พ่อครับผมขอโทษ
เราจะรักพ่อของเราเมื่อไหร่?
หลายคนยังไม่รู้คำตอบ
หลายคนรู้คำตอบเมื่อสายและเสียใจ
เราไม่เคยเลยซักครั้งที่จะพูดจากับพ่อเรา
นับตั้งแต่เสียงแตกหนุ่มแหบซ่านทั่วลำคอ
แต่ด้วยแขนข้างซ้ายที่หักจากอุบัติเหตุ
โดยกีฬาที่ใช้เท้าเตะลูกกลมๆที่สานจากหวาย
กลับมาบ้านด้วยร่างกายที่สะท้านและเจ็บปวด
"พาไปหาหมอหน่อย"
แม่หน้าตาตื่น น้ำตาไหลร่วงทันท่วงที
"เป็นอะไรอีกละ"
คำถามที่เหมือนไม่ใช่ความเดือดร้อนครั้งแรก
ตั้งแต่ไหนแต่ไรมีแต่นำพาความเดือดเนื้อร้อนใจมาให้
"แ ข น หั ก"
เสียงโหวกเหวกโวยวายจากผู้ให้กำเนิดดังอยู่สักระยะ
"ระวังหน่อยสิ โตแล้วนะ"
ครั้งแรกในรอบหลายปีที่ได้ยินเสียงของพ่อ
"เร็วๆ เถอะน่า พูดมากอยู่ได้"
เหมือนไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้น
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนเสียใจในคำพูดนั้น
มอเตอร์ไซด์ที่แทบมองไม่ออกว่าสีอะไร
ไอและพ่นควันสีดำออกมาเป็นระยะ
"เจ็บมากมั๊ยล่ะ"
พ่อถามขณะที่พยายามจะไปให้ได้เร็วที่สุด
เร็วเท่าที่หัวใจสั่งมันไปถึงมือหมอแล้ว
"ถามทำไมว่าเจ็บมั๊ย"
ไม่มีเสียงตอบจากพ่อผู้เป็นห่วงไม่มีอีกเลย
น้ำตาพ่อไหลมากระทบที่หน้าผากเราอย่างต่อเนื่อง
เหมือนมันจะไหลไม่มีที่สิ้นสุดไปจนกว่าลูกจะเข้าใจ
ด้วยเข้าใจว่าลูกมันไม่เอาถ่าน มันไม่เอาไหน
แต่เพราะความที่เป็นลูกรักและอดทนเพื่อมัน
หมดเงินไปกับมันมากมายโดยเรื่องไร้สาระ
ทั้งทีไม่ได้ร่ำรวยอะไร เงินที่ได้มาจากกำลังกาย
หยาดเหงื่อและน้ำตาบางครั้งถึงเลือดถึงเนื้อก็มี
แต่ลูกชายไม่เข้าใจวันที่เกิดเหตุนี้
มันยังมีกลิ่นตัวที่คล้ายกับผลไม้ที่เรียกว่าละมุด
โชยออกมาจากร่างกายที่ผอมบาง
ไม่มีคำตอบจากพ่ออีก
และพ่อจะไม่ตอบเราอีกนานแสนนาน
หลายปีต่อมา พ่อบอกกับเราว่า
พ่อไม่ได้สนใจหรอกว่าลูกพ่อจะเป็นยังงัย
พ่อรู้แต่ว่ารักมันตั้งแต่มันเกิดมาเป็นลูกของพ่อแล้ว
กลัวว่าลูกจะเจ็บ กลัวว่าจะทนไม่ไหว
ร้องไห้เพราะอยากจะให้เป็นแขนของตัวเองที่หัก
พ่อครับผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมขอโทษ
ผมขอโทษครับพ่อ
| Create Date : 04 ธันวาคม 2549 |
| Last Update : 3 กันยายน 2552 12:37:15 น. |
|
8 comments
|
| Counter : 1541 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
อย่าลืมบอกรักพ่อน่ะค่ะ