ตอนนี้รู้สึกเศร้าๆ แต่ไม่เป็นไรหรอก..พอดีมีเรื่องที่ต้องตัดสินใจนิดนึง..

ว่าจะทำงานต่อไปดี หรือว่าจะออกมาทำทีสีสเต็มตัว เพราะว่าตอนนี้ ทุกอย่างไม่ได้ขึ้นอยู่กับเราคนเดียว.. แต่ให้พูดอีกที.. ทุกอย่างเราก็ต้องรับผิดชอบด้วยตัวเอง ไม่มีใครมารับผลของการตัดสินใจของเราได้มาก..เท่ากับตัวเอง..

มีแต่ตัวเอง.. มีแต่ตัวเรา ไม่มีใคร.. ไม่มีเลย..

เป็นเพราะ ไม่อาจให้ใครเข้ามายุ่งเกี่ยว พัวพัน และรับผลจากการที่คนๆ เดียวตัดสินใจเลือก มันไม่ยุติธรรมเลย ตลอดมาคนรอบข้างเป็นผู้ดู..ขณะที่เราเล่น..

ขณะที่ร่างกายเริ่มอ่อนแรง.. และกำลังใจกำลังจะหมดลง..

ก็ได้รู้ว่าเรากำลังสูญเสียบางสิ่งไป...

มันหายไป.. ละจากไปแล้ว และตอนนี้ฉันไม่รู้.. ว่ามันยังคงเป็นที่เดิมของฉันอีกไหม.. "กำลังใจ" "สายตา" "ความอบอุ่น" "ความรู้สึก" ทุกสิ่งทุกอย่างนั้น....

เหมือนมันกำลังไหลออกจากช่องว่างระหว่างนิ้วมือ "ขอโทษ..ขอโทษ" ฉันได้แต่พร่ำพูดในใจ.. แต่น้ำตาไม่อาจไหล..ฉันเกลียด..ฉันกลัว "ความรู้สึกนี้"

"อย่าคิดมาก.."  - -  เสียงหนึ่งดังขึ้น...

แต่.. มันกลับมาไม่ถึง  ใจของฉันเย็นชา... ฉันมาไกลเกินไปแล้ว.. ฉันเพิ่งจะเข้าใจ..

คำพูดไม่อาจย้อนคืนได้อีก.. ความรู้สึกจะไม่กลับมาอีก.. แต่ถึงอย่างนั้น...

"ฉันควรทำอย่างไร"