Bloggang.com : zoi : ก๊วยเตี๋ยว

ก๊วยเตี๋ยว

ชาญกับเอกนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานในขณะที่ชามก๊วยเตี๋ยวบนโต๊ะค่อยๆ ทยอยเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และกว่าที่ทั้งสองจะรู้ตัวก็กินกันไปคนละหกชามเสียแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงก๊วยเตี๋ยวเรือชามเล็กๆ แต่พวกเขาก็ไม่นึกว่าจะกินกันไปมากถึงเพียงนี้ และเมื่อเหลียวมองไปรอบๆ แต่ละโต๊ะต่างก็มีชามเปล่าตั้งเรียงสูงราวกับเป็นการแข่งขันกินจุที่เห็นในโทรทัศน์

“ไม่เคยกินเยอะแบบนี้มาก่อนเลย”

“นั่นดิ แต่มันก็อร่อยจริงๆ นั่นแหละ”

ชาญยกมือขึ้นปาดเหงื่อก่อนใช้ช้อนขอดน้ำข้นๆ ที่หลงเหลือติดก้นชามกินจนหมด หลังจากนั้นก็ปาดเหงื่ออีกครั้ง ก๊วยเตี๋ยวปรุงรสมาได้เข้มข้นมาก แม้เขาคิดว่ามันออกจะเผ็ดไปสักหน่อย แต่รสอร่อยของมันก็ทำให้เขาซดน้ำซุปในชามจนหมด ดูเหมือนป้ายชิมก่อนปรุงที่ติดเอาไว้จะไม่ได้เป็นการโอ้อวดจนเกินไป

เอกเองก็ใช้ช้อนขอดชามก่อนยกมือขึ้นสั่งอีกรอบ

“ขอเล็กน้ำตกด้วยครับ”

“เฮ้ย ยังจะกินอีกหรือ”

“เออดิ ยิ่งกินยิ่งอร่อยจริงๆ ไม่เอาอีกหรือ“

“พอแล้ว กินไปตั้งเยอะแล้ว”

ถึงแม้จะตอบเพื่อนไปอย่างนั้น แต่จริงๆ แล้วเขาก็ยังอยากจะกินอีกสักชามเหมือนกัน เด็กหนุ่มสองคนที่คอยช่วยงานในร้านต้องเดินไปเดินมากันตลอด ป้าที่เป็นคนลวกเส้นเองก็ไม่ได้หยุดมือเลยเหมือนกัน

“ด้าย ล้า”

เด็กวัยรุ่นคนหนึ่งที่คงจะเป็นแรงงานต่างด้าวและมีอายุใกล้เคียงกับพวกเขา วางชามลงบนโต๊ะแล้วรีบเดินจากไปทันที ในชามนั้นมีเส้นกับผักอยู่ไม่มากนัก ลูกชิ้น เนื้อสด กากหมู พร้อมน้ำซุปขลุกขลิกที่ปรุงรสมาเรียบร้อย เอกไม่รอช้ารีบจัดการกับมันทันที

หลังจากจ่ายค่าเสียหายเรียบร้อย ทั้งสองก็จากไปทำธุระของตนอย่างอิ่มหนำสำราญใจ แล้วในตอนเย็นทั้งสองก็ย้อนกลับมาทางเดิมอีกครั้ง ร้านก๊วยเตี๋ยวเมื่อกลางวันกำลังเก็บล้างทำความสะอาดแล้ว ด้านหลังร้านก๊วยเตี๋ยวเป็นซอยเล็กๆ แคบๆ เด็กหนุ่มสองคนกำลังช่วยกันขัดล้างอุปกรณ์ต่างๆ อยู่ โดยไม่มีวี่แววของป้าที่น่าจะเป็นเจ้าของร้านให้เห็น

“หมดแล้ว ขายดีจริงเลย”

“ถ้ายังไม่หมดจะกินอีกหรือไง”

“ก็เออดิ ยังอร่อยไม่หายเลย”

“จะกินจริงน่ะ ป้าแกใช้ใบกัญชาต้มน้ำซุปหรือเปล่านะ”

เอกทำหน้าจริงจังก่อนตอบ

“ไม่หรอก น่าจะเป็นใบกระท่อมมากกว่า”

ชาญหัวเราะ ก่อนว่าต่อไป

“ฉันว่าเนื้อที่กินนั่นบางทีอาจจะเป็นเนื้อหมาก็ได้นะ”

เอกยังทำหน้านิ่งๆ เหมือนเดิม

“ไม่หรอก สีแบบนั้น กลิ่นแบบนั้น รับรองว่าต้องเป็นเนื้อแมวชัวร์”

แล้วทั้งสองก็พากันหัวเราะ เสียงแมวร้องโหยหวนราวกับจะขาดใจร้องดังออกมาจากในชอยแคบๆ นั้น ทำให้ทั้งสองหยุดกึก มันไม่ใช่เสียงแมวขู่หาเรื่องกัน แต่เป็นเสียงร้องที่น่าจะเกิดจากความเจ็บปวด และมันดังเพียงครั้งเดียวแล้วก็เงียบหายไป

ชาญแตะไหล่เพื่อน ก่อนพูดเบาๆ

“เฮ้ย ไปเหอะ”

“...หรือว่าจะเป็นเนื้อแมวจริงๆ กันแน่”

“ไม่ใช่หรอกน่า ใครจะเอาเนื้อแมวมาทำแบบนี้กัน”

“แต่เมื่อกี้มันเสียงแมวจริงๆ นะ ร้องลั่นเลย”

“คงไม่มีอะไรหรอกน่า ไปเถอะ”

เอกมองไปที่ซอยแคบๆ ที่พึ่งเดินผ่านมาก่อนยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากเป็นสัญญาณให้เงียบ เขาค่อยๆ เดินกลับไปที่ซอยนั้น ชาญทำท่าส่ายหน้าพยายามจะชวนเพื่อนให้ไปต่อ แต่ดูเหมือนคงจะไม่สำเร็จเสียแล้ว สุดท้ายก็ได้แต่เดินตามหลังเขาไปเงียบๆ

ถนนข้างนอกยังคงมีแสงสว่างอยู่บ้าง แต่ภายในตรอกแคบๆ กลับมืดสลัว ผู้คนที่เคยเดินขวักไขว่ก็หายไปจากบริเวณนี้จนน่าประหลาด ทั้งสองคนพากันย่อตัวลง ก่อนค่อยๆ แอบมองเข้าไปในตรอกแคบ

“ทำอะไรกันน่ะ”

เสียงผู้หญิงที่อยู่ๆ ก็ดังมาจากทางด้านหลังทำให้ทั้งสองคนสะดุ้งเฮือก และเมื่อพวกเขาหันกลับมา ป้าที่เป็นคนลวกเส้นก๊วยเตี๋ยวก็ยืนจังก้ารออยู่

“จะมาแอบขโมยสูตรก๊วยเตี๋ยวของฉันหรือไง หือ”

เอกพยายามรีบคิดหาคำตอบเหมาะๆ อย่างรวดเร็ว แต่ชาญกลับริบชิงตอบไปก่อนตามความเป็นจริง

“พวกเราได้ยินเสียงแปลกๆ น่ะครับ เลยย่องมาดู”

ป้ามองเข้าไปในซอย พร้อมกับตะโกนโหวกเหวกด้วยภาษาที่ทั้งคู่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

“ไปเถอะ ไม่มีอะไรหรอก”

“...แต่ว่า”

ชาญฉุดดึงมือเพื่อนให้เร่งเดินจากไป คราวนี้ไม่ยอมให้เขาทำอะไรวุ่นวายอีก และหลังจากนั้นพวกเขาทั้งสองคนก็ไม่เคยย้อนกลับไปกินก๊วยเตี๋ยวที่ร้านนั้นอีกเลย เพราะพวกเขาได้เห็นบางสิ่งที่ไม่ควรเห็นในตรอกด้านหลัง ในความมืดทึมของมันได้ซ่อนสิ่งที่น่ากลัวเอาไว้ ภาพที่ทั้งสองคนจะไม่มีวันลืมเลือน

พวกเขาได้เห็นแมลงสาบมากมายกำลังวิ่งเล่นอย่างร่าเริงอยู่บนเครื่องปรุงก๊วยเตี๋ยวนานาชนิดที่วางกองเอาไว้บนพื้นนั่นเอง

Create Date : 21 กรกฎาคม 2554

Last Update : 21 กรกฎาคม 2554 12:21:27 น.

0 comments

Counter : 515 Pageviews.