วันนี้มีคำที่ไม่ได้พูดอยู่หนึ่งคำ.. และจะไม่พูด แม้ในที่นี้ฯ

เพราะคนเราพูดแล้วไม่อาจคืนคำ ในเมื่อเราแข็งใจจากมาแล้ว ทั้งในห้วงคิดและการกระทำ..จะต้องไม่มี คำๆนั้น อีก.. แต่สิ่งเดียวที่เราบอกได้จากความคิดและความรู้สึกในเวลานี้ก็คือ..เรากำลังคิดถึงคนๆ หนึ่งมาก แต่ไม่ใช่การคิดตามปกติธรรมดา.. ไม่ใช่ความคิดคำนึง..เพราะว่ามันไม่ได้เป็นความรู้สึกแบบนั้น.. อยากจะพูดว่า เป็นความรู้สึก "สำนึกคุณ" มากกว่าอะไรอื่น - -

ทั้งๆที่การกระทำภายนอกจะดูเย็นชา แต่ทั้งหมดนั้น.. ก็เพื่อเรา..เพื่อความรู้สึกและความอยู่รอดของเรา.. แต่พอเราคิดจะตอบแทนอะไรกลับไปบ้าง.. กลับมีแต่การปฏิเสธ.. และการปฏิเสธในบางครั้ง ทำให้ถึงกับรู้สึกชา.. เพราะมันไม่ใช่การปฏิเสธแบบธรรมดา.. มันเป็น การปฏิเสธตัวตน การปฏิเสธการมีอยู่ การไม่ระลึกรู้ถึงผลของการกระทำที่มีต่อคนๆ หนึ่ง..

มันถึงกับชา...

ทำอย่างนั้นทำไมหรือ? 

...เราพยายามหาคำตอบครั้งแล้วครั้งเล่า.. เกลียดเรา? หมั่นไส้? -- หรือแค่รำคาญ? หรือสุดท้าย.. เราแค่ต่างกันมากเกินไป?

สุดความคิดของจูนแล้ว...

ขอเพียงแต่ ได้ไปจากที่นี่ จะได้เลิกยอมรับ และรู้สึกต่อการกระทำทั้งหมดนั้นเสียที.. เพียงแต่ไปจากที่นี่ได้.. ก็ไม่ต้องกลัวอีกแล้วว่าจะทำอะไรผิดหรือทำให้ใครรังเกียจ และแม้แต่จะเสียใจ... เราทำไม่ได้ และไม่รู้เลยว่าควรจะแก้ไขอะไร..

ขอโทษ.. ขอโทษตัวเองและขอโทษคนที่ควรจะขอโทษ

แต่จูนไม่แน่ใจว่า.. เขาจะรับคำขอโทษหรือไม่..

....

หรือไม่มีคำขอโทษ...

ไม่มีคำใด..

ไม่มีคำยินดี.. ไม่มีคำยินร้าย.. ไม่มีความรู้สึก..?

ไม่ได้หรอกค่ะ.. แบบนั้นเป็นไปไม่ได้หรอก.. แต่อย่างน้อย ที่จูนเขียนอยู่นี้และไม่มีผลของสิ่งที่คิดอยู่นั้นก็ถือว่าจูนได้ทำเหมือนกันนะ.. ขอเพียง.. มันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง.. แค่นี้.. ก็สบายใจแล้ว...

พี่คะ..

...

..

สุขสันต์วันเกิดนะ...