|
|
รัชทายาทบัญชา รีวิว
ผู้แต่ง: ม่านม่านเหอฉีตัว
แปล: เกาลัดเดือนสิบสอง
สำนักพิมพ์: everY
ตอนที่อ่านเรื่องย่อคร่าวๆ ตรงปกหลังของนิยายเรื่องนี้ ในใจก็คิดว่าน่าสนใจดีและน่าจะอ่านสนุกในระดับนึง ที่ไหนได้ สนุกมากจนวางไม่ลงเลยล่ะค่ะ เนื้อเรื่องเข้มข้นทีเดียวแถมจังหวะผ่อนหนักผ่อนเบาก็ดีต่อใจคนอ่านยิ่งนัก พออ่านจบแล้ว ก็อดรู้สึกไม่ได้จริงๆ แหละว่า เรื่องนี้นี่มันสมชื่อ รัชทายาทบัญชา จริงๆ
 
ตอนเริ่มอ่านขอยอมรับว่าแอบมึนนิดหน่อย เพราะตัวละครมากมายพร้อมใจโผล่กันมาชนิดไม่ขาดสายทีเดียว แถมยังเป็นเรื่องในราชสำนัก ทั้งชื่อทั้งตำแหน่งตัวละครมากมายล้วนแล้วแต่สร้างความปวดเศียรเวียนเกล้าให้กับข้าพเจ้ายิ่งนัก แล้วเรื่องราวประเภทขัดแย้ง ชิงไหวชิงพริบ ทรยศหักหลัง ชิงดีชิงเด่นจนถึงชิงบัลลังก์นี่คือ ถือเป็นของคู่กับรั้วกับวังโดยแท้ค่ะ ใครที่อ่านนิยายจีนโบราณมาแล้วเยอะๆ น่าจะนึกภาพออกได้ไม่ยาก ยิ่งเรื่องนี้ยิ่งเข้มข้นมากจริงๆ
ฉีเซียวแม้จะมีตำแหน่งเป็นถึงองค์รัชทายาทในการรับช่วงบัลลังก์มังกรต่อจากฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน แต่ถึงอย่างนั้น หนทางของเขาก็ใช่ว่าจะโรยด้วยกลีบกุหลาบ เพราะแท้ที่จริงถ้าให้พูดภาษาชาวบ้านฉีเซียวไม่ได้เป็นลูกแท้ๆ ของฮ่องเต้และฮองเฮาองค์ปัจจุบันแต่อย่างใด เรื่องราวในอดีตขององค์รัชทายาทนั้นมีเบื้องหลังอันน่าสะเทือนใจซ่อนอยู่ แม้จะมีคนเพียงหยิบมือที่รู้เรื่องราวดังกล่าว อีกทั้งยังมีการพยายามปกปิดเรื่องนี้เป็นความลับอย่างดี แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่พ้นฉีเซียวได้รู้ความจริงทั้งหมดแล้ว แต่แทนที่จะกระโตกกระตาก เจ้าตัวกลับมีแผนการในใจที่เฝ้าวางเอาไว้อย่างอดทนมานานนับปี ความอดทนที่ว่านี้เองค่ะที่ทำให้เขากลายเป็นองค์รัชทายาทที่มีความเหมาะสมอย่างยิ่ง ทั้งฉลาดเฉลียว ทั้งเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ เก่งทั้งบู๊และบุ๋น อีกทั้งยังรู้จักใช้พระเดชพระคุณอย่างถูกที่และถูกเวลาเสียอีกด้วย
 
เมื่อเขาบังเอิญได้พบหน้าไป่เริ่นที่มีตำแหน่งเป็นซื่อจื่อแห่งหลิ่งหนาน แปลตรงๆ ก็คือเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งหลิ่งหนานอ๋องหรือประมุขแห่งหลิ่งหนานนั่นแหละค่ะ แต่ต้องเดินทางเข้ามาเมืองหลวงในฐานะเป็นตัวประกันนั่นเอง ฉีเซียวก็เกิดไปถูกอกถูกใจไป่เริ่นอย่างประหลาด แล้วยังไปแอบรู้มาอีกว่า ไป่เริ่นมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเพื่อนชายคนสนิทที่ตามมาดูแลจากหลิ่งหนาน ความเป็นคนเอาแต่ใจ อยากได้ต้องได้ แถมเจ้าเล่ห์ระดับตัวพ่อ มีหรือเขาจะไม่วางแผนพรากคู่รักทั้งคู่ออกจากกัน แถมยังใช้อำนาจของตัวเอง ยื่นข้อเสนอ (กึ่งบังคับ) ว่าเขาจะให้ความคุ้มครองแก่ทั้งตัวไป่เริ่นและครอบครัวที่หมายถึงแม่และพี่สาว แลกกับการมาเป็นคนของเขาเสียดีๆ
ข้อเสนอที่เหมือนจะหวังดีแต่ประสงค์ร้ายชัดๆ แบบนี้ เป็นใครก็คงไม่ยอมรับแน่ๆ แต่ไป่เริ่นเรียกว่าอยู่ในฐานะตัวประกัน มาอยู่เมืองหลวงแม้จะไม่มีใครรังแกซึ่งหน้า แต่ก็เรียกว่าไร้คนหนุนหลัง ตัวคนเดียวและไร้กำลังอย่างสิ้นเชิง ครอบครัวที่หลิ่งหนานหรือ แม้แม่จะเป็นชายาเอกแต่บิดากลับยกย่องชายารองให้อยู่เหนือกว่า ลูกสองคนของเมียรองก็ได้รับการเชิดชูมากกว่า ถึงขั้นที่ลงมือกลั่นแกล้งให้ได้เลือดตกยางออกกันก็หลายหน ไป่เริ่นเมื่อถูกส่งตัวเข้าเมืองหลวง ชีวิตตนเองไม่สำคัญเท่ากับพี่สาวและแม่ จังหวะที่องค์หญิงใหญ่ตุนซู่ที่มีศักดิ์เป็นป้าแท้ๆ ของรัชทายาทฉีเซียว คิดจะเลือกลูกสาวของหลิ่งหนานอ๋องคนใดคนหนึ่งให้มาแต่งกับหลานตัวเองนั่นล่ะ ไป่เริ่นที่ได้ยินชื่อเสียงความเป็นคนไร้หัวใจของฉีเซียว จึงจำใจต้องยอมรับข้อเสนอนี้อย่างไร้ทางเลือก ยอมเสียสละตัวเองเพื่อไม่ให้แม่กับพี่สาวต้องลำบาก
ฉีเซียวแม้จะเป็นจอมวางแผน พรากไป่เริ่นออกจากเฉินเฉาเกอ คนรักของเขาได้แล้ว ยังส่งตัวกลับหลิ่งหนานให้พ้นหูพ้นตาไปได้อีก แต่เขาก็เป็นคนรักษาคำพูดยิ่งนัก เมื่อรับปากว่าจะดูแลพี่สาวและแม่ของไป่เริ่น เขาก็ทำตามนั้นจริงๆ ในขณะเดียวกันก็หมั่นรังแกอีกฝ่ายเหลือเกิน ตอนแรกก็ทำเพราะสนุก เหมือนของเล่นใหม่ที่ได้มาแล้วก็เพลินใจอะไรประมาณนั้นล่ะค่ะ แต่ไปๆ มาๆ ไม่รู้อิท่าไหนองค์รัชทายาทชอบให้ข้างกายตัวเองมีไป่เริ่นตลอดเวลา แล้วก็ชักรู้สึกว่าไป่เริ่นน่ารักน่าหยอกนัก นานวันเข้าถึงกับออกหน้าปกป้อง ดูแล ห่วงใย ใส่ใจมากขึ้นเรื่อยๆ ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ยามไป่เริ่นเป็นทุกข์ก็คอยปลอบประโลมเพราะทนเห็นอีกฝ่ายเจ็บปวดไม่ได้ เลี้ยงดูปูเสื่อ อาหารการกินไม่ให้ขาดตกบกพร่องซะจนไป่เริ่นนี่ราศีจับกันไปข้างนึง
ด้านไป่เริ่น แม้แรกๆ จะขัดขืนและไม่ยินยอมสักเท่าไหร่ แต่ด้วยความที่ฉีเซียวดูแลเขาดีเหลือเกิน ดีจนเจ้าตัวแปลกใจเหลือคณาว่า นี่คือองค์รัชทายาทฉีเซียวที่ได้ชื่อว่าโหดร้ายอำมหิตคนนั้นจริงๆ หรือ เพราะที่สุดก็เริ่มรู้สึกว่าชีวิตที่มีฉีเซียวอยู่ข้างๆ มันช่างน่าอบอุ่นใจ ไป่เริ่นนั้นเรียกว่าตัวคนเดียวอย่างแท้จริง การมีอยู่ของเขานั้นนอกเหนือจากแม่และน้องสาว กลับเหมือนไม่มีความหมายและไม่สลักสำคัญต่อใครเลยสักนิดเดียว ฉีเซียวเป็นคนแรกที่เป็นห่วงเขา และใส่ใจเขาอย่างแท้จริง ดังนั้นเพียงฉีเซียวเอ่ยปากว่าจะดูแลเขา ไป่เริ่นจึงซาบซึ้งยิ่งนัก และรักฉีเซียวจนหมดใจจริงๆ
ตอนอ่านนะคะ ลุ้นจะตายค่ะ เพราะความเจ้าเล่ห์ของฉีเซียวนี่แหละ ก็เลยแอบลุ้นตลอดเลยว่า ถ้าไป่เริ่นรู้ความจริงเข้า เขาจะเสียใจไหมนะอะไรเทือกนี้ เพราะทีแรกฉีเซียวก็ไม่ได้คิดจะจริงจังอะไรกับไป่เริ่นเท่าไหร่หรอกค่ะ แต่ไปๆ มาๆ แหม... มันอดเอ็นดูไม่ได้จริงๆ นะคะ ไป่เริ่นเป็นเด็กที่โคตรน่ารักและน่าโอ๋อย่างยิ่ง ไอ้เราก็ไม่อยากให้น้องโดนฉีเซียวทำร้ายจิตใจ ปรากฏว่าไป่เริ่นน่ะ ไม่ใช่เด็กใสๆ อ่อนต่อโลกขนาดนั้น เราต้องไม่ลืมว่าการที่ไป่เริ่นประคับประคองตัวเองมาได้ยาวนานขนาดนี้ ไม่เพียงจะต้องเข้มแข็งมาก แต่หมายถึงต้องไม่ใช่ตัวโง่งมดาษดื่นทั่วไปแน่ๆ ไป่เริ่นเป็นเด็กฉลาดอย่างยิ่ง อ่านเกมออก รู้ทันและมีไหวพริบมาก ชนิดที่ฉีเซียวต้องยอมให้ จากที่คิดว่าจะเอามาเชยชมเล่นๆ แล้วกำจัดทิ้งเหมือนเป็นหมากตัวนึงอย่างไรก็ได้ สุดท้ายองค์รัชทายาทแพ้ทางค่ะ ตกหลุมรักไป่เริ่นชนิดถอนตัวไม่ขึ้นเลยทีเดียว
คู่นี้ที่จริงเหมาะสมกันมากเชียวล่ะค่ะ ส่วนนึงเพราะเราได้เห็นพัฒนาการความสัมพันธ์มาตั้งแต่เริ่ม ก็เลยเข้าใจที่มาที่ไปและเหตุผลในการกระทำของทั้งสองคนอย่างยิ่ง ไม่ได้รักกันแบบไม่มีที่มาที่ไปอะไรเลย ท่ามกลางความตึงเครียดของการชิงอำนาจกัน ทั้งสองคนกลับเกื้อกูลกันเหลือเกิน ต่างฝ่ายต่างก็เลือกทำในสิ่งที่เห็นว่าดีทีสุดและก่อให้เกิดประโยชน์มากที่สุดต่ออีกฝ่าย คืออ่านแล้วมันมีความซาบซึ้งอย่างบอกไม่ถูก บางทีก็ทะเลาะกัน ไม่เข้าใจกัน แต่มันก็มีเหตุให้ได้เข้าใจกัน แล้วก็รักกันอย่างแท้จริง เราก็เลยรู้สึกประทับใจกับคู่นี้มากเชียวค่ะ
ที่จริงถ้าจะให้ลงรายละเอียดก็ได้นะคะ แต่มันเยอะมาก ไม่อยากจะสปอยล์ด้วย อยากจะให้ลองไปติดตามอ่านกันดูดีกว่า เพราะมันสนุกมากจริงๆ ตอนที่พีคมากๆ นี่คือลุ้นจนไม่อยากจะวางเลยล่ะค่ะ ชิงไหวชิงพริบกันซะไม่มี แล้วก็อาจจะต้องเตรียมใจกันไว้หน่อยนะคะว่าเสียเลือดเสียเนื้อสุด เรื่องนี่เป็นตัวอย่างของคำว่าคนเรายิ่งสูงยิ่งหนาวจริงๆ อยากจะมีชีวิตรอดก็ต้องอำมหิต ต้องใจใหญ่ อ่านๆ ไปก็มาคิด แหม... เป็นจอมยุทธ์ก็อยู่ยาก เป็นเจ้าเป็นนายก็ต้องผ่าฟัน เป็นคนธรรมดาอย่างเราๆ มันดีกว่าเยอะจริงๆค่ะ แค่อาจจะต้องระวังลูกหลงสักหน่อยแค่นั้นเอง ฟังดูเป็นตัวประกอบมากเลยเนาะ
ตัวละครอันมากมายในเรื่องนี้ล้วนแล้วแต่มีสีสันและทำให้เรื่องราวน่าติดตามเป็นอย่างมากเลยล่ะค่ะ ไม่ว่าจะเป็นเจียงเต๋อชิง พ่อบ้านคู่ใจของฉีเซียว องค์หญิงใหญ่ตุนซู่ที่มีศักดิ์เป็นท่านป้า ฮ่องเต้ฉีจิ่ง เฝิงฮองเฮา เฉินเฉาเกอแฟนเก่าไป่เริ่น หรือแม้แต่แม่กับพี่สาว รวมถึงพี่น้องต่างแม่ของไป่เริ่นก็ล้วนแล้วแต่เข้ามามีบทบาทมากมายในชีวิตของทั้งฉีเซียวและไป่เริ่นอย่างยิ่ง ขออนุญาตไม่ลงรายละเอียดมากนะคะ เดี๋ยวมันจะยาวเกินเหตุ กลัวจะสปอยล์ด้วย
ดังนั้น จะรออะไรคะ ไปหามาอ่านกันเถอะค่ะ นี่เรากะว่า ถ้าตะลุยอ่านหนังสือที่สั่งมาแล้วทั้งหมด (ซึ่งก็ใกล้แล้วล่ะ) จะหยิบเรื่องนี้มาอ่านใหม่อีกรอบ ดีใจมากที่เรื่องนี้ตอนที่ซื้อมา มันออกมาพร้อมกันสองเล่มจบพอดี ระยะนี้ทรมาณใจกับการอ่านนิยายที่ออกมาไม่ครบซักที ค้างคาจนไม่รู้จะค้างคายังไง บางเรื่องก็โอ้โห... ตัดจบทำร้ายจิตใจมาก เล่มใหม่ก็ไม่รู้เมื่อไหร่จะออก ถึงกับต้องหยุดอ่านไปก่อน รอให้ออกมาจนจบค่อยอ่านน่าจะดีต่อใจมากกว่า นับๆ ดูเนี่ย มีตั้ง 4-5 เรื่องเข้าไปแล้ว ทำตัวเองแท้ๆ เชียวค่ะ
คราวหน้าจะหยิบอะไรมาเขียนถึงก็ขอให้ทุกท่านยังกรุณาติดตามกันแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ นะคะ เวลาได้เห็นยอดวิวว่ามีคนเข้ามาอ่านมากน้อยแค่ไหนนี่ มันรู้สึกชื่นใจจริงๆ บางคนก็สงสัยว่าได้อะไรจากการที่ต้องมานั่งเขียนอะไรยืดยาวแบบนี้ ไม่มีคนบังคับ ไม่มีคนจ้าง ใช้เวลาแต่ละครั้งไปก็ไม่น้อย มันก็ได้ความสนุกและเพลินใจนี่แหละค่ะ เพื่อนนักอ่านบางท่านก็น่าจะได้ประโยชน์ด้วยเช่นกัน เราหวังใจว่าอย่างนั้นนะคะ
ขอบคุณสำรับการติดตามค่ะ
| Create Date : 24 ตุลาคม 2563 |
| Last Update : 13 พฤศจิกายน 2563 9:40:25 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 2577 Pageviews. |
|
 |
|
|
|
|
|
| fingers-crossed |
 |
|
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
