|
เมื่อความรักหมดอายุ
ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ที่เห็นผู้ชายผมยาว หน้าโหดๆ ตรงหน้าเช็ดน้ำตาตัวเองป้อยๆ เมื่อเอ่ยถึงเรื่องราวแต่หนหลังของตนเอง
ฉันอึ้งไปกับประโยคสั้นๆ ของคุณพี่หน้าโหดที่บอกว่า "ความรักก็เหมือนขนม มีวันหมดอายุ"
...???... ความรักหมดอายุ ก็คงไม่ต่างอะไรกับการ"หมดรัก"หรอกเนอะ
"ทั้งๆ ที่เขาดีกับฉันตั้งหลายอย่าง ทำโน่นทำนี่ให้ ดูแล อะไรต่างๆ นานา แต่จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่า ไม่รักเขาอีกแล้วขึ้นมาเฉยๆ ซะงั้น"
"วันนี้ ที่ฉันไม่มีใคร เห็นอะไรที่เขาเคยทำให้ อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาทุกที"ไม่น่าเชื่อว่านี่คือคำพูดของคนหน้าตาโหดๆ ตรงหน้า
"ไม่จริงหรอก อาการหมดรัก หรือไอ้คำว่าความรักหมดอายุเนี่ย ไม่มีทางเกิดขึ้นมาเองเฉยๆ "ฉันค้านในใจ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
ถ้ารักของเรา เธอและฉันหมดอายุขึ้นมาพร้อมๆ กันก็คงไม่เป็นปัญหา แต่เมื่อไร มันเกิดกับเธอหรือฉันก่อน ไม่ฉันหรือเธอต้องมีใครสักคนเจ็บ...
เจ็บนี้อีกนานน...
"อาหารเป็นพิษยังดีกว่า รักเป็นพิษ" เพื่อนผู้สันทัดกรณีที่มักเป็นผู้ฟังที่ดีเอ่ยปาก พร้อมหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจคารมคมคายของตัวเอง
เราทั้งหมดก็หัวเราะขึ้นพร้อมๆ กัน บางคนแค่หัวเราะหึๆ บ้างก็แค่แค่นเสียงออกมา บางคนมีแค่รอยหยักที่ริมฝีปาก แต่แววตาช่างหม่นหมองนัก คนๆ นั้น...คงกำลังนึกถึงเรื่องราวของตัวเอง
"น้ำองุ่น น้ำเปล่า40ดีกรีผสมน้ำส้ม 100%"ทำให้การสนทนาในค่ำคืนนั้นออกรสยิ่งนัก
เราแบ่งปันเรื่องราวของกันและกันและพบว่า ในห้วงเวลาที่ผ่านเลยเราต่างมีประสบการณ์โศรกเศร้าเคล้าน้ำตาคนละนิดคนละหน่อย พอแลกเปลี่ยนแบ่งปันซึ่งกันและกันได้บ้าง
เพลงรักขายดิบขายดี ขายได้ทุกยุคทุกสมัย คงเพราะเหตุนี้
บ้างบอกเล่าเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นมาสดๆ ร้อนๆ บ้างนึกย้อนถึงอดีตที่ผ่านมานาน หากนับเวลาบนปฎิทิน แต่ความทรงจำอันรวดร้าวยังคงทิ้งร่องรอยไว้
อะไรที่เราอยากลืมๆ มันไป กลับสนิทแนบแน่น และมีที่ทางของมันเองในใจ เผลอไปสะกิดโดนเข้าเมื่อไร เป็นต้องเจ็บแปลบทุกทีซิน่า
ไม่ว่า นานหรือไม่ เราต่างมี"บาดแผล" และได้บทเรียนคล้ายคลึงกัน และยอมรับว่า ไม่มียาวิเศษใดๆ รักษาเยียวยาบาดแผลในใจของเราได้ดีเท่ากับ"กาลเวลา"
ไม่มีใครแทนที่ใครได้ ...การคว้าใครสักคนที่เดินผ่านเข้ามา โดยหวังว่าจะเป็นยาประสานใจ เพื่อลืมหรือลบบาดแผล ที่มีใครสักคนทิ้งเอาไว้
ประหนึ่ง"บัวหิมะ"รักษาได้ทุกโรค ตั้งแต่แมลงสัตว์กัดต่อย ถึงน้ำร้อนลวกเกิดขึ้นจริงได้แค่ในนิยายกำลังภายใน...
โชคดีอยู่บ้างตรงที่ วงสนทนาในวันนั้น แม้จะทำให้เรามีน้ำตาอีกครั้ง แต่ในท้ายที่สุด ก่อนพวกเราจะแยกย้ายกันไปนอน
เราต่างสามารถหัวเราะได้กับความทุกข์ของเมื่อวาน และเพ่งมองมันอย่างเข้าใจมากขึ้นกว่าเดิม

"แกเชื่อในคู่แท้ไหม"ใครสักคนเอ่ยขึ้นมาตอนไหน ฉันก็จำได้ไม่ถนัดนัก แต่จำคำตอบของตนเองได้
"ฉันไม่รู้หรอกว่าเชื่อไหม แต่จะไม่หมดหวังหรอกนะ"
จำได้ไหมที่เราเคยเชื่อเหมือนๆ กันว่า เราต้องรู้จัก "ฝัน"และมี"ความหวัง"
ชีวิตเราจะแห้งแล้งสักแค่ไหนกัน หากอยู่อย่างปราศจากฝัน และหวัง...
"ยิ้มกับความฝันและความหวังไว้นะ"ฉันบอกเพื่อนและตัวเอง
"ทำไมขนม เมื่อเรารู้ว่า มันหมดอายุ เรายังเลือกที่จะทิ้งมันไปโดยไม่เสียดายได้ล่ะ"
"ความรัก ไม่เหมือนขนม แต่เราก็เลือกได้ไม่ใช่หรือ"
Create Date : 24 มีนาคม 2551 |
Last Update : 24 มีนาคม 2551 23:17:52 น. |
|
5 comments
|
Counter : 663 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: nongfoitong IP: 203.170.231.232 วันที่: 25 มีนาคม 2551 เวลา:14:04:16 น. |
|
|
|
โดย: (" ,) IP: 71.63.23.4 วันที่: 28 มีนาคม 2551 เวลา:10:04:46 น. |
|
|
|
โดย: อ้วน IP: 202.60.199.116 วันที่: 3 เมษายน 2551 เวลา:16:02:35 น. |
|
|
|
โดย: นึก IP: 116.68.155.170 วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:11:29:50 น. |
|
|
|
โดย: rinny IP: 223.207.185.12 วันที่: 22 สิงหาคม 2554 เวลา:21:43:08 น. |
|
|
|
| |
|
|