีมาได้ถูกใจมิวมาก เพราะของที่นักร้องจอมเหงาเคยใช้ เป็นสีฟ้าที่มักเขียนด้วยปากกาสีเขียวเสมอ แต่ของโต้งเป็นกระดาษสีเขียวอ่อนที่เขียนด้วยปากกาน้ำเงิน ..... ตรงข้าม แต่ลงตัว

“นั่นไงเจอแล้ว ต้นนั้นนั่นเอง.... มีผ้าอะไรแขวนอยู่ด้วย”

“นี่มัน.....อ้าว...คนละผืนนี่....สีเขียวอ่อนหรอ.... หอมดีจัง มีตัวอักษรจีนสีน้ำเงินปักไว้ด้วย.... 我愛你 บ้าอะโต้ง.... ขนาดเห็นแค่นี้ยังเขินเลย... อ๊ะ....มีกระดาษอีกแผ่นด้วย โป๊ะออดแอด................อืม...ที่เดิมเลยแฮะ” นักร้องหนุ่มร่างโปร่งรีบเดินไปยังเป้าหมายต่อไปทันที ในใจก็ลุ้นว่า โต้งจะทำเซอร์ไพร้ส์อะไรรึเปล่า

“ซองกันกระแทกสีฟ้าหรอ ข้างในใส่อะไรไว้นะ..............”

นักร้องนำวงออกัสค่อยๆแกะวองกันกระแทกสีฟ้าอันนั้นออกช้าๆ ในใจก็เต้นระส่ำไปหมด แอบลุ้นว่าโต้งจะให้อะไรเป็นของขวัญรับขวัญอีก หลังจากแหวนหยก และผ้าเช้ดหน้าข้อความธรรมดาแต่ช่างทุ้มใจเหลือเกิน

“นี่มัน.......................ขอบคุณนะโต้ง” นักร้องหนุ่มปาดน้ำตาที่คลอออกมา ทันทีที่ได้เห็นของขวัญชิ้นนี้

รูปถ่ายชายหาดที่มิวไปวาดรูปให้อาม่า รูปภาพมุมเดียวกัน เวลาเดียวกัน เหมือนถ่ายออกมาจากรูปภาพยังไงยังงั้น แต่นี่เป็นรูปถ่ายจริงๆ เพียงแต่อาจจะตกแต่งภาพนิดหน่อย เพื่อให้ใกล้เคียงกับรูปลักษณ์เดิมของภาพที่มิววาดมากที่สุด ร่างโปร่งแปลกใจเล็กน้อย เพราะตอนที่โต้งไปถึง เป็นเวลาสายมากแล้ว ไม่ใช่เช้ามืดแบบในภาพ แสดงว่าโต้งคงไม่ได้ถ่ายเอง หรือถ้าถ่ายเอง ก็คงจะต้องตกแต่งภาพให้เป็นเช้ามืดยามแดดส่องแน่ๆ ที่สำคัญ ด้านล่างของภาพ เป็นรูปของเด็กหนุ่มสองคนกำลังนั่งบนหาดทรายหันหลังให้คนถ่าย แต่หันออกทะเล เด็กหนุ่มร่างสูงสวมเสื้อสีฟ้าผมเกรียนผิวขาวกว่าและสูงกว่าอีกคนเล็กน้อย กับเด็กหนุ่มอีกคน ร่างโปร่ง สวมเสื้อสีเขียว กำลังเอาศีรษะอิงไหล่ซ้ายของอีกคน มองท้องฟ้าสดใสกับท้องทะเลสีเขียวครามบรรจบกันบนเส้นของฟ้าที่เห็นได้ยามดวงวตะวันขี้น

“นี่มันรูปตัดต่อนี่หว่า ทำได้ไงเนี่ย เก่งจัง เวลาแป๊บเดียว ทำได้ขนาดนี้เลยเหรอ...... ขอบคุณนะโต้ง....ขอบคุณนะ”

มิวหยิบกระดาษโน้ตสีเขียวที่ปิดอยู่บนกรอบรูปมาดู เพื่อจะได้รู้ว่า ให้ไปที่ไหนต่อ

“เปียโน............................ หมายถึงเปียโนของอาม่าล่ะมั้ง” แล้วนักร้องหนุ่มก็เดินกลับบ้านของตนเอง

เดินกลับเข้าบ้านมาอย่างเงียบๆ.....แต่ในใจลั้นลาเสียงลั่นกับของขวัญที่คนรักมอบให้ คนในบ้านหายไปหมด ไม่มีใครอยู่เลยสักคนเดียว นักร้องหนุ่มจะหยิบโทรศัพท์ออกมา ก็นึกขึ้นได้ว่า.... มันพังไปแล้วตั้งแต่คืนวันเสาร์ หันไปมองที่บ้านหญิง ก็ยังล็อกประตูอยู่ ไม่มีรองเท้าซักคู่ถอดอยู่หน้าบ้าน นอกจากรองเท้าของตนเอง ทั้งที่มีกันอยู่มากกว่าสิบคนเสียอีก แต่รถก็ยังจอดอยู่สองคัน ร่างโปร่งเดินไปที่โทรศัพท์บ้าน กดเข้าเลขหมายของมารดาตนเอง

“ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก.................”

“ไปไหนกันหมดเนี่ย..” ถึงจะประหลาดใจ แต่นักร้องหนุ่มก็เดินไปดูที่เปียโนของอาม่า

“ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนี่นา.... เอ๊ะ.... โน้ตเพลงนี่มัน......” ทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าเป็นโน้ตเพลงอะไร แต่นักร้องหนุ่มก็นั่งบนเก้าอี้แล้วลองบรรเลงเปียโนดู ว่าจะไพเราะขนาดไหน

“ติ๊ง ติง ติ่ง ติง ติ๊ง ติง ติง ติง ติง....................................ติ๊ง ติง ติ่ง ติง ติ๊ง ติง ติง ติ๊ง ติ่ง....................................

ติ๊ง ติง ติง ติ่ง ติง ติ๊ง ติง .......................................... ติ๊ง ติง ติง ติ่ง ติง ติ๊ง ติง ติง........................

ติ่ง ติ๊ง ติง ติง ติ่ง ติง ติ่ง ติง ติ๊ง.................................. ติ๊ง ติง ติง ติ่ง ติ่ง ติ๊ง ติง ติง.........

ติ่ง ติ๊ง ติง ติง ติง ติ่ง ................................................. ติ่ง ติง ติง ติ๊ง ติง..............................ฯ

“เพราะดีเหมือนกันแฮะ ไม่รู้เพลงนี้ใครแต่งทำนองนะ.....” นักร้องนำวงออกัส หยิบโน้ตเพลงมาดูอีกครั้ง

“L แอลหรอ..... หมายถึงใคร........ แอล........ ล้อเล่นน่า........ ป๊าเนี่ยนะ... เคยแต่งเพลงด้วย แต่..... อาม่าเคยบอกว่า.... ดนตรีอยู่ในสายเลือด ตั้งแต่อากงมาแล้ว ลูกหลานทุกคนมีพรสวรรค์กันหมด หรือว่าจะจริง ป๊าเป็นคนแต่งทำนองเพลงนี้” พูดจบ มิวก็พลิกดูวันที่อีกครั้ง

“ยี่สิบกรกฎาคมสองห้าสามสอง วันเกิดเราพอดีเลย”

“ถ้าป๊าแต่งทำนองเพลงนี้ แล้วเอาไปเก็บไว้ไหนล่ะ ทำไมเราไม่เคยเห็น หรือว่า ..... อยู่ที่ระยอง แต่ถ้างั้น ทำไมโต้งรู้ หรือว่าร่วมมือกัน ไม่น่าจะเป็นไปได้ หรือโต้งเจอตอนค้นบ้านหาแหวน แล้วโต้งรู้ได้ไงว่าป๊าแต่ง แล้วทำไมถึงมาทิ้งไว้บนเปียโนให้เรา” หลังจากคิดอยู่ซักครู่ นักร้องหนุ่มก็หยิบรูปถ่ายตัดต่อที่โต้งให้เป็นของขวัญต้อนรับกลับบ้านขึ้นมาดู ค่อยๆนั่งหลับตาลง

นึกถึงของขวัญที่โต้งมอบให้ ภาพท้องทะเลกับท้องฟ้าบรรจบกัน ภายใต้แสงตะวันสาดส่องหัวใจ มิวเปรียบชีวิตของตนเองเหมือนทะเลที่มีคลื่นซัดไหวไปมา แต่บางทีก็นิ่ง ลึก เงียบเหงา เงียบงัน ว้าเหว่ และดูมืดมิดในยามราตรี และ เปรียบความเหงาที่เชี่ยใส่ตนเหมือนความเหน็บหนาวร้าวรานหัวใจ แต่กระนั้น ก็เหมือนมีโต้งเป็นท้องฟ้ากว้างที่สดใส รอยยิ้มอบอุ่นของโต้งเหมือนแสงอรุณที่ทำลายความมืดมนและความหนาวเหน็บให้หายไป ร่างโปร่งบนเก้าอี้เปียโนค่อยๆอมยิ้ม นึกถึงความสุขที่ตนได้รับ ความสุขที่ตนมีหลังจากการพลัดพรากสูญเสียที่แสนเจ็บปวด โดยที่ไม่ต้องดูโน้ตฉบับนั้นซ้ำอีกรอบ นักดนตรีหนุ่มหัวหน้าวงออกัส ก็สามารถบรรเลงเพลงนี้ได้อีกครั้ง และถึงแม้จะไม่มีปากกามาจดเนื้อเพลงที่กำลังแล่นอยู่ในสมอง แต่มิวก็สามารถขับร้องเพลงใหม่ที่เพิ่งจะแต่งเสร็จได้ เพราะมันเป็นบทเพลงที่ไม่ได้รังสรรค์จากสมองของชายหนุ่มวัยย่างเข้าสิบแปด แต่เป็นบทเพลงที่สร้างสรรค์จากหัวใจของศิลปินหนุ่มที่ชีวิตผ่านอะไรมามากมาย ทั้งวุ่นวาย ทั้งมืดมน กว่าจะมาถึงวันนี้.........วันที่สวยงาม

เรื่องราวเปลี่ยนไปเมื่อฉันได้มาเจอ..............................ทุกวันขอบคุณที่ฉันได้พบเธอ

แม้เส้นทางจะไกลแสนไกล............................................แม้รอบกายจะโหดร้ายเพียงใด

แต่ฉันมีเธอเป็นฟ้าที่สดใส..............................................เหมือนเสียงเพลงที่ซึ้งหัวใจ

ดั่งท้องทะเลกว้างไกล.....................................................ในวันที่สวยงาม

เพราะฉันมีรอยยิ้มของเธอที่ทำให้อุ่นใจ..........................แม้จะต้องเหน็บหนาวเพียงใด

แต่ฉันจะเดินข้ามไป........................................................สู่วันที่สวยงาม..................................เพราะฉันนั้นมีเธอ


ทุกวันไม่ว่าจะเป็นยังไง.............................................

แม้เส้นทางจะไกลแสนไกล.............................................แม้รอบกายจะโหดร้ายเพียงใด

แต่ฉันมีเธอเป็นฟ้าที่สดใส...............................................เหมือนเสียงเพลงที่ซึ้งหัวใจ

ดั่งท้องทะเลกว้างไกล.....................................................ในวันที่สวยงาม

เพราะฉันมีรอยยิ้มของเธอที่ทำให้อุ่นใจ..........................แม้จะต้องเหน็บหนาวเพียงใด

แต่ฉันจะเดินข้ามไป........................................................สู่วันที่สวยงาม



เพราะฉันยังไม่รู้ ที่รออยู่ยังจุดหมาย................................จะโหดร้ายดีงามสักแค่ไหน

แต่เพราะฉันมีเธอ ก็เหมือนว่ามี.......................................สวรรค์ในใจ


เพราะฉันมีเธอเป็นฟ้าที่สดใส..........................................เหมือนเสียงเพลงที่ซึ้งหัวใจ

ดั่งท้องทะเลกว้างไกล......................................................ในวันที่สวยงาม

เพราะฉันมี.........รอยยิ้มของเธอได้ทำให้อุ่นใจ..........................แม้จะต้องเหน็บหนาวเพียงใด

แต่ฉันจะเดินข้ามไป..........................................................สู่วันที่สวยงาม........................เพราะฉันนั้นมีเธอ

ดั่งท้องทะเลกว้างไกล........................................................ในวันที่สวยงาม......................เพราะฉันนั้นมีเธอ....ฯ