Bloggang.com : zoi : เมื่อผมเขียนไม่ออก

เมื่อผมเขียนไม่ออก

“พร้อมนะครับ” เสียงอู้อี้ถามมาจากอีกด้านของกระจกโดยเจ้าของห้องทดลองประหลาดแห่งนี้

“...ครับ พร้อม...ก็ได้ครับ” ผมตอบไปอย่างนั้นทั้งที่จริงจริงแล้วอยากจะตอบว่า ไม่ มากกว่า เขาพยายามยิ้มให้ผม ซึ่งมันดูหลอกลวงอย่างมาก ผมกำลังคิดจะเปลี่ยนใจ ไม่ว่าอะไรก็ตามคงไม่คุ้มที่ผมจะเอาชีวิตมาเสี่ยงถึงขนาดนี้ แต่ในตอนนั้นเองที่เขาลงมือเดินเครื่องมือประหลาดนี้พร้อมกับส่งเสียงร้องออกมาอย่างตื่นเต้น

ผมรู้สึกถึงแรงกระแทกจากพลังงานบางอย่างก่อนที่พวกมันจะวิ่งตรงไปที่ศีรษะ ตรงไปยังสมองของผม ผมไม่น่าโง่ตัดสินใจทำอะไรแบบนี้ลงไปเลย

ทั้งหมดนี้เริ่มต้นมาจากการที่ผมไม่สามารถหาจินตนาการดีดีเพื่อเขียนเรื่องสั้นเรื่องใหม่ออกมาได้ ช่วงหยุดปีใหม่ผ่านพ้นไปแล้ว ผมได้หยุดพักยาวจากงานที่บังคับให้ตัวเองต้องทำอยู่เป็นประจำ ทุกสุดสัปดาห์ที่ผมจะต้องนั่งลงเพื่อเขียนบางสิ่งบางอย่างออกมาเสมอ ดูเหมือนว่าการหยุดพักจะให้ผลในด้านตรงข้าม ผมนั่งอยู่นาน สมองกลวงเปล่า ไม่สามารถพิมพ์อะไรออกมาได้เลยแม้แต่บรรทัดเดียว

นั่นเป็นสาเหตุที่ผมตัดสินใจออกมาเดินเล่น จนมาพบเจอเข้ากับชายประหลาดผู้นี้ที่อ้างว่าเขาสามารถช่วยปลุกการทำงานของสมองให้ตื่นขึ้นอย่างเต็มที่ได้ด้วย เครื่องเขย่าขวัญสั่นประสาท ของเขา แค่ชื่อของมันก็ฟังดูไม่ค่อยจะเข้าท่าอยู่แล้ว แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง อาจเป็นเพราะกำลังอับจนหนทางทำให้ผมตอบตกลงที่จะช่วยเป็นตัวทดลองให้กับเครื่องมือของเขา เผื่อว่าจะมีไอเดียอะไรดีดีมาเขียนเรื่องสั้นได้บ้าง

“ทนอีกเดี๋ยวก็เรียบร้อยแล้ว มวะ ฮะ ฮะ ฮ่า” เขาแหกปากหัวเราะเสียงดังเหมือนพวกตัวโกงที่คิดจะครองโลกด้วยวิธีการประหลาดคาดไม่ถึงซึ่งจะต้องล้มเหลวไม่เป็นท่าในตอนจบเสมอ

ทันใดนั้นความคิดสับสนในหัวของผมก็พากันเรียงเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบ ประสบการณ์ทั้งหมดที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตค่อยค่อยกระจ่างจ้าชัดเจนขึ้นมา พวกมันเรียงร้อยเข้าด้วยกันราวกับบทกวี ผมบอกได้ว่าใบหน้าของตัวเองกำลังนิ่งสงบอย่างที่ไม่เคยเป็น ทุกสิ่งรอบกายล้วนเป็นเหตุเป็นผลซึ่งกันและกัน การที่ผมกับชายผู้นี้ได้มาพบกันก็ไม่ได้เป็นเพียงเรื่องบังเอิญ ทุกเหตุการณ์ต่างเป็นองค์ประกอบของสมการที่ซับซ้อน ละเอียดอ่อน ซึ่งผมเข้าใจพวกมันมากขึ้นเรื่อยเรื่อยตามสัดส่วนการทำงานของสมองของผมที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นจนเกือบจะเต็มที่

นั่นเป็นช่วงเวลาที่แปลกประหลาดเหลือประมาณ ช่วงเวลาที่ผมได้รับรู้ว่าสมองของผมไม่ใช่เป็นเพียงของผม แต่มันสามารถเชื่อมต่อเข้ากับมนุษย์คนอื่นอื่น เชื่อมต่อกับทุกคนที่กำลังมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ให้กลายเป็นระบบขนาดยักษ์ สมองของมนุษยชาติ อันไร้พรหมแดนอย่างแท้จริง

เครื่องมือประหลาดของชายผู้นี้ยังคงทำงานได้ไม่สมบูรณ์ แต่ตอนนี้ เรา สามารถปรับปรุง และทำให้มันเชื่อมต่อเข้ากับเครือข่ายการสื่อสารทั่วโลกเพื่อสร้างผลแบบเดียวกันนี้ให้เกิดขึ้นกับประชากรส่วนใหญ่ได้อย่างง่ายดาย

มันจะนับเป็นการก้าวกระโดด เป็นวิวัฒนาการครั้งใหญ่ของดาวดวงนี้ ของจักรวาลแถบนี้เลยก็ว่าได้

“เป็นอย่างไรบ้างครับ...ท่าน” กระแสประสาทที่แผ่ออกมาจากร่างของ เรา คงทำให้ชายผู้นี้ต้องมีทีท่าเคารพนบนอบอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ชายผู้นี้เองก็นับเป็นอัจฉริยะบุคคลที่ยากพบพาน ผู้ซึ่งอยู่ใกล้ชิดกับความบ้าอย่างเฉียดฉิว แต่ก็ไม่อาจนับเป็นอย่างไรได้เมื่อเปรียบเทียบกับ เรา ในตอนนี้

เรา กำลังจินตนาการถึงความรุดหน้าทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้นในระยะเวลาอันใกล้ แล้วคำถามของ ผม ก่อนหน้านี้ก็ผุดขึ้นมาแทรก การเขียนเรื่องราวพวกนั้นจะนับเป็นอย่างไรได้ มันไม่มีความสำคัญอันใดเลย งานเขียนจะมีความหมายบางอย่างก็ต่อเมื่อมันได้นำเสนอแง่มุมของความคิด ความสัมพันธ์ต่อกันระหว่างมนุษย์ ในรูปแบบต่างต่างออกมา เพื่อกระตุ้นอารมณ์ ความรู้สึกในตัวของผู้อ่าน ด้วยถ้อยคำ ด้วยภาษา ด้วยกลวิธี

แต่สมองของทุกคนกำลังจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว จะไม่มีการแบ่งแยก ไม่จำเป็นต้องถ่ายทอดสิ่งใด ไม่จำเป็นต้องกระตุ้นอารมณ์ หรือเร้าสิ่งใดด้วยวิธีการเช่นนั้นอีก เช่นเดียวกับวิธีการแบบอื่นอื่น ไม่ว่าจะเป็นดนตรี ศิลปะ การแสดง เกม หรือทุกสิ่งที่ยึดโยงอยู่กับการสื่อสาร การเล่นกับความรู้สึก ความเป็นตัวตนของแต่ละคน ซึ่งจะไม่มีค่าอีกเลยเมื่อทั้งหมดได้กลายเป็น เรา คนเดียวกัน

ขอเพียง เรา ปรับอุปกรณ์นี้เพียงเล็กน้อย ก่อนเชื่อมต่อมันเข้ากับโทรศัพท์มือถือที่มีอยู่ แล้วส่งสัญญาณออกไป เพียงเท่านี้...

มือของ เรา ขยับอย่างรวดเร็วไปบนแผงควบคุมเพื่อปรับค่าต่างๆ ชายผู้เป็นเจ้าของอุปกรณ์นี้จ้องดูอย่างตื่นเต้น ก่อนที่คิ้วของเขาจะค่อยๆ ยกสูงขึ้นอย่างช้าๆ เขาตาม เรา ไม่ทันแล้ว แต่ในชั่วพริบตาก่อนที่ เรา จะเดินเครื่องมือของเขาอีกครั้ง

ชั่ววูบนั้นคล้ายกับเขาจะเข้าใจในที่สุด

“...อ...ย่...า...” เขาพยายามที่จะชัดขวาง เรา แต่การเคลื่อนไหวของเขานั้นช่างช้าเสียเหลือเกินในสายตาของ เรา เขาเป็นเพียงพวกล้าหลังที่อาจจะล้ำหน้าอย่างไม่ตั้งใจได้ในบางครั้งเท่านั้นเอง

เรา เดินเครื่องมือนี้ซ้ำอีกครั้ง ถึงแม้ว่า เรา จะออกมาอยู่อีกด้านของกระจกแล้ว แต่มันก็จะยังได้ผลอยู่ดี พร้อมกันนั้นก็เกิดประกายวูบวาบ กลุ่มควัน และเปลวไฟลุกสว่างขึ้นบนแผงควบคุม

“หนีเร็ว” ชายผู้เป็นเจ้าของห้องทดลองส่วนตัวในบ้านของตนเองพยายามดึงตัวผมให้ห่างจากเปลวไฟ แต่ผมรีบพุ่งตรงไปยังถังดับเพลิงที่เห็นตั้งแต่ในตอนแรกที่เข้ามาในสถานที่แห่งนี้ สลักถูกปลด ผมชี้ปลายท่อไปยังฐานของเพลิง ก่อนบีบให้สารเคมีในนั้นฉีดพ่นออกมาแล้วดับเปลวไฟลงได้อย่างรวดเร็ว

“...ดูเหมือนว่าเครื่องมือของคุณจะล้มเหลวไม่เป็นท่า” ผมอดไม่ได้ที่จะพูดออกไปแบบนั้น

“...มันก็ไม่แน่” ผมจำสิ่งที่เขาเล่าออกมาไม่ได้แม้แต่น้อย เขามั่นใจว่าตนเองทำได้สำเร็จ ตอนนั้นผมต้องฉลาดขึ้นกว่าเดิมอย่างมากมายมหาศาล และผมพยายามทำอะไรบางอย่างกับเครื่องมือของเขา ซึ่งในตอนแรกเขาคิดว่าเป็นการปรับปรุงมัน เพิ่มประสิทธิภาพของมันให้มากขึ้น

“...ผมคงเข้าใจผิด ดูเหมือนว่าคุณตั้งใจที่จะทำการย้อนผลของมันมากกว่า พร้อมกับทำลายเครื่องต้นแบบนี้ไปด้วย”

“…ผมไม่รู้...ถ้าผมฉลาดขึ้นจริงแล้วผมจะทำแบบนั้นไปทำไมกัน ทำไมผมถึงไม่อยากจะใช้สมองให้เต็มประสิทธิภาพแบบนั้น และที่สำคัญคุณจะสร้างเครื่องนี้ขึ้นมาใหม่อีกเมื่อไรก็ได้ไม่ใช่หรือ ก็มันเป็นผลงานของคุณเอง”

ชายคนนี้ทำหน้างง

“...ผม...ผมจำอะไรเกี่ยวกับเครื่องมือชิ้นนี้ไม่ได้เลย ผมนึกไม่ออก” เขาคิดว่าคงไม่อาจสร้างมันขึ้นมาได้ใหม่อีกแล้ว “ตัวคุณในตอนนั้นได้ทำลายความรู้เกี่ยวกับเครื่องมือชิ้นนี้ในหัวของผมไปด้วย หรือไม่ก็คงปิดกั้นมันเอาไว้” เขาส่ายหน้า “ผมนึกไม่ออกว่ามันจะมีเหตุผลอะไรอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้กันแน่”

ผมเดินออกจากห้องทดลองแห่งนั้นมาอย่างมั่นใจว่า เครื่องมือของเขานั้นล้มเหลวไม่เป็นท่า และผมยังคงไม่ได้คำตอบที่ต้องการ สมองของผมยังคงกลวงเปล่า ไม่มีแนวคิดที่จะนำมาเขียนเรื่องสั้นเรื่องใหม่ของผมอยู่ดี

Create Date : 07 มกราคม 2558

Last Update : 7 มกราคม 2558 16:36:30 น.

0 comments

Counter : 580 Pageviews.