ความสัมพันธ์ที่ถูกหยุดนิ่ง.. เนื่องจากเราไม่พูดกัน และฉันไม่รู้ -- ว่าวควรจะรู้สึกต่อไปเช่นไรดี?

ฉันได้แต่ฟังเพลงบางเพลง และปล่อยให้มันพาฉันไปยังดินแดนที่ฉันต้องการ แม้ว่า ฉันจะไม่รู้เลยว่า สิ่งที่ดำเนินต่อไปอยู่ข้างหน้านั้นเป็นอย่างไร เพราะฉันรู้ แต่สิ่งที่อยู่ในหัวใจตัวเอง.. และเชื่อว่ามีแต่ฉันเท่านั้นที่จะปกป้องมันได้..

ฉันเคยคิดว่า ไม่สามารถจะอยู่ต่อได้(หมายถึงมีชีวิต) ถ้าหากขาดบางสิ่งไป สิ่งเหล่านั้น นานวันมันอาจเป็นแค่เพียงความเชื่อที่ฉันเชื่อมั่น และรวมทั้งอาจเคยถูกทำลาย และถูกทดสอบ.. สิ่งเหล่านั้นที่เคยท้าทายจิตวิญญาณให้ฉันเดินก้าวต่อไป ให้ฉันมีความสุขกับการมีชีวิตของตัวเองได้ โดยไม่จำเป็นต้องทำให้คนอื่นพอใจอยู่ตลอดเวลา..

แต่ฉันจะเสียศูนย์ ถ้าหากไม่มีสิ่งที่ฉันต้องคอยประคอง.. ฉันกลัว ว่ามันจะทำให้ตัวของฉันหายไป..

และสิ่งที่ฉันกลัวที่สุด..เป็นสิ่งที่มักจะเกิดขึ้นในที่สุด(คงเพราะฉันเอาแต่คิดถึงมัน) คือการลาจาก ความเจ็บปวด และการสิ้นสุดของความสัมพันธ์..

ฉันควรทำอย่างไร..? ถึงจะสามารถยอมรับความรู้สึกที่หดหู่นี่ได้ (สดใสบ้างเป็นบางครั้ง)

ฉันไม่น่ามีความรู้สึกอะไรเลย..แต่ ฉันก็อยากจะใช้ชีวิตอยู่อีกนะ.. แม้ว่าเหตุผล ฉันเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน..

 ฉันได้แต่รอคอยต่อไป.. โดยไม่รู้ว่า ประโยคต่อไปของฉันคืออะไร..

แต่อย่างน้อย คำพูดแม้เพียงเรื่องที่เล็กน้อยที่สุด ก็ยังทำให้ฉันดีใจว่า

"ทุกอย่างยังคงเป็นเหมือนเดิม"

แม้ว่ามันจะเปลี่ยนไปแล้วก็ตาม..

...