| ห้องแฟนตาซีของmoony
|
|||||||||||||
มันตราพันธนาการ บทที่ 6 หัวใจแห่งความฉ้อฉล <6> หัวใจแห่งความฉ้อฉล เสียงคนถกเถียงกันดังลั่นดึงความสนใจของผู้คนที่กำลังเดินผ่านไปมาให้หยุดยืนดูชายวัยฉกรรจ์สองคนกำลังทะเลาะกับเด็กชายวัยรุ่นคนหนึ่งซึ่งอยู่ในเครื่องแต่งกายรัดกุมดุจพราน สีหน้าของเขาบึ้งตึงด้วยความโกรธ ในมือมีห่อผ้าผืนใหญ่ดูไร้ราคา ที่ตกลงกันเอาไว้มันไม่ใช่แบบนี้ เด็กคนนั้นยื่นห่อผ้าไปตรงหน้าชายทั้งสอง เขากวางงามๆหนึ่งคู่กับผ้าลินินอย่างดีหนึ่งพับ แล้วนี่พวกเจ้าให้ผ้าอะไรข้ามา! เขาโยนผ้าทั้งผืนใส่หน้า ชายคนหนึ่งยกมือขึ้นรับและเหวี่ยงกลับไปหาเด็กอีกครั้ง ที่ข้าบอกคือเขากวางไร้รอยตำหนิ เขาเตะเขาสัตว์ซึ่งวางอยู่บนพื้นใกล้ตัว เจ้าลองดูว่ามันเป็นอย่างนั้นหรือเปล่า ตอนที่ข้าแบกเขานี่มามันยังไม่มีรอยบิ่นนั่นเลย เด็กชายตอบหลังจากชำเลืองตามองเขากวางที่มีรอยบิ่นตรงส่วนปลาย พวกเจ้าต่างหากที่ทำรอยนั่นขึ้นมาเพื่อต้องการเลี่ยงข้อตกลง พวกข้าเป็นพ่อค้ามีชื่อ ทำไมต้องทำเรื่องแบบนั้นด้วย ชายร่างใหญ่กว่าตอบ เขามองไปรอบตัวพร้อมกับตะโกนเสียงดัง พวกเจ้าดูอะไรกัน! ผู้คนที่ยืนมุงดูต่างพากันถอยห่างออกไป เพียงไม่นานก็มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่ยังคงยืนถกเถียงกันอยู่ ไอ้พวกขี้โกง! เด็กชายร้องและยกมือขึ้นชี้หน้าคนทั้งสอง ส่งเขากวางของข้าคืนมา ข้าขอยกเลิกสัญญาทั้งหมดของพวกแก แกรับผ้านั่นไปแล้ว ชายหน้าเสี้ยมพูด เขาเลื่อนมือไปแตะด้ามดาบ ถือว่าสัญญาถูกต้อง ใบหน้าเปื้อนฝุ่นของเด็กชายเงยขึ้น เขาจ้องชายทั้งสองคนนิ่งขณะขบกราม ก็ได้! เขาโพล่งออกมาอย่างสิ้นความอดทน แต่อย่าหวังว่าข้าจะยอมตกลงทำสัญญาอะไรกับพวกแกอีก ห่อผ้าถูกโยนใส่หน้าชายร่างท้วมอีกครั้ง เอาผ้าโสโครกของพวกแกคืนไป ไอ้พ่อค้าสับปลับ! แกมีอะไรน่าสนใจอีกนอกจากเขากวางบิ่นๆสองอันนี้ พ่อค้าร่างใหญ่พูดเยาะ เด็กชายยิ้มและดึงวัตถุสีเงินแวววาวขนาดเล็กออกมาโยนเล่น ข้าไม่มีอะไรน่าสนใจอย่างที่แกสองคนพูดจริงๆ เขารวบวัตถุนั้นเอาไว้ในมือเมื่อเห็นดวงตาวาวด้วยความโลภของชายทั้งสอง ลาก่อน เด็กชายแยกเขี้ยวใส่ทั้งคู่ก่อนจะหันหลังวิ่งออกไปจากหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว ชายหน้าเสี้ยมมองตามหลังและหันไปทางคนที่ใหญ่กว่า เจ้าเห็นของที่ไอ้หนูนั่นถือไหม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น นั่นมันเงินบริสุทธ์ชัดๆ ดูเหมือนจะเป็นเครื่องประดับอะไรบางอย่าง ชายร่างใหญ่ยกมือขึ้นลูบคาง แต่รับรองได้เลยว่าราคาของมันต้องมากกว่าให้เขากวางสองเขานี่รวมกันเสียอีก เจ้าเด็กนั่นคงไม่คิดจะขายมันให้พวกเราแน่ คนหน้าเสี้ยมพูด รู้แบบนี้ข้ายอมแลกผ้าลินินให้กับมันไปแล้ว ไม่จำเป็นที่จะต้องทำเช่นนั้น ทริคค์ ชายร่างใหญ่กล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย ข้ามีหนทางแย่งของสิ่งนั้นแล้ว ด้วยวิธีใดกัน ทริคค์ถามด้วยความสงสัย เขาหรี่ตาลง หรือเจ้าคิดจะลงมือกับเจ้าเด็กนั่น สงบปากไว้ทริคค์และเร่งตามข้ามา ชายร่างใหญ่กวาดสายตามองผู้คนที่เดินผ่านไปมาอย่างระมัดระวัง อย่าลืมเขากวางพวกนั้นด้วย ทริคค์ก้มลงหยิบห่อผ้าที่เขาใช้บรรจุเขากวางสองเขาขึ้นมาแล้วพาดไว้ที่ไหล่และเดินตามหลังชายร่างใหญ่ซึ่งกำลังเดินตรงไปหาชายผู้หนึ่งที่กำลังตีเหล็กอยู่อย่างขะมักเขม้น ขออภัย เขาเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงสุภาพ ข้ามีนามว่าโรบาวห์เป็นพ่อค้าที่เดินทางเข้ามาค้าขายในเมืองนี้.... ข้าไม่สนใจจะซื้อของสิ่งใดจากเจ้า ช่างตีเหล็กพูดด้วยสีหน้ารำคาญ หากไม่คิดจะสั่งให้ข้าทำอะไรก็จงไปให้ไกล เขาเงื้อค้อนในมือและตีลงไปบนแผ่นเหล็กที่ร้อนจัดจนเป็นสีแดง โรบาวห์กระตุกยิ้มอย่างรู้ทัน อันที่จริงการเป็นพ่อค้าก็มิใช่เรื่องที่ดีนัก มีหลายครั้งที่พวกเราต้องเผชิญหน้ากับโจรร้าย ข้าเคยคิดว่าน่าจะพกดาบดีๆสักเล่ม หากเจ้าเดินเข้าไปในบ้านของข้า บางทีอาจจะพบกับดาบที่ถูกใจก็เป็นได้ ช่างตีเหล็กรีบพูด โรบาวห์หันไปหลิ่วตาให้กับทริคค์ก่อนจะก้าวขาเข้าไปในบ้านของช่างตีเหล็ก ริมผนังมีดาบหลายเล่มแขวนไว้ ชายร่างใหญ่เดินไปหยุดยืนพิจารณาและหยิบดาบขึ้นมาเล่มหนึ่ง เป็นดาบดี เขาทำท่ากวัดแกว่งไปมาอย่างถูกอกถูกใจ ช่างตีเหล็กยิ้มกว้าง ดาบเล่มนั้นใช้เวลาตีถึงสองเดือน มันเป็นดาบดีที่สุดในร้านเลยทีเดียว ยอดเยี่ยม โรบาวห์เก็บดาบกลับลงฝัก ข้าตกลงซื้อดาบเล่มนี้ เขาล้วงมือเข้าไปในเสื้อและหยิบถุงหนังออกมา พูดถึงเรื่องการซื้อขาย เมื่อครู่ข้าได้พบกับเด็กชายอายุราวสิบสี่ปีคนหนึ่ง เขาขายเขากวางคู่นี้ให้แก่ข้าโดยขอแลกกับผ้าเนื้อดีสองผืน เมื่อครู่ข้าตรวจดูปรากฏว่าเจ้าหนูนั่นหยิบผ้าไปไม่ครบ เขาส่งเหรียญเงินจำนวนหนึ่งให้กับช่างตีเหล็กซึ่งรีบยื่นมือออกมารับ เจ้านั่นหยิบของไปไม่ครบอย่างนั้นหรือ ถูกต้อง โรบาวห์ตอบพลางหยิบดาบขึ้นมาถือไว้ อันที่จริงข้าคงไม่รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจเท่าใดนักหากคืนนี้พวกเรายังคงอยู่ในเมือง ช่างตีเหล็กทำสีหน้าครุ่นคิด เขาเขย่าเหรียญเงินในมือสองสามครั้ง ท่านจะฝากผ้าผืนนั้นไว้กับข้าก็ได้ ข้าจะรีบมอบให้เจ้าเลเบนทันทีที่เขาย้อนกลับมา เลเบน โรบาวห์ทวนชื่อ ฟังดูเหมือนเจ้าคุ้นเคยกับเขาดี เจ้าหนูนั่นเป็นเด็กนิสัยดี ช่างตีเหล็กอธิบาย บ้านของเขาอยู่นอกเขตหมู่บ้านเลยออกไปทางชายป่าด้านตะวันตก เมื่อก่อนเลเบนมักจะเข้ามาที่นี่เพื่อนำของป่ามาแลกกับอาหารเดือนละสองครั้ง แต่หลังจากแม่เขาตายเจ้าหนูนั่นก็แทบไม่ค่อยจะได้มา น่าเห็นใจ โรบาวห์กระตุกยิ้ม ถ้าเช่นนั้นข้าขอนำผ้าไปมอบให้กับเขาถึงที่บ้านดีกว่า เพราะบังเอิญพวกเราต้องเดินผ่านไปทางนั้นพอดี ตามแต่ใจของท่านเถิด ช่างตีเหล็กพูด หมดธุระแล้วข้าขอตัวไปทำงานของข้าต่อ โรบาวห์ก้าวออกมาจากบ้านของช่างตีเหล็ก เขาเดินตรงไปหาทริคค์ซึ่งยืนรออยู่ด้านนอกพร้อมกับยิ้ม ข้ารู้ที่อยู่ของเจ้าหนูนั่นแล้ว เขาพูดขึ้น รีบไปหามันกันเถิด เลเบนกึ่งเดินกึ่งวิ่งผ่านทุ่งหญ้าไปจนถึงชายป่าซึ่งอยู่ห่างจากหมู่บ้านไม่มากเท่าใดนัก เด็กชายเดินไปยังโคนต้นไม้ขนาดใหญ่ต้นหนึ่งและนั่งลงเหยียดขาในท่าทางผ่อนคลายก่อนจะดึงวัตถุสีเงินขนาดเล็กออกมาจากอกเสื้อของตน มันคืออะไรกัน เขาพึมพำขณะพลิกดูของที่อยู่ในมืออย่างพิจารณา มันมีลักษณะคล้ายจี้ห้อยคอรูปทรงกระบอกขนาดเล็ก ปลายด้านหนึ่งประดับด้วยอัญมณีเม็ดจิ๋วสีแดงสด มันส่องประกายวาววับสะท้อนกับแสงอาทิตย์ยามเย็น ทำให้เลเบนสังเกตเห็นตัวอักษรประหลาดประทับอยู่บนปลายอีกด้าน เขาขมวดคิ้ว นี่มันภาษาอะไรกัน เขายกขึ้นส่องกับแสงเพื่ออ่าน ไม่ใช่อักษรกราวด์แน่ๆ ตัวหนังสือสวยขนาดนี้ ไม่ว่ามันจะเป็นอักษรใดก็ไม่คู่ควรสำหรับเจ้าเลยสักนิด เลเบน เสียงทุ้มห้าวดังขึ้น เด็กชายดีดตัวยืนตรงทันทีและเก็บวัตถุสีเงินกลับเข้าไปในอกเสื้ออย่างเร็ว ไอ้พ่อค้าจอมโกง เลเบนทักพร้อมกับแสยะยิ้ม อย่าบอกนะว่าเจ้าเกิดเปลี่ยนใจนำผ้าลินินมาให้ข้า ข้าตั้งใจแบบนั้นจริงเจ้าหนู โรบาวห์ตอบ เขาหรี่ตาลง เพียงแต่ข้าจะใช้ผ้านั่นห่อร่างของเจ้าก่อนฝังลงดิน เสียงฝีเท้าของคนจำนวนหนึ่งกรูกันเข้ามายืนรายล้อมร่างของเด็กชายเอาไว้ ใบหน้าของทุกคนแลดูเหี้ยมโหดดุดันจนน่ากลัว เลเบนยิ้มอย่างใจเย็น หน้าตาแบบนี้ไม่น่าจะเป็นพ่อค้าได้เลยนะ เขาดึงดาบที่สะพายไว้ทางด้านหลังออกมา ลูกค้าคงตกใจวิ่งหนีไปจนหมดก่อนเจ้าจะทันวางสินค้าเสียด้วยซ้ำ พวกเขามีหน้าที่อารักขาข้าสองคน ทริคค์พูดขึ้นมาบ้าง อย่างที่เจ้ารู้ พวกข้าเป็นพ่อค้าเร่ การเดินทางไปมาระหว่างเมืองต่างๆอันตรายนัก เราจึงต้องมีนักสู้ฝีมือดีคอยติดตาม ดูยังไงพวกเขาก็ไม่เหมือนนักสู้ เลเบนยิ้มเยาะ ถ้าบอกว่าเป็นโจรยังจะน่าเชื่อเสียกว่า เลิกพูดจาอ้อมค้อมกันเสียที! โรบาวห์โพล่งขึ้นมาอย่างสิ้นความอดทน ส่งของสิ่งนั้นมาให้ข้าเดี๋ยวนี้ดีกว่า เจ้าพูดถึงอะไรกัน เด็กชายทำหน้าฉงน เขากวางข้าก็ให้เจ้าไปแล้ว ที่เหลืออยู่ตอนนี้ก็มีเพียงเนื้อเค็มแห้งสองสามชิ้น ถ้าพวกเจ้าหิวข้าจะยอมสละแบ่งให้ อย่ามาทำเล่นลิ้นกับข้า โรบาวห์พูดเสียงต่ำ เจ้ารู้ดีว่าข้าหมายถึงสิ่งใด เขายกมือขึ้นโบก ชายฉกรรจ์หกถึงเจ็ดคนเดินปรี่เข้าไปหาเลเบนด้วยท่าทางมุ่งร้าย เด็กชายกวัดแกว่งดาบเป็นเชิงขู่ อย่าคิดว่าข้าเป็นเด็กแล้วจะกลัวพวกเจ้า เขาตะโกนเสียงดัง เข้ามาได้เลยหากผู้ใดไม่ต้องการมีลมหายใจ เงาดาบตวัดผ่านเลเบนเฉียดใบหน้าของเขาไปไม่ถึงนิ้ว เด็กชายกระโดดถอยหลังพร้อมกับเหวี่ยงดาบในมือปัดอาวุธของอีกฝ่ายออกไปและหมุนตัวพร้อมกับก้มหลบคมดาบของชายฉกรรจ์อีกคนซึ่งฟันเข้าใส่ด้านหลังของเขา แบบนี้ต้องเรียกว่าหมาลอบกัดมากกว่าโจร เลเบนตะโกนและก้าวถอยหลัง เขาตวัดอาวุธในมือของตนจากนั้นจึงเริ่มบุกเข้าต่อสู้กับชายคนที่ยืนใกล้ที่สุด ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ทันได้ระวังตัว คมดาบของเลเบนปาดลงไปบนลำคอของเขา ร่างกำยำล้มลงสิ้นใจทันที เสียงคำรามอย่างโกรธแค้นดังจากคนที่เหลือ พวกเขาจ้องเด็กชายและกวัดแกว่งดาบไปมาก่อนจะพุ่งเข้าโจมตีเขาพร้อมกัน จะสับมันจนเละก็ได้ แต่ระวังของในกระเป๋านั่นให้ดี โรบาวห์ร้องบอก เขายืนกอดอกมองดูเลเบนซึ่งกำลังต่อสู้กับชายร่างใหญ่ถึงหกคนด้วยความรู้สึกสะใจ ไอ้พวกหมาหมู่! เสียงเด็กหนุ่มร้องอย่างเดือดดาล เขาปัดดาบที่เหวี่ยงเข้ามาออกไปพร้อมกับพลิกตัวหลบกำปั้นของชายอีกคนและยกเท้าขึ้นเตะไปที่หว่างขาของเขาเต็มแรง เสียงร้องอุทานอย่างเจ็บปวดดังขึ้นแต่เลเบนไม่ใส่ใจ เขาดึงมีดสั้นซึ่งเหน็บไว้ที่เอวแล้วปาออกไปทันที มันพุ่งไปปักกลางหน้าผากของชายคนที่โดนเตะอย่างแม่นยำ อีกเพียงแค่ห้าคนเท่านั้น เด็กชายพูดเสียงดัง แล้วข้าจะไปคุยกับแก ผ่านพวกเขามาให้ได้ก่อนจะดีกว่า เลเบน เสียงโรบาวห์เย็นชาจนน่ากลัว เขาดีดนิ้วหนึ่งครั้ง เสียงสวบสาบดังออกมาจากแนวป่าโดยรอบ เลเบนชะงักพร้อมกับถอยหลังออกไปสองสามก้าวพร้อมกับเหยียดยิ้ม พวกแกเป็นโจรจริงๆ เขาพูดขณะที่กวาดตามองชายฉกรรจ์จำนวนไม่ต่ำกว่ายี่สิบคนซึ่งเดินออกมาจากป่า เสียงโรบาวห์หัวเราะ ดูเหมือนเจ้าจะเกิดความกลัวขึ้นมาบ้างแล้วสินะ เขาจ้องหน้าเด็กชายเขม็ง ส่งของสิ่งนั้นมาให้ข้า ชีวิตเจ้าอาจจะรอด ถ้าแกอยากได้จริงๆข้าก็จะให้ เลเบนร้องบอก รอยยิ้มไม่น่าดูผุดขึ้นบนใบหน้าของพ่อค้าเจ้าเล่ห์ มันเลือนหายไปทันทีเมื่อได้ยินประโยคต่อมาของเด็กชาย แต่เจ้าต้องคุกเข่าและคลานเข้ามาขอ ฆ่ามัน! โรบาวห์ตะโกนลั่น สับมันให้แหลกเป็นชิ้นแล้วค่อยชิงของมา ชายฉกรรจ์ทั้งหมดย่างสามขุมเข้าหาเลเบน สีหน้าของทุกคนเหี้ยมโหดและดูน่ากลัว เด็กชายหัวเราะในลำคอขณะกระชับดาบในมือ อยากตายแบบไหนก็บอกมา เขาคำรามพร้อมกับเหวี่ยงดาบปัดอาวุธของผู้ที่บุกเข้ามาเป็นคนแรกออกไปและตวัดดาบฟันใบหน้าชายอีกคนหนึ่งจนขาดหายไปทั้งแถบ ชายอีกสองคนกวัดแกว่างดาบและฟาดเข้าใส่ร่างของเลเบนพรอ้มกัน เด็กชายกลิ้งตัวหลบแต่กลับถูกใครบางตนเตะไปที่สีข้างอย่างแรง เลเบนล้มลงทันทีและร้องเสียงดังเมื่อถูกรองเท้าหนาหนักของผู้ที่เตะเขาเหยียบบนอก คมดาบเย็นเยียบวางจรดลงบนลำคอ จะตัดแขนหรือขาของแกก่อนดี ไอ้หนู เขาขู่พลางลากปลายดาบไปยังต้นแขนของเด็กชาย เลเบนถ่มน้ำลายปนเลือดออกจากปากแล้วยิ้ม ข้าขอข้อเท้าของแกก่อนก็แล้วกัน เลือดสีแดงเข้มพุ่งกระฉูดออกมาจากข้อเท้าซึ่งเหยียบเด็กชายเอาไว้ ร่างของชายคนนั้นล้มลงขณะที่เลเบนยันตัวลุกอย่างรวดเร็ว เขาหมุนมีดสั้นในมือและหันไปจ้องโรบาวห์ อยากได้ของมีค่ามันต้องออกแรงกันหนักหน่อย เด็กชายกวาดตามองชายฉกรรจ์ซึ่งยืนรายล้อมเขาอยู่ เข้ามา! เขาหมุนดาบในมือและตั้งท่ารอ เสียงหวีดคล้ายอะไรบางอย่างวิ่งผ่านอากาศดังขึ้น เลเบนสะดุ้งเฮือกสุดตัว เขายกมือกุมหัวใหล่ของตนเอง สีหน้าของเด็กชายเต็มไปด้วยความโกรธ เจ้าพวกขี้ขลาด! เลเบนคำรามขณะพยายามดึงลูกธนูซึ่งปักติดแน่นบนไหล่ โรบาวห์หัวเราะพลางลดคันศรในมือลงและส่งให้กับทริคค์ ผู้รู้จักการฉกฉวยโอกาสต่างหาก เขาพูดและโบกมือเป็นเชิงให้สัญญาณกับเหล่าสมุน ตอนนี้ข้ามีสองทางให้เจ้าเลือกระหว่างถูกตัดหัวแล้วข้าเดินไปหยิบของ หรือ..... ชายร่างท้วมหัวเราะเสียงต่ำ ให้ข้าดึงของสิ่งนั้นออกมาจากเสื้อของเจ้าแล้วค่อยตัดหัว จะยังไงก็ได้ แต่ขอให้เจ้าเป็นผู้ลงมือกระทำเอง เลเบนตอบเสียงเข้ม มือหยาบหนาของโจรคนหนึ่งฟาดลงไปบนใบหน้าของเขาเต็มแรง เลือดไหลออกมาจากมุมปากทันที ปากกล้าไม่สมตัว เจ้าโจรถ่อยยกดาบของมันขึ้น สายตาเลื่อนไปทางโรบาวห์ราวกับรอคำสั่ง ข้าเลือกข้อแรก พ่อค้าโจรเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบ ลูกน้องของเขาแสยะยิ้มพร้อมกับหันไปจ้องหน้าเลเบน ข้าจะเก็บกะโหลกเล็กๆของเจ้าไว้เป็นที่ระลึก เสียงดังคล้ายของมีคมแทรกลงไปในผิวของต้นไม้ ร่างกำยำชะงักค้างนิ่งในท่าเงื้อง่า ใบหน้าของโจรเต็มไปด้วยความงงงันเมื่อมันก้มลงมองดาบขนาดใหญ่ซึ่งปักติดแน่นอยู่บนทรวงอกของตนเอง เลเบนกัดฟันถีบร่างของมันให้ล้มไปอีกด้านและพยายามลุกขึ้น เสียงฝีเท้าย่ำบนใบไม้ดังออกมาจากป่า กลุ่มโจรหันไปจ้องชายหนุ่มซึ่งกำลังก้าวมาหยุดยืนนิ่งใต้เงาไม้ด้วยความรู้สึกแปลกใจ เจ้าเป็นใคร โรบาวห์ร้องถาม ชายหนุ่มผู้นั้นเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและหรี่ตาลง น่าแปลกที่เจ้าจำข้าไม่ได้ เขาพูดเสียงเรียบพลางดึงดาบอีกเล่มออกมาจากข้างเอว ดวงตาสีดำชำเลืองไปทางเลเบนก่อนตวัดกลับไปหาโรบาวห์อีกครั้ง ข้าไม่รู้จักเจ้า! หัวหน้าโจรตวาด อีกฝ่ายกลับยิ้ม แต่ข้ารู้จักเจ้าดี เขากวัดแกว่งดาบหมุนเป็นวง โรบาวห์หัวหน้าโจรแห่งอัลบาดัน จอมโฉดของแผ่นดิน รอยยิ้มน่าขนลุกฉาบบนใบหน้าของพ่อค้าโจร เขามองหน้าชายหนุ่มและไล่สายตาสำรวจราวไล่เรียงความทรงจำ เสียงหัวเราะดังขึ้นในลำคอ ข้าจำจี้ห้อยคออันนั้นได้ เขาจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง คนของหมู่บ้านอัมบาร์ น่าดีใจจริงที่เจ้ายังจำได้ ก็แค่ทางผ่านของพ่อค้าเช่นข้า โรบาวห์กล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะในขณะที่อีกฝ่ายคำราม ทางผ่านของพ่อค้า ชายหนุ่มทวนคำเสียงกร้าว พ่อค้าประเภทใดกันที่เผาทำลายหมู่บ้านทิ้งหลัง สังหารผู้คนจนสิ้นแล้ว ข้าเพียงชำระล้างหลังการค้าขาย พ่อค้าโจรกล่าวตอบ แต่นั่นมันก็ผ่านมานานหลายปีแล้ว น่าแปลกที่เจ้ายังคงรอดมาได้ ต้องขอบใจรอยแผลที่เจ้าฝากไว้ให้ ชายหนุ่มพูดเสียงเหี้ยม เขาก้าวเข้าไปหาโรบาวห์ด้วยท่าทางมุ่งร้าย พ่อค้าใจโฉดยังคงยืนนิ่ง ในขณะที่ลูกน้องของเขาขยับออกมายืนขวางหน้า ยังคงหลบอยู่แต่ในเงาเหมือนเดิม ชายหนุ่มคำราม โรบาวห์ยิ้ม ข้าก็แค่ขอรับการคุ้มครองจากพวกเขาเท่านั้น ชายฉกรรจ์นับสิบพุ่งเข้าจู่โจมชายหนุ่มแปลกหน้าทันที เขาตอบโต้กลับอย่างว่องไว พ่อค้าโจรยืนมองดูการต่อสู้ด้วยสีหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงหันไปทางเลเบน รีบไปแย่งของสิ่งนั้นจากเจ้าเด็กนั่นมา เขาสั่งทริคค์ อีกฝ่ายหน้าถอดสี เจ้าไปเองไม่ดีกว่าหรือ โรบาวห์ถลึงตาใส่เพื่อน ทริคค์จึงพยักหน้าและเดินตรงเข้าไปหาเด็กชายซึ่งกำลังนอนหายใจระรวยเพราะพิษของธนู รีบเร่งมือเข้า! เสียงโรบาวห์ร้องเตือน ทริคค์จึงเลื่อนมืออันสั่นเทาของเขาออกและล้วงเข้าไปในเสื้อของเลเบน ดวงตาซีดเบิกกว้างด้วยความตกใจ ทริคค์ดึงมือกลับทันที เจ้า..... เขาร้องออกมาได้เพียงเท่านั้นก่อนร่างซึ่งนั่งคร่อมเหนือตัวของเด็กชายจะล้มลง เลเบนดึงมีดออกมาจากอกของทริคค์และพยายามดันตัวให้ลุกขึ้น เสียงการต่อสู้ที่อยู่ไม่ไกลตัวเรียกความสนใจของเขาให้เลื่อนสายตาไปมอง พวกหมาหมู่ เด็กชายคำรามในลำคอ เขาเอื้อมมือไปหยิบดาบซึ่งตกอยู่ใกล้ๆและใช้มันยันกายให้ลุกขึ้น แต่พิษของธนูทำให้ร่างกายของเลเบนไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะยกขาก้าว เขายืนโอนเอนไปมาแต่ดวงตายังคงจ้องชายหนุ่มที่กำลังถูกรุมล้อมแน่วนิ่ง ระวัง! เลเบนร้องเตือนเมื่อโจรคนหนึ่งเงื้อดาบขึ้นหมายจะฟันร่างของชายหนุ่มจากทางด้านหลัง มีดสั้นของเด็กชายพุ่งออกจากมือไปปักต้นคอของโจรอย่างแม่นยำ ชายฉกรรจ์สามสี่คนร้องด้วยความโกรธและเดินเข้าไปหาเลเบนหมายจะสังหารให้ดับดิ้น ชายหนุ่มกวัดแกว่งดาบปัดโจรที่รุมล้อมเขาและรีบวิ่งไปหาเด็กชาย เขาตวัดดาบฟันชายฉกรรจ์ที่คิดจะทำร้ายเลเบนจากนั้นจึงหันไปตั้งรับการบุกเข้ามาอย่างต่อเนื่องของโจรร้ายโดยมีโรบาวห์ยืนยิ้มเยาะอยู่อีกด้าน เจ้าโจรชั่ว! ชายหนุ่มคำรามลอดไรฟันด้วยความโกรธ เขาเหวี่ยงดาบสังหารโจรทุกคนที่เข้ามาใกล้พลางชำเลืองมองเลเบนซึ่งล้มทรุดลงด้วยความเป็นห่วง เจ้าหนู ข้า.....ไม่เป็นอะไร เสียงเด็กชายหอบหายใจและล้มลงสิ้นสติ ชายผู้นั้นรีบนั่งลงประคอง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความวิตกเมื่อพบว่าร่างของเลเบนร้อนจัดราวกับไฟ เจ้าใช้พิษกับเด็กตัวเท่านี้หรือ โรบาวห์ เสียงของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความโกรธ เขาหันไปจ้องพ่อค้าโจรเขม็ง อีกฝ่ายตีสีหน้าเยาะ แค่พิษเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เจ้าเด็กนั่นไม่ถึงกับตายหรอก เขายกมือขึ้น แต่ไม่ต้องวิตกไปเพราะข้าจะให้พวกเจ้าได้พบกับความตายอย่างไม่ทรมาน รอยยิ้มแสยะปรากฏบนใบหน้าเหี้ยมขณะที่มองดูลูกสมุนโจรจำนวนมากของเขารายล้อมรอบชายหนุ่ม อาวุธในมือกวัดแกว่งไปมาในท่าคุกคาม พวกมันส่งเสียงร้องอย่างคึกคะนองเมื่อเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามมีกำลังน้อยกว่าตน ฆ่ามัน เสียงเย็นชาของโรบาวห์ร้องสั่ง โจรคนหนึ่งเงื้อดาบขึ้นและพุ่งเข้าหาชายหนุ่มทันทีโดยพรรคพวกที่เหลือกรูตามกันเข้ามา คมดาบขาววับวาวตวัดสะท้อนแสงแดดตัดร่างโจรร้ายทุกคนที่เข้าใกล้ เสียงหอบหายใจกระชั้นถี่ในขณะที่เรี่ยวแรงของชายหนุ่มเริ่มลดน้อยลง เขากอดร่างของเลเบนเอาไว้และหันกลับไปรับดาบของโจรคนหนึ่งซึ่งบุกเข้ามาทางด้านหลัง จังหวะการตั้งรับที่ไม่คาดฝันทำให้การเคลื่อนไหวของเขาช้าลง ดาบในมือถูกกระแทกอย่างแรงจนหลุดออกจากมือ ชายหนุ่มร้องด้วยความโกรธเมื่อปลายดาบของโจรคนนั้นจ่ออยู่ที่ลำคอ ลงมือเลยสิ ไม่อย่างนั้นเจ้าจะเป็นฝ่ายถูกฆ่า ชายหนุ่มคำราม โจรร้ายแสยะยิ้ม ถ้าอย่างงั้นก็ตายซะ แต่ยังไม่ทันที่เจ้าคนโฉดจะทันได้ลงมือ เสียงขู่คำรามของสัตว์ป่าก็ดังขึ้น เจ้าโจรร้องเสียงหลงเมื่อถูกร่างที่มีขนพองฟูสีเทากระโจนเข้าใส่และฝังเขี้ยวลงไปในแขนแล้วสะบัดกระชากจนขาด โจรร้ายล้มลงไปนอนดิ้นพลางส่งเสียงร้องครวญครางในขณะที่ผู้เข้ามาขวางมองกลุ่มตนร้ายด้วยดวงตาสีเหลืองทองแสนดุดัน นี่มันอะไรกัน บาร์คพูดขึ้นก่อนจะหันไปแยกเขี้ยวขู่โจรอีกคนซึ่งเข้ามาใกล้ พวกมนุษย์ขลาดเขลาจนถึงขนาดรุมสังหารเด็กเชียวหรือ ข้าผิดหวังในสิ่งที่เห็นมากกว่าเจ้าเสียอีก กิลกาเมชกล่าวขณะก้าวเข้ามา เขาตวัดดาบฟันโจรสองคนซึ่งพุ่งเข้าไปหาขาดสองท่อนภายในครั้งเดียว คำร่ำลือว่าชนมนุษย์เต็มไปด้วยความหาญกล้า ตรงกันข้ามกับที่ข้าพบในตอนนี้เหลือเกิน โรบาวห์ยืนตกตะลึงมองดูผู้ที่ก้าวเข้ามาใหม่ด้วยสายตาตระหนก เขาจ้องกิลกาเมชซึ่งอยู่ในชุดเกราะอ่อนสีทองอย่างหวาดกลัว บรรดาลูกน้องโจรของเขาต่างพอกันก้าวถอยหลังด้วยความหวั่นเกรง เอลฟ์ พ่อค้าโจรพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าแสดงความคาดไม่ถึง เหตุใดพวกเอลฟ์จึงมาอยู่ที่นี่ ใช่ว่าข้าจะอยากมาเหยียบแผ่นดินของพวกเจ้า กิลกาเมชตอบ แต่การรุมทำร้ายคนซึ่งมีจำนวนน้อยกว่าทำให้ข้าไม่อาจทนนิ่งดูดายอยู่ได้ จะมามัวเสียเวลาเจรจาให้มากความอยู่ทำไม ลงมือสังหารพวกมันเสียให้สิ้นไปโดยเร็วจะดีกว่า บาร์คกล่าวแทรกพลางแลบลิ้นเลียปากของตน กิลกาเมชสั่นศีรษะ ข้ามิได้มีเรื่องขุ่นข้องหมองใจกับพวกเขา นี่เจ้าต้องรอให้คมดาบของพวกมันฝังลงไปบนอกเสียก่อนจึงจะต่อสู้อย่างนั้นหรือ ท่านแม่ทัพ บาร์คกล่าวด้วยน้ำเสียงประชด กิลกาเมชตวัดสายตามองหมาป่าก่อนจะเลื่อนไปที่โรบาวห์ จะล่าถอยออกไปหรือให้ข้าสังหารจนสิ้นแล้วจึงจำนน อย่าคิดว่าเป็นชาวเอลฟ์แล้วจะกระทำทุกสิ่งได้ดั่งใจ พ่อค้าโจรกัดฟันพูด เขามองบริวารซึ่งกำลังยืนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ตกลงข้าจะไป! เขาพูดออกมาในที่สุด แต่หลังจากที่ข้าได้ของสำคัญกลับคืนมาจากเจ้าเด็กนั่นก่อน ของสำคัญของเจ้า เหตุใดจึงไปอยู่กับเขา กิลกาเมชเอ่ยถาม โรบาวห์แยกเขี้ยว ดูเหมือนชาวเอลฟ์จะไม่รู้จักคำว่าขโมย เขาตอบเสียงห้วน เจ้าเด็กนั่นขโมยของของข้าไป และข้าต้องการได้มันกลับคืนมา เดี๋ยวนี้! แม่ทัพแห่งเออร์ไอเด็นชำเลืองตามองเลเบนซึ่งกำลังนอนสิ้นสติอยู่บนพื้นหญ้า คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเมื่อดวงตาแห่งเผ่าพันธุ์มองเห็นพลังบางอย่างแผ่ออกมาจากเสื้อของเด็กชาย กิลกาเมชหันกลับไปทางโรบาวห์ ของสำคัญที่เจ้ากล่าวมีลักษณะเช่นไร เป็นจี้เงินทรงกระบอกขนาดเล็ก มีอัญมณีสีแดงประดับอยู่บนปลายด้านหนึ่ง แค่นั้นหรือ แม่ทัพแห่งนครไพรถาม แค่นั้น รีบส่งมันมาให้ข้าโดยเร็ว! ข้าคิดว่าคงไม่ได้ กิลกาเมชตอบ เขาตวัดดาบไปด้านหน้าชี้ตรงไปที่โรบาวห์ เพราะของดังกล่าวมีลักษณะมากกว่าที่เจ้ากล่าวมา และที่สำคัญข้าไม่คิดว่าผู้มีบริวารมากมายรายล้อมกายเช่นเจ้าจะถูกเด็กตัวเล็กๆลักลอบไปขโมยออกมาได้ ดวงตาสีฟ้าครามทอประกายวาววับ ไปให้พ้นจากสายตาข้า เจ้ามนุษย์! โรบาวห์ขบกรามตนเองแน่น เขามองกิลกาเมชและบาร์คเขม็งก่อนจะพูดเสียงกร้าว อย่าคิดว่าข้าจะยอมแพ้เพียงเท่านี้ เอลฟ์ สักวันข้าจะทำให้เจ้าสำนึกว่ามนุษย์มิใช่ผู้ที่เจ้าจะเอ่ยปากขับไล่ได้ตามแต่ใจ ดวงตาอาฆาตมองจ้องไปที่ชายหนุ่ม แล้วข้าจะกลับมาทวงความแค้นครั้งนี้คืน สายตาของโรบาวห์ตวัดกลับไปที่กิลกาเมชอีกครั้ง เขาเชิดหน้าขึ้นและหมุนตัวเดินจากไปทันทีโดยมีเหล่าบรรดาบริวารโจรรีบตามไปด้วยกิริยาลนลาน ชายหนุ่มร้องคำรามเสียงดังพร้อมกับขยับตัวหมายจะพุ่งตามอีกฝ่ายไปด้วยความแค้น แต่บาร์คกลับกัดชายเสื้อของเขาเอาไว้ ปล่อยข้า! ไม่ บาร์คตอบพร้อมกับสะบัดร่างของเซรัคให้ล้มลง เจ้ายังมีสิ่งสำคัญกว่าการฆ่าเจ้าโจรนั่นที่ต้องกระทำ ข้าไม่มีธุระอะไรกับหมาป่าพูดได้อย่างเจ้า ชายหนุ่มตวาด บาร์คสั่นหน้า ข้าเองก็ไม่มีธุระอะไรกับเจ้าตาสีเหลืองอำพันจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่งบาร์คทำจมูกฟุดฟิดและบ่นพึมพำ เจ้ามีกลิ่นที่แปลกมาก ชายหนุ่มขบกรามตนเองแน่น เขาปัดจมูกของบาร์คออกพร้อมกับหันไปมองเลเบนซึ่งยังนอนสิ้นสติอยู่ ด้วยสีหน้าเป็นห่วง กิลกาเมชเก็บดาบของตนและนั่งลงตรวจอาการของเด็กชาย เขาถูกพิษ เอลฟ์แห่งเออร์ไอเด็นกล่าวพลางใช้มีดสั้นตัดส่วนปลายทั้งสองด้านของธนูออก เจ้ารักษาเขาได้หรือไม่ ชายหนุ่มถามอย่างเร็ว กิลกาเมชผงกศีรษะ ได้ ถ้าอย่างนั้นรีบเร่งมือช่วยเขาด้วยเถิด กิลกาเมชรีบตรวจบาดแผลของเลเบนและถาม เจ้าชื่ออะไร เซรัค ชายหนุ่มตอบ เขามองสีหน้าของเด็กชายเริ่มซีดลงทุกขณะอย่างวิตกในขณะที่แม่ทัพแห่งเออร์ไอเด็นขยับตัวเตรียมจะดึงธนูส่วนที่เหลือออกแต่บาร์คกลับส่งเสียงคำราม เดี๋ยว เจ้าหมาป่าเงยหน้าขึ้นแล้วสูดอากาศ พวกเราต้องรีบออกไปจากที่นี่โดยเร็ว! มีอะไรหรือบาร์ค กิลกาเมชเอ่ยถามและขมวดคิ้วเมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย สุนัขป่าขนเทาหันมามองหน้าเขาพร้อมกับตอบ เขามาถึงที่นี่แล้ว ใคร แม่ทัพแห่งนครไพรถาม บาร์ดคำรามในลำคอก่อนจะตอบเสียงเครียด โลกิ */*/*/*/*/*/*/*
|
กิสึเนะ
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?] moony ค่ะ เป็นคนชอบสร้างจินตนาการมาตั้งแต่เด็ก เคยวาดการ์ตูนไว้เป็นเล่ม แต่เก็บไว้อ่านเอง นิยายเรื่องแรกที่เขียนเป็นแนวจีนกำลังภายใน ตอนหลังรู้จักเน็ตจึงเริ่มสร้างสรรเรื่องอื่นบ้างแต่ส่วนใหญ่เป็นแนวแฟนตาซี Group Blog
All Blog
Friends Blog Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
