เรื่องเล่าจากคนทำป้ายสุสานจีน (ตอนต่อ)

ข้อมูลเพิ่มเติมครับ คือ
ตามปกติการฝังศพของธรรมเนียมชาวจีน
มาจากหลักการเบญจธาตุ ดิน น้ำ ลมไฟ ทอง
ที่ธาตุทั้งห้าต้องเกื้อกูลกัน
ในขณะเดียวกันก็จะทำลายล้างซึ่งกันและกัน
เพื่อปรับสมดุลย์ให้กับธรรมชาติ

ดังนั้นการที่ศพที่ไม่เน่าเปื่อยหลังจากการฝังศพแล้ว
ตามธรรมเนียมชาวจีนโดยส่วนมากแล้ว
จะถือว่าเป็นการผิดธรรมชาติและไม่เป็นมงคลอย่างหนึ่ง
ยกเว้นแต่ศพของพระอรหันต์จีนหรือนักบุญชาวจีน
อยู่นอกเหนือกฎเกณฑ์นี้ได้รับการยกเว้น
มีศพแม่ชีชาวจีนไม่เน่าเปื่อยที่สุสานวัดถาวรวราราม-หาดใหญ่
ซึ่งตอนนี้ย้ายไปบรรจุที่ฌาปนสถานที่อื่นแล้ว


ดังนั้นจากการที่มีสารคดีหลายเรื่องที่
มีการขุดค้นพบศพกษัตริย์หรือราชินีของคนจีน
จะสวมหยกขาวหรือหยกเขียวต่าง ๆ
สภาพศพก็มักจะเสื่อมสลายกลับคืนสู่ธรรมชาติ
ไม่ใช่ไม่เน่าเปื่อยแบบการทำมัมมี่ของทางอียิปต์หรือทางอินคา

บางตำนานหรือความเชื่อบางแห่งจะถือว่า
การที่ศพของบรรพบุรุษไม่เน่าเปื่อย
แสดงว่ายังมีกังวล หรือยังห่วงใย
หรือยังต้องติดตามดูแลลูกหลานญาติพี่น้องอยู่
ส่งผลต่อความเจริญก้าวหน้า/ความเป็นอยู่ของครอบครัวลูกหลาน
ในด้านที่จะมีปัญหาตลอดเวลาทั้งด้านทรัพย์สินเงินทองหรือสุขภาพร่างกาย
ดังนั้นถ้าช่วงย้ายศพเมื่อครบยี่สิบปีแล้ว(ธรรมเนียมบางแห่งให้ย้ายได้)
หรือรับรู้ว่าศพบรรพบุรุษที่ไม่เน่าเปื่อยแล้ว
ลูกหลานชาวจีนจะถือว่าไม่เป็นมงคล/ผิดธรรมชาติอย่างหนึ่ง
จึงต้องทำให้เสื่อมสภาพโดยเร็วคือ ให้กลายเป็นธาตุดิน

ธรรมเนียมดังกล่าวนี้อาจจะขัดแย้งกับความเชื่อของชาวไทย
ที่ถือว่าศพที่ไม่เน่าเปื่อยเป็นของขลังหรือเป็นกุมารทอง เป็นต้น
ในยุคก่่อนการเวลาีมีพิธีล้างป่าช้าคนจีน
ถ้าพบศพไม่เน่าเปื่อยก็จะมีการทำให้เสื่อมสภาพ
โดยการขูดเนื้อเครื่องในออกให้หมดเหลือแต่กระดูก
หรือนำเข้าไปเผารวมให้สิ้นสภาพเดิมไปเลย
แทนการที่จะเก็บรักษาไว้บูชาเหมือนบางแห่งในปัจจุบัน

ส่วนที่ภาคใต้ก็มีพระสงฆ์หลายรูปที่มรณภาพ
แล้วสภาพศพไม่เน่าเปื่อยแข็งเป็นหินไปเลย
แต่จะมีพิธีเปลี่ยนสบงจีวรแล้วแต่จะกำหนดไปครั้งคราวไป
เช่น หลวงพ่อคล้าย วัดสวนขันธ์ ที่จันดี อำเภอฉวาง จังหวัดนครศรีธรรมราช
หลวงพ่อสงฆ์ วัดเจ้าฟ้าศาลาลอย ที่จังหวัดชุมพร
หลวงพ่อเขียว วัดหรงบน ที่จังหวัดนครศรีธรรมราช เป็นต้น
ในส่วนนี้ถือว่าเป็นข้อยกเว้นกรณีพิเศษทั้งธรรมเนียมไทยและจีน

ส่วนการทำบุญให้คนตายของชาวไทยปักษ์ใต้(ภาคใต้)
สมัยก่อนจะมีสามวันหลัก คือ สงกรานต์ บุญเดือนสิบ วันครบรอบวันตาย
หรือแล้วแต่ลูกหลานตกลงกัน จะเลือกวันปฏิทินสากล หรือวันทางจันทรคติ
หรือบางแห่งถือเป็นธรรมเนียมว่าจะนัดหมายวันเพ็ญเดือนไหน
มาทำบุญร่วมกันให้ญาติพี่น้องทุกรายที่ถึงแก่กรรมในวันนั้นรวมหมดเลย
เช่น ชาวระโนด มีวันสหญาติ เป็นวันรวมญาติพี่น้องมาร่วมทำพิธีกัน

ดังนั้น คนปักษ์ใต้แม้ว่าอยู่ที่ภาคเหนือ ภาคอิสาณ หรือภาคกลาง
ต้องนัดหมายกันไปทำบุญเดือนสิบที่วัดไหนสักแห่งหนึ่ง
เช่นที่ กรุงเทพฯ เชียงใหม่ โดยเฉพาะบุญเดือนสิบ (วันชิงเปรต)
เป็นวันสำคัญที่สุดของชาวใต้เพราะ
ถือว่าเ็ป็นวันที่ต้องทำบุญให้บรรพบุรุษที่เป็นเทวดาและเปรต
จะได้มารับส่วนบุญ หรืออวยพรให้เหล่าลูกหลาน
อีกนัยหนึ่งคือ การมารวมญาติพี่น้อง
มาลำดับความเป็นไปเป็นมาของญาติพี่น้อง
ทีี่่มีบรรพบุรุษร่วมกัน หรือมีความเกี่ยวดองกันทางด้านบรรพบุรุษ

ส่้วนรายละเอียดประเภทศพที่ไม่เน่าเปื่อย
ที่พิพิธภัณฑ์ของโรงพยาบาลศิริราช
จะมีเก็บศพประเภทนี้อยู่จำนวนมาก (หลากหลายประเภท)
ให้ลองสอบถามภัณฑกร หรืออาจารย์ หรือเจ้าหน้าที่ ที่ดูแลพิพิธภัณฑ์
ก็จะทราบรายละเอียดมากกว่านี้

แต่ที่เรียนมาสมัยก่อนวิชานิติเวชวิทยา (สำหรับสายสังคมศาสตร์)
คือ ตายในบริเวณที่มีเชื้อโรคต่ำมากกว่าเกณฑ์ปรกติ เช่น ในถ้า ป่าเขา
หรือ แห้งไปเลยในที่ร้อนจัด ๆ หรือหนาวจัด ๆ เช่น ตามทะเลทราย
เทือกเขาแอลป์ เทือกเขาหิมาลัย(Everest)
หรือมีสารเคมีบางอย่างในดิน/หนองน้ำแถบนั้นรักษาสภาพศพไว้
อย่างแถบยุโรปตอนเหนือ มีสารคดีหลายเรื่องเกี่ยวกับเรื่องนี้
ยกเว้นแต่กรณีการใช้น้ำยาเคมีแบบการทำมัมมี
หรือแบบสมัยใหม่ที่ใช้การแช่แข็งในสารเคมีความเย็นยิ่งยวด เป็นต้น

ส่วนศพของพระภิกษุ/แม่ชี ที่ไม่เน่าเปื่อย
ก็ขอยึดหลักของพระพุทธศาสนาคือ อจินไตย
ไม่ควรรับรู้ ไม่ควรสนใจ นอกเหนือการรับรู้ปกติของคนธรรมดาสามัญ
เพราะไม่เกิดประโยชน์ต่อการเรียนรู้หรือปฏิบัติธรรม
หรือช่วยการบรรลุมรรคผลนิพพานแต่ประการใด
แถมยังทำให้ต้องครุ่นคิดมากปวดหัวเปล่า ๆ

Create Date : 15 กุมภาพันธ์ 2552		1 comments
Last Update : 30 พฤษภาคม 2553 9:49:19 น.
Counter : 1611 Pageviews.
Share Tweet