วชิระ เวทภพ สยบมาร (18) ปีศาจแดง

มหานคร ตั้งอยู่บนที่ราบลุ่มบริเวณใจกลางอาณาจักร มันเป็นเมืองที่มีขนาดใหญ่ที่สุด มีประชากรมากและหลากหลายที่สุด เป็นแหล่งรวมความรู้ ศิลปะวิทยาการต่างๆ

อีกทั้งยังเป็นแหล่งการเกษตร ศูนย์กลางการค้าขายแลกเปลี่ยน รวมถึงเป็นแหล่งทรัพยากรธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ แต่ทั้งหมดนี้ก็ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้มันได้เป็นหัวใจของอาณาจักร

เมืองแต่ละเมืองต่างปกครองอย่างอิสระไม่ขึ้นต่อกัน แต่เมื่อใดก็ตามหากเกิดความขัดแย้งระหว่างกันขึ้น มหานคร จะเป็นผู้เข้าไปตัดสินปัญหานั้น

ด้วยความยุติธรรมของ เจ้านคร และกองทัพที่ยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งที่สุด ทำให้ มหานคร ถูกยกย่องให้เป็นศูนย์กลางการปกครองของอาณาจักรแห่งนี้

แต่ในปัจจุบัน มหานคร ไม่ได้ยิ่งใหญ่เหมือนเช่นในกาลก่อนอีกต่อไปแล้ว สภาพสังคมเริ่มเสื่อมโทรม กองทัพอ่อนแอลง ระบบการปกครองก็ย่อหย่อนประสิทธิภาพ

ที่เป็นเช่นนี้ก็เนื่องจาก เจ้านคร รุ่นหลังๆ มานี้ ไม่อาจเทียบ เจ้านคร รุ่นก่อนๆ ได้ แม้ยังคงสามารถดำรงสถานะความเป็นศูนย์กลางเอาไว้ได้ แต่หากยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไปอีกไม่นาน ก็จะต้องมีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

เมื่อขึ้นไปสู่จุดสูงสุดก็ย่อมต้องตกลงมา ไม่ว่าสิ่งใดล้วนเป็นเช่นเดียวกันทั้งสิ้น

วชิระ ออกเดินทางมาได้หลายวันแล้ว มันนั่งอยู่ข้างๆ กองไฟ กำลังอ่านแผนที่แล้วมองเปรียบเทียบกับตำแหน่งของดวงดาว มันคาดว่าอย่างมากอีกไม่เกินสี่วันก็จะบรรลุถึงจุดหมาย

มันพับแผนที่เก็บใส่ในอกเสื้อแล้วลงมือกินอาหารที่ทำขึ้นมาอย่างง่ายๆ การเดินทางในป่าแบบนี้เป็นเรื่องที่มันคุ้นเคยเสียแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งป่าแถบนี้ยังคงมีความอุดมสมบูรณ์อยู่มาก ทำให้ไม่ต้องลำบากในเรื่องการหาอาหารเลย แค่ใบไม้ ลูกไม้ และสัตว์เล็กๆ บางชนิด ก็ทำให้มันอิ่มท้องได้แล้ว

เมื่อกินอาหารเสร็จ วชิระ ก็เริ่มลงมือฝึกการควบคุมแขนขวาของมัน ตอนนี้มันเข้าใจแล้วว่าแขนขวาข้างนี้ไม่ได้เคลื่อนไหวด้วยแรงจากกล้ามเนื้อของแขนส่วนที่เหลือ

แต่เคลื่อนไหวได้ด้วยแรงจากความมุ่งมั่นตั้งใจของมัน ด้วยเหตุนี้ในตอนแรกมันจึงไม่สามารถบังคับควบคุมแขนข้างนี้ได้ดีนัก แต่พอเข้าใจในข้อนี้ มันก็สามารถเคลื่อนไหวแขนข้างนี้ได้อย่างไม่ติดขัด

มันทดลองหมุนข้อศอก ข้อมือ และข้อนิ้ว ไปในแบบที่ผิดธรรมชาติดู การเคลื่อนไหวที่ไม่อาจคาดเดาได้พวกนี้ จะสามารถช่วยพลิกสถานการณ์ในการต่อสู้ให้กับมันได้ และหากใช้ออกได้ถูกจังหวะเวลา อาจสามารถตัดสิน เป็น หรือ ตาย ได้เลยทีเดียว

การกระทำของมันทั้งหมดนี้ ล้วนตกอยู่ภายใต้การเฝ้าจับตามองของดวงตาดวงหนึ่ง ดวงตาที่สลักอยู่บนด้ามดาบ ปีศาจแดง นั่นเอง มันถูกห้อยอยู่ที่เอวข้างซ้าย ยามนี้ที่ วชิระ กำลังนั่งอยู่ ตัวดาบก็ห้อยตกลงไปกองอยู่บนพื้นดิน

วชิระ นอนหงายแหงนหน้ามองดูท้องฟ้า คืนนี้ท้องฟ้าใสกระจ่างปราศจากเมฆหมอก พระจันทร์ก็หลงเหลือให้เห็นเป็นเพียงเศษเสี้ยวเล็กๆ หมู่ดวงดาวต่างกระจัดกระจายส่องแสงระยิบระยับกันอยู่เต็มทั่วทั้งแผ่นฟ้า คล้ายดั่งมีผู้นำเอาอัญมณีสีต่างๆ มาโปรยปรายไว้

อากาศเย็นสบายมีสายลมอ่อนๆ พัดโชยมา บรรยากาศทั่วไปภายในป่าก็ดูสุขสงบเป็นอย่างยิ่ง เสียงแมลงหลายชนิดผลัดกันร้องเป็นเสียงดนตรีขับกล่อมไปทั่วทั้งป่า ในที่สุด วชิระ ก็นอนหลับไป

วชิระ รู้สึกไม่สบายตัวเป็นอย่างยิ่ง มันลืมตาขึ้นแล้วพบว่ารอบตัวมันในตอนนี้มีแต่ความมืดมิด ทุกทิศทุกทางไม่อาจแลเห็นสิ่งใดได้ทั้งสิ้น ไม่มีสายลมพัด และอากาศก็หายใจได้ลำบากทำให้รู้สึกอึดอัด

มันเมื่อครู่กำลังนอนหลับอยู่ในป่าที่น่ารื่นรมย์เป็นอย่างยิ่ง เหตุใดพอตื่นขึ้นกลับมาอยู่ในสถานที่เยี่ยงนี้ได้

วชิระ รีบลุกขึ้นยืนโดยทันที มันต้องตกใจอีกครั้งเมื่อรู้สึกได้ว่า ตัวมันหลงเหลือเพียงร่างที่เปลือยเปล่าเท่านั้น ข้าวของและเสื้อผ้าล้วนสูญหายไปจนหมดสิ้น

และสิ่งที่ทำให้มันต้องตื่นตระหนกเป็นที่สุดก็คือ แขนขวาข้างนั้นของมันก็สูญหายไปด้วยเช่นกัน

วชิระ พยายามสงบใจลง เหตุเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ต้องมีสาเหตุที่ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน หากบอกว่ามันนอนหลับไปแล้วถูกโจรปล้นชิงหลังจากนั้นก็นำร่างของมันไปทิ้งไว้ในถ้ำมืด มันย่อมไม่ยินยอมเชื่ออย่างเด็ดขาด

มีเสียงๆ หนึ่งดังออกมาจากความมืด วชิระ ไม่อาจจำแนกได้ว่าเสียงนี้ดังมาจากในทิศทางใดกันแน่ เสียงนี้คล้ายกับดังมาจากทุกทิศทุกทางในเวลาเดียวกัน มันเป็นเสียงพูดของคนคนหนึ่ง มันถึงกับเป็นเสียงพูดของสตรีสาวนางหนึ่ง

“เจ้าเด็กขี้โกง เจ้าเล่นคดโกงกับเราเช่นนี้ เราจะลงโทษเจ้าให้สาสมเลยทีเดียว”

วชิระ รู้สึกสมองหมุนเป็นอย่างยิ่ง มันไม่เข้าใจในเรื่องที่สตรีนางนี้พูดถึง มันเลยได้แต่ยืนนิ่งไม่รู้ว่าจะโต้ตอบประการใดดี

“ที่เจ้าทำร้ายเราในครั้งแรก เรายังพออภัยให้ได้เพราะอย่างน้อยก็เป็นการต่อสู้กันอย่างยุติธรรม แต่เจ้ากลับใช้ของไม่ได้เรื่องนั้นมาโกงเรา เราไม่ยอมยกโทษให้เจ้าอย่างเด็ดขาด”

วชิระ พลันคิดขึ้นว่า นี่ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันอย่างแน่นอน ตัวมันไม่เคยไปก่อความแค้นไว้กับสตรีในที่ใดมาก่อนเลย มันจึงพูดขึ้นว่า

“ท่านคงเข้าใจผิดแล้ว ข้าชื่อ วชิระ และข้าไม่เคยพบกับท่านมาก่อน”

“เราอยู่ข้างกายเจ้ามาหลายวันแล้ว เจ้ายังบอกว่าไม่เคยพบเรา เจ้าต่างหากที่เป็นคนเข้าใจผิด”

“…ท่านอยู่ข้างกายข้ามาหลายวันแล้ว”

“ใช่ เจ้าใช้แขนที่ไม่ได้เรื่องของเจ้าข้างนั้นคดโกงนำพาเรามา”

“…ท่าน…ท่านคือ ปีศาจแดง”

“ในที่สุดเจ้าก็เข้าใจ เมื่อเข้าใจแล้วก็จงยินยอมรับโทษตายเสียแต่โดยดีเถิด”

“เดี๋ยวก่อน…ข้าขอถามอะไรท่านสักอย่างหนึ่ง”

“…เจ้าจะถามอะไรก็ว่ามา”

“เพราะเหตุใดท่านจึงยินยอมรับใช้ จ้าวอสูร”

“เราไม่เคยรับใช้ผู้ใดทั้งสิ้น เราเพียงต้องการลิ้มรสของวิญญาณจอมดาบที่เข้มแข็ง ลิ้มรสเลือดของเหล่านักสู้ผู้กล้าที่ระอุอุ่น สิ่งเหล่านี้เท่านั้นที่เราต้องการ และการอยู่กับ จ้าวอสูร ก็ทำให้เราได้รับสิ่งเหล่านี้อย่างพอเพียง เราไม่ได้รับใช้มัน เพียงแต่ต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์ก็เท่านั้น”

“ท่านเคยคิดจะลิ้มรสเลือดของ จ้าวอสูร และ อสูร หรือไม่ ว่าจะมีรสดีสักเพียงใด จะเหนือกว่าของนักสู้ทั่วๆ ไปสักเพียงไหน ท่านใช่เคยคิดถึงหรือไม่”

“เจ้าคิดจะเกลี้ยกล่อมเราอย่างนั้นหรือ เราความจริงก็เคยคิดถึงเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน แต่คนที่ไม่รู้จักดาบเช่นเจ้า ย่อมไม่อาจใช้เราไปต่อสู้เอาชนะพวกมันได้ เราตอบคำถามจบแล้ว ตอนนี้ก็ถึงเวลาของเจ้าเสียที”

ร่างกายของ วชิระ ในตอนนี้ กลับคล้ายเปลี่ยนเป็นร่างกายของผู้อื่น มันไม่สามารถควบคุมบังคับได้แม้แต่ปลายนิ้ว ในมือซ้ายของมันพลันมีของสิ่งหนึ่งเพิ่มขึ้นมา

ร่างของมันยกของนั้นขึ้นวางพาดลงบนลำคอ ของสิ่งนั้นถึงกับเป็นดาบเล่มหนึ่ง ดาบย่อมเป็น ปีศาจแดง นั่นเอง ขอเพียงดาบนี้ขยับเมื่อใด ชีวิตของ วชิระ ก็ต้องสิ้นสุดลงทันที

Create Date : 29 กรกฎาคม 2552		0 comments
Last Update : 29 กรกฎาคม 2552 7:28:50 น.
Counter : 502 Pageviews.
Share Tweet