:: ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 323 โจทย์ นิทานที่โดนใจคุณ ::  สวัสดีครับ...วันนี้ผมจะมาเขียนบล็อกเกี่ยวกับถนนสายนี้มีตะพาบหลักกิโลเมตรที่ 323 โจทย์นิทานที่โดนใจคุณนะครับ หากจะกล่าวถึงนิทานที่โดนใจที่สุดนั้นสำหรับผมนั้นมีอยู่หลายเรื่อง มีทั้งเรื่องแม่เคยเล่าให้ฟังตอนเด็ก และเรื่องที่ผมอ่านเจอเองแล้วถูกใจ วินาทีที่ผมได้เห็นโจทย์ตะพาบนี้ในหัวผมก็นึกถึงนิทานเรื่องนี้ทันทีเป็นนิทานที่ผมเคยพบอ่านเมื่อตอนอายุประมาณ 11 ปี ผมเชื่อว่านิทานเรื่องนี้ยังคงน่าอ่านและแฝงไปด้วยคำสอนที่สามารถนำไปใช้ในชีวิตประจำวันได้ ซึ่งก็คือนิทานเรื่อง ลูกหมูสามตัว ครับ นิทานเรื่องนี้จะเล่าถึงลูกหมูสามตัวที่เป็นพี่น้องกัน พอถึงเวลาที่ลูกหมูทั้งสาม เจริญเติบโตแล้ว แม่ของลูกหมก็บอกให้ลูกหมูทั้งสามตัวแยกย้ายกันไปสร้างบ้านของตัวเอง โดยแม่ได้ให้เงินทองกับลูกหมูทั้งสามไปจำนวนหนึ่ง เพื่อแยกย้ายกันไปสร้างบ้านของตัวเอง โดยที่ลูกตัวพี่ มีนิสัยที่ขี้เกียจและมักง่าย เลยเลือกที่สร้างบ้านด้วยฟาง ซึ่งเป็นบ้านด้วยฟางเป็นบ้านที่สร้างง่ายแต่ไม่ทนทาน ส่วนลูกหมูตัวรอง มีนิสัยขี้เกียจและมักง่ายเช่นกันแต่น้อยกว่าตัวพี่ มันเลือกที่จะสร้างบ้านด้วยไม้ เพราะบ้านไม้แข็งแรงกว่าบ้านฟาง และลูกหมูตัวสุดท้อง ขยันและมองการณ์ไกล มันเลือกที่สร้างบ้านด้วยอิฐและปูนซึ่งเป็นบ้านที่สร้างยากที่สุดแทนที่จะสร้างบ้านง่ายๆแบบพี่ๆของมัน  อยู่มาวันหนึ่งมีหมาป่าหิวโซมาจากในป่า เดินทางผ่านมาเห็นบ้านฟางของหมูตัวพี่ หมาป่าอยากกินลูกหมูมากเลยเป่าลมปู้ดๆๆสามครั้ง บ้านฟางก็พังทลาย เศษฟางก็ปลิวว่อนไปหมด แล้วก็อาศัยช่วงชุลมันแล้วก็หลบหลีกหนีภัยไปที่บ้านของลูกหมูตัวที่สองทันที และในเวลาต่อมาหมาป่าก็แกะรอยกลิ่นตามมาถึงหน้าบ้านของลูกหมูตัวที่สอง หมาได้กลิ่นลูกหมูสองตัวซ่อนอยู่ในบ้าน ซึ่งหมายความว่ามันจะอิ่มมากขึ้นสองเท่า หมาเป่าลมใส่บ้านไม้ไปในรอบแรก แม้บ้านไม้จะสั่นไหวตามแรงลม แต่ก็ยังยืนหยัดสู้แรงลมได้ หมาป่าเลยสูดลมหายใจลึกขึ้น และก็เป่าบ้านไปอีกครั้ง ในที่สุดบ้านไม้ก็พังลง ลูกหมูทั้งสองก็เลยวิ่งหนีหมาป่ากันจ้าละหวั่น ก็เลยตัดสินใจไปหลบภัยที่บ้านของลูกหมูตัวเล็ก ซึ่งมันเชื่อว่าปลอดภัยที่สุด พอลูกหมูทั้งสองวิ่งมาถึงบ้านของลูกหมูตัวเล็กและปิดประตูดัง ปัง! หมาป่าก็วิ่งตามมาถึงพอดี หมาป่ามองบ้านปูนและนึกในใจว่าวันนี้จะได้กินลูกหมูถึงสามเท่าเลย และก็ยิ้มอย่างร้ายกาจ และก็สูดลมหายใจและก็เป่าบ้านปูน แต่บ้านปูนไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย หมาป่าเลยรวบรวมพลังและก็เป่าออกมาเสียงดัง ปุ๋ง แต่บ้านปูนก็ยังไม่สะทกสะท้านอยู่ดี เจ้าหมาป่าใช้แรงมากเกินไปในการเป่าลม ทำให้มันหมดพลัง จะเป่าต่อก็ไม่ไหว มันเลยตัดใจจากกินลูกหมู แล้วหนีเข้าป่าไปในที่สุด โดยไม่กลับมารบกวนลูกหมูทั้งสามอีกเลย ในที่สุด ลูกหมูทั้งสามตัวก็รอดพ้นจากเงื้อมือของเจ้าหมาป่า  ลูกหมูตัวพี่และลูกหมูตัวที่สอง ขอบใจน้องเล็กที่ช่วยให้พวกมันปลอดภัยจากอันตรายที่ไม่คาดคิด  ณ เวลานี้ ลูกหมูตัวพี่กับลูกหมูตัวที่สองเข้าใจแล้วว่า ความขี้เกียจและความมักง่ายอาจนำภยันตรายมาให้อย่างคาดไม่ถึง  ดังนั้น พวกมันจึงตั้งใจที่จะสร้างบ้านขึ้นใหม่ โดยจะทุ่มเทแรงกายแรงใจ เพื่อสร้างบ้านให้แข็งแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้  นิทานเรื่องนี้เป็นนิทานสะท้อนให้เห็นว่า อย่าได้ทำอะไรไปโดยความขี้เกียจและมักง่าย อาจจะนำภยันอันตรายและอาจก่อให้เกิดปัญหาที่ใหญ่ตัวโดยไม่คาดคิดมาก่อน  คำบรรยายท้ายบล็อก งานเขียนตะพาบชิ้นนี้ถือว่าเป็นงานเขียนตะพาบครั้งแรกในรอบ 2 ปีเลยครับ ผมรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยเลย กับการงานเขียนตะพาบครั้งนี้ ผมเชื่อหลายคนที่ได้อ่านงานเขียนนี้ คงจะได้ข้อคิด ความบันเทิงและอาจจะได้นึกถึงความหลังในวัยเด็กไปด้วยครับ555+ Proposition Kawaka  Writer Nior Heavens Five,Fah Compose Nior Heavens Five    Create Date : 22 มีนาคม 2566 12 comments Last Update : 22 มีนาคม 2566 6:48:01 น. Counter : 764 Pageviews. (โหวต blog นี้)  Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณอุ้มสี, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณtoor36, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณมาช้ายังดีกว่าไม่มา, คุณThe Kop Civil, คุณnewyorknurse, คุณkatoy, คุณหอมกร, คุณกะว่าก๋า, คุณ**mp5**

เป็นกำลังใจนะคะ ลืมไปแล้วนิทายเรื่อง ลูกหมู 3 ตัวนี้ นึกถึง 3 อ. ในครอบครัวพี่อ้อ เลย อุ๊ย!! ไม่ช่าย เขียนลำดับบรรยายได้ดี ชวนให้ติดตามอ่านไปเรื่อยไปจนจบ เป็นนิทานที่ให้ข้อคิดที่ดีมาก   โดย: เริงฤดีนะ 22 มีนาคม 2566 7:12:36 น.

เขัยนดีเลยจ้าน้องเนียร์   โดย: อุ้มสี 22 มีนาคม 2566 8:06:13 น.

อ่านครั้งแรกเลยครับ 555 เกิดไม่ทันเอ้ย เกิดก่อนนานเกิน ไปครับคุณเนียร์   โดย: ไวน์กับสายน้ำ 22 มีนาคม 2566 8:31:24 น.

คลาสิกมากเรื่องนี้ แต่เอาเข้าจริงเรื่องความขยัน ขี้เกียจ มันก็มีมุมมองอีกมุมเหมือนกันที่บอกว่า ขยันผิดที่สิบปีก็ไม่รวย คงต้องดูๆ เป็นเคสได้เหมือนกัน   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 22 มีนาคม 2566 12:34:47 น.

สวัสดี จ้ะ น้องเนียร์ ดีใจที่เธอมาเขียน ตะพาบ อีกหนึ่งกิจกรรมดี ๆ ของบล็อกแกงค์เดือนหนึ่งให้เขียนสองครั้ง จ้ะ นิทาน ลูกหมู สามตัว ที่เธอชอบ สนุกสนาน อ่านแล้วได้ข้อคิด อย่าเป็นคนเกียจคร้าน จ้ะ โหวดหมวด ตะพาบ   โดย: อาจารย์สุวิมล 22 มีนาคม 2566 18:12:02 น.

มาอ่านนินทานลูกหมูสามตัวด้วยค่ะ ได้ข้อคิดดีๆ   โดย: newyorknurse 23 มีนาคม 2566 3:51:29 น.

เพิ่งจะรู้ว่ามันมีดีเทลแบบนี้จ้า   โดย: หอมกร 23 มีนาคม 2566 9:23:09 น.

นิทานเรื่องนี้ให้คติสอนใจได้ด้วยเลยครับ   โดย: The Kop Civil 23 มีนาคม 2566 9:53:31 น.

สวัสดีครับน้องเนียร์ ลูกหมู 3 ตัวก็เป็นเรื่องโปรดของพี่ตอนเด็ก ๆ เหมือนกันครับ รู้สึกแอคติ่งมันเยอะดี 55555 แต่ไม่ได้ข้อคิดอะไรมาแบบน้องเนียร์เท่าไหร่ครับ ของพี่เน้นสนุก แล้วตอนนี้ก็มาเล่าให้หลานฟัง เล่าทีเล่นใหญ่ รัชดาลัย หลานชอบครับ 5555 จากบล๊อก เจาะหูเอาจริงๆ เหมือนฉีดยาครับ ไม่เจ็บเท่าไหร่ เวลาแพ้ต่างหูแล้วอักเสบเจ็บกว่าเยอะ 5555 แต่ถึงพี่จะเจาะหู ก็ไม่ได้แนะนำให้น้องเนียร์หรือใครเจาะนะครับ เพราะสังคมไทยผู้ใหญ่ยังไม่ชอบ เจนผู้บริหารหรือผู้มีอำนาจ ยังตัดสินคนที่ทรงผม สีผม รอยสัก และต่างหูครับ พี่หน้าเรียบร้อยนะ ลุคสุภาพ เงียบๆ ถ้าใส่ต่างหูไปจะมีคนทักตลอด แต่พี่ช่างแม่ม 55555   โดย: จันทราน็อคเทิร์น 23 มีนาคม 2566 14:09:43 น.

พี่ก๋าชอบนิทานเรื่องนี้ครับ ตอนหมิงเป็นเด็ก ซื้อมาหลายเล่ม หลายเวอร์ชั่นเลย อ่านนิทานให้ลูกฟังทุกคืนครับ   โดย: กะว่าก๋า 23 มีนาคม 2566 19:21:21 น.

อรุณสวัสดิ์ครับน้องเนียร์   โดย: กะว่าก๋า 24 มีนาคม 2566 4:58:40 น.

สวัสดีครับ . นิทานเรื่องนี้มีข้อคิดสอนใจดีดีในการใช้ชีวิตครับ . ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมบล็อกและส่งกำลังใจนะครับ   โดย: มาช้ายังดีกว่าไม่มา 24 มีนาคม 2566 10:13:50 น.