คืนหนึ่ง..

อากาศเย็นร่ำร้องเรียกหาให้เราถอดรองเท้าเปล่าให้ออกไปเดิน.. ลมยามค่ำพัดพริ้ว..ทุกอย่างดูเป็นสีดำที่ไหวเอนอยู่ในความมืด.. สายตา กลิ่นสัมผัส ยอดหญ้าพริ้วไหว..ลู่เอนตามลม ไม่อาจทำให้หยุดยั้งความกระหายใคร่รู้ที่อยู่ภายใน..

คืนนั้นยังจำได้ดี มันเป็นคืนที่ลมแรง ฉันสงสัยเสมอว่าลมที่แรงจะพัดพาเอาอะไรมาให้บรรยากาศนั้น มันหยุดไม่ได้จนต้องลุกจากที่นอนออกไปเพื่อพิสูจน์...

ในนั้น มีดาว มีเมฆที่บดบังแสงจันทร์ มีลมหญ้าคา เสียงใบมะพร้าวเสียดสีกัน กับเสียงขอบใบไม้ที่ลู่ลม ทุกอย่างตกอยู่ในความคะนองค่ำคืน..ฉันยืนอยู่ตรงนั้น สดับทุกสิ่งทุกอย่าง ปล่อยให้สายลมเข้ามาปะทะ ปล่อยให้ลมคะนองหอบหิ้วฝันให้ลอยไปไกล ปล่อยให้เส้นผมพริ้วสยายไม่เรียงเส้น บดบังใบหน้าที่หลับตาสูดกลิ่นหอมแห่งกลางคืน...

ลองนึกถึงเรื่องตอนเด็กๆ ดูสักครั้ง.. ฉันชอบลม.. ฉันชอบกลางคืน..และฉันชอบพระจันทร์.. ฉันอยากลองย่ำเท้าเปล่าดูสักครั้ง และฉันก็ได้ทำแล้ว ยังมีอีกหลายคืนที่ฉันไปสำรวจหลังบ้าน..ผิดวิสัยเด็กผู้หญิงทั่วไปรุ่นเดียวกัน.. และฉันก็ไม่คิดว่า มันอาจจะเป็นต้นธารให้ฉันหันมาเรียนวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ และมันก็ได้ทำให้รู้จักตัวเองแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แม้มันจะเป็นอารมณ์กวีที่ไม่มีใครจะเข้าใจได้เลยก็ตาม.. วันนี้ที่ฉันรู้สึกเหนื่อยกับการจะเป็นตัวเอง..ได้กลับไปฟังเพลงเก่าๆเพลงนั้นอีกครั้ง.. รู้สึกกลับไปอยู่ในความฝันวัยเด็กอีกครั้ง.. อบอุ่น..อ่อนละมุนดีจริงๆ..

ปล. เนื้อความในบล็อกนี้คิดขึ้นในเช้าวันหนึ่ง ไม่ได้ตั้งใจให้มันสละสลวย แต่เป็นเกียรติมากหากจะมีใครเข้ามาอ่านหรือมาคอมเมนท์ และหวังเพียงอย่างเดียวว่าเนื้อที่บล็อกตรงนี้จะไม่เป็นการรบกวนใคร.. : )

ปล.2 จากเพื่อนคนหนึ่งซึ่งทำให้เราเขียนบล็อกนี้..ซึ่งอันที่จริงเราไม่ควรจะรับให้เพื่อนมาเขียน คงต้องขออภัยด้วยความจริงใจ..เพราะแรงบันดาลใจอาจจะต้องมาจากประสบการณ์ ไม่มากก็น้อย ถึงมันจะไม่ใช่ในแบบที่ตั้งใจ แต่อย่างน้อย ก็ต้องขอแสดงความขอโทษไว้ ณ โอกาสนี้...

ขอบคุณภาพจาก //palungjit.com/feature/data/509/D075.jpg