สวัสดีค่ะ.. ขอโทษนะคะ เมื่อวานเล่าอะไรน่าอาย วันนี้เลยปิดบล็อกขอแก้ตัวใหม่.. วันนี้มาทำงานเหมือนเดิมค่ะ แต่เหมือนเอ๋อๆ หลงๆ ลืมๆ ยังไงก็ไม่รู้..

แอบแวะไปชมดอกไม้มา..เพลงประกอบเพราะจังเลย...

เฮ้อ.. วันนี้อากาศดีแท้ๆ แต่เมื่อวานแดดสวยกว่าวันนี้.. เพราะวันนี้คงจะมีบางสิ่งเปลี่ยนแปลงไป.. อย่างหนึ่งก็คือ ใจของเรา มันแอบเสียใจที่เมื่อวานได้ยินคำตอบที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน.. ความจริง ก็แค่ถามทุกข์สุขธรรมดา.. แต่คนที่ฟังกลับได้ยินมันไม่ธรรมดา.. จะโทษใครเล่า? นอกจากตัวเราเอง ที่อย่างน้อย เราก็แคร์คำพูดอีกฝ่ายนั่นแหละ ไม่ว่า.. เราจะมีเจตนาแบบไหน.. โอ.. ไม่เป็นไรนะ.. :)

ก็พยายามทำดีที่สุดแล้ว ที่วันนี้ไม่ขอโทษ ก็เพราะรู้ว่าจะตอบกลับมายังไงต่างหากล่ะ ไม่ใช่ไม่สนใจไยดี อันที่จริง ก็ไม่ควรจะต้องไปสนใจไยดีใช่ไหมล่ะ? แล้วทีตัวเอง.. จะทำอะไรก็ได้ล่ะสิ น่าโมโหที่สุดเลย.. ทำเป็นใจดี ทำเป็นให้ความร่วมมือ แต่ความจริงแล้ว.. ก็โกหกทั้งนั้น.. น่าปวดใจชะมัดเลย..

ไม่ได้อยากจะแค่ตัดพ้อนะ .. แต่มันเศร้าใจมากกว่า ที่ถ้าหากไม่สามารถเป็นในแบบที่ใจรู้สึกอิสระ ก็คงทรมาน แบบนี้ดีแล้วใช่ไหม ต่างคนต่างไป ต่างคนต่างทำดีกว่า จะได้ไม่ต้องรู้สึกเหลื่อมล้ำกันอีก จะได้ ไม่ต้องมานั่งเสียใจ เพราะใครบางคนที่ไม่มีหัวใจ.. อ่า.. พอแล้ว

ขอโทษนะคะ..  แต่ถ้าเป็นแค่ความทรงจำ ที่เหลือก็ไม่ต้องคิดอะไรอีก.. ไม่ต้องมารับรู้กันอีก.. ดีแล้ว มันน่าจะดีแล้ว จูนคิดว่าพี่ต้องการแบบนั้นนะ.. ถ้าอย่างนั้น.. ก็ไปเถอะค่ะ.. โชคดีค่ะ ที่อย่างน้อย พี่ก็สอนให้จูนรู้จักอะไรบางอย่างข้างในนี้.. ที่มันรู้สึกดี.. แต่ขณะเดียวกัน.. ก็คงเศร้าใจด้วย หากจะปล่อยให้เป็นแบบนั้นไปอีกนานแสนนาน...