เมื่อก่อนแม่ไม่เคยเลี้ยงเด็ก ไม่เคยมีเด็กเล็กที่บ้าน เลยไม่เคยรู้ว่าการเลี้ยงเด็กซักคน มันลำบากขนาดไหน เคยคิดแค่ว่าแค่ให้กินอิ่ม นอนหลับ ตื่นมาเล่นก็เพียงพอแล้้ว แต่จริงๆมันไม่ใช่เลย การเป็นแม่คนต้องเสียสละหลายๆอย่าง เวลาทุกนาทีที่มี ไม่ใช่ของตัวแม่เองอีกต่อไปแล้ว แต่มันเป็นของลูกอยู่ทุกวินาที เวลานอนแทบไม่มี เวลากิน เวลาเข้าห้องน้ำ เวลาแต่งตัวไม่ต้องพูดถึง

แม่ต้องปรับตัวอย่างมาก ช่วงแรกแม่แอบร้องไห้กับพ่อบ่อยมากๆ เพราะแม่เหนื่อยสุดๆ วันๆแทบไม่ได้นอนจนแม่ปรับตัวไม่ทัน หนูเองก็ยังปรับตัวกับโลกภายนอกไม่ได้เช่นกัน ทำให้ร้องงอแงไม่ยอมนอน ตอนกลางคืนเป็นช่วงอยู่โยงของแม่ตลอด โดยมีพ่อเป็นผู้ช่วยกล่อมหนูอยู่เป็นระยะๆในช่วงที่แม่ไม่ไหว โชคดีว่าแม่มียายคอยช่วยดูตอนช่วงเช้าอีกแรง ทำให้แม่มีเวลาพักผ่อนนอนหลับได้บ้าง แต่อย่างเก่งก็ได้นอนแค่วันละ 3-4 ชั่วโมงเท่านั้นเอง
จริงๆแม่ต้องขอบคุณพ่อมากๆเลย ที่ช่วยทำงานบ้านให้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะซักผ้า ล้างขวดนม กวาดบ้านถูบ้าน พ่อทำเองทั้งนั้น

ช่วงอยู่เดือน เป็นช่วงที่ทรมานที่สุดสำหรับแม่ เพราะแม่จะออกไปไหนมาไหนไม่ได้ แม่ต้องอยู่แต่ในห้องกับหนู รอให้ยายเอาข้าวเอาน้ำมาให้แม่กิน ทีวีในห้องก็ไม่มี (แม่มาอยู่เดือนที่บ้านยาย ห้องที่เรานอนกันไม่มีทีวีให้ดู) แต่ล่ะวันช่างผ่านไปอย่างน่าเบื่อหน่าย น้ำเย็นก็กินไม่ได้ ของแสลงก็กินไม่ได้ กินได้แต่แกงเลียง ผัดขิง หัวปลีกินสลับไปมาจนแม่เบื่อจะแย่ พอครบ 1 เดือนผ่านไป แม่ดีใจมากๆเลย ในที่สุดก็ได้เป็นอิสระซักที