Group Blog |
happy wedding day
เห็นดำๆยังดูดีได้นะพี่ชาย เป็นงานที่คนเยอะมากๆๆๆๆ แล้วก็เหนื่อยมากด้วย แต่ก็สนุกดี ต้องเป็นฝ่ายต้อนรับ มีพี่เล็กเป็นพี่ใหญ่ ในกลุ่มต้อนรับจริงๆมี เรา(นิส) พี่นัส พี่ดา นีม พี่นู่ และพี่เล็ก รับแขกจนหยดสุดท้ายจริงๆ แขกเยอะมากๆๆ รับตั้งแต่ ๘ โมงครึ่ง จน๔โมงเย็น แล้วเดี๋ยวแม่เรียกเราไปแนะนำกับแขกคนนู้นคนนี้อีก ใหนจะต้องวิ่งหาโต๊ะให้แขก เพราะหลังจากพิธีนิกาห์ คนจะเยอะเป็นพิเศษ เพราะแขกที่มาส่วนใหญ่จะมาให้ทันพิธี ทั้งต้อนรับ เชิญแขก คุมโต๊ะของชำร่วย เซ็นอวยพร บางทีเจอคนที่ไม่ได้เจอกันนานๆ ก็มีเม้าท์กันอีก เจอเพื่อนเก่าสมัยเรียนม.ต้น รุ่นพี่แต่งงานมีลูกกันเป็นแถว จะเจอเพื่อนรุ่นพี่โรงเรียนเก่าค่อนข้างเยอะ เพราะเจ้าสาวก็เรียนโรงเรียนเดียวกับเราตอนมัธยม เจ้าสาวก็เป็นญาติๆกันน่ะแหละ อายุห่างกับเราไม่เท่าไหร่ ห่างกัน๓-๔ปีได้มั้ง วันนี้พี่ตี้น่ารักขึ้นตั้งเยอะ อุตส่าห์ลดความอ้วน เอาน่า.....เพื่อวันสำคัญในชีวิต มีเรื่องตลกคือ บางทีเราต้องไปแจกการ์ดเป็นเพื่อนแม่ ก็ไปกับเจ้าบ่าวด้วยแหละ โดนคนเข้าใจผิดว่าเป็นเจ้าสาวเอง ต้องแก้ตัวเป็นพัลวัน  พอเสร็จงานแทบอยากเดินเท้าปล่าว เมื่อยมาก เจ็บเท้า เพราะส้นสูง ดีนะที่รองเท้าเราไม่สูงเท่าไหร่ แค่๓นิ้วเอ๊งงงงงง อยากสวยต้องทน แต่พี่เล็กนี่ปรี๊ดเลยอ่ะ นับถือๆพี่ ในงานยิ้มรับแขก วิ่งโน่นวิ่งนี่ แต่งานเลิก ต้องช่วยกันเก็บของอีก ทำกระทั่งตักน้ำแข็ง ส้นสูง กระโปรงยาวกรอมพื้น คิดดูแล้วกัน กลับบ้านมา ต้องวุ่นเลี้ยงแขกก็พวกพี่ ป้า น้า อา ที่มาส่งตัวนั่นแหละ แต่ทีนี้มันไม่มีใครอื่นแล้ว พี่ๆน้องกันทั้งนั้น เลยออกแนวเฮฮากันมากกว่า ยังบอกกันเลยว่า เท้าจะไม่เป็นเท้าแล้ว เมื่อยมาก แทบไม่ได้นั่งเลยอ่ะ แต่ถึงจะเหนื่อยแต่ก็สนุกมาก วันนี้คงพอแค่นี้ก่อน วันหลัง(ที่ไม่รู้เมื่อไหร่)จะมาพร้อมรูปบางสว่น ต้องไปธุระ ฟิ้วววววววว  สุขภาพดีมีชัยไปกว่าครึ่ง
ไปทั้งหมอโรคภูมิแพ้-หอบหืด และจักษุแพทย์ เหตุที่ไปหาหมอตาด้วย เพราะว่าช่วงเดือนที่ผ่านมาน่ะ รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรขาวๆจางๆมาอยู่ที่ตาบ่อยๆ พอกระพริบตา ทีสองทีก็หาย มันเหมือนมีเศษฝุ่นลอยมาอยู่ที่ตา เคยโพสอาการลงในห้องสวนลุมด้วย แล้วก็หาอ่านทางเว็บต่างๆ เค้าก็ตอบมาว่า น่าจะเป็นวุ้นตาเสื่อม พอไปหาหมอก็จริงๆ หมอก็บอกค่ะว่าโรคนี้ รักษาไม่หาย แต่ไม่เป็นอันตรายอะไร แค่รำคาญเท่านั้น หมอยังบอกว่า โรคนี้คนเป็นกันเยอะ และไม่มีใครที่อยู่กับมันไม่ได้ แต่ต้องมาเช็กสายตาอย่างน้อยปีละครั้ง ตอนแรกพยาบาลเค้าเอายามาหยอดตา แล้วเอาแผ่นสีมาป้ายที่ตาด้วย หมอบอกว่า เป็นการย้อมสีตา เพื่อตรวจ แล้วเค้าก็ตรวจโดย มีเครื่องที่เอาไฟส่องตา ก็ไม่ค่อยแสบเท่าไหร่ แต่ทีนี้หมอเค้าอยากตรวจดูว่า มีการฉีกขาดที่กระจกตาหรือป่าว พยาบาลก็เอายามาหยอดตา(อีกแล้ว) เพื่อให้ม่านตาขยาย หลายขนาน หลายชนิดเลยแหละ แสบซ่าที่ตาขึ้นมาเลย แถมหมอยังบอกว่า อาจจะตาพร่าเล็กน้อย นึกว่าต้องให้คนจูงเดินซะละ แต่เอาเข้าจริงก็ไม่เป็นไร ทีนี้ตอนตรวจม่านตา โอ้โห.......แสงแยงตาสุดๆ หมอจะใช้เลนช่วยรวมแสงด้วย แสบตา น้ำตาร่วงเลย หมอบอกว่าไม่เป็นไร เฮ้อ...โล่งไป แต่ต้องมาเช็กตาทุกปี ส่วนเรื่องหอบ ต้องใช้ยาอีกตัวนึงคู่กับ เวนโทลิน แต่เวนโทลินใช้เวลามีอาการ เพราะคุณสมบัติของเวนโทลิน จะยับยั้งอาการที่เกิดขึ้นฉับพลัน แต่ไม่รักษาอาการในระยะยาว ก็เลยต้องใช้ pulmicort inhaler ตัวนี้ต้องใช้ตลอด เป็นยาสูดเข้าทางปาก ต้องใช้ทุกวัน เช้า เย็น ๑ หลอดใช้ได้ ๕๐ วัน ถ้าจะกลับไปคูเวตต้องซื้อเอาไว้เลยแหละ แต่คงไม่ซื้อกับโรงพยาบาลอ่ะ แพง......ใหนๆก็ต้องใช้ตลอด สั่งซื้อดีกว่า ถูกกว่า ไม่ว่าจะยังไง คนที่ไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐค่ะ ยิ่งวันนี้ ไปเยี่ยมศพญาติคนนึง เป็นพี่ชายที่รู้จักตั้งแต่เด็ก เพราะเป็นลูกศิษย์พ่อด้วย แกอ้วนมาก เลยป่วยหลายโรคเลย เพิ่งอายุไม่เท่าไหร่เอง สักวันเราทุกคนก็ต้องกลับไปหาพระองค์อัลลอฮ อยู่ที่ว่าจะช้าหรือเร็วเท่านั้น สิ่งที่เรารัก และพยายามรัก
อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆค่ะ เวลาที่เราได้ทำอะไรที่เรารัก เราจะไม่รู้สึกเลยว่า เรากำลังทำสิ่งนั้นอยู่ มันเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต บางครั้งเหนื่อยแทบตาย แต่เหนื่อยแล้วเราสนุก เหนื่อยแต่มีความสุข เคยเป็นแบบนี้กันบ้างมั้ยคะ  เทอมที่ผ่านมา วิชาที่ลงเรียนส่วนใหญ่เป็นวิชาเอก มีวิชาของคณะแค่2วิชา ตอนแรกยังเสียวๆอยู่ว่า จะหนักรึปล่าว 4วิชาเอก แต่พอได้เรียน กลับสนุกและชอบมากๆ ชอบทั้งดร. ทั้งตัววิชาเอง ดร.แต่ละคนสอนสนุกๆทั้งนั้น (คิดแล้วอยากทำได้อย่างนั้นมั่งจัง) เช่นบางคนตลกหน้าตาย ชอบถามคำถามเชาว์กับนศ. ชอบเหน็บแนม หยิกหน่อยๆเวลานศ. ไม่ส่งงาน อีกคนก็ใจดี ใจกว้างยิ่งกว่าแม่น้ำ มหาสมุทร ใครจะเอาอะไร ได้หมด ตามใจ อีกคนก็สอนเก่งมาก ชม.15นาที พูดไม่หยุด เร็วเป็นจรวด แถมแทรกภาษาพูดของคูเวตมาหน่อยๆ แต่แปลกที่ส่วนมากจะจดทันที่ดร.พูดหมด นอกจากส่วนน้อยจริงๆ เค้าเก่งในการอธิบายให้เข้าใจ แล้วสรุปมาเป็นข้อๆให้จด แถมข้อสอบ เขียนเยอะสุดๆ ที่จี้คือ ดร.แกให้เขียนคอมเม้นต์เกี่ยวกับวิชานี้ในข้อสอบ 10 ข้อ ไม่คิดว่าของแบบนี้ก็เอามาเป็นคำถามสอบไฟนอลได้ มีวิชาที่ต้องไปขลุกอยู่ห้องสมุดเป็นวันๆ อยู่แต่กับหนังสือ แล้วบางเล่มเป็นหนังสือหายาก หนังสือเก่า กระดาษงี้กรอบเชียว บางเล่มเค้าไม่พิมพ์แล้ว บางเล่มโบราณมาก ไม่มีสารบัญ จะบ้าเอา หาตาเหลือก แต่สนุกนะ ชอบ อะไรก็ได้ที่อยู่กับหนังสือ เพื่อนๆจะแซวว่า ถ้าหานิสไม่เจอแสดงว่าอยู่ห้องสมุด ไม่รู้สิ.................. อันนี้มั้งที่ได้มาจากพ่อ เป็นคนเดียวในบ้าน ที่ชอบอ่านหนังสือ ชอบอยู่กับหนังสือ อยู่ได้เป็นวันๆ ชอบอ่าน ชอบซื้อ สะสม หวงหนังสือมากๆ ไม่ค่อยให้ใครยืมหรอก งก  จริงๆก็ให้พี่ๆ เพื่อนๆยืมนะ แต่ว่าต้องรักษาด้วย บางเล่มชอบมาก บางเล่มซื้อมาแพง บางเล่มเป็นพันเลยนะ บางเล่มหายาก บางเล่มมีคนให้ แต่ก็มีบางเล่มที่อ่านไปได้หน่อยแล้ว อยากเขวี้ยงทิ้ง และทำใจให้อ่านจบไม่ได้ก็มี เคยมีคนมาว่าซื้อไปทำไมหนังสือ อ่านแล้ว รู้แล้วไม่สนุกละ แบบนี้ไม่ได้เลยนะ โกรธ ถือว่าไม่เห็นคุณค่าของหนังสือ ไปงานหนังสือที แหะๆๆๆๆ เป๋าแบนเลย เวลาที่ไปทะเล ชอบบอกแม่ว่า แค่ได้มานั่งที่โซฟาริมหน้าต่าง ลมเย็นๆ ฟังเสียงทะเล กับหนังสือเล่มนึง แค่นี้ก็พอแล้ว นี่ถ้าพ่อยังอยู่นะ คงคุยเรื่องหนังสือกันมันไปแล้ว ยังดีที่เพื่อนในกลุ่มเป็นแบบนี้กัน เลยคุยกันได้ สัปดาห์นี้หยุดยาว ไปเที่ยวใหนกันบ้างคะ สำหรับเราโดนจองค่ะ ไปทำธุระเป็นเพื่อนแม่ทั้งนั้น  ขอให้มีความสุขกับวันหยุดนะคะ หยุดเพื่อให้เวลากับตัวเอง
คงจะไม่สอนอีกแล้ว ทุกเช้าตื่นมาเหมือนไม่มีความสุข ตื่นมาแบบ เฮ้ย....ต้องตื่นไปสอนหนังสือ หน้าที่ๆๆๆๆ แต่วันนี้รู้สึกว่า มันล้า เหมือนกับว่า อีกแล้วหรอ ต้องไปอีกแล้ว มันฝืนมากๆ ไม่มีความสุข เครียด เครียดเรื่องสอน เรื่องเด็กไม่ค่อยมีฟีดแบ็ก สั่งงานก็เฉื่อยๆ แล้วชั้นที่สอนก็ม.๓-ม.๖ แต่ก็พยายามคิดว่าเราไม่ใช่ครูประจำของเค้า แค่มาสอนแทนอ.ที่ลาหยุด จะให้ทำอะไรก็ได้ยกเว้นสอนหนังสือ ที่จริงเครียดเรื่องที่ใครๆก็มาตั้งความหวัง ไว้ที่เราเนี่ยแหละ อ.พูดกรอกหูประจำว่าอย่าทิ้งโรงเรียนนะ ต้องกลับมาสอนนะ พ่ออุตส่าห์ก่อตั้งมา ต้องมาแทนพ่อ จะไปทำงานที่อื่นหรือป่าว อย่าลืมโรงเรียนนะ บลาๆๆๆๆๆ อีกสารพัด ทุกครั้งที่ใครพูดแบบนี้จะบอกว่า ของข้างหน้าพระองค์อัลลอฮเท่านั้นค่ะที่รู้ หรือไม่ก็ ไม่ทิ้งหรอกค่ะ (แต่ไม่รับรองนะว่าจะมาสอน) เรียกว่าแบ่งรับแบ่งสู้แหละ แหม....คนเราทำเพื่อโรงเรียนได้ตั้งหลายทาง จริงมั้ย พอบอกแม่ แม่บอกตามใจ ถ้าทำแล้วไม่สบายใจ ก็ไม่ต้องทำ เฮ้อ...... วันนีเลยอยู่บ้านเฉยๆ แต่ต้องมารบกับหลานชายตัวแสบ ที่วันนี้ไม่ได้ไปโรงเรียน เพราะป่วยการเมือง เช้าปวดท้องๆๆๆ พอเริ่มสาย เริ่มออกลาย ซนขึ้นมาทันที อะไรก็พอทนนะ แต่นี่ ตอนที่เรากำลังทานโจ๊กอยู่ น้องบั๊บเอาทิชชู่ไปเล่น บอกแล้วว่าอย่าเล่น แต่ยังจะดึงทิชชู่ออกมาอีก พอห้ามก็โมโห อาละวาด โดยการปัดจ้อนโจ๊กเรากระเด็น หกไปหมด แล้วมาตีเราอีก เราเลยจับ แล้วบอกให้หยุด บอกทีก็แล้วยังอาละวาดอีก จนต้องขึ้นเสียงดุให้หยุด เท่านั้นแหละ กรี๊ด.......เลย เราก็ปล่อยให้ร้องไปก่อนไม่โอ๋ จนเงียบเอง แล้วเค้านั่นแหละมาง้อเราเอง ให้พาไปนอน เอานมให้กิน จนป่านนี้ยังหลับอยู่เลย พอบอกว่าทีหลังน้องบั๊บอย่าทำแบบนี้อีกนะ ทำหน้าน่าสงสาร สะอึกสะอื้น พยักหน้า เห็นแล้วก็ใจออ่น บางทีเพื่อนยังแซวเลยว่า เลี้ยงหลานเป็นลูกเลยแก นี่ก็เล่นคอมไปป้อนไอศครีมเจ้าว๊าซไป เพิ่งกลับมาจากโรงเรียน เอาใจเค้าหน่อย  เรือจ้างลำน้อย
งานที่ว่าคืองานสอนหนังสือน่ะเอง เราเนี่ยไม่ได้เลือดพ่อมาเลยจริงๆ พ่อ......ตั้งแต่จำความได้ ก็จะเห็นพ่อสอนหนังสือ และถึงแม้ว่าเรายังเด็กแต่ก็สัมผัสได้ถึง ความเป็นครูในตัวพ่อ ความรักในอาชีพครู และไม่ว่าจะป่วยยังไง อย่างน้อยพ่อ....ต้องไปที่โรงเรียน แค่นั่งเฉยๆก็เพียงพอแล้วสำหรับพ่อ เหมือนกับว่าแค่มองก็สุขใจ แต่เรานี่สิ........ไม่ได้เลือดพ่อเลยจริงจริ๊งงงงง เพราะไม่ชอบสอน สอนไม่เป็น ไม่มีความอดทนพอ เวลาเห็นเด็กไม่ได้ตามที่เราต้องการให้ได้แล้วมัน...... เฮ้อ.....พอจะสอนก็เครียดว่า จะสอนอะไรดีน้า..... จะพูดยังไงให้นร.ไม่เบื่อ อย่างวันนี้ อุตส่าห์เล่าเรื่องให้ฟัง ดันบอกว่า.... อ๋อ.....เคยฟังแล้วครับ โรงเรียนอื่นเค้าเคยเล่นเป็นละครเวที แป่วววววววววววววว เลยชั้น ชื่นชมจริงๆคนที่สอนหนังสือได้ พูดแล้วนร.เข้าใจ ในสิ่งที่พูด สอนแล้วนร.ชอบ ไม่เบื่อ เหมือนเวลาที่เราเรียนกับอ.คนใหนแล้วชอบ สนุก ไม่เบื่อ แล้วถ้าเราสอนได้ไม่ดีพอ ผลเสียก็จะไปตกกับเด็ก ตรงนี้ที่เราเครียด เช้าวันจันทร์ทีไร ต้องมานั่งคิดว่า ต้องไปสอนอีกแล้วหรอ แต่นึกอยู่เสมอว่า หน้าที่ โรงเรียนที่พ่อสร้างมา จะทิ้งไม่ได้ แต่ยังไงก็เคยคุยกับแม่แล้วว่า จบมาคงต้องมาช่วยอยู่ที่โรงเรียนน่ะแหละ แต่จะให้สอนเต็มๆเลยคงไม่ เพราะไม่ใหวจริงๆ แม่ก็เข้าใจ แม่มักจะพูดว่า เรามีอะไรเหมือนพ่อหลายอย่าง แต่ที่ไม่มีติดตัวมาเลยก็เรื่องนี้แหละ พ่อ.....เป็นครูที่นร.ทั้งกลัวและเกรง แต่ก็รักด้วย พ่อเป็นครูที่ เวลาเล่นก็เล่น เรียนก็เรียน รู้สึกเหนื่อยกับอะไรหลายอย่าง คิดถึงพ่อด้วย ๑๓ ปีแล้วนะที่เราจากกัน รักและคิดถึงพ่อค่ะ จาก......ลูก (ไปๆมาๆมาลงที่พ่อได้เนอะ)
|
เจ้าหญิงแห่งMK
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ครูตัวไม่เล็กเท่าไหร่ สอนอยู่ในโรงเรียนมัธยมไม่เล็กแห่งหนึ่ง ขอเป็นฟันเฟืองเล็กๆที่เคลื่อนให้นักเรียนของครูมีอนาคตที่ดีเป็นเด็กดี แค่นี้ก็พอใจแล้ว Friends Blog
|
