• ALPHA FO BLOG
• แวะคุยกันก่อน
• ห้องรับแขก
• คิดไปเรื่อยเปื่อย
• เริ่มฝึก+หัดวาด(Basic Art)
• วาดเส้นดินสอ + สี (Drawing&Sketch)
• ไปมาซะที..(Sketch on travel)
• พู่กันจีน
• ผลงานภาพวาด(Drawing & Painting)
• แบ่งกันใช้
• หนังสือ พิชัย เมืองเล็กฯ
• คอลัมน์ "จินตนากร" โดย"เป็นเกลียว
• เรื่องเล่าผ่านกาลเวลา
• "แสงตะเกียงไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม" โดย "เป็นเกลียว"
• THE PAINTER
• อินเดีย ซีเปีย กาแฟ

• haiku
• กะว่าก๋า
• poongie
• saipin
• Atas
• anavrin
• ตาอ้วนชวนคุย
• ค่ำคืนหน้าหนาว
• noojew
• JoySewing
• ลายปากกา
• บูรพากรณ์
• merveillesxx
• puifaikpp
• lozocat
• pinklilac
• ลำดวนดอย
• พิธันดร
• สิงห์อมบ๊วย
• พรายทราย
• ร่มไม้เย็น
• yyswim
• sorwor
• skinhead
• คุณพ่อภัคค์
• Webmaster - BlogGang

• พิชัย เมืองเล็กแต่ใหญ่ ที่ตกสำรวจ
• ชาร์ลส ชาเดอร์โลต์ (หมึกจีน)
• pino-artist (Oil)
• ตัวอย่างหนังสือหลายๆแบบ
• ประวัติศาสตร์สีน้ำ
• artgazine
• SKETCH CRAWL
• พระไตรปิฎก
• สีน้ำ lucywillis
• พจนานุกรมไทย
• บล๊อกสีน้ำคุณรินา Water color Guรู้ Guru
• ตัวอย่างงานสีน้ำ
• ACADEMY OF ART
• kengonartandtravel
• KENG ON ART & TRAVEL
• Kenny Keng Blog
• BlogGang.com

ณ สวนดอกไม้ "ไปด้วยกันมั้ย"  ไป....สวนดอกไม้กัน ความงดงามหลากสีสันของพันธุ์ไม้ใหญ่น้อย ความแตกต่างที่ลงตัว ทุกดอกทุกต้นส่งเสริมซึ่งกันและกัน สวนดอกไม้ ...ที่ซึ่ง มีชีวิตที่อยู่ด้วย "หัวใจ" ไม่ใช่ "หัวคิด" ...ที่ซึ่ง เป็นมิตรกับทั้งความกล้าและความกลัว ...ที่ซึ่ง ไม่ต้องกังวล หรือหวาดระแวง ...ที่ซึ่ง ต่างมีผู้คนเดินจูงแขนกันมาด้วยความรัก เข้าใจ ...ที่ซึ่ง มีความรัก รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และเข้าใจถึงการเปลี่ยนสถานะ หรือที่ภายนอกเรียกว่า "การจากลา" ที่นี่ ไม่มีการแก่งแย่ง มีแต่การให้เกียรติซึ่งกันและกัน ความรักภายในสวนแห่งนี้แบ่งตัวและขยายเร็วยิ่งกว่าอนุภาคใดๆ ที่นี่ ไร้ความเกลียดชัง เพราะเต็มไปด้วยความห่วงใย เอาใจใจใส่ ดูแลกันเสมอ ประชากรในสวนแห่งนี้ รู้และเข้าใจในหน้าที่ของตน พรวนดิน ปลูกต้นไม้ ทั้งของตนเองและของผู้อื่นอย่างทนุถนอม คลื่นภาษาของที่นี่ ไม่มีผลโดยตรงกับคลื่นทางจิตใจที่.. ...มองผ่านทางสายตา..โดยการหลับตา และ แสดงออกด้วยการกระทำอย่างมั่นคง คลื่นจากหัวใจ ผ่านความคิด บีบอัดลมจากปอด ออกมาที่ปาก จนกลายเป็นการกระทำที่เรียกว่าไตร่ตรองแล้ว มีให้พบเห็นเสมอ ดอกไม้ใหญ่ส่งเสริมดอกเล็กๆให้มีความหมาย ในขณะเดียวกันดอกไม้เล็กก็ทำให้ดอกไม้ใหญ่ ดูมีคุณค่าและเอกลักษณ์ ดอกไม้เล็กไม่เคยอิจฉาดอกไม้ใหญ่ ดอกไม้ใหญ่ก็เห็นความสำคัญและคุณค่าของดอกเล็กใต้โคนต้น มีธารน้ำใจไหลแข่งกับสายน้ำที่ใสเย็น ไม่ใช่ท่วมขังหรือขุ่นมัว ต้นไม้ใหญ่ก็มีผลให้เด็ดกิน มีดอกเล็กๆให้ชื่นชม และ การชื่นชมนั้นก็เป็นอาหารทางใจ อิ่มทั้งกายและใจ ผมมีความรู้สึกดีๆกับที่นี่ มันเป็นแบบนั้นจริงๆ ที่สำคัญ.... มันอยู่ไม่ไกล..... เราเองต่างรับใช้มายาที่ตัวเราเองนั้นสร้างขึ้น ในขณะที่เราหยุดเดิน หยุดนั่ง หยุดคุย หยุดนอน (แต่ไม่ได้หยุดหายใจ ) ...โลกกลับพาเราเคลื่อนตัวไปด้วยความเร็ว 1800 กม./นาที และในขณะที่โลกกำลังหมุนตัว วิ่งเคลื่อนตัวไปข้างหน้าจนหมุนย้อนกลับมาด้านหลัง  .....จักรวาลก็ยังขยายตัวไปอย่างไม่สิ้นสุดโดยไม่มีเวลาพัก ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่า ผมเพ้อ ฝันเฟื่อง หรือ... แล้วแต่ว่าจะจะมองเห็นหรือเรียก..... มันอาจเป็นเพียงโลกของผม หรือของใครหลายคน แต่ผม.....อยากให้เป็นสวนดอกไม้ของเรา วันที่ดอกไม้บานเราจะยังนั่งชมอยู่ด้วยกัน วันที่ต้นไม้ต้องการน้ำ เราจะช่วยกันดูแล ที่สวนแห่งนี้ "ไปด้วยกันมั้ย" ไม่ไกลหรอก.... สวนนี้อยู่ในคุณ ที่สำคัญอย่าลืมพาเพื่อนมาด้วยกันนะครับ  อยากมาอยู่หรือแวะมาเที่ยวก็ได้..... มาอยู่ด้วยกันเยอะๆครับ (ภาพประกอบเขียนตอนสมัยเรียนครับ)   Create Date : 26 มีนาคม 2555     Last Update : 26 มีนาคม 2555 5:55:24 น. Counter : 7339 Pageviews.   10 comment Share Tweet

BEST OF THE BEST "BEST OF THE BEST" โลกหมุนไปเร็วเหลือเกิน หลายเรื่องที่ทำมา พอรู้ตัวอีกทีมานั่งดู ก็รู้ว่า ......มันเร็วดีจริงๆ หลายสิ่งอย่างที่รอผล....ยังคงค่อยๆกระดึ๊บๆ ไปอย่างเชื่องช้า ช้าพอๆกับเต่าที่ขาเจ็บ....นั่นแหละ! ไม่มีอะไรรวดเร็วดั่งใจหวัง นอกเหนือจากจินตนาการ นี่! เป็นความรู้สึกส่วนตัวผมล้วนๆ เมื่อวันหนึ่ง ทั้งเสียงโทรศัพท์ และ คำเชิญจาก โปรดิวเซอร์รายการ รายการหนึ่งที่ผมคุ้นชื่อมาหลายปี ตั้งแต่เป็นชื่อโพรไฟล์....จนกลายร่างเป็นรายการทีวีดาวเทียมดีๆ มีสาระ BEST OF THE BEST จากชื่อที่ฟังแล้วก็ไม่ต้องเดา ว่านี่คงเป็นเรื่องของคนที่เป็นที่สุด ซึ่ง ห่างไกลจาก ชายหน้ามึนคนธรรมดาอย่างผมมากๆ เชิญผมไปออกรายการสด โอววววว์!!! .....อะไรจะขนาดน้านนนน ตัวผมเนี่ยะนะ!!!! เพราะแขกรับเชิญที่รายการนี้นำมารายการแต่ละท่าน ช่างพิเศษ และเหมาะสมกับคำว่า BEST OF THE BEST ซะเหลือเกิน ส่วนตัวผมเอง !!!! ........ จะมีก็แต่ บางอย่างที่หลายๆคนเห็นผมทำ แล้วเขาบอกว่า "ผมบ้า" ทำในสิ่งที่เขาไม่อยากจะเสียเวลามานั่งทำกัน ถ้าบ้า ดีเดือดเป็นที่สุด ค่อยน่าคิด และน่าจะเหมาะกับผมเป็นอย่างยิ่ง หลังจากที่ผมบังอาจเลื่อนนัด คุณจี๊ดโปรดิวเซอร์รายการไปสองครั้ง ในที่สุด.....ก็ต้องถึงคราวเผชิญ เผชิญทั้งที่หลายๆคำถามที่ผุดขึ้นในใจราวกับหญ้าในสนามใหญ่ที่ได้ฝน คำถาม ที่สร้างขึ้นเองและพยายามจะหาคำตอบเอง(อีกละ) เวลาที่ผมจะออกอากาศ...จากครึ่งชั่วโมง กลายเป็น 1 ชั่วโมงโดยอัตโนมัติ โดยคุณจี๊ดคนเก่ง ยอมตัดโฆษณาที่เป็นรายได้หลักออก ไปบางส่วน(ใหญ่) และเปิดโอกาสให้ผมได้พูดคุยอย่างเต็มที่ วันพฤหัสบดี ที่ 1 มีนาคม 2555 เวลา 16.30 -17.30 น. รายการ BEST OF THE BEST ช่อง 8 ทีวีพูดได้ ทำให้ผมมีโอกาสได้พูดคุยกับพิิธีกรมากความสามารถ อย่าง "คุณณิชชนันทน์ " นางเอกสาวสวย ผู้ที่ทำให้ความตื่นเต้นผมหายไป และพูดคุยได้อย่างไหลลื่น จนในรายการเหมือนกับการพูดคุยกัันแบบ เพลินๆ สบายๆ (จนแทบจะแย่งพิธีกรพูด ^^") เธอสามารถสรุปประเด็นและรวบรวมสิ่งที่ผมพยายามพูด ออกมาเป็นภาษาที่เข้าใจง่าย และน่าติดตาม (นี่ถ้าพิธีกรไม่สรุปผมคงพาไป นอกโลกแหงๆ อิอิ) (นี่ไง คุณจี๊ดสาวมั่นคนเก่ง ^^) ในรายการถามตอบกันอย่าง สนุก สนาน (ผมว่านะ..ผมสนุก ^^") บางเรื่อง อยากตะโกนในแรงกว่านี้ บางเรื่อง อย่างเสริมตรงรายละเอียดเพิ่มขึ้น บางเรื่องก็ยังรู้สึกสนุกปาก ....ซึ่งท้ายสุดแล้ว เวลาก็ยังไม่พอ แหะๆๆ แต่ก็ต้องหยุด เมื่อหมดเวลา เวลาหมด จากนั้นหนังสือชุดสุดท้ายที่เหลือเพียงที่เห็น ก็ถูกเหมาเกลี้ยง พร้อมกับการแจกลายเซนต์แบบตะกุกตะกักของผม ขอบคุณทุกๆท่านที่ติดตามรับชม และเล็งเห็นถึงความตั้งใจจริงของผม ตั้งแต่ตอนเริ่มต้นตั้งชื่อหนังสือ เขียน ข้อมูลต่างๆ จนถึงพิมพ์ และขาย กระทั่งให้กำลังใจ และ หลากหลายคำแนะนำ ขอบคุณในสิ่งที่ผมทำ ไม่ว่าจะไปสะดุดตาหรือใจใครให้หมั่นไส้ และ......ชื่นชม ขอเป็นแรงใจในทุกการต่อสู้ ของทุกเรื่องที่คุณได้ทำ อนาคตไม่มีใครรู้ได้ แต่ผลของต้นไม้ที่เราหว่าน คงไม่กลายเป็นอื่น .."ทุเรียนคงไม่กลายเป็นเงาะ"เป็นแน่ วิญาณของวีรชนทุกท่านที่อดทน เหนื่อยยากลำบาก ถูกลืมมานานเหลือเกิน ณ ที่แห่งนี้ (มีอีกหลายที่) เพราะถ้าการกราบไหว้ เคารพอยู่ทุกวัน คือการ บนบานขอเพื่อตัวเอง ขอให้ท่านช่วยสารพัด โดยที่ไม่คิดจะตอบแทน หรือประกาศเกียรติคุณให้กลับคืนกับคุณงามความดี ของวีรชนทุกท่านที่พลีชีพให้กับชนรุ่นหลัง ....ผมถือว่า เราลืม!! เพราะเรามุ่งแต่การขอ ขอๆๆๆ และ ขออออออออออออออ จริงๆแล้วเราต้องให้ เพราะการตอบแทนคือการให้ ไม่ใช่การขอ ...... ขอบคุณทุกคน ทุกแรงที่สนับสนุนผมมาตั้งแต่ต้น ไม่ว่าจะเริ่มต้นตรงจุดไหน เมื่อไหร่ อย่างน้อย ก็คือการได้เริ่ม.....ขอบคุณครับ   Create Date : 04 มีนาคม 2555     Last Update : 5 มีนาคม 2555 1:14:50 น. Counter : 2213 Pageviews.   20 comment Share Tweet

ALPHA FO EXCHANGE 1111 ออสเตรเลียเผชิญฤดูร้อนที่มีฝนตกหนักที่สุดเป็นอันดับสองในรอบ 111 ปี สถานะการณ์การประท้วงที่เกิดขึ้นรอบโลกหลายประเทศ โรงเรียนเฉลิมขวัญสตรีที่พิษณุโลก(อยู่ตรงข้ามโรงเรียนที่สอน) เพิ่งฉลองครบรอบ 111 ปีไป การเดินทางของผมระหว่าง ที่อยู่กับบ้านเกิดต้องใช้ถนนหมายเลข 11 ระหัสไปรษณีย์ที่บ้าน 53120 รวมกันแล้ว เท่ากับ 11 แม้แต่ วันหมดอายุของ อาหารเสริมเช้าผม ก็ 11/11/11 มันเป็นเรื่องบังเอิญที่เกิดขึ้นกับผมในปี 2011 2011 หลายอย่างหลากเหตุการณ์เกิดขึ้นแบบซ้ำๆกันรอบโลก เมื่อปลายปี 2010 เพิ่งฉลองครบ 111 บทความไป พอมาถึงวันนี้ วันที่ 08/03/2011 ผมก็นึกสนุกๆบวกลบคูณหารตัวเลขเหล่านี้ดูสนุกๆครับ เป็นวันที่พิเศษของผมที่สุดเลยก็ได้ เพราะมีตัวเลขอันหลากหลายที่สนุกสนานอยู่ในนั้น วันนี้เป็นวันครบรอบ 38 ปีของผมพอดี อ๊ากกกก เพิ่งดูเหมือนจะย่าง 30 ไปเมื่อปีก่อนนี่เอง ผมเกิดเมื่อ 08/03/1973 เวลา 9:15 ครับ มาดูกันครับว่าผมสนุกกับตัวเลขเหล่านี้ยังไง 0+8+0+3+1+9+7+3=31 Binary numeral system = 11111 0+8+0+3+2+0+1+1=15 Binary numeral system = 1111 9+1+5=15 Binary numeral system = 1111 หรือ base-2 number system เลขฐาน 2 ทีคอมพิวเตอร์ใช้อยู่ ทีนี้ตัด0ออกเหลือ 832011-831973=38 อายุผม 38 ปีพอดี ในวันที่ 8 เดือน 3 ลองเอา 8+3=11 และ 3+8=11 มีตัวเลขที่น่าสนใจอีกคือ 31 กับ 15 ลองเอา 3+1=4 เท่ากับ 1111 ซึ่ง 4 นี้จะเป็นเลขที่อยู่ตรงกลางของผลลัพท์ 1111x1111=1234321 ลองดูเลข 15บ้าง 1+5=6 เท่ากับ 111111 (5-1 ก็เท่ากับ 4อีก) 111111 x 111111 = 12345654321 ตรงกลางคือ 6 สนุกมั้ยครับ ในปี 2011 ของผม ซึ่งจะมีแบบนี้แค่ครั้งเดียวในชีวิตเท่านั้นเอง ที่ผมมีอายุครบ 38 ในตัวเลข 832011-831973=38 ดูๆแล้วก็อดตื่นเต้นไปกับตัวเลขที่เรียงกันสวยงามแบบนี้ไม่ได้ อาร์ตเจงๆ ผมว่าชีวิตเราทุกคนมีสิ่งพิเศษดีๆอยู่อยู่กับว่าเราจะเลือกมองและรู้จักสังเกตุมันหรือเปล่าเท่านั้นเอง บางทีเรามองไม่เห็นแต่คนอื่นมองเห็น จากนั้นเราก็มาคิดต่อโดยใส่ความสนุกเข้าไปให้เต็มที่ สุขเล็กๆ ที่คนตัวเล็กๆอย่างเราทำได้ด้วยตัวเองจากการสังเกตุ เท่านั้นเอง เมื่อเจอแล้วก็เพียงแค่ไม่ยึดติดกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง จนเกิดทุกข์ก็น่าจะเพียงพอ เข้าเรื่องซะทีครับ จู่ๆผมก็อยากทำบางเรื่องขึ้นมาที่เคยคิดไว้เองมานานนม เรื่องของการแลกเปลี่ยน จึงตัดสินใจเชิญชวนพี่ๆเพื่อนๆทุกท่านมาร่วมสนุกด้วยกันครับ แนวคิดใน ALPHA FO EXCHANGE สิ่งนี้ผมอยากเห็นสังคมแห่งการแลกเปลี่ยน ดูแลจิตใจซึ่งกันและกัน เพราะเมื่อเรารักที่จะเข้าใจความรู้สึกของผู้อื่น และทำกันทั้งสองฝ่าย โลกนี้คงมีความสุขขึ้นอย่างมากมาย เริ่มจากสิ่งเล็กๆ ที่เรามีอยู่ จะมากหรือทำใหม่ได้เรื่อยๆ ไม่ได้ใช้ก็เอามาแบ่งปันกัน เก่าของอีกคน อาจเป็นความต้องการของอีกคน ALPHA FO EXCHANGE คือ การเอาของมาแลกกันนั่นเอง เราอยากแลกของเรากับอะไร หรืออยากได้อะไรแล้วมีของมาแลกด้วยสิ่งที่เรามีอยู่ อาจมีความต้องการของสองคนในสังคมที่ตรงกัน เพราะความสวยงามทางจิตใจ หลายๆครั้งผมคิดว่าเงินคือ คำตอบสำหรับมวลมนุษย์จริงๆเหรอ มนุษย์เพิ่งบ้าเงินเมื่อไม่กี่ร้อยปีนี่เอง และดูท่าจะหนักขึ้นเรื่อยๆ ทำไมหลายๆคนถึงยอมแลกกับหลายอย่าง มากมายขนาดนั้น เพื่อให้ได้เงินมา หาเงินมาแสนลำบาก ซื้อของที่ต้องการได้ไม่นาน ก็เบื่อหมกอยู่ที่ใดที่หนึ่งจนหลงลืม และแล้วการใช้เงินนั้นก็เป็นการใช้ไปอย่างเปล่าประโยชน์ ชาวนาบางคนฉีดยาฆ่าแมลงจน ข้าวปลา พืช ผัก อาหารเป็นพิษ สัตว์น้อยต้องตาย เพียงเพื่อต้องการเงินมาเพื่อซื้อ บรรดาวัตถุสิ่งของต่างๆที่ออกมาล่อใจมากมาย จึงต้องเร่งหาเงิน ทำมากได้มาก ต้นทุนก็สูงตาม แต่ลืมผลร้ายที่ตัวเองได้รับไป เราเองก็พลอยโดนไปด้วยแบบไม่รู้ตัวกับสารที่ก่อมะเร็งทั้งนั้น นี่แค่อาชีพเดียวนะครับ ยังไม่รวมถึงหลายๆอาชีพ ที่ต้องทำผิดมนุษยธรรม คดโกง ทำร้ายกันไปมา จนสร้างความเสียหายอย่างมากมายกับสิ่งมีชีวิตบนโลก ทำให้ได้รับผลกระทบทั้งแบบรู้ตัวและไม่รู้ตัว การแลกเปลี่ยนในสมัยก่อน อย่างเช่นใครมีข้าวมาก ก็เอามาแลกปลา หดหายไปเรื่อยๆจากสังคมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ยากจะค้นหา ความเอื้ออาทร แบ่งปัน กลายเป็นความสงสัยในการให้และหวังตักตวงผลประโยชน์ ความไว้วางใจซึ่งกันในตัวมนุษย์ ผู้มีวัฒนธรรมที่สูงกว่าสัตว์โลกอื่นๆ ได้หลุดหายไปจนหาร่องรอยแทบไม่เจอ ALPHA FO EXCHANGE เป็นสิ่งเล็กๆสิ่งหนึ่งที่ผมอยากทำ เพียงแต่ เราต้องมีความรับผิดชอบในตัวของเราต่อความรู้สึกของผู้อื่นมากขึ้น โดยเฉพาะคนรอบข้าง ที่หวังดีและเป็นห่วงเรา ยิ่งต้องดูแลเขาให้มาก ถ้าต่างคนค่างดูแลกัน ความสุขสมบูรณ์ก็เกิดขึ้นได้อย่างไม่ยากเย็นเท่าไหร่นัก หลักการมีง่ายๆครับ การแลกเปลี่ยนที่ไม่ได้จำกัดอยู่แค่เงินตรา เหมือนกับในอดีตที่ใช้สิ่งของแลกกัน • เพียงแค่ : รับผิดชอบต่อความรู้สึกของตนเองและผู้อื่น : เล็งเห็นและมอบคุณค่าให้แก่กันและกัน • ไม่จำกัดแค่งานศิลปะ แต่เป็นอะไรก็ได้มาแลกกัน เช่น ภาพวาดเก่าหรือใหม่ หนังสือเก่า ของเก่า แฟนเก่า(อ๊ากกก อันนี้ไม่เกี่ยว) ตังค์เก่าๆ หรือขนมใหม่(เก่าไม่ได้)..ฯลฯ นั่นแหละมาแลกกัน • สิ่งแลกเปลี่ยนขึ้นอยู่กับความพึงพอใจของทั้งสองฝ่าย เช่น แลกกับความคิดเห็น แลกกับของเก่าที่ตนมีอยู่ ฯลฯ •แนว คิดเพียง : อยากเห็นสังคมที่อบอุ่น รับผิดชอบต่อกันและกัน โดยไม่มองกันแค่เปลือกภายนอกที่ห่อหุ้ม ไม่อยากจำกัดความเป็นมนุษย์ เพียงแค่เงินตราเพียงอย่างเดียวเท่านั้นเองครับ หากมีอะไรเพิ่มเติมแนะนำได้เลยครับ เพื่อความสมบูรณ์ของ ALPHA FO EXCHANGE กับการแลกเปลี่ยนที่สวยงามแบบอาร์ตๆบนโลกใบนี้ สำหรับการแนะนำ หรือบอกต่อกันไป ผมเชื่อว่า .. ทุกท่านมีระบบการคัดกรองของตนเองอยู่แล้ว ผมขอเริ่มด้วยภาพนี้เลยครับ ภาพของ จอห์น เลนนอน ซึ่งเขียนเสร็จวันที่ 03/08/2010 เลข 3 กับ 8 ฮืม 38 พอดี (ดูวันที่ที่ลายเซนต์ อะไรจะขนาดน้านนน) ภาพที่ผมเขียนและแสดงวิธีทำใน blog นี้ เพื่อแลกกับความคิดเห็นดีๆของท่านครับ และการคัดกรองความคิดเห็นดีๆก็จะมาจากพวกเรากันเอง ชอบอันไหนก็กดไลท์ความคิดเห็นนั้น อันไหนมากสุดก็ความคิดเห็นนั้นแหละครับจะได้รับไป ในหน้า facebook ที่ผม เปิดไว้ (อยู่ด้านซ้ายของบล๊อก) ALPHA FO EXCHANGE ใน keng on art (ตามภาพลิงค์) เริ่ม 08-03-2011 ถึง 07-04-2011 11:59 p.m. ดีหรือเปล่าครับเพื่อความสวยงามและลงตัวของตัวเลข 8+3+2+0+1+1 = 7+4+2+0+1+1 ซึ่งผลลัพท์ที่รวมกันได้ 15 = 1111 (binary) พอดี 1111 = 1111 1111 X 1111 = 1234321 ตัวเลขนี้ก็สวยพอดี ALPHA 4 EXCHANGE มาสร้างงานศิลป์สวยๆประดับโลกด้วยกันครับ   Create Date : 08 มีนาคม 2554     Last Update : 8 มีนาคม 2554 0:11:45 น. Counter : 2996 Pageviews.   26 comment Share Tweet

วันที่ดอกไม้บานในสวนของเรา 2 ....(ต่อ) วันที่ดอกไม้บานในสวนของเรา 1 18 พ.ย. 2553 ตอนเช้ามีนัดกับเพื่อนในห้องศิลปะและเฟสบุ๊ค ซึ่งงานนี้หมูขอนำทริปการเดินทางเองที่เคยพูดคุยแลกเปลี่ยนกันประจำ ทั้งเรื่องของงานศิลปะ ปรัชญา งานอ่าน งานเขียน และอื่นๆอีกมากมาย การเริ่มต้นแม้จะมีอุปสรรคบ้าง แต่ก็ดูเหมือนกับจะไม่ใช่ปัญหาหรืออุปสรรค ที่ทำให้กลุ่มคนที่มีแนวคิดคล้ายๆกันได้มารู้จักเพื่อแลกเปลี่ยนกัน สวนดอกไม้แห่งมิตรภาพแปลงนี้ได้ถูก รดน้ำ พรวนดิน ดูแล เพื่อรอผลนั่งชมความงามของสีสัน ผ่านดอกไม้ภายในใจของทุกคน สิ่งใดๆที่มีอยู่ได้ถูกส่งต่อให้กันอย่างไร้กำแพงมาขวางกั้น เปรียบเสมือนกับคลื่นสัญญานอันเป็นเครื่องรับเครื่องส่งเดียวกัน พิพิธภัณฑ์ช้างเอราวัณคือสถานที่เรากำหนดเพื่อเดินทางไปกัน หากมีเวลาคงต่อด้วยเมืองโบราณ ดูๆแล้วคงต้องเป็นโอกาสหน้ามากกว่า เพราะกว่าที่พวกเราจะผ่าฟันอุปสรรคเล็กๆมาได้ ก็ทำให้เวลาหายไปไม่น้อย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเวลาที่เราได้พบปะพูดคุยแลกเปลี่ยนกัน จะน้อยลงตามไป เวลาที่มีอยู่ภายในรถทำให้เรามีเวลาที่จะพูดคุยแบ่งปันกันมากขึ้น ก็นั่นแหละ กับบางคนที่กล่าวไว้ว่า "เวลาแห่งความสุข คือช่วงแห่งการเดินทาง หาใช่ที่จุดหมายไม่" และแล้วเราก็ไปถึงจุดหมาย(ที่หาทางไป ลุ้นไป)พร้อมๆกัน กับกิจกรรมต่างๆที่มากมายในระหว่างวัน ทำให้กลุ่มของเราในวันนั้นฝังลึกลงไปในใจเรียบร้อย ทั้งการพบเจอกับมิตรภาพใหม่ๆที่บางปู สถานที่ที่ทั้งสดชื่นและสดใสไปกับบรรยากาศของธรรมชาติ และสิ่งดีๆที่เราได้ยื่นให้กัน วันนี้ผมได้อุปกรณ์ใหม่มาเล่น เป็นสีที่หมูได้เอามาฝากให้เขียน กับรูปแรกที่ยังคุ้นเคยกับเกรยอง คงผ่านไปได้ไม่ยากนัก เพราะเมื่อวานเพิ่งตัดสินใจก้าวผ่านความกลัวมาแล้ว วันนี้จึงเป็นเรื่องที่ปกติแล้วสำหรับผม ที่ก้าวผ่านมาได้ แต่การลองสีใหม่ กับเวลาที่จำกัดนี่น่ะซิ เราคงต้องข้ามมันไปอีกรอบ ผมได้ทดลองวาดภาพสีนี้กับหมูไปเป็นภาพแรก ซึ่งก็ใช้เวลาไปพอสมควร กับการลองผิด ถูก ปาดนั่น ป้ายนี้ จนได้เป็นรูปร่างออกมา และแล้วคำถามที่ผมได้เตรียมคำตอบมาไว้ก่อนหน้านี้ ก็ปรากฏเป็นคำพูดออกมา ถึงเส้นสายที่ตัวผมเองนั้นทำแบบไม่เต็มภาพ ก็ยอมรับละครับว่าเรายังคงต้องค้นหากันต่อไป แต่สิ่งหนึ่งที่อาจารย์ได้เตือนในใจผมไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ก็ทำให้ผมต้องพูดออกมาในวันนี้ ด้วยคำตอบที่ว่า "การทำงานศิลปะ อย่าดูถูกผู้ชมหรือคิดแทนเขาทั้งหมด ที่เหลือคือการจินตนาการต่อเติมสร้างภาพ ด้วยตัวของผู้ชมเอง" มันคงคล้ายกับว่า งานวาดของผมชุดนี้ที่วาดมาตั้งแต่เมื่อวาน วันที่ดอกไม้บานในสวนของเรา 1 เราได้ถูกสร้างด้วยกันพร้อมกับผู้ที่เป็นแบบ ผมได้ร่างไว้ให้ และผู้ที่ถูกวาดก็ต้องไปจินตนาการสร้างภาพต่อเติมเองด้วย จึงเป็นเหมือนกับผลงานที่เราได้อยู่สร้างด้วยกันตลอดไป ทุกครั้งที่ได้นั่งมองและใช้จินตนาการ จนกระทั่งวาดเสร็จสองภาพ พี่สาวที่นั่งอยุ่โต๊ะข้างๆ ก็ขอให้ช่วยวาดให้บ้าง ก็ทันทีเหมือนกัน ผมก็ตอบรับไปในทันทีแบบไม่ทันได้คิดอะไร "ได้ครับผม" ผมรีบลุกจากโต๊ะอาหารของเราเพื่อเข้าวาดให้กับพี่ที่ต้องการ และแล้ววันนี้กับช่วงเวลาที่มีอยู่ในช่วงกินข้าว ผมได้วาดไป 5 ภาพด้วยกัน เป็นภาพสี ที่เพิ่งฝึกปาดกับสีชุดใหม่ 2 รูปแรก ระหว่างที่ผมวาดไป พวกเราก็นั่งพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดกันไป พร้อมๆกับธรรมชาติ ที่รายล้อมเราอยู่ หมู่นกนางนวลที่บินวน สวนทางกันไปมา ร่อนระเริงเหมือนกับเล่นยิมนาสติก หรือฝูงเครื่องร่อนผาดโผนกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ให้เราได้ชื่นชมมองเห็น ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากลุ่มนกเหล่านั้นจะมองเห็นความงามของเราทั้ง 6คนตอนนี้หรือเปล่า แต่ที่แน่ๆพวกเราเห็นความงดงามของอากาศ ของนก น้ำ ที่มีบรรยากาศแห่งความอิ่มเอิบกันไปพร้อมๆกัน แม้แต่สายลมยังกระซิบบอกกับเราถึง ความเย็นสบาย พัดให้สายน้ำเป็นคลื่น ระลอกแล้วระลอกเล่า เหมือนกับเป็นเพลงบรรเลงที่ธรรมชาติได้แต่งไว้ให้พวกเราได้ผ่อนคลาย กับสิ่งที่มนุษย์กลุ่มหนึ่งได้หยิบยื่นมิตรภาพดีๆให้แก่กัน ทำให้อดย้อนคิดไปไม่ได้เหมือนกันว่า ถ้าเราซึ่งเป็นกลุ่มมนุษย์ในปัจจุบัน ที่เป็นเหมือนกับเศษฝุ่นผงที่ล่องลอยหมุนวนเคว้งคว้างอยู่บนก้อนกรวดเล็กๆ ที่เราเรียกว่าโลกในจักรวาล รู้จักที่จะให้และแบ่งปันกันทั้งโลก มากกว่าการคิดที่จะแก่งแย่ง ใช้เล่ห์เหลี่ยม ชีวิตที่แสนสั้นของมนุษย์ คงจะมีความสุขและใช้ชีวิตกันแบบสุขที่มีมากมายจนเหลือล้น แปลกที่เราสามารถสร้างสวรรค์ให้กับตัวเองได้ ทำไมเราส่วนใหญ่ถึงไม่ยอมที่จะสร้าง อาทิตย์ที่มุดลงน้ำไปพร้อมๆกับเราที่ต้องมุดเข้ารถ เพื่อต้องรีบกลับไปเผชิญกับบรยากาศที่คุ้นเคย เริ่มอีกครั้ง เราต้องรีบกลับให้ทันเวลาของรถโดยสารที่เราแต่ละคนต่างก็มากันจากแต่ละที่ มีอุปสรรคเล็กๆมาให้เราคิดร่วมกันก่อนกลับ แต่นั่นเหมือนกับโจทย์ของเล่น ที่มีไว้เพื่อให้พวกเราได้คิดร่วมกันมากกว่า จนกระทั่งพวกเราต่างก็ถึงที่หมายของแต่ละคนที่ได้วางกำหนดเอาไว้ เรายังคงต้องเดินต่อไปบนโลกใบนี้ หน้าที่การงานของแต่ละคน ยังคงต้องมีให้รับผิดชอบและสะสางกันต่อไปในวันรุ่งขึ้น แต่ผมเชื่อว่าตัวผมเองและหลายๆคน ตั้งแต่ทริปในสองวันนี้ จะมีแนวคิดและมุมมองในการดำรงชีวิตที่ต่างไปจากเดิม ผมเชื่อว่าเป็นอย่างนั้น (อย่างน้อยก็ตัวผมเอง) ขอขอบคุณ คุณหมู(ลำดวนอย)ที่รู้จักกันในห้องศิลปะที่พันทิพที่เป็นคนจัดทริปเดินทางในครั้งนี้ กับการฝันผ่าอุปสรรคนานับประการที่กว่าจะได้เจอกัน ขับรถ ออกค่าน้ำมันกับอาหารเย็นอีก ถ่ายรูป ให้สี พูดคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์และความคิดดีๆ คุณจุ๋ม(สิงห์อมบ๊วย bloggang)ผู้ที่ติอต่อประสานงานจนมีทริปนี้เกิดขึ้นอย่างสมบูรณ์ ออกค่าตั๋วเข้าพิพิธภัณฑ์ช้างเอราวัณ ถ่ายรูปให้อีก ให้แกล้งอีก แหะๆๆ พี่สม (Facebook) ผู้ที่สละเวลาที่มีค่ามาเป็นพี่ใหญ่ให้กับพวกเราในการเดินทาง คอยซื้อน้ำ อาหารต่างๆไว้คอยบำรุงกันเหนื่อย แถมให้อำเล่นอีก แหะๆๆ (โทษทีพี่) พี่ทั้งสองคนที่นั่งโต๊ะข้างๆ ที่คอยให้กำลังใจ ทักทาย พูดคุยกับพวกเรา และเป็นแบบให้ผมฝึกวาดด้วย ขอบคุณครับ พี่ตู่ (Hi5) ที่ให้ทั้งที่พัก ช่วยขายหนังสือ อาหารเย็น ขนม และของฝากในทุกรอบที่ผมไป ที่ถึงแม้มาด้วยกันไม่ได้เพราะติดธุระทั้งสองวัน แต่ก็อยู่เบื้องหลังได้อย่างงดงาม โอกาสหน้าถ้ายังไม่เบื่อคนมึนๆอย่างผม ไว้เรามีโอกาสได้พบปะแลกเปลี่ยนกันใหม่นะครับ ขอบคุณพี่ๆ เพื่อนๆ ทุกคนตั้งแต่วันที่ 17-18 พ.ย. 53 ที่มาร่วมพบปะกัน วันที่ดอกไม้บานในสวนของเรา 1 ครั้งหน้า(ถ้ามีอีก แหะๆๆ) พี่ๆ เพื่อนๆ ที่เข้ามาทักทายกัน อย่าลืมมาสร้างมิตรภาพร่วมกันนะครับ ขอบคุณมากๆครับ   Create Date : 03 ธันวาคม 2553     Last Update : 3 ธันวาคม 2553 7:53:32 น. Counter : 1192 Pageviews.   26 comment Share Tweet

วันที่ดอกไม้บานในสวนของเรา 1 สวนดอกไม้ของเรา ผมชอบคำนี้จริงๆ ดอกไม้ที่เบ่งบานเพื่อเผยโฉมแห่งความงดงาม การนั่งชมดอกไม้แห่งมิตรภาพที่เบ่งบานไปพร้อมๆกัน เป็นความงดงามอีกชนิดหนึ่งของโลกใบนี้ที่เราหาซื้อไม่ได้ด้วยเงินตรา ไม่สามารถบังคับให้ใครก็ตามมาสร้างรอยยิ้มและความหรรษาทางจิตใจให้กับเราได้ กรกฎาคม 2552 บทความแรกของผมได้ออกมาทักทายกับหลายๆคน จนกระทั่งได้ศึกษาเรียนรู้ ร่วมกันแบ่งปัน ความสนุก ทักษะ และความชำนาญที่พอมีอยู่ มิตรภาพที่ล้นหลามหลากหลายและมากมายก่อเกิดขึ้น อย่างที่คนตัวเล็กๆอย่างผมไม่เคยคาดที่จะคิดฝันมาก่อนว่าจะมีโอกาสได้รับสิ่งเหล่านี้ สิงหาคม 2553 เป็นวันที่บล๊อกเล็กแห่งนี้ได้รับรางวัล Thailand blogawards จากการที่พี่ๆเพื่อนๆร่วมกันโหวต จนติดอันดับที่ 13 หมวดการศึกษา และคณะกรรมการก็ตัดสินให้ได้อันดับ 3 ไป ดอกไม้แห่งมิตรภาพของเราเริ่มเบ่งบานมากขึ้นเรื่อยๆในวันนี้ เราได้มีโอกาสได้พบปะพูดคุยกันเป็นครั้งแรก จนกระทั่งความคิดถึงและอยากร่วมกันพรวนดิน รดน้ำสวนดอกไม้แปลงนี้ของพวกเราก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ในเดือน พฤศจิกยน 2553 จะว่าไปพวกเราต่างก็มีแปลงดอกไม้ใหญ่ร่วมฝันอย่าง บล๊อกลายปากกา เฟอร์ไรท์เตอร์ เป็นที่ส่งเสริม รดน้ำให้ปุ๋ยและดูแลความงามแห่งมิตรภาพนี้ด้วยดีเสมอมา ทั้งนักเขียน นักวาด นักอ่าน นักผ่าน นักแวะ ดีเจ(กันเอง) ที่พบเจอกันทางตัวอักษรมาเนิ่นนาน 17 พ.ย. 2553 ในที่สุดพวกเราก็ได้มาเจอกัน มิตรภาพที่แสนงามผลัดกันเบ่งบาน(รวมทั้งใบหน้าผมด้วย) กันอย่างไม่หมดกำลังกันไปง่ายๆ หลายๆคนมาจากต่างจังหวัด(ผมด้วย)ทั้งรถไฟ รถทัวร์ รถส่วนตัว รถไฟฟ้า รถใต้ดิน และอีกหลากหลายการเดินทางเพื่อมาพบเจอกัน แลกเปลี่ยนมิตรภาพซึ่งกันและกัน อบอุ่นมากๆครับ อบอุ่นมากจริงๆ ก่อนหน้าที่จะมีวันนี้สักสัปดาห์ ผมเองก็คิดหาของฝากว่าจะเป็นอะไรดี จะเป็นการแจกรูปพร้อมลายเซนต์รึก็จะเกินไป (คงไม่มีใครเอา) จะแจกนามบัตรหรือก็รู้ๆกันอยู่แล้ว จะทำขนมมาแจก ก็คงจะกินกันไม่ได้ หรือไม่ก้ต้องหามส่ง รพ.กันแหงๆ จะซื้อทองแจก ก็ไม่อยากแบกปี๊ปมาแถวสีลม(ทองม้วน) จะแจกเงิน หรือก็ไม่มี แหะๆๆ จะแจกตุ๊กตา ฮืมมม ..ก็ไม่ใช่ซานตาคอส สุดท้ายคงเหลือแต่ภาพเขียน ว่าจะมีเวลาหรือเปล่าเท่านั้นเอง ฮืมมมม..... สารภาพละครับว่าที่สำคัญมันไม่ใช่เรื่องของเวลา แต่คือเรื่องของการก้าวข้าม ข้ามกับการที่จะเขียนรูป แต่ละใบหน้าให้เร็ว ง่าย และเกิดจินตนาการให้มากที่สุด คงต้องเหมือนด้วยแหละ..นี่แหละคือปัญหาใหญ่ ว่าจะเหมือนแบบไหน เหมือนแบบกายหยาบๆหรือเหมือนแบบภายในจิตของคนๆนั้น โดยไม่ทิ้งกายเดิมไป นั่นแหละครับ หลากอาการก็เกิดขึ้นกับผม ทั้งการปอดที่เกิดประจำอยู่แล้ว กลัว (นี่ก็ประจำ) ไม่กล้า(ถ้ากลัวแล้วจะกล้ามั้ยล่ะ) อาการข้างเคียงก็เริ่มเกิด ตั้งแต่การงอแงที่จะไม่วาด(แหะๆ) ปวดตา ปวดตัว เกร็ง สารพัด สารพัดความคิดรุมเล่นงานผมมาอย่างเงียบๆเป็นเวลานาน แต่ไม่ว่าจะทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งก็ตาม ย่อมมีการเริ่มต้น การก้าวข้ามสะพานแห่งความกลัวนี้ ต้องผ่านมันไปให้ได้ด้วยตัวเอง ถ้าวาดไม่ดี ก็ฝึกมากๆแก้ตัวใหม่ในครั้งถัดไป ถ้าวาดไม่ได้ก็สารภาพไปซะตรงๆ แล้วกลับไปฝึกมาใหม่ การเดินสายคุย และกินของกลุ่มเรายังคงดำเนินไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ชั้นใต้ดิน ยันชั้น 5 ตั้งแต่ 11.00 15.30 พี่ปูกับพี่รุจขอตัวกลับ แบบอาลัยๆ คงเหลือแต่พวกเราอีก 6 คน ระหว่างที่ทั้งกิน (ที่ไม่ค่อยจะไหว) และพุดคุยกันไป จิตผมยังตะโกนบอกอยู่เลยว่า "เอาไว้วันหลังค่อยวาดดีกว่า" อีกใจก็แย้งมาว่า "แล้วเมื่อไหร่จะผ่านความกล้าอันนี้" สิ่งสำคัญคือการตัดสินใจเดินไปข้างหน้า และก้าวข้ามความกลัวออกไป ในที่สุดผู้กล้าในวันนั้นคนแรก ก็คือพี่คอป ไม่ใช่ผมไม่เคยวาดนะ แต่ผมไม่เคยปาดกันแบบสดๆโดยไม่ต้องร่างต่างหาก การร่างยังมีพลาดได้ ลบได้ แต่งได้ แต่นี่ไม่ได้ ไม่มีซ้อม ปาดแล้วปาดเลย ต้องใจกล้า หน้าทน พร้อมเผชิญ ผ่านไปประมาณ 5 นาที รูปพี่คอปก็เสร็จ ในที่สุดผมก็ก้าวข้ามผ่านความรู้สึกกลัวได้ ทุกคนประทับใจกับภาพที่ผมวาด(ผมคิดว่างั้นนะ) ผมวาดจากความรู้สึก สิ่งหนึ่งขณะที่จรดแท่งเกรยองอยู่ เสียงอาจารย์ก็ดังขึ้นมาว่า "การวาดภาพ อย่าดูถูกคนมองภาพ เขาดูงานศิลปะเป็น และเราไม่จำเป็นจะต้องไปคิดแทนเขาจนหมดทั้งภาพ ความสวยงามของภาพ อยู่ที่การที่ผู้ชมสามารถจินตนาการต่อไปเองได้" จากนั้นก็ได้ใจ ปาดๆๆ กับทุกคน ช้าบ้าง เร็วบ้าง ตั้งแต่ 5-10 นาที วาดไป 9 คน กับเวลาประมาณ 1 ชั่วโมง (อีก 3 คน เอามาจากในอคมพิวเตอร์)อาจมากกว่านั้นก็ได้ ไม่แน่ใจ...เวลาไม่รู้ว่ามันสั้นหรือยาว รู้แต่ว่าเหมือนกับทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว กับช่วงที่ทั้งสนุกและมีความสุข จนกระทั่งเจ้าหน้าที่ทางศูนย์อาหารปิดไฟเก็บโต๊ะไล่ในเวลา 18.00 น. พอดี เราจึงแยกย้ายกันกลับ ...กลับไปพร้อมกับความหอม หวานของมิตรภาพที่อบอวลไปทั่ว และกลิ่นอายแห่งมิตรภาพนั้น ยังคงติดภาพเขียนทุกภาพไป ฝังนาโนแห่งความทรงจำไว้อย่างมิรู้ลืม ...(ถึงแม้รถไฟฟ้าจะมาเจ๊งตอนที่ผมกำลังจะถึงช่องทางเข้าก็ตาม T T) ขอบคุณทุกคนมากๆครับ ทั้ง.... พี่อ้อ ที่นัดคุยกันเรื่องงานตั้งแต่ 9 โมงเช้า จนงานสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ทั้งเก่าและใหม่ พี่ปูที่มีของขวัญมาให้ตั้งแต่ครั้งแรกคราวที่แล้วก็ไวน์ แถมวันนี้ก้ออกตังค์ค่าข้าวกลางวันอีก พี่รุจ ก็ลางานที่สำคัญมางานนี้โดยเฉพาะ ออกตังค์ค่าข้าวอีกต่างหาก คราวที่แล้วเป็นน้ำดอกอัญชัน พี่สม ที่มาจากแม่กลองลางานมาพบเจอให้กำลังใจกันพร้อมกับพระให้ไว้คุ้มครอง คุณจุ๋ม ที่มาจากขอนแก่นแถมด้วยขนมที่ทำมาเองแบบกล่องใหญ่ๆ อาร่อยยย คุณหมู ที่เอาสีจากญี่ปุ่นมาให้(ขอบคุณก่อน จริงๆให้วันที่ 18 แหะๆๆ.. เดี๋ยวขอบคุณอีกที) พี่คอป ที่มาพร้อมกับความน่ารักและลดดีกรีความงอนลงจากคร้งแรกที่ไม่ได้เจอกัน ^^" แถมเซฟรูปให้ด้วย คุณมะระ ที่มาแบบรวดเร็ว เรียบง่ายและสบายๆตามสไตล์ แถมซื้อคูปองไว้ให้เลือกอาหารกันเองอีก คุณนิด ที่แทบจะล๊อคคอเจ้าหน้าที่ที่ทำให้ล่าช้า แต่ก็มาทันแห่งสุดท้ายบนศูนย์อาหารพอดี พร้อมกับหนังสือ"กลับบ้านที่แท้จริง"ของติช นัท ฮันท์ ขอบคุณทุกคนที่มาไม่ได้แต่ก็ยังให้กำลังใจส่งผ่านกันมา ครั้งหน้าคงไม่พลาดที่จะเจอกันนะครับ ขอบคุณโดยเฉพาะก็ .... คุณศิริวัฒน์ ที่เอาหนังสือไปตั้ง 300 เล่ม ถือเป็นการปิดโครงการหนังสือ "พิชัยฯ" พอดี ตั้งแต่วันที่ 16ก่อนหน้านี้ พี่ตู่ ที่ให้ทั้งอาหาร ที่พัก ของฝากที่มากมาย ขนม และช่วยเหลือคนห่วยๆอย่างผมให้ทำงานสำเร็จได้บ้าง พี่ฟี แห่งwww.forwriter.com ที่มอบพื้นที่ ความรู้ ความรักและมิตรภาพที่แสนดีให้เราได้มาเจอกัน และคุณพีทคุง แห่ง penline หรือนิตยสารออนไลน์ ลายปากกา ที่เสียสละเพื่อพวกเราอย่างใหญ่หลวงในการทำสิ่งต่างๆ ด้วยใจอย่างแท้จริง (นี่ถ้าเหาะจากออสเตเรียมาได้คงมาแล้ว) ขอบคุณทุกๆท่านอย่างมากมายครับ เป็นอันสิ้นสุดวันที่แสนชื่นใจในวันนี้ไปอีกวัน ...ก่อนที่จะถึงวันที่ตื่นเต้นของพรุ่งนี้อีกครั้ง 18 พ.ย. 2553 ตอนเช้ามีนัดกับเพื่อนในห้องศิลปะและเฟสบุ๊ค ซึ่งงานนี้หมูหรือคุณลำดวนดอยขอนำทริปการเดินทางเอง...... .....(ต่อ) วันที่ดอกไม้บานในสวนของเรา 2   Create Date : 02 ธันวาคม 2553     Last Update : 3 ธันวาคม 2553 7:41:12 น. Counter : 2166 Pageviews.   13 comment Share Tweet