ไม่เคยคิดเลยว่าจะเข้าข้าง..

ไม่เคยคิดว่าจะทำในสิ่งที่ไม่อยากทำให้ได้..

ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะอบอุ่นและเป็นไปได้ว่า..มีความรู้สึกที่พิเศษ.. แต่นั่นไม่ใช่ความหมาย..สิ่งที่จะนำมาใช้นำทาง "ไม่ใช่" สิ่งที่เหลืออยู่ในความทรงจำ.. บางครั้งเราอาจไม่เข้าใจถึงความตื้นลึกหนาบางของคำๆหนึ่ง ได้เท่ากับที่เราเคยเข้าไปสัมผัสมัน..

ตอนนี้เรานึกถึง.. แต่มันมีคำที่ต่างออกไปอยู่สองคำ คือคำว่า "หน้าที่" กับคำว่า "ความจริงใจ" ในตอนนี้.. มันไม่ใช่การก้าวเข้าไปพิสูจน์ตัวเองเช่นแต่ก่อน.. ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้เปลี่ยนไป.. แต่ถ้าหากทำได้ เราก็อยากจะเป็นเหมือนคนอื่นๆ ที่ได้เข้าไปรู้จักอย่างผิวเผินมากกว่า นั่นเป็นสิ่งที่เราปรารถนาจะเป็นมากกว่ามีความรู้สึกอื่น.. การที่เราชื่นชมใครสักคนเป็นพิเศษ แต่เรากลับไม่สามารถแสดงความรู้สึกได้เป็นเรื่องที่น่ากลัว.. หรือเราอาจจะอ่อนแอเกินกว่าที่จะอยู่ข้างๆ อย่างที่เคยเป็นมา..

เมื่อเช้าเราอยู่ใต้อาคารหนึ่ง มองไปเห็นยอดไม้อันหนึ่งหัก.. ยอดไม้นั้นอ่อน แต่ว่ามันอยู่สูงเหนือกว่าแนวต้นของมัน จึงทำให้มัน..อาจจะถูกลมพัด จนหักงออยู่อย่างนั้น.. คำคำหนึ่งจากหนังสือของโนอา เบนชี ผุดขึ้นมา..

"ผู้ไม่โอนอ่อน..ย่อมหักโค่น" แต่ว่ามันอาจจะไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้..

แค่ไม่อยากจะยืนอยู่ด้วยความประหม่า.. ไม่อยากจะหนีแต่ไม่กล้าจะเผชิญหน้า..

อะไรทำให้เราเปลี่ยนไป..?  อะไรจะทำให้เราตัดสินใจ..?

.

.

.

หรือทะเลจะลืมไปแล้วว่าเราเคยอยู่ตรงนั้น ?

จำไม่ได้แล้วหรือว่าเสียงคลื่น ไพเราะยิ่งกว่าเสียงใด...