ปวดหัวใจ..

ทรมาน..

รอคอย.. และรอคอย..

แต่ราวกับว่ามันไม่มีเหตุผลใดให้เราหยุดอยู่ตรงนี้นานกว่าที่ควรจะเป็น.. เรื่องเล่าของหมอฆอร์เฆ่ เกี่ยวกับอัญมณีของปาปินี่.. เรื่องนาฬิกาหยุดเดินที่หมายเลขเจ็ด.. กับเพลงเก่าๆ

เหมือนชีวิตจะตายซากอยู่ตรงนั้น.. ก่อนการเคลื่อนไปอีกครั้งของเวลา..(ของคนอื่น) มีแต่เราที่หยุดเดิน.. อยากกางปีกออกอีกสักครั้ง.. แต่ไม่นาน..หลังจากยอมรับได้ว่าเรายังต้องแก้งานอีกมาก..คงอยากจะซึมซาบความเจ็บปวดช้าๆ และไม่อยากเคลื่อนที่เร็วเกินไปดังก่อน..

หยุดอยู่ในช่วงเวลาสักเล็กน้อย..ก่อนก้าวเดินต่อไป..

ใครจะรู้เล่า? เพราะถึงแม้เราจะพยายามแค่ไหน เราก็ยังไม่หลุดพ้นจากปมของตัวเองเสียที..

แต่เพราะมีโอกาสแก้ไข..ก็เลยต้องลองดู ถึงแม้ว่าใจเราจะโผบินไปไกลแล้ว..ก็ยังต้องกลับมาแก้ไขมันใหม่.. จะมีอะไรเจ็บปวดไปกว่านั้นอีกเล่า?

ฉันอยากไป.. ฉันอยากจะไป...