เริ่มต้นเดินทางครั้งใหม่ไปบนถนนสายตะวันออก " ตะวันออกปีนี้พี่ว่าต้องเป็นปีที่ดีแน่เลย " พี่ตะวันเข้า ณ โคเท พูดคุยกับเราท้ายรถตู้ที่เสียจอดมองดูฝนโปรยๆ " เราก็ว่างั้นล่ะ มีความรู้สึกดีๆยังงัยบอกไม่ถูก " พูดตอบกลับไปขณะโยนยี่สิบเอ็ดขึ้นลง " ปีที่แล้วยังซึม เศร้า เสียใจกับเธอคนนั้นแทบไม่เป็นผู้เป็นคน มาปีนี้ มองไม่ออกเลยว่าเคยผ่านความเจ็บช้ำนั้นมา " พี่ตะวันเข้าพูดเสร็จมองหน้าหัวเราะชอบใจ " ว่างั้นแหละ " เราตอบแบบยอมรับ จริงอย่างที่พี่ตะวันเข้า ณ โคเทพูด เหมือนมันห่างไกลจากจุดตรงนั้นมาแล้ว " เป็นสิ่งที่ดีที่เราก้าวออกมาจากที่ตรงนั้นได้ เพราะไม่อย่างนั้นมันก็ไม่ได้ไปไหน " เราพูดยิ้มๆให้กับเรื่องนั้น " คนเราม้าตายก็ต้องลงเดิน " พี่ตะวันเข้า ณ โคเท หันมาหยิบตุ๊กตาหมียี่สิบเอ็ดไปดู " มัวเศร้าเสียใจ ก็ไม่ได้ไปไหน ม้ามันก็ไม่ฟื้นขึ้นมาให้ขี่หรอก ก้าวเดินออกมา ไปข้างหน้า ไปสู่สิ่งที่ดีกว่า ความรักก็เหมือนกัน เมื่อมันไม่ดีก็ก้าวมันออกมา รักเค้าตั้งนาน แล้วเค้าไม่เคยใส่ใจ ก้าวมันออกมา ใครจะรู้ว่าอาจมีคนที่ใช่ คนที่ใส่ใจรอเราอยู่ก็ได้ ขอแค่เพียงก้าวเดินมันออกมา " " ใช่ขอแค่เพียงก้าวเดินมันออกมา " เราพูดตาม " เพราะอะไรรู้มั๊ยตะวันออก " เราส่ายหัวไม่ตอบ " เพราะคำว่า เราอาจไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุด แต่เราจะเป็นผู้ชายที่ดีขึ้นเรื่อยๆ งัย " เราพยักหน้าเข้าใจ " เมื่อเราดีขึ้นแล้ว เราก็พร้อมที่จะต่อสู้และออกเดินทางไปสู่ความสำเร็จ " " ความสำเร็จมีทางเดียวเหรอ ไม่ต้องดีขึ้นเรื่อยๆก็ได้ แบบดีขึ้นกว่าแต่ก่อนนี้ได้เปล่า " เราถามขำๆ " ได้ จะดีขึ้นเป็นพักๆก็ได้ มีทางมากมายให้เราเลือกไป ถ้าออกเดินทางตามความฝัน " " เมื่อเราก้าวไปก้าวหนึ่ง ฝันของเราก็ใกล้เข้ามาอีกก้าวหนึ่ง " เราพูดจริงจังบ้าง แล้วหยิบยี่สิบเอ็ดมาโยนต่อ " แล้วตอนนี้ ตะวันออกก็อยู่ใกล้ฝัน เข้าไปแล้ว พี่คิดว่าคงไม่นาน ตะวันออกก็จะได้ฝันนั้นมาครอง " พี่ตะวันเข้า ณ โคเท เอามือตบไหล่เรา " เมื่อเราถึงฝันก็ถือว่าประสบความสำเร็จ แต่ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ ก็คือการทำให้ความฝันของคนอื่นสำเร็จด้วย " เราพูดต่อ " ใช่ๆ ถูกต้องที่สุดแล้ว " พี่ตะวันเข้าตบมือให้ " หลายคนยังไม่ถึงฝัน เราสามารถทำความฝันของเค้าให้เป็นจริงได้นะ " " ส่วนหนึ่งเท่านั้น เพราะฝันจะเป็นจริงคนที่ฝันนั้นต้องกระทำด้วยตัวเอง " พี่ตะวันเข้า ณ โคเท พูด " แต่เราทำให้ดูเป็นตัวอย่างได้ ทำให้เค้าเห็นว่ามันเป็นจริง ทำให้รู้ว่าใครก็สามารถทำได้ ขอให้ไม่ยอมแพ้กับมัน " " หมายความว่างัย " เราถาม " ก็เหมือนเราทำถนนล่ะ เริ่มแรกไม่มีทางไป ลำบากยากเย็น พอเราถากถาง เทยางมะตอย มุ่งไปข้างหน้าโดยไม่ยอมแพ้ วันหนึ่งก็จะมีคนที่เดินตามเรามา เพราะมันเป็นสิ่งที่ดี " " งั้นปีใหม่นี้ เรามาเริ่มทำถนนสายใหม่ไว้เป็นตัวอย่างกับหลายๆคนที่ท้อแท้อยู่ ดีมั๊ยพี่ " " ได้ มันจะเป็นถนนในฝันที่มุ่งไปสู่ความสำเร็จ " " ฟังดูดีจังเลยนะ ถนนสายนี้ " " ถนนสายตะวันออก พี่ตั้งชื่อให้ เข้าท่านะเชื่อพี่สิ " พี่ตะวันเข้า ณ โคเทพูดเสียงหล่อตามสไตล์ " เราเชื่อพี่อยู่แล้วเพราะว่าพี่รูปหล่อ " *** รูปนี้ตะวันเข้ากับตะวันออก รถเสียติดฝนไปทำงานไม่ได้ จ๋อยเลย สำหรับเพื่อนที่ถามที่อยู่นะครับ ตะวันออก สำนักงานประปาเขต 7 140 ถนนรอบเมือง ต หนองบัว อ เมือง จ อุดรธานี 41000 *** คุณมับเมียง กับ คุณยิปซีสีน้ำเงิน ตะวันออกยังไม่ได้ที่อยู่นะครับ ส่วนเพื่อนๆที่อยากได้โปสการ์ดช่วยบอกด้วยนะ ตะวันออกจะส่งให้นะ   Create Date : 24 ธันวาคม 2550 23 comments Last Update : 3 กันยายน 2552 13:28:14 น. Counter : 775 Pageviews. Share Tweet

Morning ค่ะคุณตะวันออก อยู่อุดรเลยหรอ ไกลจัง อยากไปวัดไรน๊า ลืมชื่อซะงั้น เหอๆ ไว้นึกออกกลับค่อยกลับมาถามใหม่..   โดย: ตุ๊กตาซัง 4 มกราคม 2551 6:28:18 น.

ดีจ๊ะ ตอว. -------------------------------- ขอบใจนะ สำหรับคำอวยพรปีใหม่ ขอให้ ตอว. มีความสุขมาก ๆ เช่นกันค่ะ มีความสุขมากหรือน้อยไม่สำคัญ ที่สำคัญ เรารู้จักและเข้าใจความสุขแท้จริงในชีวิต การเดินทางไปไหน ไกลแค่ไหน ถ้ามีเพื่อนร่วมทางสักคน ที่เข้าใจ เพียงก้าวเดียว ก็มีความหมายเสมอ ปล. ปี พ.ศ. ๒๕๕๑ หวังว่าจะได้ฟังเสียงหล่อ ๆ จาก ตวข. นะจ๊ะ   โดย: สาวบ้านนอก ณ ขอนแก่น 4 มกราคม 2551 17:41:19 น.

ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดีของพี่ตะวันออกนะคะ ^^   โดย: น้องผิง 4 มกราคม 2551 18:50:17 น.

สวัสดีปีใหม่ค่ะ...มีความสุขเพิ่มขึ้นอีก ๓๖๕ วันที่หายใจนะคะ ขอหักออกหนึ่งวันเต็มๆ เผื่อคุณอยากเก็บวันนั้นไว้ใช้ส่วนตัว เรื่องของคุณวันนี้เรียกรอยยิ้มที่เจือเสียงหัวเราะได้ทุกครั้งที่ขึ้นพารากราฟใหม่เลยสิน่า เมื่อวานเย็นเราก็เพิ่งคุยกับแม่ของคนในอดีตที่เพียรถามทุกครั้งที่คุยกันว่า...เรามีคนรักใหม่หรือยัง แล้วเราก็จะถามตัวเองเหมือนกันว่า...นี่เราผ่านมันมาได้ยังไงกัน ทั้งๆ ที่ก่อนจะก้าวออกจากชีวิตเค้านั้น เรายังถามตัวเองอยู่แทบทุกนาที...ไม่มีเค้าแล้วเราจะอยู่ได้ยังไง ไม่ว่าจะเกิดอะไร...ชีวิตมันก็ต้องเดินต่อไปนี่จริงมั้ยคะ   โดย: เพลงฝนต้นลมหนาว 5 มกราคม 2551 10:44:30 น.

มึความสุขนะครับ....   โดย: calcium_kid 5 มกราคม 2551 13:20:18 น.

โปรดอ่านอีกครั้ง(พิมพ์ผิด) ทุกคนก็มีถนนสาย ของตัวเองทั้งนั้นแหละ ระหว่างทาง อาจมีเรื่องมากมาย มากระทบ กระเทือน จนกระแทกเข้าไปในความรู้สึก แต่ถนนมิตรภาพก็ยังอยู่เสมอ อยู่เพื่อส่งเพื่อนไปถึงจุดหมายปลายทาง อย่างปลอดภัย (เพราะเป็นถนนสี่เลนส์แล้ว)   โดย: ถนนสายมิตรภาพ IP: 61.7.139.140 5 มกราคม 2551 15:37:46 น.

หวัดดีปีใหม่ครับ มีความสุขมากๆนะครับ เฮงๆ รวยๆ สุขภาพแข้.แรง..   โดย: null (katoy ) 5 มกราคม 2551 19:56:26 น.

มาเจอคุณตะวันเข้าอีกคน คิดว่ามีคุณตะวันออกคนเดียวเสียอีก ปีใหม่นี้มีความสุขมาก ๆ นะคะ คิดเงินได้เงิน คิดทองก็ได้ทองค่ะ   โดย: แซนด์ซี 5 มกราคม 2551 21:21:32 น.

สองเท้าเดินก้าวไป คงไม่ไกลไปข้างหน้า หนทางต้องฟันฝ่า แล้วนำมา..ความภูมิใจ ภูมิใจ..สิ่งที่ทำ แค่เริ่มนำ..รู้..ทำได้ ไปเถิด..ไปเถิดไป สู่เส้นชัย..ดังต้องการ   โดย: Nok_Noah 5 มกราคม 2551 23:58:02 น.

โห คม ๆ เพลงด้วย   โดย: Cutetetsu 6 มกราคม 2551 23:27:27 น.

สวัสดีปีใหม่ แต่ไม่รู้จะช้าไปหรือเปล่า ขอให้มีความสุขใน ปี 51 นี้น่ะค่ะ ขอบคุณที่ให้กำลังใจ   โดย: ปิ่นมณี (superhero_pin ) 7 มกราคม 2551 14:13:47 น.

"เราอาจไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุด แต่เราจะเป็นผู้ชายที่ดีขึ้นเรื่อยๆ" ...ยังคงคอนเซปท์ที่ดีมากๆอยู่นะคะปีนี้... ชอบมากๆ เพราะหาผู้ชายดี(จริงๆ)ยากจังเลย แหะๆ   โดย: ยิปซีสีน้ำเงิน IP: 58.8.129.14 7 มกราคม 2551 15:58:14 น.

โดย: คนไกล...สุดขอบฟ้า 9 มกราคม 2551 13:09:53 น.

ขออภัยนะคะ ที่อยู่ ณ ปัจจุบันของมับเมียงไม่เป็นที่เป็นทาง เนื่องจากยังเอาแน่นอนกับคำสั่งไม่ได้ กำลังสองจิต แบบคนสองใจว่า จะให้ที่อยู่บ้านที่เมืองใหญ่ หรือที่อยู่ที่ทำงานใหม่ดี ขอเวลาชัดเจนกับเคหะสถานสักวันสองวันนะเจ้าคะ และขอความกรุณาเก็บการ์ดไว้ให้มับเมียงด้วย ช้าหน่อย และได้รับเป็นคนสุดท้ายของปี ก็เก๋ดีนะคะ.........ขอบคุณล่วงหน้า   โดย: มั บ เ มี ย ง (todayd ) 9 มกราคม 2551 20:52:25 น.

สวัสดีปีใหม่นะครับ หนังสือรอแป๊บนะครับ ต้นฉบับอยู่บ้านนอกครับ รอให้เขาส่งมาให้อยู่ จะได้เอาไปพิมพ์ใหม่ครับ   โดย: ฟ้าดิน 10 มกราคม 2551 4:56:20 น.

เพลงมันส์คับ   โดย: Kurt Narris 11 มกราคม 2551 3:13:29 น.

ในที่สุด พี่ท่านก็เข้าใจท่องแท้ในฟามสุขที่แท้จริง "รักแรก"มีแค่ครั้งเดียว แต่ "ความรัก" ไม่ได้จำกัดจำนวนครั้ง ดังนิยามชิวิต ที่ไม่เคยสิ้นสุด หรือหยุดที่ใคร แต่หากจะหมุนเวียน ไปตามครรลอง ของใจเราเอง กล้าที่จะก้าว แล้ว ก้าวด้วยความกล้า ปล.อนึงคิดถึงพอสังเขป   โดย: eakky1ep 11 มกราคม 2551 11:29:03 น.

รบกวนเช็คหลังไมค์ด้วยคะ   โดย: todayd 11 มกราคม 2551 14:12:16 น.

พ่อของเขาเสียชีวิตตอนที่เขาอายุได้เพียงห้าขวบ เขาต้องออกจากโรงเรียนกลางคัน ขณะอายุ 16 ปี ตอนอายุ 17 ปี เขาแสดงความสามารถพิเศษด้วยการตกงานติดต่อกันถึง 4 ครั้ง เขาแต่งงานตอนอายุ 18 ปี ปีถัดมาเขาได้เป็นพ่อคน แต่ชีวิตคู่ของเขาก็มีความ สุขอยู่ได้ไม่นานนัก อายุ 20 ปี ภรรยาของเขาพาลูกสาวหนีไป เพราะทนใช้ชีวิตกับ เขาไม่ได้ ช่วงอายุ 18-22 ปี เขาประกอบอาชีพเป็นคนขายตั๋วรถไฟแล้วก็ล้มเหลว แต่เขาก็ยัง ต่อสู้กับชีวิตด้วยการหาโอกาสให้ชีวิต แต่ทุกอย่างที่เขาทำก็ไม่วายล้มเหลว เหมือนเดิม เขาสมัครเข้าเป็นทหารในกองทัพแต่ก็ถูกขับออกมา หันเหมาสมัครเข้าโรงเรียนกฎหมาย แต่ด้วยความสามารถอันเอกอุ เขาถูกปฏิเสธอย่างไม่ใยดี แล้วเขาก็ไปทำงานเป็นพนักงานขายประกัน แน่นอนที่สุด เขาล้มเหลวอีกครั้ง (แล้ว) แค่เกริ่นมาข้างต้นก็คงไม่ต้องบอกว่า ชายคนนี้ทำอะไรไม่ได้เรื่องเลยสักอย่าง ! แต่ก็อย่างว่าแหละ คนเราอะไรมันจะไม่ได้เรื่องไปเสียหมด สิ่งเดียวที่เขาพบว่า เขาทำได้ดีก็คือ การทำอาหาร ดังนั้นเขาจึงไปทำงานเป็นพ่อครัวและคนล้างจานในร้าน กาแฟเล็กๆ แห่งหนึ่ง แต่นั่นก็ไม่ใช่ชีวิตที่ทรงคุณค่าอะไรเลยในความคิดของเขา ชีวิตที่ร้านกาแฟ เขามีเวลามากมายที่จะนั่งคิดและทำอะไรได้มากพอสมควร แต่เขา กลับเลือกใช้เวลานั่งคิดถึงภรรยาและลูกสาวของเขา เขาเพียรพยายามติดต่อภรรยาและอ้อนวอนให้เธอกลับมาใช้ชีวิตร่วมกันอีกครั้ง แต่ได้รับคำปฏิเสธ เขาเปลี่ยนความ คิดใหม่ เขาไม่ต้องการภรรยาอีกต่อไป ขอเพียงแต่ได้ลูกสาวกลับคืนมาก็พอ เพราะเขา รักและคิดถึงเธอเหลือเกิน เขาใช้เวลาว่างในร้านกาแฟวางแผนในการนำลูกสาวกลับคืนมาสู่อ้อมอกของตน เขาวางแผน ทุกขั้นตอนละเอียดยิบ คำนวณทุกฝีก้าว ในที่สุดแผนการอันแสนยาวนานก็เสร็จสิ้นลง เมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ คุณพ่อวัยรุ่นผู้น่าสงสารซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้นอกบ้านหลังเล็กๆ ของภรรยาของ เขา เฝ้ามองลูกสาวของเขาเล่นอยู่หน้าบ้านและเตรียม พร้อมที่จะ "ลักพาตัวเธอ!" แล้ววันที่ตั้งใจไว้ก็มาถึง เขาซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้อย่างระมัดระวัง แม้จะรู้สึกกังวล ตื่นเต้น และตระหนก อยู่บ้าง แต่นั่นมิอาจเทียบได้กับความรักที่เขา มีต่อลูก เขาตัดสินใจที่จะต้องลงมือทำให้สำเร็จ แต่แล้วอนิจจา ... วันนั้นลูก สาวของเขาไม่ออกมาเล่นหน้าบ้านเลย แม้กระทั่งความพยายามในการก่ออาชญากรรม เขาก็ยังล้มเหลว เขารู้สึกเหมือนคนที่ พ่ายแพ้ต่อโชคชะตา รู้สึกเหมือนคนไม่มีค่า และเหมือนพระเจ้ากำหนดมาแล้วว่าเขาจะ ต้องอยู่เพียงลำพังไปตลอดชีวิต แต่เหมือนปาฏิหาริย์ ในที่สุดเขาก็สามารถโน้มน้าวภรรยาให้กลับมาอยู่ด้วยกันได้ พวกเขาทำงานด้วยกันในร้านกาแฟแห่งนั้น ทำอาหารและล้างจานอยู่จนกระทั่งเขาเกษียณ ตอนอายุ 65 ปี วันแรกของการเกษียณอายุ เขาได้รับเช็คเงินประกันสังคมฉบับแรกของเขา เป็นเงิน 105 ดอลลาร์ ( ราวสี่พันบาท) เช็คดังกล่าวเหมือนเป็นตัวแทนของรัฐที่ฝากมาบอกเขาว่า เขาไม่อาจจะดูแลตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว ทั้งหมดที่เขาทำได้ก็คือใช้ชีวิต อยู่จนกระทั่งวาระสุดท้ายของชีวิตด้วยเงินสนับสนุนจากรัฐบาล มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขารู้สึกถูกปฏิเสธ ล้มเหลว เสียกำลังใจ และท้อแท้ ชีวิต ของเขาได้รับความผิดหวังอีกครั้งหนึ่งหลังจาก 65 ปีอันยาวนาน เขาบอกกับตัวเองว่าถ้าเขาดูแลตัวเองไม่ได้ ต้องมีชีวิตอยู่โดยให้รัฐบาลดูแล เขาก็ไม่สมควรจะมีชีวิตอีกต่อไป เขาตัดสินใจ (อีกแล้ว) ว่า " จะฆ่าตัวตาย " เขาหยิบกระดาษหนึ่งแผ่นกับดินสอหนึ่งแท่ง นั่งลงใต้ต้นไม้ในสวนหลังบ้านอย่างสงบ ตั้งใจที่จะเขียนคำสั่งเสียและพินัยกรรม แต่แทนที่จะทำเช่นนั้น กลับเหมือนมีอะไรมาดลใจ เหมือนเป็นครั้งแรกที่ชีวิตเกิดปัญญา เขาเริ่มต้นเขียนสิ่งที่เขาควรจะเป็น ชีวิตที่เขาควรจะมี และสิ่งที่เขาปรารถนาในช่วงชีวิตสุดท้ายที่ เหลืออยู่ เขาตกใจมาก เมื่อค้นพบความจริงในชีวิตว่า เขายังไม่เคยทำอะไรสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอันกับเขาสัก อย่างเลย ! (เพิ่งนึกได้) เขานั่งครุ่นคิดกับตัวเองอย่างจริงจัง มีบางอย่างที่เขาสามารถทำได้ บางอย่างที่คนที่รอบตัวทำสู้เขาไม่ได้ ใช่ ! เขารู้วิธีปรุงอาหาร ชีวิตเกือบทั้งหมดของเขา อยู่ที่หน้าเตาร้อนๆ มาตลอด เขาตัดสินใจกับตัวเองอีกครั้ง ในที่สุดเขาเลือกที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อทำอะไรสักอย่างในชีวิตให้ประสบความสำเร็จ เขาตั้งใจว่าถ้าเขาจะตาย เขาก็อยากจะตายในแบบที่ได้ลองพยายามเป็นใครสักคน และทำบางสิ่งบางอย่างที่มีค่าด้วยชีวิตที่เหลืออยู่น้อยนิดของเขา เขาลุกจากเงาไม้ มุ่งหน้าไปยังธนาคารในเมือง เพื่อขอยืมเงินจำนวน 87 ดอลลาร์จากเช็คประกัน สังคมฉบับต่อไปของเขา ด้วยเงิน 87 ดอลลาร์นั้น เขาซื้อกล่องเปล่าและ ไก่จำนวนหนึ่ง จากนั้นเขาก็กลับไปที่บ้านและลงมือทอดไก่ที่ซื้อมาด้วยสูตรพิเศษที่เขาได้คิดค้นขึ้นมาในช่วงหลายปีที่ทำงาน ที่ร้านกาแฟนั้น เขาเริ่มขายไก่ทอดของเขาตามบ้านต่างๆ ในเมืองคอร์บิน รัฐเคนตั๊กกี้ของเขา แล้วคนขายไก่ทอดอายุ 65 ปีคนนั้นก็กลายมาเป็นผู้พันฮาร์แลนด์ แซนเดอร์ส ราชาผู้เป็นที่รักของอาณาจักร Kentucky Fried Chicken หรือที่เรารู้จักกันในนาม KFC นั่นเอง ตอนอายุ 65 ปี เขาเป็นเหมือนอนุสรณ์แห่งความล้มเหลวที่ยังมีชีวิต แต่ในวัย 85 ปี เขาก็กลายเป็นเศรษฐีพันล้านและมีชื่อเสียงไปทั่วโลก มีผู้คนให้เกียรติเขาทั่วประเทศ เรื่องราวชีวิตของผู้พันแซนเดอร์ส เป็นอีกบทหนึ่งของเรื่องราวความสำเร็จ ที่ได้รับคำยกย่องจากผู้คนทั่วโลก แต่ใครจะรู้บ้างว่าหากใต้ต้นไม้วันนั้น ผู้พันแซนเดอร์สได้ทำตามที่เขาตั้งใจไว้แต่แรก ตำนานไก่ทอดสะท้านโลกก็คงจะไม่มีให้เราได้เห็นกัน จริงอย่างที่เขาว่า ความสำเร็จกับความล้มเหลวห่างกันเพียงแค่พลิกฝ่ามือ มันอยู่ที่ว่าคุณเลือกที่จะ "สู้ต่อ" หรือ "ยอมแพ้" สำหรับผู้พันแซนเดอร์ส 65 ปี ของชีวิตที่ล้มเหลว เทียบคุณค่าอะไรไม่ได้เลยกับ 20 ปีแห่งความสำเร็จ แล้วชีวิตของคุณหละ ล้มเหลวมากพอหรือยัง ? **** ที่มา ดอกหญ้าสีน้ำเงิน https://www.bloggang.com/viewblog.php?id=colla&date=08-01-2008&group=4&gblog=24   โดย: eakky1ep 11 มกราคม 2551 14:46:10 น.

โดย: คนไกล...สุดขอบฟ้า 11 มกราคม 2551 22:39:11 น.

ขอบคุณนะสำหรับโปสการ์ดชอบมากเลย และปีนี้ขอให้ความฝันของเธอเป็นจริงซะทีนะ เอาใจช่วยจ๊ะ   โดย: คนดีคนเก่ง IP: 61.7.183.236 13 มกราคม 2551 20:08:03 น.

สวัสดีค่ะ แวะมาเยี่ยมนะค่ะ ขอบคุณนะค่ะ ที่แวะไปอวยพรปีใหม่ที่บลอคนะค่ะ   โดย: oreocream 13 มกราคม 2551 20:27:05 น.

ตะวันออก ตะวันเข้า งั้นเราขอเป็นตะวันขึ้นด้วยคน ตราบใดที่ยังมีแสงตะวันอยู่คู่โลกใบนี้ เราจะสู้ไปด้วยกันนะ สู้สู้ สู้ว้อยยย   โดย: Asia IP: 202.149.25.241 31 กรกฎาคม 2552 14:48:04 น.