Bloggang.com : zoi : วชิระ เวทภพ สยบมาร (12) บุรุษพิศดาร

วชิระ เวทภพ สยบมาร (12) บุรุษพิศดาร

มันปล่อยมือจากไม้เท้าแล้วถีบตัวถอยออกไปในทันที แต่การเคลื่อนไหวของมันในครั้งนี้กลับช้าไปก้าวหนึ่ง สองมือของ มายา ที่เอื้อมออกมาคว้าได้แขนขวาของมันไว้ ตัวของ มายา เองก็พุ่งติดตามตัวมันออกไป

วชิระ รีบรวบรวมกำลังต่อยหมัดซ้ายเข้าใส่ใบหน้าของ มายา ทันที มันขยับศีรษะหลบหมัดนี้แล้วจึงตวัดแขนซ้ายโจมตีกลับมา

วชิระ รู้สึกเสียวแปลบที่บริเวณไหล่ขวาแต่ตอนนี้มันก็สามารถสลัดหลุดจากการเกาะกุมของ มายา ได้แล้ว มันเตรียมจะตั้งท่าต่อสู้ และในตอนนั้นเองที่มันพลันพบว่าเกิดสิ่งผิดปกติขึ้นกับร่างกายของมัน

มันรู้สึกตัวเอียงวูบ หน้ามืดวิงเวียนในทันที วชิระ พึ่งพบเห็นว่า มายา ที่ตอนนี้หยุดยืนอยู่เฉยๆ นั้น ในมือขวาของมันถือของสิ่งหนึ่งเอาไว้ด้วย สิ่งที่มันถือไว้เป็นแขนของคน เป็นแขนขวาข้างหนึ่ง

วชิระ ก้มลงมองที่แขนของตน มันพบแต่เพียงความว่างเปล่า แขนขวาของมันหายไปแล้ว โลหิตสีแดงสดฉีดพุ่งออกมาจากใต้หัวไหล่ และก่อนที่มันจะทันใช้มือซ้ายมากดปากแผลไว้นั้น มันก็ถูกอะไรบางอย่างกระแทกเข้าที่ทรวงอกอย่างเต็มแรง

มันหงายหลังล้มลงไปในทันที

ในตอนที่ศีรษะของมันหงายกระแทกลงบนพื้น สติของมันดับวูบไปครู่หนึ่ง และถูกเรียกกลับคืนมาด้วยความรู้สึกเจ็บที่บริเวณทรวงอก

มือของ มายา ในตอนนี้แม้จะดูคล้ายมือของคนทั่วไป แต่เล็บของมันกลับมองดูคล้ายเล็บของสัตว์ สัตว์ประเภทล่าเหยื่อกินเนื้อเป็นอาหาร เล็บของมันหนา และงอกยาวโค้ง ปลายเล็บมีความแหลมคม

มันใช้กรงเล็บอันนี้ฉีกแขนขวาของ วชิระ ออกมา มันรอจน วชิระ พบว่าแขนขวาของตนได้หายไปแล้วจึงค่อยลงมือต่อ มันเหวี่ยงแขนข้างนั้นทิ้งไปแล้วกระโดดถีบ วชิระ เข้าที่ทรวงอกอย่างเต็มแรง

เล็บเท้าของมันฉีกทะลุพื้นรองเท้าออกมา เล็บเท้าของมันในตอนนี้ก็ไม่ต่างจากเล็บมือของมันเลย เล็บของมันพลันเปลี่ยนเป็นอาวุธที่น่ากลัวไปแล้ว

มายา ยืนใช้เท้าขวาเหยียบอยู่บนอกของ วชิระ เล็บเท้าของมันทิ่มเข้าไปจนมีโลหิตไหลซึมออกมา ตำแหน่งที่มันเหยียบนี้อยู่เหนือหัวใจพอดี หากมันออกแรงทิ่มแทงเล็บของมันลงไป วชิระ ก็จบสิ้นแล้ว

แต่มันยังคงรั้งรออยู่ มันรอที่จะได้รู้ความลับของไม้เท้าเวทด้ามนี้ มันต้องการรู้เรื่องของเวทลับที่ทำให้มันต้องหลบซ่อนตัวอยู่นานถึง 30 กว่าปี

วชิระ ลืมตาขึ้น ตอนนี้มันไม่รู้สึกเจ็บปวดในที่ใดทั้งสิ้น แต่มันกลับรู้สึกหนาว ใบหน้าของมันซีดขาว และตัวของมันเย็นลงเรื่อยๆ โลหิตยังคงไหลออกจากปากแผลทั้งสองแห่งไม่ยอมหยุด

พละกำลังของมันก็หลั่งไหลออกมาพร้อมกับโลหิตเหล่านี้ หากปล่อยต่อไปเช่นนี้อีกครู่หนึ่ง แม้ มายา จะไม่ลงมือทำอะไร มันก็คงจะหลั่งโลหิตจนตายไปเอง

พอ มายา เห็นมันลืมตาขึ้นมาก็รีบยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนทันที

“ข้าน้อยขอแนะนำตัวเองใหม่อีกครั้ง ข้าน้อยคือ ราชา เป็น จ้าวอสูรใต้ ส่วนคนที่ท่านฆ่าตายนั้นมันไม่ได้เป็นคนแคระหรอก แต่มันเป็นน้องชายฝาแฝดตัวเล็กที่มีแผ่นหลังติดอยู่กับหน้าท้องของข้าน้อย มันคือ มายา แต่เวลาเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อื่น ข้าน้อยก็จะเป็น มายา ส่วนมันก็จะกลายเป็น ราชา”

“ท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้าน้อย แม้มันจะตายไป แต่ข้าน้อยก็ไม่ตายตามไปด้วยหรอก มีหมอบอกพวกเรามาตั้งแต่เด็กแล้วว่าสามารถตัดพวกเราแยกออกจากกันได้อย่างง่ายดาย แต่เราสองคนพอใจที่จะอยู่กันเช่นนี้เอง พวกเราสองพี่น้องรักกันมาก ท่านฆ่ามันข้าน้อยย่อมต้องโกรธมากเป็นธรรมดา”

“ส่วนเรื่อง อสูร ท่านยิ่งไม่ต้องเป็นห่วง ในเมื่อข้าน้อยเป็น จ้าวอสูร ย่อมรู้วิธีที่จะผนึกอสูรได้ใหม่อย่างแน่นอน ตอนนี้ท่านคงวางใจแล้ว ดังนั้นโปรดบอกความลับของไม้เท้านี้ออกมาเถิด ท่านจะได้ตายอย่างสบายไม่ต้องเจ็บปวดทรมานมากนัก”

วชิระ นอนนิ่ง สีหน้าของมันตอนนี้คล้ายกับไม่รับรู้ในสิ่งที่ ราชา พูดออกมาเลย มันอาจจะเสียเลือดมากเกินไป มากจนสมองของมันไม่อาจทำงานได้ตามปกติแล้ว

ราชา ขมวดคิ้วเข้าหากัน ไม้เท้าทั้งสองส่วนล้วนตกอยู่ในกำมือของมันจนหมดสิ้น มันย่อมไม่ต้องเกรงกลัวต่อสิ่งใดอีก แต่หากมันได้รู้ความลับของไม้เท้าด้ามนี้แล้ว มันก็มีหนทางที่จะกำจัด จ้าวอสูรเหนือ และเหลือมันเป็น จ้าวอสูร ปกครองทั้งอาณาจักรแต่เพียงผู้เดียวได้

มันส่งยิ้มให้กับ วชิระ อีกครั้ง พร้อมกับออกแรงให้เล็บเท้าของมันจิกลึกลงไปมากขึ้นกว่าเดิม

“ท่านอาจจะยังไม่รู้ ข้าน้อยไม่ถนัดในการฆ่าคนนัก หากลงมือเองในครั้งใด มันผู้นั้นก็ไม่ยอมตายซักที ต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าที่มันจะตายได้”

วชิระ ยังคงนอนนิ่ง แต่แววตาของมันเริ่มมีประกาย ความเจ็บปวดในครั้งนี้คงเรียกสติของมันให้กลับคืนมาแล้ว

มันพอเห็นประกายในตาของ วชิระ กลับคืนมา ก็ระมัดระวังตัวมากขึ้นกว่าเดิม แต่มันต้องการเค้นถามความลับนี้ออกมาให้ได้ มันใช้เวลาอยู่หลายสิบปีกับปลายไม้เท้าอันนั้น แต่ก็ไม่สามารถค้นคว้าอะไรออกมาได้เลย

ถึงคราวนี้จะได้หัวไม้เท้ามาแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาอีกนานเท่าใด และจะสามารถค้นจนพบได้หรือไม่

“หากท่านยังไม่รีบบอก ข้าน้อยก็จะให้ท่านได้รับทราบตัวอย่างสักเล็กน้อยก่อน”

ราชา กรีดเท้าของมันจากทรวงอกมาถึงบริเวณหน้าท้องของ วชิระ กรงเล็บของมันเปิดผนังหน้าท้องให้แยกออกจากกัน ลำไส้บางส่วนก็ทะลักออกมาจากช่องที่เกิดขึ้นนั้น

วชิระ เปิดปากกรีดร้องออกมา มันพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เพราะเสียงของมันแหบแห้ง ราชา จึงฟังไม่ถนัดนัก

มันเผลอก้มตัวลงไปเล็กน้อยเพื่อจะฟังคำพูดของ วชิระ

Create Date : 18 กรกฎาคม 2552

Last Update : 18 กรกฎาคม 2552 10:35:42 น.

0 comments

Counter : 646 Pageviews.