หลังกลับจากทะเล.. ฉันก็พบเพลงนี้บน Youtube..

จริงๆ แล้วฉันอยากเขียนบล็อกนี้มาตั้งแต่ที่ฉันกลับจากภูเก็ต.. แต่ไม่มีโอกาส จนเหตุการณ์ต่างๆ ล่วงเลยไป..ฉันไม่ได้อยากกลับไปคิดถึงอดีตที่ไขว่คว้าไม่ได้อีก ฉันแค่ต้องการใช้ชีวิตใน "ปัจจุบัน" ให้มีค่ายิ่งกว่าเวลาไหนๆ - - ฉันกำลังจะเลิกล้มความตั้งใจที่จะเรียนจบรึเปล่านะ? ทำไมถึงได้รู้สึกขมขื่นขนาดนี้.. "สังคม" ที่มีแต่การจองตัว ทำลายความตั้งใจของฉันที่มีต่อการศึกษาเสียสิ้น..ฉันจะรู้ได้ยังไง..ถ้าไม่เคยสอน..ฉันจะทำยังไง ถ้าไม่เคยถูกชี้แนะ -- ไอ้เกรดน่ะ! มันก็แค่ตัวอักษรบนกระดาษ เชื่อมันกว่าคนที่อยู่ตรงหน้า ! แล้วจะเหลืออะไร? ฉันพูดให้ตัวเองไม่เก่ง แต่เวลาของฉันก็มีอยู่จำกัดเหมือนกัน.. ความจริงก็คือ ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไป.. มันรู้สึกทรมานเหลือเกิน...

เฮ้อ.. กลับมาที่เพลงเส้นขอบฟ้าใหม่.. ฉันเพิ่งเจอเพลงที่ตรงหัวใจขนาดนี้.. ถึงกับพยายามโหลดทางโทรศัพท์ ซึ่งเป็นทางที่ไม่ถนัดและสิ้นเปลืองอย่างยิ่ง(ในความคิดของฉัน) เพราะมีทั้งให้ฟังรหัสและอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด แล้วยังมี message มากินเงินในโทรศัพท์อีกด้วย ! แต่เอาเถอะ สิ่งสำคัญก็คือ ฉันโหลดเพลงลิขสิทธิ์ เพราะความประทับใจที่มีต่อเพลง...

เมื่อฉันกลับมาสู่ชีวิตปกติอีกครั้ง ฉันยังคงรู้สึกปลอดโปร่งจากการได้พักผ่อน.. แต่ไม่นาน ฉันก็พบว่าตัวเองไม่มีความสุขเมื่อได้กลับมา แน่นอนว่าระหว่างทางฉันอาจพบอะไรมากมาย แต่พอกลับสู่เส้นทางแล้ว มีความรู้สึกหนึ่งคือ ฉันมีความหวังว่าจะได้ไปอยู่ในที่ๆ เหมาะสมกับฉันมากกว่านี้..

ความหวังอาจจะยังอีกไกล.. แต่ตอนนี้ขอพักแค่ตรงนี้ สั้นๆ นะ :)